Poetrusic

Ik riep mezelf bijeen. De rafelige stukjes bogen stuurs over de rand.

I called myself together. The frayed pieces arched stubbornly over the edge.

Een kader biedt geen soelaas meer, als lichten in het verleden slechts vage schimmen schijnen doen op daden van vandaag.

A frame offers no solace anymore when lights from the past only cast vague shadows on actions of today.

Ik diep een reep, of twee, of drie, uit zakken die weer scheuren.

I dig out a bar, or two, or three, from pockets that are tearing again.

Die breng ik terug naar wie ze had en die ze niet wou geven.

I bring her back to who she had and who she didn't want to give.

Ik weet, ik heb nog veel te leren. Mijn falen exemplaar is, maar eens zal de puzzel keren, omdat het nuttig is.

I know, I still have much to learn. My failure is an example, but one day the puzzle will turn, because it is useful.

Zoals jij zo mooi uitwaaieren kan, in al jouw kleurige pracht, zo wil ik waaien ook.

Just as you can spread out so beautifully, in all your colorful splendor, I want to spread out too.

De wind mag alles mee.

The wind can take everything away.

Van alle forse zorgentakken, over vrijle twijfeltwijgjes, tot diep in de nieuwste knopjes op de nerfjes van een blad.

From all the strong concerns, over somewhat doubtful twigs, to deep in the newest buds on the veins of a leaf.

Maar zelfs nu alles weggewaaid, staan wij nog stevig, bevrijd en toch gegrond, met precies dezelfde wortels op de plaats van vorig jaar.

But even now that everything has blown away, we still stand firmly, liberated and yet grounded, with exactly the same roots in the place of last year.

Ze zei...

She said...

Ik heb nog schorseneren.

I still have salsify.

Of eet je weer niet mee vandaag?

Are you not eating with us again today?

Waarop ik diep moest tasten naar een antwoord op haar.

To which I had to delve deeply for an answer to her.

Zo verloopt het al een tijdje.

That's how it's been going for a while now.

Er wordt gehecht, en toch weer niet.

There is attachment, and yet there isn't.

Hun broek schiet uit, wat knopen los.

Their pants are coming undone, some buttons are loose.

Hun hoofd maakt indruk op een kussen.

Their head makes an impression on a pillow.

Maar op de bus ontbreekt een naam.

But a name is missing on the bus.

Ze zegt...

She says...

Ik heb nog schorseneren.

I still have salsify.

En ik duik weg door het achterraam.

And I dive away through the back window.

Hij zei...

He said...

Ik denk dat ik niets weet.

I think that I know nothing.

En ik dacht...

And I thought...

Ik respecteer hem.

I respect him.

Maar toen keek ik in zijn ogen.

But then I looked into his eyes.

En las dromen.

In the dreams.

Ze fabelden en schreeuwden.

They fabled and shouted.

Kloegen steenbeen en vervloekten.

Cursed stone bones.

Een polis zonder smart.

A policy without pain.

Maar de meerderheid was angstig.

But the majority was anxious.

Haten woord en tegenwoord.

Hate word and presence.

Wilde niets meer van hem weten.

Did not want to know anything more about him.

Lustte niets dan zijn dood hart.

Desired nothing but his dead heart.

Wel, hij is dan maar gestorven.

Well, he has just died.

Zonder wrok.

Without resentment.

Gewoon maar weg.

Just go away.

Alle...

All...

Alle kennis nu verworven.

All knowledge now acquired.

Vindt uit hem nog steeds zijn zeg.

Finds out he still has a say.

T, treiterig tater en tweeling, broertje.

T, teasing chatter and twin, little brother.

Trok tergen traag touwen.

Pulled slowly at the ropes.

Tot tentje tover en tijgerde.

To the little tent, she turned into a tiger.

Triljoenen tintels trouwden toen.

Trillions of tinkles got married then.

Taferelen tekenden trots.

Scenes proudly depicted.

Torenhoge torens de temming trivialen.

Towering towers tame the trivial.

Turnde tapierke trapezewijs terzijde.

The little tapir turned sideways like a trapeze artist.

En toen...

And then...

Toon tastte terug.

Toon felt back.

Treintje toonde trouw.

Train showed loyalty.

Tot de touw toen tweezaam teerde.

Until the rope then became too weak.

Triomferend, trillend, traag.

Triumphant, trembling, slow.

Nu tweemaal weeks het heen en weer mijn duivels in mag binden.

Now for two weeks I can bind my devils back and forth.

Nu elke ochtend tichelijk vroeg drie bellen om me vragen.

Now every morning, three bells ring annoyingly early to ask me.

Vergeet ik graag.

I like to forget.

Hoevele dagen.

How many days.

Antwoorden verstopte onder lagen van mistroostigheid.

Answers were hidden under layers of gloom.

Het heet een nieuwe land.

It is called a new land.

Misschien.

Maybe.

Behoeft in zee geen label.

Doesn't need a label at sea.

Vertaalt zich in een bloed dat bruist.

Translates into a blood that bubbles.

En vliegt niet langer uit de bocht.

And no longer flies off the track.

Eens op een dag.

Once upon a day.

Of was het nacht.

Or was it night.

Liet ik mezelf het lopen toe.

I allowed myself to run.

Geen start to run.

No start to run.

Geen marathon.

No marathon.

Gewoon maar voet voor voet.

Just step by step.

Ik kon niet zien, toch niet precies, waarheen die voeten gingen.

I couldn't see, at least not exactly, where those feet were going.

Toch liep ik voort.

Still, I walked on.

Tot tante Lies mij uit mijn bed kwam zingen.

Until Aunt Lies came to sing me out of bed.

Er is een wond.

There is a wound.

Ze is nog vers.

She is still fresh.

En...

And...

Met een scherpe potloodpunt.

With a sharp pencil point.

Kras ik een rafel ervan af.

I scratch a ragged edge off it.

Zo sijpelt rood.

So seeps red.

Een straal langs haartjes naar de tip.

A beam along the hairs to the tip.

Die teder leek te wachten tot dat rood vertellen kwam.

That tender one seemed to wait until that red telling came.

Waarom het stonk daarboven.

Why it stank up there.

Waarom het scheurt als niemand ziet dat pleisters niet meer helpen.

Why it tears when no one sees that band-aids no longer help.

En geen hechting nog volstaat.

And no attachment is sufficient yet.

Er is een wond.

There is a wound.

Ze is nog volstaan.

She has still managed.

En ik zie haar.

And I see her.

En ik zie haar. En ik zie haar.

And I see her. And I see her.

Ze is nog vers,

She is still fresh.

maar in de tip brandhelend

but in the tip fire extinguishing

licht.

light.

Vertraag, mijn vriend!

Slow down, my friend!

Vertraag,

Slow down,

zodat de blaren niet meer plakken

so that the blisters no longer stick

aan je voeten op het pad

at your feet on the path

en de kruimels in je zakken

and the crumbs in your pockets

weer doen denken aan het klad

remind of the draft

van weer een ander schilderij

of yet another painting

waarop wat vegen en wat

on which to swipe some and what

strepen en...

stripes and...

een bol, een

a ball, a

Een lijn, een lint, uiting geven aan de gaande rij

A line, a ribbon, expressing the ongoing row.

Langs die nu vertragende wegen tussen korreltjes van grind

Along those now slowing roads between grains of gravel.

Vertraag maar, vriend, vertraag

Slow down, friend, slow down.

En laat die blaren niet meer plakken

And let those blisters not stick anymore.

Veeg ze weg over de rand

Wipe them off the edge.

Twee stappen maar

Just two steps.

Het bed verbergt de kater van een ander

The bed hides someone else's hangover.

Van waar ik sta geen twijfel meer

From where I stand, no doubt remains.

De gore geur maakt klein

The foul smell makes small.

Wat gisteren nog groot leek eten te zijn

What seemed to be a big meal yesterday

Is hier totaal verschrompeld

Has completely shriveled here.

Twee stappen

Two steps

Stank en stilte

Stench and silence

Val als waar met hoofd en al de grond op

Fall as true with your head and all to the ground.

Een vlak van grauwe geit

A plain of gray goat.

Als onderpand voor

As collateral for

Twee stappen

Two steps

Verder is er niets

There is nothing else.

Ze laat me

She lets me.

Omdat ik dat ooit eens heb gevraagd

Because I once asked that.

Laat ze me

Let them be me.

Mij zijn

Mine are

Maar ik ben al zo moe van het ons

But I am already so tired of us.

En dat ik

And that I

Weet niet meer hoe zo'n ik nu weer gaat

Don't know how to do that again now.

En toch

And yet

Laat ze me

Let them me.

Tot ik

Until I

Laat ze me

Let them be me.

In amper één seconde

In barely one second

Besef dat dat laten me toelaat tot zijn

Realize that this allows me to be.

Ze laat me

She lets me.

Ze laat me haar vlindertje zijn

She lets me be her butterfly.

We hebben jou

We have you.

De zee genoemd

The sea called

Of ook wel sprookje

Or also fairy tale

En verhaal

And story

Dat heet de etymologie van wie jij bent

That is called the etymology of who you are.

Of liever

Or rather

Wie wij willen dat jij mogelijk bent

Who we want you to possibly be.

En dat jij mogelijk bent

And that you are possibly.

En dat jij wel mogelijk zou zijn

And that you might actually be possible.

Maar schat

But darling

We willen toch vooral dat

We mainly want that.

Jij heel goed bent

You are very good.

In het jouw zijn

In your being

Het liefste wat rebels

The dearest thing that is rebellious.

Zodat die grenzen en die regels

So that those borders and those rules

Niet doen stoppen dat jij wordt

Don't stop being who you are.

Wat jij helemaal wil worden

What you really want to become.

In dat sprookje met die prins

In that fairy tale with the prince

Of prinsessen van allebei

Or princesses of both.

Of zelfs een eekhoorn als het past

Or even a squirrel if it fits.

Voor wondermaren

For miraculous seas

Of prinsen van allebei

Or princes of both

dochter mijn. Omwille van haar blauwe ogen roept men haar niet na op straat. Ze weet,

daughter mine. Because of her blue eyes, she is not called after in the street. She knows,

de regels zijn niet elke keer van tel. Als ze nu en dan rabarber pikt en thee die heerlijk smaken

The rules don't matter every time. If they occasionally pick rhubarb and tea that tastes wonderful.

zal bij cake van bij de bakker om de hoek. Ze deelt die kleine zonde met de frankie van

will get cake from the bakery around the corner. She shares that little sin with the frankie of

de loods daar in dat park, waar wat men noemt de lotgenoten hard proberen een of

the shed there in that park, where what they call the fellow sufferers are trying hard to one

ander samenzijn te vormen. Ze is er een legende, ze is er stil de lijn.

to form another gathering. She is a legend there, she is silently the line.

Er

There

woont een meisje in een huis. Zo eentje met een tuintje en een hekje,

A girl lives in a house. A house with a garden and a little fence.

waar het wit wil blijven liggen op de rand als het weer zo koud is dat de lucht verbrandt.

where the white wants to stay lying on the edge when it's so cold that the air burns.

En langs het pad bezaaid met bloemen, hydrangeas of wat heet dat weer, kriolen dromen steels naar

And along the path scattered with flowers, hydrangeas or whatever that's called, curly dreams quietly towards

binnen tussen groente voor de soep. Ze drinkt ze heet, die soep. Zo weet ze zeker,

inside among the vegetables for the soup. She drinks it hot, that soup. That way she is sure,

dat de warmte binnenhuist, net naast haar tuintje, met het hekje en het pad dat stingels pluist.

that the warmth resides indoors, right next to her little garden, with the gate and the path that fluffs up the stems.

Het begon weer met één druppel, alsof het smachten zat te wachten op die ene vonk die branden doet.

It started again with one drop, as if the longing was waiting for that one spark to ignite.

Wat veel te lang in muffen zolderkamers met die geur van muis en dode bladeren aan de kloof,

What has been lingering too long in musty attic rooms with the smell of mice and dead leaves at the crack,

ontvangaque, bandage in hoeveel vissen vragen werd, is afgeblangerd.

The request, "bandage in how many fish were asked," has been canceled.

Vervolgens is ze weer varkomt. Af en toe blijf competitions in het � Yummy's,

Then she becomes a pig again. Occasionally, I stay in competitions at Yummy's.

waar ik pas het onaand. Als het niet moeilijk voelt, viewers zijn aan de muis te roepen.

where I just feel the unpleasantness. If it doesn’t feel difficult, viewers are calling on the mouse.

Ik moet die proef niet binnen charmatie hilarious given

I shouldn't have to take that test within charmity hilarious given.

dode bladeren aan het einde denken deed, werd nu, één druppel later, mijn uiteindelijke

dead leaves at the end thought did, was now, one drop later, my ultimate

heropstandingskreet. Ik wist, het was maar pril, en de tekens leken aarzelend met een

resurrection cry. I knew it was still early, and the signs seemed hesitant with a

beverige pen, zachtjes en tegelijk heel willend, met die druppel woorden te tekenen op het

beveraging pen, gently and at the same time very willing, to draw with that drop of words on the

canvas van mijn buik. O, druppel, lek, dat ik de lente weer eens ruik.

canvas of my belly. Oh, drop, leak, that I smell spring once again.

De empirist, hij had gelijk, dat meninkjes en wijsjes en wat vervelen op een doek, maar

The empiricist was right, those little thoughts and tunes and some boredom on a canvas, but

enig zins vertellen als de feiten zijn gebeurd. Nu is er teen en tander, dat was wil van

Just tell me briefly when the facts occurred. Now there is some confusion, that was the will of...

zo'n man, die steeds maar door blijft drammen, dat ervaring alles kan. O, zie dan de verbeelding,

Such a man, who keeps insisting that experience can do everything. Oh, then see the imagination,

wij voelen twijfelloos, dat scheppen uit de fantasie, niet sputten hoeft, uit wat al ooit

We feel without doubt, that creation from fantasy need not sputter, from what has ever been.

gebeuren moest. Nee, Hume was mis, ervaren is geen must.

it had to happen. No, Hume was wrong, experiencing is not a must.

Nu, meanderen ze.

Now, they are meandering.

Door nieuwe lichten op een oudje dat nog hinkt. Flauwtjes raakt de ene bed. Een ander vloeit

Through new lights on an old one that still limps. Slightly faint, one bed touches. Another flows.

gestaag vooruit, de eindering, en fluit een meisje achterna, dat wijflend wenkt en even

Steadily forward, the ending, and whistles after a girl who waves wistfully and briefly.

aandacht schenken wil. Heel even maar. Zichzelf bedenkt en op haar stappen. Nog een drijft

to give attention, even if just for a moment. To think of herself and take her steps. Another one drives.

de weg, rijkend naar de lat.

the road, reaching to the bar.

Die nu eens niet te hoog, zodat hij zich eens niet beloog, maar waar en prachtig zuiver was.

That was not too high this time, so that he didn't deceive himself for once, but was true and beautifully pure.

O, bocht na bocht, dat ene bed te delen, de oever als een net geëit kompas.

Oh, bend after bend, that one bed to share, the bank like a net-gilled compass.

Nu, meanderen ze. Verstild door nieuwe lichten, alsof het niet ooit anders was.

Now, they meander. Stilled by new lights, as if it never was different.

O, bocht na bocht, dat ene bed te delen, de oever als een net geëit kompas.

Oh, bend after bend, to share that one bed, the bank like a net-egg compass.