Zihinde yaşamayı bırakmak ve gözlerini açmak üzerine

Herkese merhabalar. Ben Fatma. Büyüme Sancıları Podcast'ın yeni bölümüne hoş geldiniz.

Hello everyone. I am Fatma. Welcome to the new episode of the Growing Pains Podcast.

Biraz sancılı bir dönemden geçtiğimi itiraf ederek başlamak istiyorum bölüme.

I want to start the section by admitting that I went through a somewhat painful period.

Hatta dün Veli'ye dedim ki sanırım yüzleşiyorum bu ara daha fazla ve bu aralar bu yüzleşme hissi beni zorluyor.

I even told Veli yesterday that I think I am facing things more these days, and this feeling of confrontation is challenging me lately.

Acaba bir süre yazmasam mı bir şeyler? Çünkü yazdıkça başka duygular, başka duygular açığa çıkıyor.

Should I stop writing for a while? Because as I write, different emotions are being revealed.

Bu bölümün hissi birden çöktü üzerime. Cidden çok şeffaf bir şekilde hafta ortası gidip yazmaya başladım.

The feeling of this section suddenly hit me. I honestly went mid-week and started writing very transparently.

Neden hafta ortası diye bir dipnot geçtiğimi sorarsanız da genelde pazar günleri sakin bir boşlukta gidip sevdiğim bir kafede yazıyorum bölümleri.

If you ask why I mentioned a footnote about midweek, I generally write the chapters in a calm space at a café I love on Sundays.

Oysa ki iki haftada bir yaptığımız terapi seanslarımızda da en son bu konuyu konuşmuş olmamıza rağmen seansın içinde bile kaçtım durdum konulardan, konudan.

However, even though we discussed this topic in our therapy sessions that we hold every two weeks, I still kept avoiding it during the session.

Konular ne diye sorarsanız da.

What would you ask about the topics?

Dönüp dolaşıp takıldığım yeterli olamama hissim. Ne zaman yaptıklarım hayatta bana yetecek sorularım.

The feeling of not being enough that I keep going back to. The questions I have about whether what I do will be enough for me in life.

Kendi kendimi eksik hissetmem, hep koşar halde olmam, neyi kaçırdığımı bile bilmeden koşma halimi artık çok garip bulmam.

I find it very strange that I feel incomplete on my own, always in a running state, without even knowing what I am missing while I run.

Daha iyisi, daha güzeli, daha mutlusu inanın bilmiyorum kendimi yakaladığım yer koşmak ve bir şeyleri daha iyi yapabilirim cümleleri kurarken bulduğum o yer.

I don’t know a better, more beautiful, or happier version of myself; I find myself in the place where I can run and construct sentences about doing things better.

O yer dönüp dolaşıp geldiğim yer.

That place is where I keep coming back to.

Böyle büyük o döngüm, ait hissetmiyorum döngüsü.

Such a big loop, I don't feel like I belong in this loop.

Bir yere ait hissetmemekle anlaşma yapmış gibi yetersizlik duygum.

My feeling of inadequacy as if I've made a deal not to belong anywhere.

Yettiğinde ait hissedecek miyim? Ne zaman yetecek? Takribi ne zaman bilinçli olarak koşmayı bırakırım?

Will I feel like I belong when I have enough? When will it be enough? Approximately when will I consciously stop running?

Sorulara cevapları farkında olmadan, belki de farkında olarak konuyu farklı yönlere çekerek ilerlettim terapi seansımı.

I progressed my therapy session by answering the questions perhaps unconsciously, maybe even consciously, diverting the topic in different directions.

Koşarak uzaklaştım adeta seansta da.

I almost ran away during the session too.

Gördüğünüz üzere terapi seansım.

As you can see, it's my therapy session.

Terapi süreci her zaman keyifli değil.

The therapy process is not always enjoyable.

Her zaman her duyguya, her farkındalığa hazır olmayabiliyor insan.

A person may not always be ready for every emotion, every awareness.

Kendinden içten içebildiği cevaplardan bile en uzak noktaya gitmek isteyebiliyor.

He can even desire to go to the farthest point from the answers he can sincerely drink from himself.

Terapistime bu hislerimi söyledim bu arada.

I told my therapist about these feelings, by the way.

Çok açık ve net konuşma kısmında özgürlük dünyam benim terapi.

The part about speaking very openly and clearly is my therapy in the world of freedom.

Ona göre böyle anlar, böyle konular üzerinde konuşmamız en önemli olanlarından ve terapi tam olarak aslında bunun için var.

According to her, moments like this and discussions on such topics are among the most important, and therapy actually exists for exactly this purpose.

Kaçtığın yerde yalnız olmadığını ve kendini açabileceğini, pratik edebileceğini bu kendini açma noktasında kendine ait gizli bir oda hissi veriyor terapi bana.

The therapy gives me a feeling of having a secret room of my own at this point of opening up, where I realize that I are not alone in the place you fled to and that you can open up and practice.

Kaç gündür kalbim buruk, en son ne zaman kalbim bu kadar buruk hissetti hatırlıyorum.

My heart has been heavy for days; I remember the last time my heart felt this heavy.

Ve üzerinden bayağı da zaman geçti ve ağlamak, duyguların bir şekle dönüşmesine izin vermek de iyi geldi.

And quite some time has passed, and it felt good to cry and allow my emotions to take form.

Hıçkırarak, kalbinden söyleyemediğin cümleleri tekrar ederek, nedenler havada uçarken, niçin böyle davrandım, neden bana böyle davranıldı düşünceleriyle birlikte ağlamak ve sonra da gelen o hafifleme hissi.

Crying while repeating the sentences you couldn't say from your heart, with the thoughts of why I acted this way and why I was treated like this, while the reasons hovered in the air, and then that feeling of relief that follows.

Bunun olacağı şuradan belliydi.

It was clear from here that this would happen.

Ağladığım gün bir hışım eve gittim, etrafı deli gibi hızlı hızlı topladım bir görseniz.

The day I cried, I went home in a rage, you should have seen how quickly I tidied up everything around me.

Çarşafları değiştirdim, çamaşırları attım, salonu topladım.

I changed the sheets, did the laundry, and tidied up the living room.

Son bir hız yemek yaptım.

I cooked a meal in a hurry.

Ama ben genelde bunları yavaş yavaş, müzik açarak, keyifle yaparım.

But I usually do these things slowly, with music playing, and with enjoyment.

Ama dün öyle değildi.

But it wasn't like that yesterday.

İşte bütün gün evde koşturduğum bir döngüydü.

It was a cycle where I rushed around the house all day.

Evde mi, zihnimde mi koşturuyorum?

Am I running at home or in my mind?

Orası meçhul, düşünceden düşünceye geçiyor zihnim bunları yaparken.

That place is unknown; my mind shifts from thought to thought while doing this.

Hem düşüncelerimden kaçar gibiyim, hem de sessizlikte o işleri yaparken zihnimde bir şeyler arar gibiyim.

I feel like I'm escaping from my thoughts, yet I also feel like I'm searching for something in my mind while doing those things in silence.

Deli gibi terlerim.

I sweat like crazy.

Düşemedim, bir duşa girsem rahatlayacağım düşüncesiyle içimden de şey diyorum duşta da düşünmeye devam etmek istemiyorum, biraz müzik açıp rahatlayayım.

I couldn't fall asleep, thinking that I would relax if I took a shower, I'm telling myself that I don't want to keep thinking in the shower either, I should play some music and relax a bit.

Duşta soğuk suyla sanki böyle zihnimde ve bedenimde oluşan sıcaklık hissini soğutmaya çalışır gibiydim.

In the shower, it felt like I was trying to cool down the warmth that had formed in my mind and body with cold water.

Ne zaman bir şeye çok üzülsem, soğuk havada oturmak, soğukta yürümek, özellikle rüzgarlı bir günse o rüzgarı hissetmek hep bana çok iyi gelmiştir.

Whenever I feel very sad about something, sitting outside in cold weather, walking in the cold, especially feeling the wind on a windy day has always made me feel really good.

Sanki o soğukluk hissi bana çık zihninden, çık oradan diyor.

It's as if that cold feeling is telling me to get out of my mind, to get out of there.

Ve sanki bedenime olduğum ana geri gelmemi sağlıyor.

And it feels like it allows me to return to the moment I am in my body.

Çok hasta olundu böyle çünkü çocukken de aynıydım.

I was very sick like this because I was the same as a child.

Çok üzüldüğümde soğuk falan dinlemez.

When I'm very sad, I don't listen to anything cold.

Tabii ki o dönemler sokakta yürümeme izin verilmeyeceği için.

Of course, it was because during that time I wouldn't be allowed to walk on the street.

Balkonda otururdum saate bakmadan kendi kendime.

I would sit on the balcony, lost in my thoughts without looking at the clock.

Battaniyeyle ya da kabanla ağlayarak oturduğumda annem bunu fark edene kadar geçerdi baya bir zaman.

It would take quite a while before my mother noticed that I was sitting there crying with a blanket or a coat.

Duştan çıktım.

I just got out of the shower.

Ember Run'dan I Found şarkısı çalıyordu duştan çıktığımda.

When I came out of the shower, the song "I Found" was playing from Ember Run.

Biraz gözlerim dolmaya başladı.

My eyes started to well up a little.

Sonra bu göz dolması yavaş yavaş arttı.

Then this teary feeling gradually increased.

Ve hüngür hüngür ağlamaya başladım.

And I started to cry uncontrollably.

Ama birden evde koşturmak, soğuk duş, bu koşturmacada zihnimden geçen bir sürü düşünce ne hissettiğimi fark etme noktasına getirmişti artık beni.

But suddenly running around the house, taking a cold shower, and the multitude of thoughts passing through my mind during this hustle and bustle had brought me to the point of realizing how I felt.

Neden böyle kaybım Buruk biliyordum.

Why did I know I would lose like this?

Ve bütün günün özetine...

And to the summary of the whole day...

...içsel bir yüzleşme diyebiliriz bence.

...I think we can call it an inner confrontation.

Bir gün önce arkadaşlarımızla buluştuk.

We met with our friends a day ago.

Bayağıdır da görüşmüyorduk ve hayatlarımızda o kadar görüşmediğimiz sürede neler değiştiğini konuşuyoruz.

We haven't seen each other for a while, and we are talking about what has changed in our lives during the time we haven't met.

Çok keyifli bir akşam geçirdik oysa ki.

We had a very pleasant evening, despite that.

Onlar da Almanya'ya taşınan bir arkadaşları olduğunu ve adaptasyon konusunda sorun yaşadıklarını söylediler.

They said they have a friend who moved to Germany and that they had problems with adaptation.

Siz bu konuda ne düşünüyorsunuz?

What do you think about this?

Yani yalnızlık, uzak olma, sizi zorlar mı, korkuyor musunuz benzerinde konular konuşuldu.

So, loneliness, being distant, does it challenge you, are you afraid? Topics like these were discussed.

Dışarıdan gülümsediğimi eminim.

I'm sure I smile from the outside.

Ve emin olduğum, o an aklımdan geçenler.

And I am sure of what crossed my mind at that moment.

Aslında ben burada da o kadar yalnızım ki hissiydi.

In fact, I felt so lonely here as well.

Yani ailemden sadece anne ve babam dışında kimseyle görüşmüyorum.

So I’m only in contact with my parents, and no one else from my family.

Yani onlar var.

So they exist.

Bu konunun bu sene iyice netleşmesi.

This issue needs to become clear this year.

Annemle babamla görüşmemin zaten bana ne hissettirdiği soru işaretleri.

Talking to my parents already raises question marks about how I feel.

Yaşadığım şehir dışında sevdiğim bir sürü insan var hayatımda.

There are many people I love in my life besides the city I live in.

Ama bu tamamen konumundan bağımsız.

But this is completely independent of its location.

Yani yaşadığım...

So what I experienced...

Yaşadığım yere beni bağlayan bir şey var gibi hissetmiyorum.

I don't feel like there's anything that ties me to the place I live.

Daha önce de Veli'ye söylemiştim sanırım.

I think I already told Veli before.

Aynı hissediyorum yani şu noktada.

I feel the same way at this point.

Birlikte nereye gidersek gidelim.

Wherever we go together, let's go.

Orası benim evim.

That is my house.

Ben içeriden o yalnızlık hissini dolduramadıktan sonra ben hep yalnızım.

As long as I can't fill that feeling of loneliness from within, I am always alone.

Ben bunu hissediyorum artık net bir şekilde.

I can feel this clearly now.

Bence benzer duygular yaşayan insanlar yakınlaşıyor ve boşuna kader ortaklığı diye bir tabir yok bence.

I think people who experience similar feelings come closer to each other, and I don't believe there is such a thing as a partnership of fate for no reason.

Ben çocuğu olan bir anneye yeterince anlayabiliyorum.

I can understand a mother with a child well enough.

Anlayamam veya hangi konuda destek olmam gerektiğini bilemem.

I can't understand or know which area I need to provide support in.

Aynı şeyi yurt dışına taşınma konusunda da geçerli bence.

I think the same applies to moving abroad.

Bu taşınma konusu üniversiteden bir arkadaşımla tekrar yollarımızın kesişmesini sağladı.

This moving issue brought me back together with a university friend.

İkimiz de ara ara Almanca konusunda motivasyon kaybı yaşıyoruz ve sen nasıl ilerliyorsun diye birbirimize yazıyoruz.

We both occasionally experience a lack of motivation in German and we write to each other to ask how we are progressing.

Onunla konuşmak çok iyi geliyor.

Talking to him/her feels very good.

Dün bana dedi ki ne zaman yeterli hissedeceğim.

Yesterday, he/she told me when I would feel sufficient.

Yani sürekli başarı elde etme çabamın yorgunluğunu hissediyorum.

So I feel the fatigue of my constant effort to achieve success.

Bu da sana oluyor.

This is happening to you too.

Bu mükemmel bir soru.

This is a perfect question.

Cevabım peki her zaman veya her zamana yakın diyebiliriz.

My answer is, we can say it's always or close to always.

Mükemmellik kalıbımızda çocukken o kadar iyi oturtmuşuz ki ikimiz de.

We have settled the mold of perfection so well since childhood that both of us have.

Kalıbımıza sığamıyoruz artık.

We can no longer fit into our mold.

Kendimize karşı kör olmuş gibi hissediyorum son zamanlarda.

I feel like we have been blind to ourselves lately.

Terapi seanslarımda terapistim sık sık bu yaptıklarınızı çok normalleştiriyorsunuz.

In my therapy sessions, my therapist often says that I normalize what I do a lot.

Herkes yapamaz, herkes yapabilir noktasına çok taşıyorsunuz dedi.

She said, "You emphasize too much on the point that not everyone can do it, but everyone can."

Ve siz yaptığınız her şeyin kolay olduğunu düşünüyorsunuz.

And you think that everything you do is easy.

Yetersizliğin temellerinden biri de bu.

One of the foundations of inadequacy is this.

İlk bu konuyu terapiye açtığımda iş yerim üzerindendi.

When I first brought this topic up in therapy, it was about my workplace.

Ve nasıl yani herkes iş yeri açıyor, abartılacak bir şey yok ben zorlanıyorum dediğimi çok net hatırlıyorum.

And what do you mean, everyone is opening a business, there's nothing to exaggerate, I clearly remember saying that I am struggling.

Gelelim arkadaşımın başarı elde etme çabası üzerine yorgunluk sorusuna.

Let's come to the question of fatigue concerning my friend's efforts to achieve success.

Son zamanlarda kendi işimle ilgili bu durumu ona anlatıp bir durum yaşadım.

Recently, I experienced a situation where I explained this situation related to my own business to him.

Yani böyle bir şeyleri sürekli...

So constantly doing something like this...

...sürekli erteledim işimle ilgili.

...I constantly postponed it regarding my work.

Ona bu durumu açık açık anlatıp sence de öz şefkat olayını abartmamış mıyım dedim.

I openly explained the situation to her and asked if I was exaggerating the concept of self-compassion.

Yani bu yorgunluk noktasında kendimi buralara taşıdım sanki gibi hissediyorum dedim.

So I feel like I brought myself here at this point of exhaustion.

Tamam kendimi başarı konusunda salayım da sanki bu salma eylemim hani öz şefkat kistesi altında...

Alright, let me slack off in terms of success, as if this act of slacking off is somehow under the guise of self-compassion...

...bu kendi kendime değerlendirmem bu arada.

...this is my self-assessment, by the way.

Fazla bir uca gidiyorum.

I'm going to an extreme.

Arkadaşımın cevabı şuydu.

My friend's answer was this.

Boş ver yıllardır yapmadığımız ya da bize yapılmayan...

Forget about the things we haven't done for years or that haven't been done to us...

...o öz şefkatin yerine say.

...instead of that self-compassion, count.

Orada bu cümleye kalbimi bıraktım derler ya.

They say you leave your heart in that sentence.

Yani yapmadığımız ya da bize yapılmayan.

So what we don't do or what is not done to us.

Bence yetişme, yeterli olma konusu hep kendine anlayışlı olma çabasıyla zıt ilerliyor.

I think the issue of not being enough and trying to be understanding towards oneself is always in contradiction.

O yüzden bu kısmı son terapist seansımda beni en çok etkileyen kısımla birleştirip anlatacağım.

That's why I will combine this part with the part that impacted me the most in my last therapy session and explain it.

Terapistimi anlatıyorum.

I'm talking about my therapist.

Kafamdaki gibi çalışamıyorum.

I can't work like I do in my mind.

Günlerde ilerleyemiyorum.

I can't make progress in the days.

Şöyle yapmam lazım.

I need to do it this way.

Böyle yapmam lazım.

I have to do it this way.

Asla yapamıyorum.

I can never do it.

Terapistimin sorusu şu.

My therapist's question is this.

Peki kafandaki Fatma ne yapmalı?

So what should the Fatma in your mind do?

Yani Fatma'nın mükemmel günü ne olmalı?

So what should Fatma's perfect day be like?

Fatma başarılı olmak için bir günde ne yapmalı?

What should Fatma do in one day to be successful?

Düşünüyorum böyle aklımda canlanan Fatma'nın bir günü.

I am thinking of a day in Fatma's life that comes to my mind.

Sabah erken kalkıp spora gitmeli.

You should wake up early in the morning and go to the gym.

Almanca çalışmalı.

He/she should study German.

Sonra işe gitmeli.

Then he/she must go to work.

İşteki ilk boşluğunda tekrar Almanca çalışmalı.

He should study German again during his first break at work.

Araya mümkünse biraz hayatı sıkıştırmalı.

If possible, life should be squeezed in a little.

Biraz podcast işlerini sıkıştırmalı.

He should squeeze in some podcast work.

Böyle ama sıkıştırmalı yani hani gibi.

It's like that, but compressed, you know?

Sen ne yapıyorsun peki Fatma diye soruyor terapistim.

So what are you doing, Fatma? my therapist is asking.

Maksimum 3 saat Almanca çalışıyorum.

I study German for a maximum of 3 hours.

İşe gidiyorum tabii ki.

Of course, I'm going to work.

Bir şeyler izliyorum.

I'm watching something.

Sürekli ama sürekli.

Constantly but constantly.

Sürekli bir şeyler izlediğim için kendime kızıyorum.

I'm angry at myself for constantly watching things.

Ama yine kendimi bir şeyler izlerken yakalıyorum.

But I still find myself caught up in watching something.

Kendi kendimi yakalamak neye benziyor?

What does it feel like to catch myself?

Yani içeriden kendimi ne kadar sıkıştırdığımı bu cümleden görebiliriz.

So we can see from this sentence how much I have restricted myself from within.

Belki şu anda elinden geleni bu kadar sıkıştırdım.

Maybe I've pushed you as hard as I can right now.

Elinden geleni bu kadardır diyor terapistim.

"My therapist says this is the best you can do."

Diğerinin doğru olduğunu ya da doğru sonucu elde etmen için bu şekilde bir gün geçirmen gerektiğini kim söyledi?

Who told you that you needed to spend a day like this to realize that the other one is right or to get the correct result?

Ya da nereden duydun?

Or where did you hear that?

Nereden inanıyorsun bu duyguya, bu duruma?

Where do you believe this feeling, this situation comes from?

Kısa bir sessizlik oldu.

There was a short silence.

Yeterli değil gibi hissediyorum.

I feel like I'm not enough.

Daha iyisini yapabilirim.

I can do better.

Potansiyelimin olduğuna inanıyorum.

I believe I have potential.

Ve benden beklenen şeyler var diyorum.

And I say there are things expected from me.

Zaten o noktada gözlerim de doluyor.

At that point, my eyes are already filling with tears.

Almanya'ya gidebilmek için benim dili öğrenmem.

I need to learn the language to be able to go to Germany.

İşe girmem.

I won't get hired.

Yani benim çabam gerekli.

So my effort is necessary.

Ve yeterince çabalamıyorum bence.

And I don't think I'm trying hard enough.

Yeterli olma çabamla kendimi yiyip bitirmekten çok yoruldum sanırım.

I think I’m very tired of wearing myself out trying to be sufficient.

Olay sınav gibi yapılması gereken zorunluluklar noktasına geldiğinde

When the situation reaches the point of obligations that must be carried out like an exam.

vardığım yer hep buralar benim.

The place I have come to is always here for me.

Hep benden daha fazlası bekleniyor.

More is always expected from me.

Ya da beklendiğini çocukken öğrendim ve ben o loopta, o döngüde takılı kaldım.

Or I learned that I was expected when I was a child, and I got stuck in that loop.

Belki de Almanya'ya bu yüzden gitmek istiyorum diyorum terapistime.

"Maybe that's why I want to go to Germany," I tell my therapist.

Belki de kendimle ya da başkalarıyla orada yarışmam.

Maybe I won't compete there with myself or others.

Sence öyle mi gerçekten diye soruyor terapistim.

My therapist is asking if I really think so.

Yalnızlık gibi bu hissinde mekanla bağlantısı var mıydı?

Did this feeling of loneliness have a connection to the space?

Cevapları yine başka yerlerde arayıp başka yerle mi bağlamıştım yoksa?

Had I looked for the answers elsewhere and connected them to something different?

Mekanlarla, eşyalarla olan bağım hep farklı oldu.

My connection with places and objects has always been different.

Komik gelebilir ama çok kötü bir gün geçirdiğimde

It may sound funny, but when I have a very bad day...

yeni aldığım bir gömleğim vardı.

I had a new shirt that I bought.

Onu bir daha giymedim. Elim gitmedi mesela.

I didn't wear it again. For example, I couldn't bring myself to do it.

Aynı şeyi daha önce ev için hissetmiştim.

I had felt the same thing for a home before.

Evin şeklini değiştirip farklı eşyalarla, farklı bir enerjiyle

Changing the shape of the house with different items, with a different energy.

sanki yeni başlangıç yapmış gibi ayarladım.

I arranged it as if I had just started anew.

Böyle zihnim öyle hissetti en azından.

That's how my mind felt, at least.

Baştan beri Balıkesir böyle hissettiriyor.

From the beginning, Balıkesir has made me feel this way.

Baştan beri dönmeyi hiç istemedim.

I never wanted to turn back from the beginning.

Gün geçtikçe hatırlattıklarıyla kalmak daha tatsız hissettiriyor.

Staying with the reminders they bring as days go by feels increasingly unpleasant.

Zihnimi kandırma şeklim bak geçti artık olamadım.

The way I deceived my mind has passed; I can no longer do it.

Orada değiliz deme şeklimle eşdeğer sanırım.

I guess it's equivalent to the way I say we are not there.

Huzursuz hissettiğimde evde oturamama huyumun geldiği yer tam olarak burası bence.

I think this is exactly where my habit of not being able to sit at home when I feel restless comes from.

Hep herkese şöyle söylüyorum.

I always say this to everyone.

Tedbirli mekanda ferahlık vardır.

There is spaciousness in a careful environment.

Hadi kalkalım, hadi gidelim, evde durmayalım.

Let's get up, let's go, let's not stay at home.

Bu duyguların üstüne After Sound filmini iki gün önce izledim.

On top of these feelings, I watched the film After Sound two days ago.

Ve ben filmin sonunda duygusal bir şelale oldum.

And I became an emotional waterfall at the end of the movie.

Filmde sadece anılar, hatırlananlar ve

In the film, only memories, what is remembered, and

çok kısa bir zaman dilimi var aslında.

There is actually a very short time span.

Hem izlerken çok huzurlu, hem eksik,

Both peaceful and incomplete while watching.

hem sonlara doğru bazı yerlerde sanırım çok yıkık dökük hissettim.

Towards the end, I felt very worn out in some places, I think.

Çok fazla diyaloğu olmadan sadece gösterdikleriyle

Without much dialogue, just with what they show.

bana bu kadar duygu hissettirmesi

that it makes me feel so many emotions

gerçekten filmin ne kadar kıymetli olduğunu gösteriyor bence.

I think it really shows how precious the film is.

Eskiden hep hızlı akan, belki de duygular üzerine pek düşünmeme sebep olmayan filmler izlerdim.

I used to always watch fast-paced movies that perhaps made me not think much about emotions.

Şu an o hıza bile yetişememe korkusu, kaygısı yaşamak istemiyorum.

I don't want to experience the fear and anxiety of not being able to keep up with that pace right now.

Ve genelde böyle filmlerden çok daha uzağım artık.

And I am generally much further away from such movies now.

İzlerken biraz kalmak, biraz daha hissetmek istiyorum.

I want to stay a little while while watching, to feel a little more.

Veli'ye filmi anlatırken ben de dedim,

While narrating the movie to Veli, I also said,

çok zor hatırlıyorum geçmişe dair bazı anıları.

I remember some memories from the past very difficultly.

Sanırım filmdeki karakterlerden Sophie geçmişi tekrar tekrar hatırlamaya çalışıp

I think the character Sophie in the film keeps trying to remember the past over and over again.

neyi kaçırdığını anlamaya çalışıyor.

Trying to understand what he/she is missing.

Bunu eskiden çok kez yaptığımı ve ailemde hiçbir durumda

I used to do this many times and never in my family.

çocuk yaşta anlayamayacağımı,

that I would not understand at a young age,

anlasam bile o yaşta değiştirmeye gücümün yetmeyeceğinin

Even if I understood, I wouldn't have the strength to change it at that age.

artık farkındayım.

I am aware now.

Ama Sophie filmde 11 yaşında ve böyle bence tekrar büyüdüğü yaşta

But Sophie is 11 years old in the film, and I think she has grown up again at this age.

bu eski anılarını izlerken

while watching these old memories

değiştirebilir miyim kaygısıyla izliyor gibi hissettim ben.

I felt like I was watching with the worry that I might change it.

Filme dair incelemeleri okurken bir yerde şu cümleyi gördüm.

While reading reviews about the movie, I came across this sentence somewhere.

Sizin de filmdekilere benzer, yaşanmamışlıklarınız varsa

If you have experiences similar to those in the movie that haven't been lived yet.

film sizi daha çok etkiler.

The film affects you more.

Fark ediyor ki insan büyüdükçe o yaşanmamışlıkların yazısını tutuyoruz aslında.

It realizes that as a person grows up, we actually hold the writing of those unexperienced moments.

Filmde baba kızın tam olarak yerini bilmiyorum ama

I don't know the exact location of the father in the film, but...

Fethiye taraflarına bir otele geldikleri tatili izliyoruz.

We are watching a vacation where they have come to a hotel in the Fethiye area.

Kızın 11 yaş doğum günü, babası 30 yaşında ve annesiyle ilişkileri sonlanmış.

The girl's 11th birthday, her father is 30 years old and his relationship with her mother has ended.

Bu tatil baba kız ilişkisini belki iyileştirme,

This holiday may improve the father-daughter relationship.

belki iyi anılar biriktirme tatili olarak adlandırılabilir.

Maybe it can be called a holiday for collecting good memories.

Filmin sonlarına dair bir sahnede Sophie babasını

In a scene towards the end of the film, Sophie her father

İskoçya'ya tekrar taşınmayı düşünür müsün diye soruyor.

She is asking if you would consider moving back to Scotland.

O da hayır, orası artık geçmişte kaldı diyerek devam ediyor.

He continues by saying that no, that's in the past now.

Büyüdüğün bir yeri ilk kez terk ettiğinde ve oraya tekrar geri döndüğünde

When you leave a place where you grew up for the first time and then return there again.

oraya artık ait olmuyorsun yani tam olarak değil.

You no longer belong there, at least not completely.

Hiç oraya gerçekten ait hissetmişim gibi gelmiyor sanırım.

I guess I never really felt like I belonged there.

Çok ama çok uzun süredir böyle hissediyorum.

I have been feeling this way for a very long time.

Ah!

Ah!

Deliyle konuşurken bu konuyu şöyle bir cümle kurarak açıkladığımı fark ettim.

I realized that I explained this issue by forming a sentence like this while talking to the madman.

Ben 5 yaşındayken Edremit'ten Balıkesir merkeze taşındık.

When I was 5 years old, we moved from Edremit to the center of Balıkesir.

Ve hep Edremit'i çok sevdiğimi, Balıkesir'i hiç sevmediğimi söylerdim.

And I would always say that I loved Edremit very much and that I never liked Balıkesir.

Ama Edremit'e ilk 2-3 sene gittikten sonra oraya da hiç gitmemeye başladık

But after going to Edremit for the first 2-3 years, we stopped going there altogether.

ve ben yavaş yavaş orayı unutmaya başladım.

And I slowly started to forget that place.

Balıkesir'e taşındıktan sonra tepe taklak oldu tabii.

Of course, it turned upside down after moving to Balıkesir.

Yani hayatımız gibi hatırlıyorum ben.

So I remember it like our life.

5 yaş öncesini çok hatırlamadığım için,

I don't remember much before the age of 5, so...

Edremit de güzel bir yer gibi kalmış zihnimde.

Edremit has remained in my mind as a beautiful place.

Zihnim evde yaşananları suçlamak için bir mekan seçti bence

I think my mind has chosen a place to blame what happened at home.

ve çocukken de bir şeyleri başka durumların üzerine yansıtırdım

And when I was a child, I would project certain things onto other situations.

ve ben de Balıkesir'i sevmemeyi ve şehri suçlamayı seçtim.

And I chose not to love Balıkesir and to blame the city.

İstanbul zihnimde özgürlüğün anahtarı olarak o kadar yer etti ki

Istanbul has settled in my mind as the key to freedom so much that...

hep de önlesi yer oldu.

It always became a place of prevention.

Ama oradan da o kadar uzak kaldım ki

But I stayed away from there for so long that...

benim alanlarımdaki İstanbul değil artık.

It's no longer the Istanbul in my fields.

Buna çok iyi hakimim, çok iyi biliyorum.

I am very good at this, I know it very well.

Çok uzun süredir terapide ait hissetmiyorum diyorum

I say that I haven't felt like I belong in therapy for a very long time.

ve bu ait hissetmeme hikayem sadece mekansal da değil.

And this story of feeling belonging is not just about space.

Sanki aile puzzle ve oturmayan parça gibiyim.

I feel like I am a puzzle piece that doesn't fit in the family.

Çok geç yaşta aileye dahil olan bir kız bebek,

A baby girl who was included in the family at a very late age,

aile albümlerinde bile olmayan bir parçayım.

I am a piece that isn't even in family albums.

Bütün ailenin Edremit'te yaşadığı ve akrabalarını tanımadan büyüyen,

Growing up without knowing her relatives, in a family where everyone lived in Edremit,

köklerini hissetmeyen bir ben var elde.

I have a me that doesn't feel its roots.

Şimdi göç etmenin noktasında en temel sorulardan biri nereye aitim?

One of the most fundamental questions at the point of migration now is, where do I belong?

En temel de bir aileye ait hissetmiyorken nereye aitim?

If I don’t feel like I belong to a family, where do I belong?

Peki sen nereye aitsin?

So where do you belong?

Ayrıldığın şehre geri döndüğünde hiç hissettin mi benim gibi?

When you returned to the city you left, did you ever feel like I do?

Kendi içinde ailene ait hissettin mi?

Did you feel like you belonged to your family?

Bir çemberin parçası gibi.

Like a piece of a circle.

Veli dedi ki emin ol sana bir şey olsa yanında olacaklarına eminim ailenin.

Veli said that I'm sure if something happened to you, your family would be there for you.

Belki de ben yıllardır güzel günlerimi onlardan saklamaktan

Maybe I've been hiding my beautiful days from them for years.

yanlarımda olunmamasından çok yani yanımda hiç

It's not so much about not being by my side, but rather not being with me at all.

bir noktada olunmamasından çok yorgunumdur.

I am very tired of not being at a certain point.

Filmdeki baba kız ilişkisinde de after sound'a belki de o yüzden

In the father-daughter relationship in the film, perhaps that's why it goes to after sound.

kalbim bu kadar yaralanmıştır.

My heart has been hurt this much.

Colum kızı Sofia'ya İskoçya'ya geri taşınma konusunun üzerine şöyle bir şeyler söylüyor.

Colum is saying something like this to his daughter Sofia about moving back to Scotland.

Gelecekte ne olacağını asla bilemezsin.

You can never know what will happen in the future.

Ama nerede yaşamak istersen yaşayabilirsin.

But you can live wherever you want.

Kim olmak istersen olabilirsin. Hala vaktin var.

You can be whoever you want to be. You still have time.

Zihnimde yankılanan duygular çok karmaşık

The feelings echoing in my mind are very complex.

çünkü bu yaşımda yurt dışına taşınma hayalimiz olduğunu

because we have a dream of moving abroad at my age

henüz ailemle paylaşamadım.

I haven't shared it with my family yet.

Tanımadığım herkese burada sesimi duyurup

I want to make my voice heard here to everyone I don't know.

en yakını ile o konuşmanın ağırlığını

the weight of that conversation with his closest one

o konuşmayı yapamamanın ağırlığını yaşıyorum

I am experiencing the weight of not being able to have that conversation.

ve bu da buruk hissettiriyor sanırım.

And I guess this makes me feel bittersweet.

Paylaşamamak benim çocukluğumdan gelen bir alışkanlık.

Not being able to share is a habit that has come from my childhood.

Aileyle heyecanını, korkunu, her şeyi belki de

Maybe the excitement, fear, everything with the family.

her şeyi paylaşamamak en ucuz.

Not being able to share everything is the cheapest.

Ne olursa olsun yanındayım cümlesini yıllarca aradım.

I searched for the sentence "No matter what happens, I'm by your side" for years.

Sanırım farklı yerlerde belki de ait hissetmeyi beklediğim yer budur.

I think this is perhaps the place where I expected to feel belonging in different places.

Kökü günde değil benim beklediğim şey.

What I'm expecting is not something rooted in a day.

Sanırım her günde yanımda olunması.

I think being by my side every day.

Yıllar geçtikçe, çok uzun zamandır Veli ile birlikte olmamıza rağmen

As the years go by, even though we have been together with Veli for a very long time

ona bile kendimi açmam terapi ile başladı.

I even started to open up to her with therapy.

Herhangi bir durumdan dolayı, bir düşüncemden dolayı

Due to any situation, due to a thought of mine.

ya sevilmezsem ya da beni sevmeyi bırakırsak

Either I won't be loved, or we will stop loving each other.

herhangi bir durumdan dolayı, bir düşüncemden dolayı

due to any situation, due to one of my thoughts

ya sevilmezsem ya da beni sevmeyi bırakırsak

either I'm not loved or we stop loving me

korkularımdan dolayı ilişkinin başlangıcında

Due to my fears at the beginning of the relationship.

çoğu zaman sustum ve kendi tepkilerimi ona göstermedim.

Most of the time, I stayed silent and didn’t show my reactions to her.

Veli ile yani eşimle 2010 yılından beri birlikteyiz.

I have been with Veli, my spouse, since 2010.

Şu anda 5 yıllık evliyiz.

We have been married for 5 years now.

Evliliğin başında ne hissettiğimi anlamamalarım

Not understanding what I felt at the beginning of the marriage.

ve susmalarım o kadar fazlaydı ki

and my silences were so many that

evliliği de anlamam zamanı aldı.

It took me time to understand marriage.

Çevremdeki evliliklerle çok fazla karşılaştırdım.

I compared it a lot with the marriages around me.

Bence ben bile o zaman kendimi tanımıyor

I think even I do not know myself at that time.

neye kızdığımı, neye üzüldüğümü anlamıyordum çoğu zaman.

I often didn't understand what I was angry about, what made me sad.

Terapiyle kendime şans verdim ve ne kadar

I gave myself a chance with therapy and how much.

değiştiğimi gördüm ve evliliğimizi nasıl istersek

I saw that I have changed and how we want our marriage.

o şekilde inşa edebileceğimizi anladım.

I understood that we could build it that way.

Onun gibi, annem gibi, babam gibi,

Like him, like my mother, like my father,

arkadaşımın ilişkisi gibi, televizyonda gördüğüm

like my friend's relationship, which I saw on television

bir ilişki gibi olmak zorunda değildi.

It didn't have to be like a relationship.

Bu arada ben başta değişirken terapiyle

By the way, I am changing at first with therapy.

çevremdekilerin hala aynı kalmasına çok sinirleniyordum

I was getting really angry that those around me were still the same.

ve öfke patlamalarım oluyordu.

and I was having anger outbursts.

Bütün ben kimim krizlerimin üzerine

Over all my identity crises.

benimle değişmeyi ve dönüşmeyi seçen veli olduğu

the guardian who chose to change and transform with me

ve çok şanslıyım ki ailem olduğu için.

And I'm very lucky to have my family.

Bu metni düzenlerken, bizim evlilik yıldönümüz

While editing this text, it is our wedding anniversary.

ve biraz duygusalım, bu sene yaşadığım zorluklarda

And I'm a bit emotional about the challenges I've faced this year.

çok kez şükrettim ve biz olmanın değerini

I have often given thanks and recognized the value of being together.

artık çok iyi biliyorum.

I know very well now.

Geçen bölümlerde Lost dizisini izlediğimi söylemiştim

I mentioned that I had watched the show Lost in previous episodes.

size sanırım. Dördüncü sezonda bir yerlerde

I think it's you. Somewhere in the fourth season.

zamanda yolculuk döngüsünü işlemeye başlıyoruz.

We are about to start processing the time travel cycle.

Bu sezonda bir karakteri geçmişle gelecek

In this season, a character's past meets the future.

arasına gidip geliyor.

He/She is going back and forth between them.

Fakat bu bedensel sağlığına iyi gelmiyor

But this is not good for his physical health.

ve buna bir çözüm bulmaya çalışıyorlar.

And they are trying to find a solution to this.

Bu çözüm olayı da şu, geçmişte ve gelecekte tanıdığı

This solution is this: it recognizes the past and the future.

birinin senin çapan olmalı diyor başka bir karakter.

"One character says someone should be your anchor."

Benim hayattaki çapam

My anchor in life.

sanırım Veli. 15 yaşımdan beri hayatımda

I think it's Veli. He's been in my life since I was 15 years old.

ve hayatımın yarısı onunla olduğu için

and because half of my life is with him/her

çok minnettarım. Gerçekten bu sene

I'm very grateful. Truly this year

hayat bize sınadı bir şekilde

Life tested us in some way.

ve el ele kaldığımız için, birbirimize destek olduğumuz için

and because we support each other, holding hands

şanslı hissediyorum. Bir önceki bölümde

I feel lucky. In the previous episode

terapiyle kendimle, terapi sayesinde

with therapy, with myself, thanks to therapy

kendimle tanıştım demiştim.

I said I met myself.

Şimdi devamında şöyle söyleyebilirim ki

Now I can say the following:

terapi sayesinde Veli'nin beni tanımasına izin verdim.

I allowed Veli to get to know me through therapy.

Biz olmaya izin verdim.

I allowed us to be.

Bizim kuracağımız aileye dair kararların

Decisions regarding the family we will establish.

ikimizin elinde olduğunu fark etmem terapiyle oldu.

It became apparent through therapy that it was in both of our hands.

Bu noktada bu bölümü size

At this point, I will present this section to you.

ulaştırmamı sağlayan Hayvel'e çok teşekkür etmek istiyorum.

I want to sincerely thank Hayvel for making it possible for me to deliver.

Siz de benim gibi kendinize dair cevaplar arıyorsanız

If you are looking for answers about yourself like I am

bu Eylül'de terapiye başlayarak

starting therapy this September

yeni bir başlangıç yapabilirsiniz. Hayat her zaman

you can make a new beginning. Life is always

birçok soru getiriyor yanında ve destek almak

It brings many questions with it and getting support.

bu yolda çok kıymetli bence. Bu destek benim için

I find this support very valuable on this path for me.

kesinlikle uzunca bir süredir terapi.

Definitely therapy for a long time.

Terapi yolculuğunu henüz deneyimlemediyseniz

If you haven't experienced the journey of therapy yet

Hayvel Online terapiyi indirerek hemen deneyin.

Download Hayvel Online Therapy and try it right now.

Hayvel uygulamasının

The Hayvel application’s

başlangıçtaki sorularına verdiğiniz cevaplar üzerinden

based on the answers you provided to the initial questions

terapisi seçmenize yardımcı olmasını ayrıca

to help you choose a therapy additionally

tekrar tekrar ücretsiz 15 dakikalık ön görüşmeler

Free 15-minute consultations repeatedly.

yapma seçeneğinin olmasını çok seviyorum.

I really love having the option to not do it.

Hayvel Online ile terapi seanslarınızı günlük

With Hayvel Online, your therapy sessions are daily.

hayatınızın akışına göre şekillendirebilmeniz için

so that you can shape it according to the flow of your life

çok güzel bir alan sağlıyor

it provides a very nice space

ve bununla beraber paket satın alırken

and along with this when purchasing a package

benim kodum Büyüme10. Bu kod

My code is Growth10. This code

ile seans paketi alırken indirimli fiyatlardan

discounted prices when buying a session package

yararlanabilirsiniz. Benim gibi hayatımda

you can benefit. In my life like me

köklü değişiklikler yaşıyor olabilir

They may be going through profound changes.

hayata dair, kendinize dair birçok sorunuz olabilir

You may have many questions about life and about yourself.

yalnız hissediyor, karmaşık hissediyor

feels lonely, feels confused

olabilirsiniz. Aslında tam olarak büyümenin getirdiği

you can be. In fact, it is exactly what growth brings.

şey bu. Terapinin de bu konuda size

this is the thing. Therapy has something to do with this as well.

çok destek olacağına eminim.

I am sure it will be very supportive.

Benim hayat döngümde en büyük nokta

The biggest point in my life cycle.

değişim noktalarından biri terapiydi.

One of the turning points was therapy.

Konuşmak benim ilacım oldu. O yüzden

Talking has become my remedy. That's why...

konuşmanın bir diğer dönüm noktası da podcast

Another turning point in the conversation is the podcast.

diyebilirim. Değişmek, dönüşmek hep sancılı.

I can say. Changing and transforming is always painful.

Zihnimizde bir tablo var ve bazen o tabloya

There is a picture in our minds, and sometimes that picture...

inanıyoruz ama tablodaki resim dışarıda

We believe, but the picture in the table is outside.

değişmeye devam ediyor ve bizim

it continues to change and our

zihnimizde sabit bir şey var. Hayat hep akıyor

There is a fixed thing in our minds. Life is always flowing.

ama benim gibi zihnimde takılı kalıyorsam

but if I am stuck in my mind like me

benim için buradan çıkmanın en büyük yolu

the biggest way for me to get out of here

yürümek ve o anda

walking and at that moment

hala hayatın aktığını görmek

still seeing that life is flowing

kendime kanıtlamak belki de.

Perhaps to prove something to myself.

Lost Disney'de en sevdiğim sahnelerden biri ilk

One of my favorite scenes in Lost is the first one.

sezondaydı. Diziyi bilmeyenler için uçak kazası sonucu

It was in season. For those who don't know the series, it's due to a plane crash.

adaya düşen kurtulan kişilerin hikayesi diye

It's the story of the survivors who landed on the island.

özet geçebilirim. İlk sezonun ortalarında

I can summarize. In the middle of the first season.

Hurley golf çantası buluyor

Hurley is finding a golf bag.

uçak kazasından böyle düşen eşyaların arasında

among the belongings that fell like this in the plane crash

herkesi toplayıp taşlarla golf oynamaya çalışıyor.

He is trying to gather everyone to play golf with stones.

Herkes ona kızıyor. Hala adaya

Everyone is angry at him. Still to the island.

yardım gelmemiş. Yemek bulmaları gerekiyor.

Help hasn't arrived. They need to find food.

Sağlık problemi yaşayanlar var. Yani cidden golf mü oynayacağız

There are those with health problems. So, are we really going to play golf?

diye başta karşı çıkıyorlar. Sonra

They initially object because of that. Then

dizideki en tatlı sahnelerden biri olan

one of the sweetest scenes in the series

herkesin golf oynaması sahnesi gerçekleşiyor.

Everyone is having their golf playing scene.

Zihinlerindeki kaygılara olan

To the anxieties in their minds.

sorunlara rağmen hayatta keyif almak

Enjoying life despite the problems.

her zaman olmalıyı hatırlatan mükemmel

the perfect reminder of always being

bir sahneydi. Zihnimizdekiler hep duruyor.

It was a scene. What is in our minds always stops.

Hayatta önümüzdeki, şu an yaşadığımız

What is ahead of us in life, what we are experiencing right now.

sorunları açsak da yeni sorunlar

Even if we open up issues, new problems arise.

çıkmaya devam ediyor. O yüzden zihinden çıkıp

It continues to come out. That's why it should come out of the mind.

yaşamayı hatırlamak, kendimizi

remembering to live, ourselves

hatırlatmak gerekiyor bence. Bu noktada

I think it needs to be reminded. At this point.

gözlerimizi açmak diyorum ben.

I'm talking about opening our eyes.

Bir bölümün daha sonuna gelirken yeni bölümleri

As we reach the end of one episode, the new episodes.

kaçırmamak için Spotify'dan ve Instagram'dan

to not miss it, from Spotify and Instagram

beni takip etmeyi unutmayın. Bölümü

Don't forget to follow me. The section.

taglayarak hikayenizde paylaşırsanız ya da bana bölümlerinizi

If you share it by tagging in your story or send me your sections.

Instagram'dan yazarsanız çok mutlu olurum.

I would be very happy if you write to me on Instagram.

Bir sonraki bölüme kadar kendinize çok iyi bakın.

Take good care of yourself until the next episode.

Hoşçakalın.

Goodbye.