Bireyleşme

İNCİMİZSİNDEN HERKESE MERHABA, BEN NAZIKE

HELLO EVERYONE FROM OUR PEARL, I AM NAZIKE.

İncimizsinden herkese merhabalar, ben Onur

Hello everyone from İncimiz, I am Onur.

İncimizsinden herkese merhaba, uzun bir aradan sonra tekrar karşınızda olmak güzel

Hello everyone from İncimiz, it’s nice to be here with you again after a long break.

Benim için de aslında öyle, çok uzun zamandır kayıt almadığımızı fark ettik, en son Nisan ayında buluşmuşuz

It's the same for me, actually; we realized that we haven't recorded in a very long time, the last time we met was in April.

Bugün renkli bir konu konuşmak için Nazike ile buradayız

Today we are here with Nazike to talk about a colorful topic.

Ne kadar renkli tartışılır

How colorful is debatable.

Bu podcast'ta aslında ayrışmak, birey olmak, bireyselleşmek ne demek

In this podcast, what does it actually mean to separate, to be an individual, to individualize?

Biraz bunların üzerinde duracağız

We will dwell on these a little.

Heyecanlı bir konu, nasıl seçtik bunu ben düşündüm galiba

An exciting topic, I think I chose this, maybe.

Onur da sağolsun kırmadı

Thanks to Onur, he didn't break it.

Birey olmak özellikle toplumun üzerinden bakıldığında biraz zor olduğunu gördüm

I found it a bit difficult to be an individual, especially when viewed from the perspective of society.

Biraz dikkatimi çeken bir konu uzun zamandır

A topic that has caught my attention for a long time.

Toplumun dayattığı bazı kurallar mı deriz

Shall we call it some rules imposed by society?

Ailenin bizi büyütürken öğrettiği toplum kuralları demeyelim de

Let's not call it the societal rules your family taught us while raising us.

Yani bunun içerisinde dinde var, bunun içinde ahlak var, bunun içinde her topluma özgü bazı yine kurallar diyeceğim

So this includes religion, it includes morality, and it includes some rules that are specific to each society, I would say.

Bir sürü şey var, bunlar bizim üzerimizdeki etkileri ne?

There are a lot of things, what are their effects on us?

Bireyleşmek, bireyselleşmek, ayrışmak ne demek?

What does it mean to individualize, to become individualized, to differentiate?

Bunlarla ilgili biraz bahsettik.

We talked a little about these.

Bu konu beni de heyecanlandırıyor aslında

Actually, this topic excites me too.

Çünkü bu ayrışma, bireyleşme, bireyselleşme

Because this separation, individualization, individualism

Üçü de birbirinden ayrı kavram var bana göre

In my opinion, all three are separate concepts.

Ve bizim toplumdaki en büyük acının kaynağı buralardan çıkıyormuş gibi geliyor bana

And it seems to me that the source of the greatest pain in our society comes from here.

O yüzden çok heyecanlıyım hem de meraklıyım

That's why I'm very excited and also curious.

Bu konuşmanın devamı nerelere gidecek diye

I wonder where the continuation of this conversation will lead.

Sözü sana bırakayım istersen

I'll leave the word to you if you want.

Tamam ben

Okay, I'm fine.

Şöyle aslında birey kelimesine baktım merak edip

Actually, I looked at the word "individual" out of curiosity.

Türkçe sözlükte karşılığı nedir?

What is its equivalent in the Turkish dictionary?

Diyor ki

It says

Kendine özgünün tehlikeleri yitirmeden bölünemeyen tek varlık

The only being that cannot be divided without losing its uniqueness.

Yani insanların belgeler yanlarına taşımakla birlikte kendine özgü ayırıcı özellikleri de bulunan demekmiş olur

So it means that people have unique distinguishing features while carrying documents with them.

Yani aslında evet bu toplumun içerisinde yaşıyoruz ama kendimize has özellikleri fark edip bunu gerçekleştiriyoruz

So actually, yes, we live within this society, but we notice our unique characteristics and implement that.

Ve bilmek demek

And to know means

Diye anladım

I understood that it was.

Sence birinin kendi özelliklerinden farkında olmaya başlaması ne zaman başlıyor?

When do you think a person starts to become aware of their own characteristics?

Yani bence ayrışma dönemi altıncı aydan bebek emeklemeye başlarken başlıyor

So I think the period of differentiation begins when a baby starts crawling around the sixth month.

Altıncı aydan itibaren çocuk biliyorsun artık anneni nesne olarak kendinden ayrıştırıp

From the sixth month onward, the child, you know, starts to differentiate their mother as an object apart from themselves.

Ya bir dünya var ben burayı bir keşfediyorum

There is a world, and I am discovering it here.

Diyip koltuk tepelerinden tırmanıp çekmeceleri karıştırıp böyle nesneleri ağzına sokup

Saying that, he climbs over the armchairs, rummages through the drawers, and puts such objects in his mouth.

Burada bir dünya var burayı bir keşfedeyim diyor

"There is a world here; let me explore this place."

Ama tabii ki bunu yaşarken içerisinde bir kaygı da oluyor çocuğun

But of course, there is also a concern within the child while experiencing this.

İşte o dönemde sağlıklı ayrışabilmesi için destekleyici bir bakım vereneğe bebeğine ihtiyacı var

At that time, it needs a caregiver who can provide supportive care for healthy differentiation.

İşte burada sağlıklı mı ayrışıyoruz sağlıksız ayrışıyoruz

Here, are we separating healthily or unhealthily?

Burada yeterince iyi anne kavramı

The concept of a sufficiently good mother here.

Der ki yeterince iyi anne bu ayrışma döneminde hem mükemmel değildir ve bazı eksiklikleri ve yetersizlikleriyle bebeğin gelişmesine izin verir

It is said that a good enough mother is not perfect during this period of separation and allows the baby's development despite some shortcomings and insufficiencies.

Hem de der ki tamamıyla yetersiz de değildir ve yoksunlukların travmatik hale gelmesini engeller

Moreover, it says that it is not completely inadequate and prevents deficiencies from becoming traumatic.

Burada anne ile ilişkiden de bahsedeceğiz biraz

We will also talk a bit about the relationship with the mother here.

Sağlıklı bir bebek altıncı aydan itibaren ileride birey olması ayrı olması

A healthy baby, starting from the sixth month, is separate and will become an individual in the future.

Kendi benliğinin farkında olması için yeterince iyi bir anneye ihtiyaç duyuyor

She needs a good enough mother to be aware of her own self.

Sen bu yeterince iyi anne deyince biliyorsun ben artık çalışmalarım sadece babalık üzerine şu an ilerliyorum

When you say you are a good enough mother, you know that I am now focusing solely on fatherhood in my efforts.

O yüzden artık böyle kuramların içerisindeki annelik, anneliğe övgü, annenin kilit olduğu noktaları

That's why the motherhood within such theories, the praise for motherhood, the key points where the mother is central.

Birazcık artık yeterince iyi baba diyerek hafiften değiştirmek istiyorum

I want to slightly change it by saying enough is good enough, dad.

Ama bunu başka bir parçalara...

But this to other pieces...

Podcast'ı konuşmayı çok daha isterim yani babalık üzerine, babanın yaptığı şeyler üzerine konuşmayı çok isterim

I would love to talk about the podcast, specifically about fatherhood and the things fathers do.

O dediğin şeylerde özellikle ayrışırkenki dönemde evet

Yes, especially during the period of differentiation in the things you mentioned.

Çocuğun keşfettiği noktada yeterince iyi bakım veren diyebiliriz belki de

We can perhaps say that it provides good care at the point the child discovers.

O beni de rahatlatır

That would relax me too.

Yeterince iyi bakım verenin olması orada çocuğu gerçekten güvende tutup

Having someone who provides good enough care really keeps the child safe there.

Yavaşça sanırım o ayrışmayı başlattığı anlamına geliyor

I think it means that he/she has slowly started that segregation.

Benim kanımca

In my opinion

Yani ayrışmayı başlatan aslında o süreç

So the process that actually initiated the separation.

Çünkü çocuk büyüdükçe biliyorsun gelişim psikolojisinde çocuk artık nesne dediğimiz annenin memesini kendisinin zanneder bir süre

Because as the child grows, you know that in developmental psychology, the child perceives the mother's breast, which we refer to as an object, as something that belongs to them for a while.

Kendisine ait zanneder

He thinks it belongs to him.

Sonra ayrışmaya başlar, bilincinde bazı şeyleri fark etmeye başlar

Then it begins to differentiate and becomes aware of certain things.

Benden ayrı bir şey, ayrı şeyler oluyor burada neler oluyor diye fark etmeye başlar

Something different from me, I start to notice what is happening here, what different things are happening.

O süreçte doğal olarak...

Naturally, during that process...

Aslında ayrışmak zorundayız ama burada bazı aksaklıklar da meydana gelebilir

Actually, we have to separate, but some disruptions may occur here.

İşte o aksaklıklar meydana gelmesi demek sadece tabii ki altıncı aydan itibaren değil tüm gelişim

The occurrence of those setbacks means not only from the sixth month onwards but throughout the entire development.

Yani tüm bu yaşımıza kadar öğrendiklerimizle ayrışabiliyoruz

So we can differentiate ourselves with what we have learned until this age.

Bir Nikot yine diyor ki

A Nikot is saying again that

Buyur

Here you go.

Seni dinliyorum biraz hızlıca gittim

I'm listening to you; I went a bit quickly.

Başka bir yere atlamadan bir şey sorayım

Let me ask something before jumping to another topic.

Arasın geldi orada

He came between there.

Nazike sence çocuk mu ayrışır, anne mi ayrışır?

Nazike, do you think the child separates or the mother separates?

Bence çocuk ayrışmaya çalışır

I think the child tries to differentiate themselves.

Eğer anne hazırsa buna ayrışmaya çünkü biliyorsun orada bir tanrıça duygusu oluşuyor annelerde

If the mother is ready for this separation, because you know a goddess-like feeling develops in mothers there.

Yani o bebek emzirme süreci bir kendini tanrıça hissediyor anne gözünün içine bakıyor bebeğinin ve diyor ki

So during the breastfeeding process, the mother feels like a goddess as she looks into her baby's eyes and says,

Yani ben emziriyorum onu ve bana muhtaç yani hayatta kalan bir şey var

So I am breastfeeding it and there is something that depends on me, something that survives.

Ayrışmaya başlayan, awaitinde çalışan ve çocuk ailesi için

For those starting to separate, working in the await and for the children's family.

elektrikliche Grüße kannst Bakır

Electric greetings, you can Bakır.

Şimdi kendinden ayrışmaya başlayan çocuğu görürken

Now, seeing the child who is starting to differentiate from himself.

Bu konuda anne de zorluk yaşayabilir, yani anne tarafından

The mother can also have difficulty in this regard, meaning from the mother's side.

Eğer anne sağlıklı ayrışabilir ve birey olabilmişse

If the mother can separate healthily and has been able to become an individual.

Çocuğa da bunu yansıtacaktır

It will also reflect on the child.

Çünkü biraz kadınlarla ilgili şöyle bir söylem var

Because there is a certain statement about women.

Ben bir anne olduğunda kadınlar demeyeyim ise cinsiyetçi olacak biraz

When I become a mother, it would be a bit sexist if I don't say women.

Bir insan çocuğu olduğunda aslında kendini de daha iyi tanabilir

When a person has a child, they can actually understand themselves better.

Ben de

Me too.

Yine annenin ya da babanın ebeveynliğinin kendi anne ve babalarının ebeveynliğine göre biraz yansıttıklarını düşünüyorum.

I think your mother's or father's parenting reflects a bit of their own parents' parenting.

Evet, ben de şöyle bu konuyu hafiften kapatıp diğer tarafa geçmek için şöyle bir şey söyleyeyim.

Yes, let me say something like this to gently close this topic and move on to the other side.

Ben bir canlı doğurabilseydim, ben de kendimi tanrıça hissederdim.

If I could give birth, I would feel like a goddess.

Büyük iş.

Big deal.

Ve ayrışmak da gerçekten kolay değil.

And separating is really not easy either.

Bunu yaşadıktan sonra.

After experiencing this.

Bunun bir sonraki aşaması sence ne oluyor?

What do you think the next stage of this is?

Bireyselleşme adımları mı? Bireyleşme?

Steps of individualization? Individualization?

Tabii bunu da konuşacağız.

Of course we will discuss this as well.

Nereye geçmek istersin? Burada sence ne oluyor sonrasında?

Where would you like to go? What do you think happens next here?

Yani şu an aslında burada yine bir yol ayrımı var onun.

So right now, there is actually another crossroads for him here.

Çünkü dediğim gibi anne kaygılanırken ayrışmak için çocuk da dünyayı keşfederken aslında konfor alanından çıkıyor.

Because as I said, while the mother worries, the child actually moves out of their comfort zone while exploring the world.

Bir şeyleri keşfederken.

While discovering things.

İşte orada çocuk sağlıklı bir şekilde.

Here the child is healthy.

Ayrışabilmesi için arkasına döndüğünde mutlu bir anne bırakıyor olması gerekiyor.

When it turns around to be able to differentiate, it needs to leave behind a happy mother.

Kaygısız ve annenin gözünde şunu görmesi gerekiyor.

Carefree, and she needs to see this in her mother's eyes.

Evet sen hayatta keşfedeceksin ve ben destekçinim.

Yes, you will discover it in life and I am your supporter.

Eğer düşersen kaldırırım.

If you fall, I'll lift you up.

Ama çoğu zaman kaygılı annelerimiz şöyle bir tepki verip biliyor.

But most of the time, our anxious mothers respond like this and know it.

Aman düşersin, aman kırarsın.

Be careful not to fall, be careful not to break.

Özellikle iki yaş sendromunda çocuklar fazlasıyla öfkede oluyor.

Children are particularly angry during the two-year syndrome.

Çünkü kendileri bir şey yapmıyorlar.

Because they are not doing anything themselves.

Bir şeyler yapmak istiyor.

He/She wants to do something.

Bir şeylere kendileri ulaşmak istiyor.

They want to reach something on their own.

İşte masanın ucundaki bardağı alırken anne hop önüne koyuyor.

Here, when she takes the glass at the edge of the table, mother quickly puts it in front of her.

İyilik yaptığını sanıyor ama çocuk inanılmaz bir öfke yaşıyor.

He thinks he's doing a good deed, but the child is experiencing incredible anger.

Ben başarmak istiyorum duygusunu yaşıyor.

I want to feel the emotion of succeeding.

Aslında dediğim gibi her yaşta bir ayrışma dönemi var.

Actually, as I said, there is a period of separation at every age.

Ve çocuklar Winnie the Pooh der ki asosyal ve ahlak dışıdır.

And the children say that Winnie the Pooh is unsocial and immoral.

Yani diğer insanların hislerini ne düşündüğü çocuklar için önemli değildir.

So the feelings of other people do not matter to children.

Bencildir çocuklar.

Children are selfish.

Böyle olmasın.

It shouldn't be like this.

Buna izin verilen ve bu şekilde sevilen çocuklar da gerçek benliğini deneyimleyebiliyor olmuş.

Children who are allowed this and loved in this way can also experience their true selves.

Ama aman yapma, ağlama, öfkelere basın, kızamazsın, şımaramazsın, bağramazsın, ağlayamazsın denen çocuklar

But please don't do it, don't cry, suppress your anger, you can't get angry, you can't be spoiled, you can't shout, you can't cry, they say to the children.

o yaşlardan itibaren anneleri kızmasın ya da anneleri üzülmesin diye sahte bir benlik geliştirmeye başlıyor.

From that age, they start to develop a false self so that their mothers won't get angry or upset.

Ve maalesef ki bu ileride daha uslu bir çocuk, uyumlu biri.

And unfortunately, this will be a more well-behaved child in the future, a more compatible one.

Evet, işte aranan bir kişilik, en sevilen arkadaş, böyle sınırları olmayan hatta işte her yere gelen, istediğinde ulaşılan bir kişiye dönüşüyor.

Yes, here is the sought-after personality, the most beloved friend, who becomes someone without boundaries, accessible everywhere and reachable whenever they want.

Yani sevinmek için, onay görmek için, yani biliyorsun duygusu olarak bence bir zekaya sahip çocuklar kesinlikle ve çok fazlasıyla nerede onay göreceğini bilirler.

So, in order to be happy, to receive approval, I believe that children who have a certain level of intelligence definitely know very well where they will get approval, emotionally speaking.

Ve bunu da çok iyi yönlendirirler.

And they also manage this very well.

Evet, işte bu bir yetenek gibi.

Yes, this is like a talent.

Ve işte ileride o istedikleri ve ihtiyaçları olduğu ilgiyi nasıl alabileceğine dair mesajları kovalayıp uyumlu birey haline geliyorlar.

And there they go, chasing messages about how they can receive the attention they desire and need in the future, becoming compliant individuals.

Evet, bize güzel bir bilgisayar verdiğini düşünüyorum Nazike, bu süreçle ilgili.

Yes, I think you gave us a nice computer, Nazike, regarding this process.

Yani evet, dengede tutulan, ona belki duygusunu gösterebilen, onun için orada olan bir ebeveyn veya bir bakım veren gerçekten bir çocuğu yetişkinlik hayatına geçerken de,

So yes, a parent or caregiver who is able to maintain balance, perhaps show their feelings to them, and be there for them, really helps a child transition into adult life as well.

daha dengede ve stabil tutuyor, anladığım kadarıyla senin anlattıklarından.

It keeps it more balanced and stable, from what I understand from what you've explained.

Peki, burada benim aklıma takılan şu, yani bu süreçte ben bireyselleşmeyi şöyle algılıyorum.

Well, what I'm wondering here is that I perceive individualization in this process like this.

Yani orada evet, çocuğu düşmesini istememek, ağlamasını istememek, çocuğu aslında kabul etmemek bir yandan bu.

So there, yes, not wanting the child to fall, not wanting him to cry, on one hand, is actually rejecting the child.

Onun aslında o duygusunu yaşadığı belki de yıkımı kabul etmiyorsun.

Perhaps you do not accept that he is actually experiencing that emotion, or the destruction.

Ve kabul etmeyip üstüne bir de ona yardımcı.

And not only refuse but also help him.

Yapması gerekeni söylüyorsun.

You're telling him what he needs to do.

Burada çocuk hem, bireyleşmeye geleceğiz ama, bireyselleşmede hem aslında orada düşebileceği alanın bireyselliğini bile oluşturamamış oluyor.

Here, the child will come to individuality, but in individualization, they actually haven't even managed to create the individuality of the space they might fall into.

Hem de orada aslında karşısındaki kişiye sınırı bile oluşturamıyor çocuk.

In fact, the child cannot even establish a boundary with the person in front of them.

Ve bu en yakınındaki kişi oluyor.

And this becomes the person closest to you.

Tabii ki o da anne, baba, kardeş ikisinden biri.

Of course, he is also one of the mother, father, or sibling.

Yani çoğu zaman şöyle bir, yetişkinlerde de şöyle bir yorum vardır.

So most of the time, there is a comment like this in adults as well.

Buna mı üzüldün?

Did you feel sad about this?

İşte buna mı dert ettin?

Is this what you were worried about?

Çocukken verilen tepkiler genelde neden ağlıyorsun?

The reactions given in childhood are usually "Why are you crying?"

Hani biz duyguları hakikaten böyle görmezden gelmemiz gereken şeyler olarak bakıyoruz.

We tend to see emotions as things that we really should ignore.

Ve bunu öğrenen çocuk duygularım önemli değil deyip ikinci planı atıyor.

And the child who learns this says my feelings don't matter and puts the second plan aside.

Ve hiçbir zaman kurduğu ilişkilerde ne hissediyorum diye kendisine sormuyor.

And he never asks himself what he feels in the relationships he establishes.

Yani işte burada toksik ilişkiler diyoruz.

So here we are talking about toxic relationships.

Neden bunu kendime yaptım sorgulamaları.

Questions of why I did this to myself.

Sonra Jung der ki hani evet tamam bireyle yaşamadık, ayrışamadık ama

Then Jung says, well yes, okay, we didn't live individually, we couldn't separate, but

illaki varoluşumuzun bilançosunu çıkardığımız bir yaş aralığı varmış.

It seems that there is a range of ages in which we evaluate the balance of our existence.

Bence bu 41 yaşlar diye genellemiş ama bence herkesin bir kendi olgunlaşma süreci olduğunu düşünüyorum.

I think it's generalized as being around 41 years old, but I believe that everyone has their own maturation process.

Ve belli bir yaş aralığına ihtiyaç duymuyorum diye söylerken.

And while saying that I don't need a certain age range.

Yeterince kendimiz olmadığımızı, sevilen biri olmak için yapay bir imaj bırakması,

It leaves an artificial image to be someone loved, showing that we are not enough ourselves.

kendimize hürmet etmek istediğimiz, başkalarını mutlu etmeye çalıştığımızı,

we want to respect ourselves, that we are trying to make others happy,

kendimizle bağdaşmayan bir duygu veya meslek hayatıyla ömrümüzü notlayabileceğimizi keşfettiğimiz anda

the moment we discover that we can mark our lives with an emotion or a profession that is inconsistent with ourselves

bireyleşme sürecimiz başlayabiliyormuş.

Our individualization process can begin.

Yani yine bir farkındalık süreci geliyor sanırım buradan.

So I guess a process of awareness is coming from here again.

O andan itibaren bireyselliğimiz hakkında daha iyi bir bilgiye sahip oluyoruz sanırım.

I guess from that moment on we have a better understanding of our individuality.

Orada söylediğim bir şey aslında bizim bir önceki, değil de sanırım ondan önceki podcast'ta konuştuğumuz personaya çıkardı yine bizi.

What I said there actually brought us back to the persona we talked about in our previous, no I think the one before that, podcast.

Yani şimdi bizim var olduğumuz toplumun içerisinde sürdürdüğümüz o personaları konuşmuştuk.

So now we talked about the personas we maintain within the society we exist in.

Bir de tabii bu adamın, Yung'un bahsettiği kolektif bilinç dışı da var.

And of course, there is also the collective unconscious that Jung mentioned.

Yani aslında bir de senin podcast'ın başında bahsettiğin ama ismini hatırlayamadım gibi geldi bana.

So actually, I think it was something you mentioned at the beginning of your podcast, but I couldn't remember the name.

Peki o.

Okay then.

Bu toplumsal cinsiyet normlarından.

From these gender norms.

Çok bahsettin ama toplumsal bir şey dedin.

You mentioned it a lot, but you said it was something societal.

Ben dedim ki toplumsal cinsiyetten bahsediyordun azıcık şu an.

I said that you were talking a bit about gender.

O dedin ya çocuklar işte bu şekilde yetiştiriyorlar, şöyle söylüyorlar onlara işte aslında nasıl olmaları gerektiğine dair.

You said that children are raised like this, they say to them how they should actually be.

Sonunda podcast'ın sonunda bir daha, bir daha konuşuruz.

Finally, we will talk again at the end of the podcast.

Şimdi geldiğimiz şeyde bir kolektif bilinç dışı, iki persona,

What we have now is a collective unconscious, two personas,

bu toplumsal cinsiyet normları sebebiyle aslında biz belki de o yüzden Yung'un dediği kadar kırk yaşa kadar bekliyoruz.

Due to these gender norms, perhaps that is why we wait until the age of forty as Jung said.

Yani benim veya birey olarak senin bunları fark etmen, kendi benliğine dair olan işte fantezilerin belki de kabul etmediğin noktaların bu üç baskın kavram sebebiyle hiç ortaya çıkmıyor.

So, the fact that you, as an individual, or I don't notice these things, perhaps the fantasies about your own identity or the points you might not accept, never come to the surface due to these three dominant concepts.

Ve bunun çıkması bir yıkım olduğu için de sürekli bundan uzaklaşıyor.

And because this outcome is a destruction, he is constantly distancing himself from it.

Ve bunu fark ettiğimiz anda sanırım bireyleşme başlıyor.

And I think that's when individuation begins.

Bunları söyleyebildiğimizde.

When we can say these things.

Ben daha basit şöyle anlatmak istiyorum.

I want to explain it more simply like this.

Şimdi burada hep kendi benliğimizi küçüklükten beri ortaya çıkarttığımızda,

Now, when we reveal our true selves here since childhood,

işte ben bu çocuklardan bir tanesi olduğunu düşünüyorum aynı zamanda.

I think I am one of those children as well.

Kendimden örnek vermek istiyorum bu podcast'a.

I want to give an example from myself in this podcast.

Çok uyumlu, çok uslu, başarılı olmak için çok uğraşan, örnek gösterilen bir çocuktum.

I was a very compliant, very well-behaved child who worked hard to be successful and was set as an example.

Çünkü böyle kabul gördüğümü hissettiğim için.

Because I feel that I am accepted like this.

Ve böyle büyüyen çocuklarla başarının peşinden koşarsam,

And if I chase success with children who grow up like this,

başarılı olursam, uslu durursam, hata yapmazsam sevinirim inancıyla büyüyor.

I grow up with the belief that if I succeed, behave well, and do not make mistakes, I will be happy.

Böyle büyürken de bunları başaramadığında ya da hata yaptığında inanılmaz bir çöküntü yaşıyorsun.

Growing up like this, when you can't achieve these things or when you make a mistake, you experience an incredible collapse.

Yani sahip olmak ya da olmak.

So to have or to be.

Sürekli bir şeye sahip olman gerekiyor.

You need to have something constantly.

İşte belki daha iyi bir giyse,

Maybe he/she would wear it better.

daha iyi bir görüme,

for a better appearance,

daha başarılı bir işe bunal olmayınca sevinmeyeceğine inanıyorsun.

You believe you won't be happy until you succeed in a better job.

Sonra başlıyorsun mükemmelliyetçi olarak bir şeyleri başarmaya, çabalamaya, en iyisi olmaya.

Then you start to achieve things as a perfectionist, to strive, to be the best.

Sonra bunları elde ettikçe bakıyorsun ki mutlu olmuyorsun.

Then as you obtain these things, you realize that you are not happy.

Allah Allah diyorsun ya.

You say "Oh my God."

Hani böyleydi ben.

I used to be like this.

Böyle seviliyordum.

I was loved like this.

Daha iyi hissedeceğim belki kendimi.

Maybe I will feel better.

Daha çok seveceğim de aynı zamanda.

I will love you even more at the same time.

Çünkü ilişkilerimizle biz biraz da kendimizi onaylıyoruz.

Because we validate ourselves a bit through our relationships.

Eğer farkında değilsek ve bireyleşemediysek işte.

If we are not aware and have not individualized, then there it is.

Sonra bunu fark ettiğin anda kocaman bir şey diyorsun.

Then, the moment you notice this, you say something huge.

Ne oldu şimdi?

What happened now?

O süreç başlıyor galiba.

It seems that process is starting.

Bende biraz erken başlamış.

I also started a little early.

Omur ne diyorsun?

What are you saying, Omur?

Yani bu bahsettiğin şeyin içerisinde erken mi başladı bu konuda çok yorum yapamam.

I can't say much about whether this thing you're mentioning started early.

O yorumu bence yapabilecek.

I think he/she can make that comment.

Bence yapabilecek olan kendi hayatındaki kişi sadece sensin.

I think the only person who can do it in your life is you.

Öyle hissediyorum.

I feel that way.

Ama biraz da tıkandım açıkçası.

But to be honest, I got a little stuck as well.

Yani soruyu bir daha alabilir miyim?

So can I have the question again?

Soruyu bir daha alırsam çok memnun olacağım.

I would be very pleased if I could receive the question again.

Yani aslında soru yok.

So actually, there is no question.

Yorum sadece istiyorum senden.

I just want your comment.

Benim daha basit.

I'm simpler.

Senin söylediğin işte o arka tip falan vesaire dedim ya.

I was talking about that back type you mentioned.

Benim daha basit. Senin söylediğin işte o arka tip falan vesaire dedim ya.

I said that I'm simpler. What you said about that background type and so on.

Ben bunu kendi sürecimle açıklamaya çalıştım biraz.

I tried to explain this a bit with my own process.

Yani bireyleşme süreci bu Yungun söylediği şeye gelene kadar yaşadığın şey sahip olmaya çalışmak.

So the process of individuation is about trying to possess what you experience until you reach what Jung referred to.

Şeye girene kadar yaşadığın şeye sahip olmaya çalışmak işte dediğim gibi başarmak falan. Başardığında da mutsuz olduğunu fark ettiğinde hani önemli olanın aslında kendinle bağın olduğunu kendini gerçekleştirmek olduğunu fark ediyorsun.

Trying to possess what you experience until you enter that thing, as I said, is about achieving something. When you achieve it and realize that you are unhappy, you understand that what really matters is your connection with yourself and realizing your own potential.

Evet yani o dediğin bence çok güzel bir şeydi. O insanın kendiyle kurduğu bağ ne düzeyde ben çok merak ediyorum. Bence mesela birazcık konu dışı olacak hafif ama bu gündemdeki sürekli işte bu zeytin ağacı gibi işte bazı şeylerin ortaya çıkışı böyle insanları bir anda etkileyen şeylerin tamamen kişinin kendiyle kurduğu bağın ne kadar hızlı çözüleceğine dair tavsiyeler veren şeyler yüzünden bu kadar popüler oldu.

Yes, I think what you said was a very beautiful thing. I'm really curious about the level of the bond that person has with themselves. I think, for example, it might be a little off-topic but slightly, this constant agenda revolving around this olive tree and the emergence of certain things that suddenly impact people has become so popular because of things that give advice on how quickly the bond a person has with themselves can be resolved.

Yani biz esasında kendimizle bağımızı artırmaya çabalıyoruz. Ama ya bu bir çatışma değil mi? Kendimizle bağımızı artırmak büyük bir çatışmaya da göze almak değil mi? Biz sence Türk toplumu olarak ayırmayayım ama gerçekten bu toplum olarak sence çatışmaya tamam bir millet miyiz?

So, we are essentially trying to strengthen our bond with ourselves. But isn't this a conflict? Isn't increasing our bond with ourselves also risking a significant conflict? Do you think, as a Turkish society, or rather as a society in general, are we really a nation ready for conflict?

Yani şöyle terapiden bazen beklenti de yönlendirmek ve tavsiye üzerine oluyor.

So sometimes the expectations from therapy are also about guidance and recommendations.

Evet.

Yes.

Biz yüz yaşamadığımızda ya da kendimize yakınlaşamadığımızda biri bizim için çözsün istiyoruz. Bu da en kısa sürede olsun yara almadan olsun işte böyle aile dizimi gibi durumlarda işte ben değil de atalarım yapmış işte ben bunu mu yaşıyorum benim sorumluluğum yok mu vesaire.

When we don't live for a hundred years or can't get close to ourselves, we want someone to solve it for us. And we want it to happen as soon as possible without getting hurt, in situations like family constellation, where it's not me but my ancestors who have done this, and I'm living this, don't I have any responsibility, and so on.

Yani tabii ki saygı duyuyorum. Kesinlikle bazı şeyler kaş rengi göz rengi değil sadece tıdamalar da kesinlikle öyle.

So of course I have respect. Definitely, some things are not just about eyebrow color or eye color, but also about behaviors for sure.

Diziye istinaden söyledim bunu bu arada. O kadar basit değil. Keşke tabii ki o kadar basit olsa benliğimizi ortaya koymak. Çünkü bunu koyarken de hakikaten dediğim gibi çatışma yaşıyoruz.

I said this in reference to the series, by the way. It's not that simple. Of course, I wish it were that simple to express our identity. Because, as I said, we actually experience conflict while doing so.

Çünkü sınırları koyduğumuz anda bir öfkeyle karşılaşacağız. Kendimize iyi gelen şeyler genelde başkalarının kurallarına uymuyorsa problem olabiliyor. İşte çatışmaya göze almak, onaylanmamak burada önemli olan işte öz onay.

Because the moment we set boundaries, we will encounter anger. Things that are good for us can often become a problem if they do not comply with the rules of others. Here, the important thing is self-approval, which is to be willing to face conflict and not to be accepted.

Onayı ben şu an çıkarttım sana. Öz saygı gibi, öz sevgi gibi. Bunları geliştirebilmek yani özüne dönmek kısacası.

I just issued the approval for you. Like self-respect, like self-love. In short, to be able to develop these, to return to your essence.

Onayın da onayı. Öz onay.

The approval of the approval. Self-approval.

Şey gibi öz ulus oy vardı bir ara. Ulus oydan öz ulus oy çıkmıştı. Ama dediğin şeyi anladım yani. Vurgulamak istediğin şey bence de çok önemliydi.

There was a thing like a core national vote for a while. A core national vote had emerged from the national vote. But I understood what you were saying. The thing you wanted to emphasize was, in my opinion, very important.

Yani kişinin dışarıyı şey yaparken, dışarıya kendini onay ve kabulünü sağlarken ilk önce...

So, when a person is doing something outside, while ensuring their own approval and acceptance outside, first...

O öz onayı senin tabirinle. Öz onayı yaratıp, yaşayıp ondan sonra belki de dışarıya açılması. İlk önce yıkın belki kendinden başlayıp ondan sonra dışarıya açılmalı sanırım dediğin şey de.

That self-approval is your interpretation. Creating self-approval, living it, and then perhaps opening up to the outside. First, maybe it should be broken down starting from oneself and then opening up to the outside, as I think you said.

Ben şunu merak ediyorum. Biraz bunun üzerinde konuşalım istiyorum. Sence bireyleşemediğimizde, ayrışamadığımızda bu ilişkilerimizi nasıl etkiliyor?

I'm curious about this. I want to talk a bit about it. How do you think our relationships are affected when we can't individualize or differentiate ourselves?

Biz ilişkilerin üzerinde konuşmayı seven iki kişi olarak...

As two people who love to talk about relationships...

Valla.

Honestly.

Valla buna çok içten ve yakından bir yorum yapabilirim. Ben bireyleşme konusunda bu çatışmadan kaçan tiplerden biriyim. Aslında yani bunu konuşuyorum ama bunu yapmakta gerçekten zorlanıyorum.

I can really give a very sincere and close comment on this. I am one of those people who avoid this conflict regarding individuation. Actually, I talk about this, but I really struggle to do it.

Bir şey sorabilir miyim araya gelip?

Can I ask something if I interrupt?

Tabii ki.

Of course.

Ben uyumlu bir çocuk musun?

Are you a cooperative child?

Yani arkadaşlarıma karşı uyumlu.

So, he/she is compatible with my friends.

Aileme karşı da 50-50.

It's 50-50 with my family too.

Aileme karşı işte diyelim yani.

Let's just say it's against my family.

Evet devam edip de aldım cevabımı.

Yes, I continued and got my answer.

Anladıklarına göre şekillenecek.

It will take shape according to what they understand.

Uyumlu olmaya çabalayan değilim ama.

I'm not someone who tries to be compatible.

Kendi hakkımda. Yani uyumlu olmaya çabalayan bir konumda tuttum hayatım boyunca kendime.

About myself. In other words, I have placed myself in a position of trying to be harmonious throughout my life.

Bunun da zararlarını çok çekiyorum.

I suffer a lot from the harms of this as well.

Bunu başka bir podcast ile konuşmayı çok isterim.

I would love to discuss this with another podcast.

Çünkü bıktım yani artık bu şeyden.

Because I'm fed up with this thing now.

Bunu çabalamaktan.

From striving for this.

Diğer şeye gelirsek.

As for the other thing.

Çatışmada bunu dediğim gibi içten bir yorum mu olabilir?

Could this be a genuine comment as I mentioned in the conflict?

Çünkü bu çatışma gerçekten öyle konuştuğumuz gibi böyle söylenmesi çok kolay bir şey değil.

Because this conflict is really not something that can be easily talked about as we do.

Bununla karşılaştığımız zaman ve bu karşımızdaki kişiden muhtemelen ilişki oluyor genelde.

Usually, when we encounter this, it is likely that there is a relationship with the person in front of us.

Geliyor.

It's coming.

Seni bu çatışmayla yüzleştirmek istiyor.

Wants to confront you with this conflict.

Bu sana ayna gibi olan başka biri de olabilir.

This could be someone else who acts like a mirror to you.

Fark etmez.

It doesn't matter.

Ve sen orada bireyleşmeyi yaparken bir anda çocuk tepkine dönüyorsun.

And while you are individualizing there, you suddenly turn to your child reaction.

Bu sanırım kriz tepkisi gibi geliyor bana.

This seems to me like a reaction to a crisis.

Ve orada onunla yüzleşmektense bir kriz tepkisi veriyorsun.

And you are giving a crisis reaction instead of confronting it there.

Atıyorum ben mesela bazen konuşmuyorum.

For example, sometimes I am not talking.

Konuşmuyorum.

I am not speaking.

Aslında çok çok çok çocuk tepkisi.

Actually, it's a very, very, very childish reaction.

Böyle bir belki de kendimi ifade edebileceğimi de düşünmediğim için bu tepkiyi veriyorum.

I am reacting this way possibly because I didn't think I could express myself like this.

Orada bireyleşmek bence mümkün olmuyor.

I don't think it's possible to individualize there.

Çünkü çatışmadan kaçıyorum.

Because I am avoiding conflict.

Sen ne düşünüyorsun?

What do you think?

Valla ben çok yine herkesin şahit olduğu bir örneğim.

Honestly, I am a very well-known example that everyone can testify to.

Örnek vermek istiyorum.

I want to give an example.

Özellikle ilişkilerde anne babaya bağımlılık yani evlendikten sonra orada ayrışamamak varsa anneden işte genelde bilirsin erkek çocukları anneye kız çocukları da anneye bence yani orada nesne ilişkiler kuramına sadık kalarak anne diyorum.

Especially in relationships, if there is dependence on the parents, meaning the inability to separate after getting married, generally you know that male children are attached to their mothers and female children are also attached to their mothers. I refer to the mother there, adhering to the object relations theory.

Babaya asla işin içine koymayacağım.

I will never involve dad in this.

Ben çok sıkça böyle en anlaşılabilir örneğim.

I am very often my most understandable example.

Bu evlendikten sonra işte eşin hep anneye gitmesi, eve gelmeden anneye uğraması, annenin isteklerinin ön planda olması, annenin geliniyle çatışmaları asla ayrı olarak kabul etmemesi bence en çarpıcı ve Türkiye'nin de en böyle karşılaştığı konulardan bir tanesi diye düşünüyorum.

I think that the fact that after getting married, your spouse always goes to their mother, stops by their mother before coming home, prioritizes the mother's wishes, and does not consider any conflicts with the mother-in-law separately is one of the most striking issues and also one that Turkey encounters a lot.

Birey olamamak, kendi ailesinden annesinden ayrışamamak, yeni edindiği, yeni...

Not being able to be an individual, not being able to separate from one's own family, mother, new relationships...

Kurduğu ailesine adapte olamamak bunların hepsi ayrışamamanın en büyük örneği diye düşünüyorum.

I think not being able to adapt to the family one has established is the biggest example of not being able to separate.

Bu kadınlar için de işte saatlerce annesiyle konuşuyor, işte derler eşlerden diğeri, işte tüm sorunlarımızı annesine anlatıyor.

For these women, she talks to her mother for hours, they say the other spouse, she talks about all our problems to her mother.

Kadınlar da genelde böyle ayrışamıyor bence.

I believe women generally can't separate like this either.

Yani evet bunu erkek de yapıyor bence.

So yes, I think men do this too.

Dediğin gibi cinsiyet farklılığı olmuyor bile.

As you said, there is not even a difference in gender.

Yani bu...

So this...

Çok üzücü geliyor bana.

It sounds very sad to me.

Çok üzücü çünkü orada bireyleşmeyi...

It's very sad because there, individualization...

Bireyleşmeye geçtim, kendini yok da sayıyorsun.

I've moved on to individualization, you're dismissing yourself.

Yok saydığım için sana gelen o tepkiler, yani o dergılaşım sonuçlarını kabul etmeye çalışırken bile ne olup bittiğini anlamıyorsun.

The reactions you receive because I ignore you, I mean, even while trying to accept those journalistic outcomes, you don't understand what's happening.

Ve gidip belki de saçma sapan işte 6 yaşındaki onları, 6 yaşındaki naziklerin tepkisini vermeye çalışıyorsun.

And you're going to get involved in all sorts of nonsense, trying to evoke the reactions of those who are 6 years old, the gentle ones who are 6 years old.

Çünkü ilişki kurduğun kişinin...

Because the person you are connecting with...

Seninle kurduğu ilişki bireyleşmiş bir ilişki değil.

The relationship he has established with you is not an individualized relationship.

Peki sence sınırlar konusunda ne düşünüyorsun?

So what do you think about borders?

Yani yine ayrışamamak sınırları nasıl etkiliyor?

So how does being unable to separate again affect the boundaries?

Ayrışamamak sınırları nasıl etkiliyor?

How does the inability to differentiate affect boundaries?

Yani bence orada şöyle ayrışmayı konuştuk.

So I think we talked about the separation there.

Ayrışamadığımızda sınırlarımız olmuyor zaten bunun için.

When we can't differentiate, we don't have boundaries anyway. That's why.

Fark etmez çukuru var, oraya düşüyoruz.

It doesn't matter, there's a pit, we're falling into it.

Yani en basit, bugün ne yapsak sorusuna bile kocaman bir fark etmezimiz oluyor.

So, in the simplest terms, we have a huge indifference to even the question of what we should do today.

Olsun hani sen nasıl istersen, bana fark etmez ya.

It doesn't matter to me, you can have it however you want.

Kocaman bir ayrışamamak.

A huge inability to separate.

Yani kendi benliğimizden o kadar uzağız ki.

So we are so far from our own essence.

O an arkadaşımızla ne yapmak istediğimizi, hangi duyguyu, bana neye ihtiyacım var şu anda?

At that moment, what do we want to do with my friend, which feeling, what do I need right now?

Kafede oturmaya mı, sinemaya gitmeye mi, yürüyüş yapmaya mı?

Do you want to sit in a café, go to the cinema, or take a walk?

Yalnız kalmaya mı? Yani yalnız da kalamaz bence ağır yaşamayan kişiler.

Is it about being alone? I don't think people who don't live heavily can truly be alone either.

Orada kendi kendine vakit geçirmeyi bilmezler.

They do not know how to spend time by themselves there.

Kendine tahammülleri yoktur.

They have no tolerance for themselves.

Kendi düşüncelerine tahammülleri yoktur.

They have no tolerance for their own thoughts.

Sürekli bir şeylerle oyalanırlar.

They keep distracting themselves with various things.

Sürekli televizyon izlerler ya da bir video ne bileyim bir şeylerle meşgul olmazlarsa dayanamayacaklarını düşünürler.

They believe they won't be able to endure unless they constantly watch television or occupy themselves with a video or something.

Kendilerini de hiç vakit geçirmedikleri için de o ilişkiye de muhtaç gibi oldukları için de sınırları da yoktur.

They have no boundaries because they are not spending time with themselves and they are also in need of that relationship.

Çünkü oradaki onaya ve onların varlığına çok büyük bir ihtiyaç duyar.

Because there is a great need for the approval and presence of those there.

O yüzden hayır diyemezler. Hayır derlerse terk edileceklerinden korkarlar.

That's why they can't say no. They are afraid that if they say no, they will be abandoned.

Çünkü orada bağ kurmak yoktur. Bağımlı olmak vardır, yapışmak vardır.

Because there is no connection there. There is dependence, there is clinging.

O da en tehlikelisi zaten.

That's the most dangerous one anyway.

Nasıl ki merak ediyorum.

Just as I am curious.

Kendinde bireyleştiğine dair

Regarding the fact that you have individualized yourself.

bir ibare görüyor musun?

Do you see a phrase?

Bir davranışın, bir düşüncen.

A behavior, a thought of yours.

Kesinlikle görüyorum. Özellikle son iki yıldır görüyorum.

I definitely see it. Especially in the last two years, I have been seeing it.

Nasıl mesela? Bir tane örnek verir misin?

How, for example? Can you give an example?

Tabii. Kendime vakit geçirmek istiyorum artık.

Of course. I want to spend time with myself now.

Kendimden kaçmıyorum. Olumsuz duygularımdan kaçmıyorum. Üzerine gidiyorum.

I'm not escaping from myself. I'm not avoiding my negative feelings. I'm confronting them.

Kaybederim korkusuyla.

Out of fear of losing.

Tabii ki bu şey değil bu arada. Siyah ve beyaz gibi değil.

Of course, this is not that by the way. It's not like black and white.

Ama kendi üzerimde durdukça, bireyleştikçe

But as I focus more on myself and individualize myself

aslında beni geçmişte rahatsız eden

actually, what bothered me in the past

ama farkında bile değilim. O kadar bireyleşemediğim dönemlerdi.

But I am not even aware of it. Those were times when I couldn't individualize myself that much.

Artık evet rahatsız oluyorum. Duygularımın daha fazla farkındayım.

Yes, I am now uncomfortable. I am more aware of my feelings.

Öyle söyleyeyim. Kendi hislerime daha odaklandım. Ben ne hissediyorum?

Let me put it this way. I focused more on my own feelings. What do I feel?

Ben ne düşünüyorum? Ben ne istiyorum? Kendime daha fazla soruyorum.

What am I thinking? What do I want? I am asking myself more and more.

Tabii ki bunu sorarken fark ettiğim şeyler de var.

Of course, there are things I've noticed while asking this.

Değiştirmeye aksiyon aldığım şeyler de var.

There are also things I take action to change.

Peki sana soralım aynı soruyu.

Well, let's ask you the same question.

Orada bir şey dedin çok hoşuma gitti.

You said something there that I really liked.

Ben ne istiyorum? Bence bizim insanoğlu olarak hayatımızın sorusu olmalı.

What do I want? I think it should be the question of our lives as human beings.

Yani ben ne istiyorum gerçekten? Yani bir yazmak mı iyi gelir?

So what do I really want? Is it good to write something?

Yoksa...

Or else...

Şarkı söyleyerek mi söylemek bilmiyorum ama

I don't know if I can say it by singing, but

bu soruyu kendimize çok sorduğumuzu düşünmüyorum.

I don't think we ask ourselves this question very often.

Düşünmediğimiz için de verdiğimiz kararların sorumluluğunu alırken de çok zorlanıyoruz.

We struggle a lot to take responsibility for the decisions we make because we do not think things through.

Çünkü ya arkadaş ben bu kararı vermedim ki.

Because, you know, I didn't make this decision.

Bu karar kime ait acaba?

Whose decision might this be?

Deyip kaçıyoruz bu sefer.

This time we're saying it and running away.

Ben aslında bireyleşmeye başlarken yani bu soruyu sormaya başlarken

Actually, when I start to individualize, that is when I start to ask this question.

bireyleştiğimi fark etmiyordum tabii ki.

Of course, I wasn't aware that I was individualizing myself.

Şunu da fark ettim.

I noticed that too.

Bireyleşme kendimi tanıma sürecini de beraberimde geçiriyor.

Individualization also involves going through the process of self-discovery.

Çünkü ben bu süre ne istiyorumun cevabını, beni neyi mutlu eder, bana ne ilgilinin cevabını bilmiyordum.

Because I didn't know the answer to what I want during this time, what makes me happy, and what is relevant to me.

Bir de bana benimle ilgili sana şu iyi gelir dese gideceğim yapacağım modundaydım.

I was in a mood to go and do it if they told me that it would do good for you regarding me.

Yani kendi kendime bunu hiç fark etmemiştim.

So I had never noticed this by myself.

Çünkü tanımıyorum kendimi.

Because I do not know myself.

Sonra bunun deneyimle olacağını fark ettim.

Then I realized that it would be experienced.

Yani bir şeyler denemeden bilemem değil mi?

So, I can't know without trying something, right?

Ben belki çok yetenekliyim keman çalma konusunda.

I might be very talented in playing the violin.

Ama bunu deneyimlemezsem ya da bunu denemezsem, bunun için bir adım atmazsam bilemem yeteneğimi.

But if I don't experience this or if I don't try this, I won't know my ability unless I take a step for it.

Sonra başka sorular da getiriyor aslında beraberinde.

Then it actually brings along other questions as well.

Yani bu nasıl olurdu? Şunu denesem mi?

So how would this work? Should I try this?

İşte farklı kapılar açılıyor.

Here, different doors are opening.

Orada biraz yine hislerinin peşinden gittiğinde bulabiliyorsun.

You can find it again there when you follow your feelings a bit.

Ama bence kolay da değil.

But I don't think it's easy either.

Yani uzun bir süreç hala bireyleşebildim mi, kendimi tanıyor muyum dersem

So, if I were to say whether I have been able to individualize myself through a long process, do I know myself?

hayır yolum daha çok başındayım.

No, I'm still just at the beginning of my journey.

Sadece farkındayım ve bunun devam etmesini istiyorum diyebilirim.

I can only say that I am aware of it and I want it to continue.

Evet. Yavaş yavaş.

Yes. Slowly.

Şöyle son bir soru soracağım. Bunun önemli olduğunu düşünüyorum.

I will ask one last question. I think this is important.

O kadar konuştuk.

We talked so much.

Peki hani dedik ki annenin yolu çok önemli ya da bebeğinin yolu çok önemli.

Well, we said that the way of your mother is very important or the way of your baby is very important.

Peki bu süreçte bu dönemde ayrışamamış işte sağlıklı bebekliğinden itibaren ayrışamamış çocuklar yetişkin olduğunda

Well, when children who have not been able to separate during this period since their healthy infancy become adults...

nasıl fark edebiliyorsunuz?

How do you notice?

Bu çok önemli bilir bunu.

This is very important, he/she knows this.

Çünkü sürekli onaylanmayan, kendi olduğunda sevinmeyeceğini hisseden çocuklar var.

Because there are children who feel that they will not be happy when they are themselves, as they are constantly unaccepted.

Yani büyük yetişkinler olmuşlar. Bunları nasıl fark edecekler sence omuz?

So they have become big adults. How do you think they will notice this, shoulder?

Yani bir insan bireyleşemediğini bence belli ibarelerden fark edebilir gibi geliyor bana.

So, it seems to me that a person can realize they are not individualizing through certain statements.

Örneğin verdiği kararlarda kendini...

For example, in the decisions he/she makes...

Hiç de bu kararı kendi...

Not at all this decision...

Kendi iradesiyle verdiğini düşünmediği zamanlarda bir dönüp bakabilir kendine.

He can look back at himself during times when he doesn't think he made the choice of his own free will.

İkincisi senin biraz önce bahsettiğin bu ben de şöyle tanımlayayım fark etmez çukuru ya da yol geçen hanı.

The second one, let me define it this way as you just mentioned, it doesn't matter whether it's a pit or a transit lodge.

Senin eğer bütün sınırların, hayatın bir yol geçen hanı gibi gelen geçenin girdiği ve çok da senin buna ses çıkarmadığın bir ortamdaysan

If all your boundaries are in an environment where life feels like a roadside inn, where anyone passing through enters, and you don't really object to this, then...

hayatın da bu yönde ilerliyorsa.

if your life is progressing in this direction.

Orada da bireyleşmiş birinden bahsetmemiz çok zor.

It's very difficult for us to talk about an individualized person there.

Hem bireyleşememiş hem de aslında sınırlarını çok da tanıyamamış.

Neither has it been able to individualize, nor has it actually been able to recognize its boundaries very well.

Sınırlarını koymakta da zorlanan bir birey.

A person who has difficulty setting boundaries.

Olarak görebiliriz diye düşünüyorum.

I think we can see it as.

Kişi de böyle fark edebilir.

A person can notice this as well.

Zaten şöyle düşünün.

Just think of it this way.

Biri gerçekten...

Someone really...

Ya düşünsene herkes gelip geçiyor o sınırlardan.

Just think about it, everyone is passing through those borders.

Bir süreden sonra zaten kendini de neyi sevdiğini, ne yaptığını fark edemediğini başlıyorsun.

After a while, you start to realize that you can't even notice what you love or what you're doing.

Fark edemediğine başlıyorsun.

You're starting to not realize.

Bu da bence bir ibare.

I think this is a phrase as well.

Orada bir Türkçem bozuk oldu ama neyse.

My Turkish got a bit messed up there, but anyway.

Cümle düşük oldu.

The sentence was low.

Sen ne düşünüyorsun?

What do you think?

Ben şöyle düşünüyorum.

I think like this.

Biz ilişkilerle bunları deneyimliyoruz ve yeni ilişkilerle tekrar bunu.

We experience these through relationships and again with new relationships.

Yani onay görmediğimiz yerden onay gördüğümüz ilişkilere kayarak.

So, shifting towards relationships that we have received approval from where we didn't receive approval.

Bu da bence başlangıç terapiyi yüzleşmek.

I think this is the beginning of facing therapy.

Neden böyle hissediyorum farkındalığı arttırmak için.

Why do I feel this way to increase awareness?

Çünkü bence şurada da ben şurada da ilişkiyi yaşarken yani partneriyle birlikte ki problemi varsa eğer kişinin

Because I think that while experiencing the relationship here or there, if the person has a problem with their partner...

bunun daha ortaya çıktığını düşünüyorum.

I think this has emerged more.

Çünkü aslında herkesi memnun edebiliriz değil mi?

Because we can actually please everyone, can't we?

Annemize işte istediği gibi davrandığımızda iyi bir çocuk olabiliriz.

We can be a good child when we behave the way our mother wants us to.

Arkadaşımıza iyi davranarak.

By treating our friend well.

Ama iyi eş olmak için onun her dediğini yaptığımızda o kadar da iyi olmadığımız.

But when we do everything he says to be a good partner, we're not that good after all.

Yani kendimizi sevdirmek için.

So that we can make ourselves loved.

Saçımızı süpürge ettik.

We swept our hair.

Saçımızı süpürge ettiğimizde çok da sevilmediğimizde onaylanmadığımızı bence o partnerin ilişkisinde görüyoruz.

I think we see that we are not approved of when we are very much not loved in that partner's relationship, especially when we sweep our hair.

Ve orada sorgulamaya başlıyoruz.

And there we begin to question.

O süreçte dediğim gibi terapi bence eğer uzmansa işinde empatisi yüksek bir terapiste.

As I said during that process, I think therapy requires a therapist who is an expert and has high empathy in their work.

Aslında biliyorsunuz sınırları olmayan insanlar biraz daha öfkeli olabiliyor, hırçın olabiliyor.

Actually, you know, people without boundaries can be a bit angrier, they can be more irritable.

Tüm bu davranışları da öfkenle ve hırçınlığına, şımarıklığına seni kabul ediyorum.

I accept all these behaviors with your anger, temper, and spoiled nature.

Onaylıyorum.

I approve.

Yani onaylıyorum o anlamda bunu biliyorsun.

So I confirm that, you know that in that sense.

Burada oluşumdan memnunum diyen bir terapistle ilk adımı atacaktır.

They will take the first step with a therapist who says they are happy with the formation here.

Zaten ben farkındalığın şöyle bir etkisi olduğuna inanıyorum.

I already believe that awareness has such an effect.

Terapi böyle boş bir eve giriyorsun ve zifiri karanlık.

In therapy, you enter such an empty house and it's pitch black.

Odalara bakıyorsun ama oranın bir mutfak mı olduğunu, oturma odası mı olduğunu anlamıyorsun.

You are looking at the rooms, but you can't tell if it's a kitchen or a living room.

Terapi tam olarak sana ışıkları yakıyor, kapatıyor.

Therapy is exactly turning the lights on and off for you.

Diyor ki artık biliyorsun.

It says now you know.

Mutfağa oturma odası gibi davranamazsın.

You can't treat the kitchen like the living room.

İşte o süreçten sonra kişi daha rahatsızlığı artar biliyorsun.

After that process, the person's discomfort increases, you know.

Terapi biz o yüzden diyoruz.

That's why we say therapy.

Orası kolay bir yer değil.

It's not an easy place.

O kadar farkındalıklı, huzurlu bir yer, huzurlu bir şey değil.

It's such a aware, peaceful place, not a peaceful thing.

Kişinin huzursuzluğu başlıyor.

The person's restlessness is beginning.

Ben her zaman derim terapide huzursuz hissetmek iyidir.

I always say that feeling uneasy in therapy is good.

Değişim sağlar diye.

Because it brings about change.

O yüzden ben terapi diyorum.

That's why I call it therapy.

Hemen hemen.

Almost.

Hemen mi şimdi?

Right now?

Tamam şu an.

Okay, right now.

Evet.

Yes.

Şimdi süremizin sonuna geliyoruz.

We are now coming to the end of our time.

Ben bugünkü sohbet için sana çok teşekkür ediyorum.

Thank you very much for today's conversation.

Uzun zamandan sonra bunu tekrar yapıyor olmak da iyi geldi.

It felt good to be doing this again after a long time.

Hani her podcastten sonra şunu diyoruz.

You know, we say this after every podcast.

Diğerini çok kısa sürede çekelim.

Let's take the other one in a very short time.

Bu kadar ara olmasın.

There shouldn't be such a long gap.

Ama umut ediyorum ki bu sefer gerçekten diğeri biraz daha hızlı olup belki iki hafta içerisinde iki tane yayın çıkarabilecek iş yapabiliriz diye düşünüyorum.

But I hope that this time the other one can be a bit faster and maybe we can manage to publish two works within two weeks.

Kendi adıma da şunu söyleyerek bitiriyorum.

I conclude by saying this on my own behalf.

Bireyleşememiş bir toplumun can damarlarından biri kopmuş.

One of the lifelines of a society that cannot individualize has been severed.

Teşekkürler Nazgecim ve teşekkürler sevgili dinleyenler.

Thank you, my dear Nazge, and thank you, dear listeners.

Ben de şöyle diyorum.

I say this as well.

Bireyleşmek asla saygısızlık demek değildir.

Becoming individualized does not mean being disrespectful.

O yüzden umarım.

That's why I hope.

Herkes biraz daha kendinin kendi isteklerinin farkına varmaya başlar.

Everyone starts to become a bit more aware of their own desires.

Bu podcast dinleyenler ve başkalarına dinletirler diyormuşum.

I was saying that those who listen to this podcast will also share it with others.

Ben teşekkür ederim.

Thank you.

Onun güzeldi.

It was beautiful.

Herkese iyi dinlemeler.

Enjoy listening, everyone.