Daimane Aktan Azrak

Aslında diye başlamıştım her şeye. Her şeyin başladığı noktada hiçlikteki her şeyime.

Actually, I had started everything by saying. At the point where everything begins, to all of my nothingness.

Ayna tutup kendime sormuştum tek tek sorularımı. Haddi zatında aynanın tersiyle konuşuyormuşum.

I had held up a mirror and asked my questions one by one. In reality, I was talking to the reflection in the mirror.

Aydınlığı ararken on yedinci yaşımla karanlığın karşılama törenini hazırlıyormuşum.

While searching for light, I was preparing for the welcoming ceremony of darkness with my seventeenth year.

Bilememişim. Tıpkı ne konuştuğumu bilemediğim gibi. Anlayamamışım. Tıpkı neleri pusula niyetine kullanmam gerektiği gibi.

I couldn't know. Just like I couldn't know what I was talking about. I couldn't understand. Just like I didn't know what I should use as a compass.

Tutunamamışım. Tıpkı...

I couldn't hold on. Just like...

Onun bunun dediğine tutunup da kendime tutunamadığım gibi.

Just like I can't hold on to myself while clinging to what others say.

Zaman geçmişti. Yolculuk başlamıştı bir kere. Her şeyin başlayacağı noktada hiçlikteki geleceğimde.

Time had passed. The journey had begun once. At the point where everything would start, in the emptiness of my future.

Bir parka sığınan kelimelerimle kaldırımlara saklamıştım duygularımı.

I had hidden my feelings in the sidewalks with the words that sought refuge in a park.

Mahzunane bir törenin.

A mournful ceremony.

En ön safında bekliyormuşum.

I was waiting at the front line.

Bana hiç söylenilmeyen ninnilerin on sekizinci yaşımda söyleneceğini sanıyormuşum.

I thought that the lullabies that were never told to me would be sung when I turned eighteen.

Bilememişim. Tıpkı odamdaki ışığı nereden açacağımı bilemediğim gibi.

I didn't know. Just like I don't know where to turn on the light in my room.

Binememişim. Tıpkı beni sallayacak biri olmadığından bomboş salıncağa binemediğim gibi.

I couldn't get on. Just like I can't get on the empty swing because there's no one to push me.

Bağlayamamışım.

I couldn't tie it.

Bilememişim. Tıpkı hiç kimsenin yeni çiçeklenmiş omurgalarıma dileklerini bağlayamadığı gibi.

I couldn't know. Just like no one could tie their wishes to my newly blossomed spines.

Meğer yaşanacak güzel şeylerin zamanı varmış.

It turns out that there is a time for beautiful things to happen.

Eğer umudunu yitirirse varırmış insan gezegenin uçurumlarına.

If one loses hope, they reach the edges of the planet.

Uçurumlara varıldı, yarlardan yuvarlanıldı.

Cliffs were reached, and one was rolled from the ravines.

Tepe taklak olan rakamlar yerlerini buldu.

The upside-down numbers have found their places.

Saat on dokuzu vurdu.

It struck nineteen o'clock.

Her daim garip gelen akrebin yel kovanı kovalayışı hiç durmadı.

The scorpion's relentless pursuit of the windmill, which always seemed strange, never stopped.

Zaman aktı, avcumda birikti ve zihnimde çamurlaştı.

Time flowed, it accumulated in my palm and became muddy in my mind.

Her daim sürecek bir kavga haddi zatında.

It is essentially a struggle that will last forever.

Mahzunane bir daimiliğe kavuştu.

She attained a melancholic permanence.

Bir çocuk varmış.

There was a child.

Deli dolu zihninde uçlu bucaklı hayaller kurarmış.

In her lively mind, she used to weave dreams in all shapes and forms.

Kaybolurmuş hayallerine gülüp geçen insanların kahkahalarının arasında.

Among the laughter of people who pass by, laughing at their lost dreams.

Bir çocuk vardı.

There was a child.

Gülüp geçtiği yollarda, ağlayıp düştüğü yamaçlarda yirmi oldu.

She turned twenty on the paths she laughed on and the slopes she cried and fell on.

Geceyi bitirdi, gündüzü çağırdı.

The night has ended, it has called for the day.

Aklı, aktan oldu.

His mind has gone.

Eşi benzeri olmayan şeyleri kalbine işledi.

She etched unparalleled things into her heart.

Azrak oldu.

It became azure.

Belki az gitti, uz gitti.

Maybe it went a little, maybe it went far.

Dereleri, tepeleri düz değil, yamaçlardan gitti.

The streams didn't go straight; they ran down the slopes.

Yirmisine kavuştu, daimiliğiyle buluştu.

She reached twenty and met permanence.

Haddi zatında ile çıktığı bu yolda,

In essence, on the path he has embarked upon,

mahzunane değil,

not mournful,

daimane aktan azrak oldu.

Daimane turned blue.

Sehven yazmaya başladığı bu yazılar ise burada son buldu.

The writings he accidentally started to write end here.

İzlediğiniz için teşekkürler.

Thank you for watching.