Kaygının kaygılandırmadığı bir noktaya yolculuk

Uzun bir aradan sonra herkese merhaba adı üstünden yeni bölümüne hoş geldiniz nasıl bir giriş yaparım kaydı nasıl açarım nasıl selamlarım sizi bilemedim açıkçası çünkü epey zaman oldu böyle zaman araya girdikçe insan konuşmayı bile unutuyormuş bence biraz da bunu yaşıyorum ve bir noktada geçen süre arttıkça başına oturmak daha da zor oluyor sanırım bazı şeyler için

Hello everyone, welcome to the new episode after a long break. I honestly didn't know how to start, how to open the record, or how to greet you, because it has been quite a while. As time passes, I think people forget how to talk, and I feel like I'm experiencing a bit of that. At some point, as the time increases, it becomes even harder to sit down for certain things, I guess.

nerelerdeydim ne neredeydim ne yapıyordum diye sorarsanız hayatımın birçok önemli gelişmelerinin aynı döneme denk geldiği bir süreçteyim o yüzden bir şeylere yetişiyor olmak bir şeyleri yapıyor olmak her zamankinden daha zor geliyor yetişmekte güçlük çekiyorum organize olmakta güçlük çekiyorum her ne kadar bunu böyle yansıtmasam da bunu itiraf etmemde hiçbir sakınca görmüyorum çünkü hepimiz insanız ve bütün enerjimizi her şeye yetiremeyebiliriz

If you ask where I have been, where I am, or what I was doing, I am in a process where many important developments of my life coincide with the same period, so keeping up with things and getting things done feels harder than ever. I struggle to keep up and to stay organized, and even though I may not reflect it this way, I see no harm in admitting it because we are all human, and we may not be able to direct all our energy to everything.

bazılarını daha fazla aktarabiliriz

We can transfer some of them more.

bu aşamada da bazılarını görmezden gelmek zorunda kalabiliriz sanıyorum ki podcast'ta biraz daha ikinci plana attığım hayat başlıklarımdan bir tanesi oldu en son podcast ile ilgili yeni bir seriye başlayacağımı bununla ilgili sizinle duyguları konuşmak istediğimi ve hangi duyguları konuşalım adı üstünde de hangi duygulara yer verelim dediğim konular vardı sizle bir anket yaptık ve en fazla gelen duygu kaygı oldu ne tesadüftür ki hayatımın bu evresinde benim

At this stage, I think we might have to turn a blind eye to some of them; I believe one of the life topics I placed a little more in the background in the podcast has become this. I mentioned that I would start a new series regarding the latest podcast and that I wanted to discuss emotions with you, specifically regarding which emotions we should cover. We conducted a survey with you, and the most common emotion that came up was anxiety. What a coincidence, as this is also part of my life at this stage.

Hem de kaygıyı fazlaca hissettiğim ve kaygılı olduğumu fark ettiğim ve belki de hayatımın başka bir noktasına bu kadar kaygıyı derinden deneyimlemediğim bir döneme denk geldi bu sizinle anketi paylaşıyor oluşum.

This coincides with a time when I felt a lot of anxiety and realized that I was anxious, and perhaps I have never experienced such deep anxiety at another point in my life while I am sharing the survey with you.

Hem sizin oylarınızla hem benim kendi deneyimlerimle hem de hayatımın bu noktasına belki kendime ışık olarak size bir şeyler aktarabilme amacı ve umuduyla bugün biraz kaygıyı konuşacağız.

Today, we will talk a little about anxiety, both through your votes and my own experiences, and possibly with the aim and hope of being able to share something with you as a light for myself at this point in my life.

Biraz deneyimlerimden yola çıkarak biraz kitabi bilgiler ekleyerek ve biraz da kaygıya başka bir açıdan ele alarak kaygıyı konuşmak istiyorum bugün sizinle.

Today, I would like to talk to you about anxiety, drawing on some of my experiences, adding some theoretical knowledge, and approaching anxiety from a different perspective.

Ben her ne kadar bir psikolog bir klinik psikolog adayı olsam da ve kaygıyı çokça kez derslerimde hocalarımdan dinlesem de görsem de.

Even though I am a psychology student and a candidate for clinical psychology, and I have listened to and seen anxiety many times in my classes from my professors.

Açıkçası bu kaydı başlatmadan önce kaygı nedir diye google'lamak istedim.

To be honest, I wanted to Google what anxiety is before starting this recording.

Basitçe insanların erişebildiği noktada kaygının nasıl tanımlandığına görmek istedim ve şöyle diyor.

I simply wanted to see how anxiety is defined at the point people can access it, and it says the following.

Kötü bir sonuç doğacak diye duyulan üzüntü tasa.

The sorrow felt due to the possibility of a bad outcome.

Yani hepimizin aklında aslında kaygının olumsuz hissettirdiğine dair hayatımızda olumsuz etkileri olduğuna dair fikirlerde ortaklaşıyoruz diye düşünüyorum.

I think we all share the idea that anxiety has negative effects in our lives and makes us feel negative.

Hepimiz böyle hissediyoruzdur.

We all must feel like this.

Kaygıyı iyi tanımlayan ya da kaygıyla ilgilendirilen.

Well-defined anxiety or related to anxiety.

İyi hisler besleyen kişiler azınlıktadır diye düşünüyorum.

I think people who nurture good feelings are in the minority.

Ve buradaki üzüntü ve tasadan daha fazlasını hissettiğimize yemin edebilirim.

And I can swear that we feel more than just sadness and distress here.

Çünkü kişinin kaygılı hissettiğinde midesi sarsılıyor boğazı sıkışıyor gözleri seyiriyor.

Because when a person feels anxious, their stomach churns, their throat tightens, and their eyes wander.

Yani zihin aslında sonsuz ihtimaller arasında bir nevi boğuluyor ve kayboluyor.

So the mind is actually drowning and getting lost among infinite possibilities.

Ve belki de o olasılıkların arasında mekik dokuyarak kendini bir şekilde yorulmuş.

And perhaps among those possibilities, she has somehow worn herself out by weaving back and forth.

Bir tap düşmüş gibi hissediyor bakıldığında soyut bir şeyin içerisinde mücadele veriyoruz ancak etkilerini somut bir şekilde bedenimizde hissediyoruz.

It feels like a tap has fallen; when looked at, we are struggling within something abstract, but we feel its effects concretely in our bodies.

Aslında bu kaygıya bakış açımızı da kaygıyla olan iletişimimizi de ilişkimizi de çok etkileyen bir yerde duruyor.

Actually, it stands in a place that greatly affects both our perspective on this anxiety and our communication and relationship with anxiety.

Belirli bir sebebi olan korkunun aksine aslında kaygıda belirli bir neden ortada yer alan bir somut şeyden bahsedemiyoruz.

Unlike fear, which has a specific cause, in anxiety we cannot talk about a concrete thing that has a definite reason.

Nasıl yani bir köpekten korkabilirsiniz.

What do you mean you can be afraid of a dog?

Bir köpekten gözünüzün önüne geldiğinizde.

When you come to mind from a dog.

Yine somut bir şekilde varoluşundan korkabilirsiniz.

You may again fear your existence in a concrete manner.

Ancak acaba bu yolu giderken yolun sonunda köpekle karşılaşır mıyım duygusu ise biraz daha kaygıya kaçıyor.

However, the feeling of whether I will encounter a dog at the end of the road while going this way leans a bit more towards anxiety.

Yani o an orada bir somut korku vereceği bir o duyguyu aksiyon edici bir şey yok somut bir şekilde.

So at that moment, there is no concrete action that would evoke that fear in a tangible way.

Ancak onun orada olma ihtimali bile bize o duyguyu hissettiriyor.

However, just the possibility of him being there makes us feel that emotion.

Korku ve kaygıyı bu şekilde ayırabiliriz.

We can differentiate fear and anxiety in this way.

Bazı duyguları karıştırıyor olmak bazı duyguları zihnimizde ayrıştırıyor olmak zorlaşabiliyor.

Mixing some emotions can make it difficult to differentiate them in our minds.

Çünkü çok iç içe geçmiş şeyler olarak adlandırılıyor ve yanlış bir şekilde değerlendirdiğimizde yanlış bir şekilde sonucuna da ulaşıyoruz.

Because they are referred to as very intertwined things, and when we evaluate them incorrectly, we also arrive at an incorrect conclusion.

Neden Çünkü duyguları kavruyor olmak duyguları tanıyor olmak onunla ilgili yapacağımız aksiyonları alacağımız davranışları da çok beraberinde etkileyeceği için duygunun doğru ve yerinde tespiti.

Why? Because understanding emotions means recognizing emotions, which will significantly influence the actions we take related to them, making the accurate and timely identification of the emotion essential.

Onunla ilgili yapacağımız davranışında bize hizmet eden bir şekilde olmasına olan hak sağlayacak.

It will grant us the right to act in a way that serves us regarding our behavior towards him.

O yüzden korku ve kaygı birbirinin içine geçmiş.

That's why fear and anxiety have become entangled with each other.

İki kavram olarak bence bu noktada ayrılıyor ve bunun da bilinmesi çok kıymetli diye düşünüyorum.

I think these two concepts diverge at this point, and I believe it is very valuable to be aware of this.

Kaygı hepimiz yaşıyoruz.

We all experience anxiety.

Hele şu an yaşadığımız dünyada bu kadar uyaranın olduğu bu kadar karışık hisleri barındıran bir dünyada kaygıyı yaşamamak zaten imkansız olurdu.

In a world like the one we are living in right now, filled with so many stimuli and harboring such complex feelings, it would be impossible not to experience anxiety.

Bence karar yorgunluğu diye bir şey var.

I think there is such a thing as decision fatigue.

Bilmiyorum biliyor musunuz aldığım bir eğitimde öğrenmiştim ben de gün içerisinde milyon tane karar veriyoruz.

I don't know if you know, but I learned in a training I received that we make a million decisions throughout the day.

Gerçekten şaka değil.

It's really not a joke.

Sabah uyandığımızda şunu mu yesem, bunu mu yesem, şu kahveyi mi içsem, bu çayı mı içsem.

When we wake up in the morning, should I eat this or that, should I drink this coffee or that tea?

Bunlar çok basit şeyler.

These are very simple things.

Belki de bazılarımızın hayat yolunda ve 24 saatinde bu kararların bazıları olmayabilir ama olabilecek şeyler de bunlar.

Perhaps some of us may not have these decisions in our life path and 24 hours, but these are also things that can happen.

Çeşitlenebilir yani kişinin tercihlerine ve hayatına göre.

It can be varied according to a person's preferences and life.

İşte işe giderken, okula giderken bunu mu giysem, şunu mu giysem.

Should I wear this or that while going to work, while going to school?

Okula şu vesayetle mi gitsem, bu vesayetle mi, diğer vesayetle mi gitsem, otobüsle mi gitsem, vapurla mı gitsem, metrobüsle mi gitsem.

Should I go to school with this guardianship, that guardianship, or the other guardianship, should I take the bus, the ferry, or the metrobus?

Gibisinden.

Like that.

Sürekli bir karar veriyoruz.

We are constantly making a decision.

Öğle yemeğinde ofiste mi yesem, yoksa dışarı mı çıksam.

Should I eat at the office for lunch, or should I go out?

Ya da bugün arkadaşlarımla plan mı yapsam, yoksa bugünü kendime mi ayırsam.

Or should I make plans with my friends today, or should I save this day for myself?

Aslında şu an yaşadığımız dünyada o kadar çok karar veriyoruz ki bazılarını hatta otomatik pilotta verdiğimiz için fark etmiyoruz bile.

Actually, in the world we live in right now, we make so many decisions that we don’t even notice some of them because we make them on autopilot.

Ama karar vermenin yorgunluğu içimize işlemiş durumda.

But the fatigue of making decisions has seeped into our hearts.

Ama düşünsenize geçmişi, eskiyi, çok böyle seçeneklerin az olduğu.

But just think about the past, the old days, when there were very few options.

Daha gelişmenin tam olarak sağlanamadığı zamanları.

Times when development has not yet been fully achieved.

Muhtemelen 2-3 kıyafeti vardı insanların, belki o bile yoktu.

He probably had 2-3 pieces of clothing, maybe not even that.

Ondan bir tanesi de ya da hangisi temizse onu giyecekti.

One of them, or whichever is clean, she was going to wear.

Karar vermek için bir aksiyon almasına gerek kalmayacaktı.

He wouldn't need to take any action to make a decision.

Ya da evde ekmek ve peynir vardı belki de.

Or there might have been bread and cheese at home.

Bunu maddi güçle ve sosyoekonomik kültürle, değerlerle bağdaştırmıyorum kesinlikle.

I definitely do not associate this with material power and socioeconomic culture, values.

Yaşadığımız dünyanın 2024 yılının verdiği seçim şanslarından ve çokluğundan bahsediyorum.

I am talking about the electoral opportunities and their multiplicity provided by the year 2024 in the world we live in.

Eskiden böyle bir şey yoktu.

There used to be nothing like this.

Ne varsa o yeniyordu, ne varsa o giyiliyordu ya da seçenekler daha azdı.

Whatever there was, it was being consumed, whatever there was, it was being worn, or the options were fewer.

Ya da telefon elimizde bu kadar, cebimizde değildi, kulağımızda değildi.

Or the phone was not in our hands, in our pockets, or in our ears.

Ev telefonlarıyla birileriyle iletişim kuruyorduk ve belki de aradığınızda açmadığında tamam okey deyip geçebiliyorduk.

We were communicating with someone through landline phones, and maybe when you called and they didn't answer, you could just say 'okay' and move on.

Ama şimdi cep telefonlarımızla yakınımızı aradığımızda o açmadığında ne oluyor?

But what happens when we call someone close to us with our mobile phones and they don't answer?

Ne oldu acaba? Neden açmadı? Başına bir şey mi geldi?

I wonder what happened? Why didn't they answer? Did something happen to them?

Yani açmama ihtimali bizim kabul edebildiğimiz bir duygu bile olmaktan çıktı artık.

In other words, the possibility of him not opening up has ceased to be even an emotion we can accept.

Hemen ne oluyor? Olabilecek, biraz önce söylediğim gibi yaşanabilecek bütün ihtimalleri belki de düşünerek ve kaygıya da meyilli bir yapımız varsa kaygılanıyoruz.

What is happening right now? If we are inclined to worry and perhaps considering all the possible scenarios that could happen, as I just mentioned, we are feeling anxious.

Yani bu en basit iletişim noktasında bile biz bu kaygıyı hissederken hayatımızın içine entegre olan kocaman bir kaygı duygusundan bahsetmemek mümkün olamazdı elbette ki.

So, even at the simplest point of communication, while we feel this concern, it would certainly be impossible not to mention a huge feeling of anxiety that is integrated into our lives.

Demem o ki hayatımızın çok stresli olmasına gerek yok.

What I'm saying is that our lives don't have to be very stressful.

Hayatımızda yolunda gitmeyen şeylerin olmasına gerek yok.

There is no need for things to go wrong in our lives.

Kaygılı bir yapımız olmasına da gerek yok.

We don't need to have an anxious nature either.

Ancak bu bahsettiğim karar yorgunluğu bile kişilerde minimumda olsa bir kaygı yaratıyor.

However, even this decision fatigue I mentioned creates at least a minimum level of anxiety in individuals.

Çünkü karar vermek zorlaşıyor.

Because making a decision is getting harder.

Seçenekler arttıkça kişinin ne istediğini bilmesi gerekli ki onunla ilgili karar alabilsin.

As the options increase, it becomes necessary for a person to know what they want in order to make a decision about it.

Ve bu da haliyle insanlarda bir kaygı yaratabiliyor, olumsuz bir duygu yaratabiliyor.

And this can naturally create anxiety in people, it can create a negative emotion.

Kaygının bizim için korkulacak, kaçılacak, ondan kurtulmamızı isteyeceğimiz bir duygu.

Anxiety is an emotion that we would fear, avoid, and want to escape from.

Bu noktada kişiye biraz anlaşılır gelebilir.

At this point, it may seem somewhat understandable to the person.

Çünkü hepimiz kaygı yaşıyoruz ve bazılarını karar verme noktasına kadar zorlayan bir şey.

Because we all experience anxiety, and it is something that pushes some of us to the point of making decisions.

Belki bazılarını hiçbir şey yapamaz haline getirmiş bir duygu.

Maybe it's a feeling that has made some of them unable to do anything at all.

Terleten, kekeleten, iletişim kurmakta zorlandıran ya da görevlilerini, önemli sorumluluklarını yerine getirmesine engel olan bir duygu.

A feeling that makes one sweat, stutter, impedes communication, or prevents their officials from carrying out important responsibilities.

O yüzden bundan kaçmak istemek, bundan uzaklaşmak istemek ve onunla baş etmek istemek çok anlaşılır geliyor ilk etapta.

That's why wanting to escape from this, wanting to distance oneself from it, and wanting to cope with it seems very understandable at first.

Ancak bu 21. yüzyılın bir sonucu.

However, this is a result of the 21st century.

Bundan 100 yıl önceye kadar aslında kaygı bir hastalık olarak değerlendirilmiyordu.

Until 100 years ago, anxiety was not actually considered a disease.

Hatta daha öncesinde felsefeciler tarafından, filozoflar tarafından korku ve iç daralmasının insanın kendi özgürlüğünü keşfetme yolunda önemli keşif duyguları olduğu söyleniyordu.

It was even said earlier by philosophers that fear and a sense of inner constriction are significant feelings of discovery in the path of a person discovering their own freedom.

Yani o korkunun da iç daralmasının da kaygının da kişiye hizmet ettiğini, neyi istediğini, neyi istemediğini ya da neyi yapmak istediğini,

So that fear, the tightening of the chest, and anxiety all serve the person, helping them understand what they want, what they do not want, or what they want to do.

yaratıcılıktaki aşamalarını beslediği düşünülüyordu.

It was thought to nourish the stages of creativity.

Ve kaygının aslında bir hastalık olabileceği ilk defa 1800'lü yıllarda, hatta 1800'lü yılların sonunda ortaya çıktı.

And the idea that anxiety could actually be a disease first emerged in the 1800s, even towards the end of the 1800s.

Daha sonrasında işte bu kaygının hastalık olabilme ihtimali ortaya çıktığında, kişilerin zorlandıkları biraz daha komplike bir şekilde incelendiğinde de ruhsal hastalıkların sınıflandırılmasına ve tanınmasına yarayan el kitabına girdikten sonra

Later on, when the possibility of this anxiety becoming an illness emerged, and when individuals were examined in a more complex manner in which they struggled, it entered the handbook that helps in the classification and recognition of mental illnesses.

aslında işler biraz daha değişti.

Actually, things have changed a bit more.

Aldık ve kabul ettik bu duyguyu.

We accepted and embraced this feeling.

Daha çok kadınlarda da görülüyor aslında bakıldığında.

It is actually seen more in women when you look at it.

Bu literatürde incelediğimizde böyle sonuçlar da ortaya çıkıyor.

When we examine this in the literature, such results also emerge.

Genel olarak hastalık tarihsel olarak hep cinsiyete göre tanımlanmış mıydı?

Historically, has illness generally always been defined based on gender?

Yoksa bu tanı kriterlerini oluşturabiliyor olmak kadınlar üzerinden mi tanımlandırıldı?

Or were these diagnostic criteria defined through women?

Onu bilemiyoruz.

We don't know that.

Çünkü orada sıfırdan bir şey inşa etmek ve tanımlandırmak, sınıflandırmak aslında biraz da komplike bir süreci içeriyor.

Because building something from scratch there and defining, classifying it actually involves a somewhat complicated process.

Oradaki işleyişi şu an tabii ki de bilemiyoruz.

We certainly cannot know how the operation there works at the moment.

Ancak şunu biliyoruz ki kaygı bozukluğu bir rahatsızlık.

However, we know that anxiety disorder is a condition.

Artık bu sınıflandırılan, tanımlanan ve kabul gören bir rahatsızlık.

It is now a classified, defined, and accepted disorder.

Tedavisi, ilaçlarla, terapilerle mümkün olan bir rahatsızlık.

It is a condition that can be treated with medications and therapies.

Ancak kaygı böyle değil. Kaygı bir rahatsızlık değil.

However, anxiety is not like that. Anxiety is not a disorder.

Kaygı tam olarak bize bir rehber olan bir duygu aslında.

Anxiety is actually an emotion that serves as a guide for us.

Biz o hep olumsuz deneyimlerden, belki de o zihnimizin derinlerinde bir yerlerde, bilinç dışımızda hissettiğimiz, gördüğümüz,

We, from those always negative experiences, perhaps somewhere deep in our minds, in our unconscious, feel and see...

yaşadığımız, öğrendiğimiz şeyler dolayısıyla o kaygıdan hep kurtulmak istiyoruz.

We always want to get rid of that anxiety due to the things we live and learn.

Ondan soyutlanmak istiyoruz.

We want to be abstracted from it.

Arınmak istiyoruz aslında o duygudan ve onu aşmak istiyoruz.

Actually, we want to cleanse ourselves of that feeling and overcome it.

Kesinlikle onu anlamaya çalışmıyoruz, onu görmeye çalışmıyoruz.

We are definitely not trying to understand him, we are not trying to see him.

Çünkü görürsek biliyoruz ki o bizim hayatımızda yer edecek gibi hissediyoruz.

Because when we see it, we feel that it will take a place in our lives.

O yüzden o kaygıya prim vermek istemiyoruz.

That's why we don't want to give that concern any credibility.

Ancak o kaygının da bir yer yer bence sahnede olması gerekiyor, görülmesi gerekiyor.

However, I think that concern needs to be present on stage in some places, it needs to be seen.

Tıpkı bir çocuk, görülme ihtiyacı olan bir çocuğu düşünün.

Think of a child, just like a child who needs to be seen.

Sürekli ortalığa çıkar, bir şeyler yapar, dikkat çekmek için bazı davranışlarda bulunur.

He constantly comes out, does things, and engages in certain behaviors to attract attention.

Neden? Görülmek ister, orada olduğunu göstermek ister.

Why? It wants to be seen, it wants to show that it is there.

Aslında duygular da tam olarak böyle bir şey.

In fact, emotions are exactly something like this.

Kaygı da kendini orada göstermek istiyor.

Anxiety wants to show itself there too.

Bakın ben de buradayım diye, beni de gör demek için aslında elinden gelen bütün mesajları bize gönderiyor.

Look, it's actually sending us all the messages it can to say, "I'm here too, see me."

Kalbimizi sıkıştırıyor, gözlerimizi seyiriyor, midemiz daralıyor.

It tightens our hearts, it watches our eyes, and our stomach is constricting.

Bir şekilde onu orada görmemizi istiyor.

He wants us to see him there somehow.

Ama biz onu yok saydığımız için, belki bastırdığımız için,

But perhaps because we disregarded it, maybe because we suppressed it,

onun etkileri ve onun görünme çabası çok daha büyük şekilde bizim vücudumuzda yankı buluyor.

Its effects and its attempt to manifest resonate much more strongly within our bodies.

İyi de Sena, bu kadar beni kötü hissettiren,

Well, Sena, this makes me feel so bad,

benim bedenimde olumsuz şeyleri yaşamama neden olan duyguyu ben nasıl görmezden gelmeyeyim ki,

how can I ignore the feeling that causes me to experience negative things in my body?

onu nasıl göreyim ki ya da onunla nasıl iyi bir ilişki kurayım ki diye soruyorsunuzdur.

You might be asking how to see him or how to establish a good relationship with him.

Belki de şu an söylemesi kolay bile diyebiliyorsunuzdur.

Maybe you can even say that it's easy to say right now.

Ancak gerçekten söylemesi kolay değil.

However, it is really not easy to say.

Çünkü son zamanlarda gerçekten bende kaygılı hissettiğim,

Because lately I have really felt anxious,

bu kaygımı yönetemediğim, sağlıklı bir noktaya evirmeye çalışsam da

I cannot manage this anxiety of mine, even though I try to turn it into a healthy point.

bunun zihnimde beni zorladığını farkettiğim bir dönemdeyim.

I am in a period where I realize that this is challenging me in my mind.

Çünkü biraz önce Google'ladık ki, kaygı neydi?

Because we just Googled what anxiety was.

Kaygı, kötü bir sonuç doğacak diye duyulan üzüntü ve tasaydı.

Anxiety was the sadness and worry felt about a negative outcome.

Orada doğacak, yani gelecek zamanın oluyor olması,

It will be born there, meaning that the future is about to happen.

aslında kişinin o kaygıyı hissederken ve o kaygıyı hissetme nedeninin

actually, the person while feeling that anxiety and the reason for feeling that anxiety

şimdi ve şu anda olmamasından kaynaklandığının göstergesi.

It is a sign that it stems from not being here and now.

Ne kadar kilit bir nokta.

What a crucial point.

Bu noktaya geldik fark ettiniz mi?

Have you noticed that we've come to this point?

Şimdi ve şu anda olmak.

Being here and now.

Aslında her şeyin anahtarı.

Actually, it's the key to everything.

Şu an tüylerim diken diken oldu gerçekten.

Right now, my hairs are standing on end, really.

Bir saniye bunu hatta çekmek istiyorum yani.

I want to even take a picture of this for a second.

Çektim geldim.

I took it and came.

Yani şimdi ve şu an benim aslında hayatta o kadar çok

So right now, I actually have so many in life.

hayatımın içerisinde merkezlemeye çalıştığım,

the thing I am trying to center in my life,

hayatıma dahil etmeye çalıştığım bir bakış açısı ki.

It's a perspective that I'm trying to incorporate into my life.

Çünkü her şeyin anahtarı bu gerçekten.

Because this is really the key to everything.

Yani ben şu anda değilim.

So I am not right now.

Şu anda ve şimdi de değilim.

I am not here right now and not even now.

Ben gelecekteyim.

I am in the future.

Ben mesela neredeyim biliyor musunuz şu an?

Do you know where I am right now, for example?

Kaygılandığım zaman.

When I am worried.

Ben işte benim düğünüm var.

I have my wedding at work.

Düğün hazırlıklarım yetişecek mi?

Will my wedding preparations be ready in time?

Benim tezim var.

I have a thesis.

Tez savunmamı geçebilecek miyim?

Will I be able to pass my thesis defense?

İşte benim markam var.

Here is my brand.

Markamın ajandasını, takvimini yetiştirebilecek miyim?

Will I be able to complete my brand's planner and calendar?

İşte benim mesleki bir yanım var.

Here is my professional side.

Ben burayı besleyebilecek miyim?

Will I be able to nourish this place?

Daha da geliştirebilecek miyim?

Will I be able to improve further?

Bakar mısınız hayatım şu anki gündeminde olan düşüncelere?

Could you please take a look at the thoughts that are currently on your agenda, my love?

Hangi biri şu anla alakalı ve şimdiyle alakalı?

Which one is related to the present and now?

Hiçbiri.

None.

Hepsi gelecekli.

They are all future tense.

Hepsi 1 ay sonrası, 2 ay sonrası, 3 ay sonrası, belki de aylar sonrasını kapsayan düşünceler.

All of them are thoughts that cover 1 month later, 2 months later, 3 months later, or maybe months later.

E hal böyle olduğu zaman benim kaygılanmam, bu kaygıları yönetmekte güçlük çekmem çok anlaşılır geliyor.

Given that this is the case, it seems quite understandable for me to be anxious and to have difficulty managing these anxieties.

Şu an size böyle sesli anlattığımda aslında kendi kaygımın da zemininin çok mantıklı ve makul olmadığını ben de görebiliyorum.

When I tell you this out loud right now, I can also see that the foundation of my own anxiety is not very logical or reasonable.

Ancak bunu tabii ki de yaşarken insan böyle hissetmiyor.

However, of course, one does not feel this way while experiencing it.

Çünkü biraz önce dedim ya o olasılıklar arasındaki mekik dokuma hali aslında kaygıyı deneyimleme durumu.

Because as I just said, that state of weaving among possibilities is actually the experience of anxiety.

O yüzden ben o olasılıkların olabilecek kötü olasılıkları düşünerek ya da işte bir şeyleri yetiştirememe, bir şeylerin ters gideceği düşüncesini düşünerek o mekik dokuma halinden yoruluyorum ve o kaygı beni bir noktada iyi hissettirmeyen bir yerde duruyor.

That's why I get tired of weaving that shuttle by thinking about the possible bad outcomes of those possibilities, or by contemplating the thought that I might not be able to accomplish something or that things might go wrong, and that anxiety leaves me feeling not good at a certain point.

Ancak bu kaygının bize gösterdiği, bize göstermek istediği,

However, what this concern shows us, what it wants to show us,

o rehber, o kılavuz görevi noktasındaki amacına bakacak olursak,

if we consider the purpose of that guide, that role of guidance,

yani ben neden acaba bu süreçte kaygılanıyorum?

So why am I worried during this process, I wonder?

İşte her şeyin üst üste gelmesi zorlayıcı olabilir.

Indeed, having everything piled on top of each other can be challenging.

Kişi her şeye yetişmekte güçlük çekebilir.

A person may have difficulty keeping up with everything.

Ama acaba bu neden bende kaygı yaratıyor?

But why does this cause me anxiety?

Evet, ben şu anda ve şimdi de değilim.

Yes, I am not right now and not at this moment either.

Gelecekle ilgili düşüncelerim de boğuluyor olabilirim.

I may be drowning in my thoughts about the future.

Şunu düşündükten sonra bence kendimizi yatıştırmamız gerekiyor diye düşünüyorum.

After thinking about that, I believe we need to calm ourselves down.

Şimdi ve şu anda.

Now and right now.

Benim kaygılarımı dindirebilecek,

That can alleviate my concerns,

benim yapmam gereken,

what I need to do,

benim sorumluluğum olan ve benim şu an gerçekten yapabileceğim neler var?

What are the things that are my responsibility and that I can really do right now?

Mesela savunmam için endişeleniyorum ya da işte tezimin bitmesi için endişeleniyorum.

For example, I'm worried about my defense or I'm worried about finishing my thesis.

Okey, bunu endişesi geleceğe yönelik bir endişe.

Okay, this is a concern that is future-oriented.

Ancak ben şu an ve şimdi tezim için bir şey yapabilir miyim?

But can I do something for my thesis right now and at this moment?

Evet, yapabilirim. Ne yapabilirim?

Yes, I can do it. What can I do?

Diyelim ki savunmam için sunum hazırlayabilirim.

Let's say I can prepare a presentation for my defense.

Bunu hazırladım.

I prepared this.

Bunu hazırladıktan sonraki hissettim.

I felt this after preparing it.

Kaygı ve artık olumsuz duygu endişeye ve geleceğe dair olumsuz inançlara da ışık oluyor.

Anxiety and negative emotions shed light on worry and negative beliefs about the future.

Ancak ben bu sunumu hazırlamadan bu kaygıyı hissedersem aslında yapmam gereken şeyi yapmamış oluyorum.

However, if I feel this anxiety before preparing this presentation, I am actually not doing what I should be doing.

Yani demek istediğimi anladınız mı?

So, do you understand what I mean?

Önce yapılması gereken ne var?

What needs to be done first?

Şu anda rehber olan o duygum için yapmam gereken davranış ne var?

What behavior should I have for that feeling that is currently guiding me?

Onları biraz gözlemlemek.

To observe them a bit.

Mesela düğünüm var. Yetişecek mi? Yetişmeyecek mi?

For example, I have my wedding. Will it be ready in time? Will it not be ready in time?

Ama burada şunu düşünmeliyim aslında bakıldığında.

But here I should actually consider this.

Biraz kendime de bir psiko eğitim veriyorum burada sizinle anlatırken.

I'm also giving myself a bit of psychoeducation while explaining this to you.

Diyorum ki mesela evimi tuttum, eşyalarımı yerleştirmeye başladım.

I'm saying that, for example, I rented my house and started to arrange my belongings.

Zaten düğünüme daha 1-2 ay var ve bir noktada şu an yapmam gereken şeyleri yaptım.

I still have 1-2 months until my wedding, and I have done the things I need to do at this point.

Ve daha öncesindeki birkaç ay öncesinde yapmam gereken şeyleri nasıl yaptıysam ve zamanı geçtiyse önümüzdeki yapacağım şeylerin de zamanı gelecek ve zamanı geldiğinde yapacağım.

And just as I did the things I had to do in the months before, and if the time has passed, the things I will do in the future will also come in time, and when the time comes, I will do them.

Yani şu andan bunu düşünüyor olmam.

So I am thinking about this right now.

Olasılıkların içerisinde boğuluyor olmam ne kadar mantıklı.

How logical is it for me to be drowning in possibilities?

Aslında kişinin kendini böyle zihninde olan düşünceleri ve duyguları bir keşif anına dönüştürmesinden bahsediyorum.

Actually, I am talking about a person transforming their thoughts and emotions that exist in their mind into a moment of discovery.

Duygularla ilişkisinin düzelmesinde.

In improving their relationship with emotions.

O yüzden kaygı evet bize olumsuz hissettirebilir.

That's why anxiety can indeed make us feel negative.

Ama demek istediğim o kaygının arkasında bize gelen mesaj ne?

But what I mean is, what is the message behind that anxiety that comes to us?

Bu duygunun aslında İngilizce emotion'daki motion bir hareket demektir.

This feeling actually means that 'motion' in the English word 'emotion' refers to a movement.

Yani oradaki motion hareket.

So the motion there is movement.

Yani bizi harekete geçiren şey.

So, what motivates us to take action.

Duygu aslında bakıldığında.

Emotion, when you actually look at it.

O yüzden duyguya bakıyoruz ve ne yapmamız gerekiyor?

That's why we look at the emotion and what do we need to do?

Hangi davranışlarda bulunmamız gerekiyor diyoruz.

We are asking what behaviors we need to exhibit.

Kaygının verdiği mesajı anlamak da çok kıymetli bakıldığında.

Understanding the message conveyed by anxiety is also very valuable when considered.

Bir de şöyle bir şey var.

There is also something like this.

Bu kaygıyı düşünürken ve bu hayatın son zamanlarını düşünürken şöyle bir şey aklıma geldi.

While thinking about this concern and reflecting on the final times of this life, a thought occurred to me.

Duygular bulaşıcı ve ne yazık ki gülmek kadar o neşeli halimiz kadar olumsuz duygularımız da çok bulaşıcı.

Emotions are contagious, and unfortunately, just like laughter and our cheerful state, our negative emotions are also very contagious.

Bu toplumda biraz daha nasıl diyeyim kötülük biraz daha olumsuz deneyimler biraz daha kaotik bir tecrübe maalesef bizde çok olduğu için coğrafya gereği bir şeyleri kabul ediyor olmak bir şeyleri yaşamadan kendimize ait sanıyor olmak bence çok yaygın.

In this society, unfortunately, because there is a bit more evil, a bit more negative experiences, and a bit more chaotic experiences, I think it's very common to accept certain things simply because of geography and to think we own things without having lived them.

Neden?

Why?

Şöyle söyleyeceğim.

I will say it like this.

Mesela ben bazı duyguların bazı olumsuz hislerin bize yaşamadan dayatıldığını düşünüyorum.

For example, I think that some emotions and certain negative feelings are imposed on us without experiencing them.

Nasıl mesela düğün süreci herkes için kaygılı gibi geliyor ve toplumda sürekli düğünüm var deyince işte Allah kolaylık versin çok zor çok stresli işte gelinlik sürecinde bayılan kadınlar işte stres olan zayıflayan ip gibi kalan kadınlar.

For example, the wedding process seems to be anxiety-inducing for everyone, and when you tell society, "I have a wedding," they respond with "May God make it easy; it’s very difficult and very stressful," with women fainting during the wedding dress process and others stressing out and losing weight, like a frayed rope.

İşte kayınvalidesiyle problem yaşayan kadınlar annesiyle tartışan kadınlar istemediği olduğu için orada burada sinirlenen kadınlar.

Here are the women who have problems with their mothers-in-law, women who argue with their mothers, and women who get upset here and there because they don't want to.

Ya da işte araları bozulan eşlerin.

Or for spouses whose relationships have deteriorated.

Düğün sürecinde.

During the wedding process.

Arifesinde stresli olan insanlar çiftler gibi bilinç dışı hep bu olumsuz deneyimleri duymasıyla dolmuş bir şekilde mesela tezden örnek vereyim tez yazıyorum tezli bölümdeyim dediğimde tez mi Allah kolaylık versin tezli mi yapıyorsun neden tezsiz yapmadın gibi hemen kaygıyı uyandırıcı onun olumsuz duyguları aktive edici yani aslında şöyle bir soru işareti geliyor insanın kafasına.

People who are stressed tend to be filled with negative experiences, similar to couples who unconsciously hear these experiences. For example, when I say I am writing my thesis in a master’s program, immediately questions arise like "Oh, good luck with your thesis. Why are you doing a thesis and not a non-thesis?" This immediately triggers anxiety and activates negative feelings, leading to a question mark in one’s mind.

Ya ben yanlış bir şey mi yapıyorum ben acaba üstesinden gelemeyeceğim bir şeyin içerisinde miyim diye kendine sormak ve o olumsuz hislerin içeride bir yerde kıvılcımlanmasına neden olan diyaloglara maruz kalıyor ne oluyor biliyor musunuz ben kendimde yaşadığım şeyi söyleyeyim daha doğrusu sorunsuz çok şükür her şey yolunda gittiğinde rayında gittiğinde insanda başka bir soru işareti hayır ya bu böyle sakin olamaz.

Am I doing something wrong, or am I perhaps caught up in something I can't handle? Asking oneself this question leads to dialogues that spark those negative feelings somewhere inside. Do you know what happens? Let me tell you about what I've experienced. More precisely, when everything goes smoothly, thankfully, and stays on track, a different question mark arises in a person: No, it can't be this calm.

Bu süreç böyle.

This process is like this.

Çok yolunda gidemez hayır bir problem var galiba bu böyle olamaz ama insanlar böyle yaşamamıştı düğün süreci stresli bir süreçti tez yazmak çok stresli bir süreçti yani bunlar kolay bu kadar kolay ilerleyemez diye bu sefer kendi deneyimiyle ilgili bir soru işareti oluyor ve ne oluyor biliyor musunuz insan zihnim o bilinç dışında öğrendiği gördüğü ve olması gerektiği gibi toplum tarafından ona kabul ettirilen o duyguları satın alıyor ve kabul ediyor.

It can't go well, no, there seems to be a problem, this can't be the way it is, but people hadn't lived like this. The wedding process was a stressful process, writing a thesis was a very stressful process, I mean, these things can't progress this easily. This time, there is a question mark related to one's own experience, and do you know what happens? The human mind accepts and buys the emotions that it learns outside of consciousness, sees, and that society imposes on it as how things should be.

Diyor ki.

He says.

Ben çok stresliyim ben çok üstesinden gelemiyorum galiba ya da illa o sürece stresli olması gerektiğine inandırılıyoruz umarım anlatabilmişimdir yani bazı duygular tam olarak bizim içimizden çıkmıyor sadece bize hissettirilmek üzere bize satılıyor biz ve biz de sorgulamadan alıp kabul ediyoruz bazı duygular böyle yani bunların bulaşıcılığı bize böyle tesir ediyor bizim hayatımıza böyle tesir ediyor en azından ben bunu böyle deneyimledim ve bunu paylaşmak istedim.

I am very stressed, I can't seem to handle it very well, or we are made to believe that it has to be stressful during that process. I hope I have been able to explain myself. Some emotions don't exactly come from within us; they are just sold to us to make us feel a certain way, and we accept them without questioning. That's how some emotions work, and their contagion affects us this way; it impacts our lives in this way. At least, that's how I have experienced it, and I wanted to share this.

O yüzden.

That's why.

Biz de yine aynı yere çıkıyoruz duyguları bir izci gibi yolunu görmek nereden geldi ne yapıyor bunları biraz daha keşfediyor olmak bence o duygunun bize ait olup olmadığını nereden filizlendiğini anlamımıza yardımcı olacak bunu yüzde yüz yapabilmek kesinlikle mümkün değil çünkü bazen gerçekten bazı duygular çok iç içe giriyor bazı düşünceler duygu sanılıyor o nedenle bunun doğrusu yanlışı yok ancak buna yönelik çaba çok büyük.

We are once again rising to the same place, exploring emotions like a scout to see their path, where they come from, what they are doing; I think discovering this a bit more will help us understand whether that emotion belongs to us and where it sprouted from. It is definitely not possible to do this a hundred percent because sometimes certain emotions are very intertwined, and some thoughts are mistaken for feelings. For this reason, there is no absolute right or wrong, but the effort towards this is significant.

Kıymetli diye düşünüyorum hayat kalitemizi arttıracak ve bir noktada bizi daha iyi bir noktaya zihin olarak zihin yapısı olarak daha iyi bir noktaya en azından bize hizmet eden bir noktaya taşımasına olanak sağlayacak diye düşünüyorum ve hep diyoruz ya kaygı çok korkunç bir şey ondan uzaklaş arkana dönmeden kaç gibi ama çok sevdiğim hocam hep böyle derslerinde seminerlerinde bahsederdi.

I think it is valuable because it will enhance our quality of life and at some point, it will allow us to reach a better mental state, at least a point that serves us. We always say that anxiety is a terrible thing, to run away from it without looking back, but my beloved teacher always spoke about this in her lessons and seminars.

Örneğin Kierkegaard'ın kaygıyla ilgili tanımı bence çok insanı büyüleyici bir yerde duruyor Kierkegaard demiş ki kaygı özgürlüğün baş dönmesidir insan bir bence bunu duyduğu zaman bir wow ne demek yani bu oluyor çünkü hiç beklemediği bir yerden geliyor insanın bence zihnine bu tanım.

For example, I think Kierkegaard's definition of anxiety stands in a very fascinating place for many people. Kierkegaard said that anxiety is the vertigo of freedom, and when a person hears this, they might think "wow, what does that mean?" because it comes from a direction they never expected, in my opinion, to their mind.

Yani Kierkegaard'a göre hayatın akışı önceden belirlenmemiş olduğu için seçimlerimizde tamamen özgür olduğumuz için sonuçlardan da tamamen sorumlu olduğumuzu fark ettiğimizde.

So according to Kierkegaard, when we realize that we are completely free in our choices because the flow of life is not predetermined, we are also completely responsible for the outcomes.

Aslında yani bu kaygı tepkisini verebilmemizin çok normal olduğunu söylüyor yani bu tepkinin doğal olduğunu ve seçimlerimizin sorumluluğunu alabilme noktasında bu duygunun ortaya çıkmasında çok anlaşılır olduğunu söylüyor.

In fact, it says that it's completely normal for us to have this anxiety response, meaning that this reaction is natural and that it's very understandable for this feeling to arise in terms of being able to take responsibility for our choices.

Hatta Kierkegaard diyor ki gitgide derinleşen uçuruma bakanın başı döner bu denge kaybı ve huzursuz edici olsa da onu hissedebilme kapasitesi hayatı gerçekten yaşayabilmenin ön koşulu diyor Kierkegaard.

Kierkegaard even says that the head of the one who looks into the deepening abyss spins; although this loss of balance is unsettling, he argues that the capacity to feel it is a prerequisite for truly living life.

Farklı bir yerden ele almamızı olanak sağlıyor kaygıya Kierkegaard bu noktada ve diyor ki en ruhsuzlar kaygısız yaşar.

Kierkegaard allows us to approach anxiety from a different perspective at this point and says that the most soulless live without anxiety.

Aslında biraz doğru değil mi bu açıdan baktığımızda biz neden kaygılanıyoruz?

Isn't it actually somewhat true from this perspective that we are worried for no reason?

Geleceği önemsediğimiz için gelecekte yapmamız gereken şeyleri kendimize dert ettiğimiz için iyi bir sonuç almayı önemsediğim için.

Because we care about the future, because we are concerned about the things we need to do in the future, and because I value achieving a good result.

Mesela ben iyi bir düğün süreci istediğim için iyi bir şekilde gönlüme göre o süreci yönetmek istediğim için.

For example, because I want a good wedding process, I want to manage that process according to my heart in a good way.

Eksik gedik olmamasını istediğim için.

Because I wanted there to be no missing pieces.

Neden tezden kaygılanıyorum ve geleceğe dair düşünüyorum?

Why am I worried about the thesis and thinking about the future?

Neden? Çünkü tezi geçmek için o kadar emek verdim ona yönelik bir sonuç almak istediğim için kaygılanıyorum.

Why? Because I put so much effort into passing the thesis, and I am anxious because I want to achieve a result in that regard.

Yani burada en ruhsuzlar kaygısız yaşar cümlesini biraz doğruluyor değil mi yaşadıklarımız deneyimlerimiz siz de biraz düşündüğünüzde.

So the sentence "the most soulless live carefree here" is somewhat validated by what we have experienced, isn't it, when you think about it a little?

Biz çok gaylesiz insanlar olsaydık gaylesiz varlıklar olsaydık sadece şu anı sorgulamadan yaşasaydık.

If we were people without care, if we were beings without care, we would live in the moment without questioning anything.

Geleceğe dair kaygımız da geleceğe dair olasılıkları düşünme eğilimimiz de hiç olmayacaktı.

Our anxiety about the future and our tendency to think about future possibilities would not exist at all.

O yüzden bununla yönelik kaygı da hissetmeyecektik.

Therefore, we wouldn't feel any anxiety related to this.

Tabii ki de her şeyin dozajı ve oranı önemli olduğu için bunu yüzde yüz yapmak ve hiç yapmamak arasında da orta bir yerde durmamız gerekiyor diye düşünüyorum.

Of course, since the dosage and proportion of everything is important, I think we need to find a middle ground between doing it one hundred percent and not doing it at all.

Sadece şu anda kalarak sıfır geleceğe dair plan yaparak da yaşayamayız.

We cannot live just by staying in the present and making plans for a zero future.

Ancak.

However.

Sadece gelecekteki dönemde.

Only in the future period.

Gelecekteki planları organize etmek üzerinde de yaşayamayız.

We cannot live on organizing future plans either.

Yani kararınca geleceğe dair plan yapmak onlar için aksiyon almak ne gibi dediğim gibi biraz önce geleceğe dair bir şey yapılacaksa ve plan varsa şu an ne yapabilirim?

So, if there is a plan for the future, what can I do right now?

Şu an yapabileceğim şeyin üzerine odaklanmak gelecek olan şeylerin şu an ne yapabilir noktasında odaklanmak ve onun haricinde o geleceği bırakmak bakıldığında o duyguların içerisinde boğulmamak.

Right now, focusing on what I can do, concentrating on what I can do about what is coming, and letting go of that future in order not to drown in those feelings.

Ve böyle bakıldığında da.

And when looked at like this.

Bu zorlu, panik yaratan hislerden kaçmak ya da onlar yüzünden hayatımızın donmasını seçmektense bize sunduğu seçimleri bize göstermek istediği mesajları görüyor olmak tabii ki de çok daha kıymetli bir yerde duruyor.

Of course, recognizing the messages it wants to show us about the choices it offers, rather than fleeing from these challenging, panic-inducing feelings or choosing to freeze our lives because of them, holds a much more valuable place.

Kierkegaard'ın söylediği gibi bugün özgürlüğün kanıtı olarak görülen bu duyguyu biz aslında kurtulunması gereken bir duygu olarak görüyoruz.

As Kierkegaard said, we actually see this feeling, which is considered a proof of freedom today, as an emotion that should be eliminated.

Ve muhtemelen.

And probably.

Kierkegaard bunu görseydi.

If Kierkegaard saw this.

Bizim adımıza çok endişelenirdi diye düşünüyorum.

I think they would worry a lot on our behalf.

Her şeyin kararı olduğu gibi kaygıyı da ilişkimizi seviyeli bir birlikteliğe taşımak noktasında yapmamız gereken çok şey var diye düşünüyorum.

I believe that just as there is a decision for everything, there is also a lot we need to do to elevate our relationship to a more mature partnership in terms of anxiety.

Umarım bu kayıtta kaygıya bakış açınız, kaygıya ve bununla beraber duygulara bakış açınız biraz olsun farklı bir yöne evrilmiştir diye düşünüyorum.

I hope that your perspective on anxiety and emotions has evolved in a somewhat different direction with this recording.

Çünkü kaygıyı bu zamana kadar iyi tanımlayan, iyi ondan söz eden çok az duydum.

Because I have heard very few who define anxiety well and talk about it well until now.

O yüzden.

That's why.

O yüzden bu kaydın faydalı olabileceğini düşünüyorum.

That's why I think this recording could be useful.

Güzel bir sohbet olduğunu düşünüyorum.

I think it was a nice conversation.

Ama tabii ki de konuşacak bence çok daha şey var.

But of course, I think there is much more to talk about.

Bu bir giriş olsun kaygıya.

Let this be an introduction to anxiety.

Belki de ikinci bir bölümü çekeriz sorularınızın üzerine.

Maybe we can shoot a second part based on your questions.

Beni dinlediğiniz için teşekkür ederim.

Thank you for listening to me.

Kendinize çok iyi bakın.

Take good care of yourself.

Kaygınız geldiğinde de onu lütfen görün.

Please see it when your concern arrives.

Bakalım size ne mesaj veriyor.

Let's see what message it gives you.

Çünkü o görülmeyi bence hak ediyor.

Because I think he/she deserves to be seen.

Size anlatmak, kendim üzerinde örnekler vermek benim de kaygıma görüyor olmam.

To explain to you and to give examples about myself is also a concern for me.

Ve onu anlıyor olmam noktasında bana yardımcı oldu.

And it helped me to understand him.

Bana da bu fırsatı verdiğiniz için teşekkür ederim.

Thank you for giving me this opportunity as well.

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere.

See you in the next chapter.

Hoşçakalın.

Goodbye.