14. Bölüm - Modern Köleliğe Farklı Bir Bakış

9-6 çalışan beyaz yakalar için modern dönemin finansal sistemin köleleri olarak adlandırıldığını çokça duymuşsunuzdur.

You have probably heard that white-collar workers who work 9 to 6 are often referred to as the slaves of the modern financial system.

Bunu anlatanlar genellikle doğal olarak konuyu finansal sistem üzerinden, ekonomik koşullar üzerinden ve para kazanma üzerinden değerlendiriyorlar.

Those who explain this usually evaluate the subject naturally through the financial system, economic conditions, and making money.

Fakat son dönemde dahil olduğum bir tecrübe bana bu konuya başka bir açıdan bakmama neden oldu.

However, an experience I've had recently made me look at this issue from a different perspective.

Eğer siz de 9-6 çalışan ama halinden memnun olmayan fakat genelde anlatılan finansal sistemin yeni düzenin kölesi tanıma haricinde bir bakış açısına sahip olarak bu konuyu irdelemek istiyorsanız şu anda doğru yerdesiniz.

If you are also someone who works from 9 to 6 but is dissatisfied with your situation and wants to examine this topic from a perspective other than being a slave to the newly described financial system, you are in the right place.

9-6 çalışmayı tecrübe etmiş, daha sonra kendi işini devam ettirmiş birisi olarak bir daha neredeyse tekrar 9-6 çalışmaya sabit bir çalışma düzenini,

As someone who has experienced working 9 to 6 and then continued with their own business, I find it almost challenging to return to a fixed working schedule of 9 to 6 again.

dönmemeye kendi kendime söz vermiştim.

I had promised myself not to return.

Fakat hayatın getirdiği koşullar, finansal durumlar ve başkaca fırsatlar diyelim buraya tekrardan dönmeme neden oldu.

However, the conditions brought by life, financial situations, and other opportunities caused me to return here again.

Esasında tam bir klasik bir 9-6 gibi görünmüyordu çünkü birazcık da beni cezbeden oydu.

In fact, it didn’t look like a classic 9-6 because it was also a bit of what attracted me.

Ama dönüp dolaşıp geldiği yer yine durumun bariz bir 9-6 çalışma dönemi oldu ve siz insanı oturduğu yerden çalışmaya,

But it ultimately came back to a clear 9-6 working period, and it made people work from where they sat.

bilgisayarın başından kalkmamaya mutlaka işinizi memnun edin.

Make sure to please your work by not getting up from your computer.

Benim başımda durmaya zorlayan bir sistemin içinde buldum yine kendimi.

I found myself again in a system that forces me to stand still.

Bunun çokça altın kelepçe olarak adlandırıldığını bilirsiniz.

You know that this is often referred to as a golden handcuff.

Bu işin finansal olarak değerlendirme tabiri tabii.

This is, of course, a financial evaluation of the work.

Neden altın kelepçe?

Why the golden handcuff?

Çünkü eğer ki orada mutlu değilseniz bile kazandığınız hatırı sayılır para,

Because even if you are not happy there, the considerable money you earn,

günümüzün koşullarının epey üzerinde, standartlarının epey üzerinde kazandığınız para sizin oradan çıkmanıza izin vermez.

The money you earn significantly above today's conditions and standards does not allow you to leave from there.

Çünkü orayı bırakırsanız bunun yerine koyacağınız başka bir gelir modeli bulunmamaktadır.

Because if you leave that place, there is no alternative income model to replace it.

Ve bu nedenle adeta orada istemeye de olsa kalmaya mecbur hissedersiniz kendinizi.

And for this reason, you almost feel compelled to stay there even if you don't want to.

Ben son dönemde yine bunu yaşadım.

I experienced this again recently.

Fakat dediğim gibi bu işin ekonomik ve finansal boyutu.

But as I said, this is the economic and financial aspect of the matter.

Bunun haricinde neyi hissettim peki?

Aside from that, what did I feel?

Dediğim gibi 9-6 bir beyaz yaka çalışan olarak sistemden bir şekilde kendini dışarıya atabilmiş birisiydim.

As I said, I was someone who was able to somehow break free from the system as a white-collar worker working from 9 to 6.

Ve bir de havreye geri dönmemeye adeta söz vermiştim.

And I had practically promised not to return to Havre.

Sistemin içine tekrar girince gerçekten teklediğim şey şu oldu.

When I entered the system again, the thing I really stumbled upon was this.

Maaşım artmasın ve gerçekten de terfi almayayım.

I don't want my salary to increase and I really don't want to get a promotion.

Fakat koşullar yine beni o tarafa doğru itti.

But the circumstances pushed me towards that side again.

Terfi de aldım, maaşım da arttı.

I got a promotion, and my salary increased.

Baktım ki iş yine kötü bir noktaya doğru gidiyor.

I saw that the situation was going bad again.

Oradan uzaklaşmam gerektiğini o anda fark ettim.

I realized at that moment that I needed to distance myself from there.

Çünkü kazdıkça ve birazcık daha dibe battıkça adeta bir bataklık gibi orası içine çekmeye başlayacaktı beni.

Because as I dug deeper and sank a little more, it would start to pull me in like a swamp.

Yol yakınken daha fazla dibe batmadan kurtulmam gerektiğini hissettim.

I felt that I needed to get out before sinking deeper while there's still time.

Aynı duyguları 7-8 yıl önce hissettiğim gibi.

Just like I felt the same emotions 7-8 years ago.

Peki bu aradaki dönemde yani ben bu 9-6 çalışmaya dönmeden önce neler yapıyordum ona bir dönüp baktım.

Well, I took a look back at what I was doing during this interim period before I went back to the 9-6 work.

Esasında çok üretkendim.

Actually, I was very productive.

Görünmez Çocuk'la ilgili, işte bu podcast'la ilgili çokça düşünüyordum, okuyordum, araştırıyordum.

I was thinking, reading, and researching a lot about 'The Invisible Child' and this podcast.

Aynı zamanda podcast'ler yapıyordum.

I was also doing podcasts.

Kendime bakıyordum.

I was looking at myself.

Kendime dair, isteklerime dair sorgulamalar yapıyordum ve bu çabalar bile insanın zaten kendisine yönelik olduğu için kendini mutlu eden şeylerdi.

I was questioning myself and my desires, and even these efforts were things that made a person happy simply because they were directed at themselves.

Buraya döndükten sonra, demin bahsettiğim finansal koşulların dışında işte ne oldu?

What happened aside from the financial conditions I just mentioned after we returned here?

Sistem öyle bir sistem ki sizin adeta kendinizi sorgulamanıza izin vermiyor.

The system is such that it hardly allows you to question yourself.

Tabii ki de sorguluyorsunuz.

Of course you are questioning.

Çok basitinden ben burada mutlu muyum, ne işim var yine burada vesaire gibi sorgulamalar yapabiliyorsunuz.

You can question things like whether I am happy here, what I'm doing here, and so on, in a very simple way.

Fakat yapamadığınız şey, bu sorgulamalar nedeniyle ve saplanıp kaldığınız bataklıktaki, her geçen gün daha dibe doğru giden bataklıktaki haliniz,

However, what you cannot do, due to these inquiries and in your stuck state in the swamp, is your condition that sinks deeper into the swamp with each passing day.

mutsuz haliniz başka şeylere üretmenize, kafa yormanıza ve yaratmanıza, derin derin kendinize dair düşüncelere dalmanıza fırsat vermiyor.

Your unhappy state does not allow you to produce, ponder, and create other things, or to dive deep into thoughts about yourself.

Buna dair enerjiniz olmuyor.

You don't have the energy for this.

En çok da bunu fark ettim.

I noticed this the most.

Yani bir şeyler yapmak istiyorum, içimden başka şeyler yapmak geliyor, başka şeyler üretmek geliyor.

So I want to do something, I feel like doing other things, I feel like creating other things.

İşte bunun daha derin kitaplar okumak istiyorum, daha derin sohbetler içinde olmak istiyorum, görünmez çocukta daha önce çektiğim, ürettiğim podcast'lere benzer şeyler yaratmak istiyorum.

I want to read deeper books, I want to be involved in deeper conversations, I want to create things similar to the podcasts I have previously recorded and produced in Invisible Children.

Ama bunun içinde ne bir enerjim var, ne buraya doğru kafa yorabilecek motivasyonum var, ne o kitaplar beni şu anda bana çekici geliyor.

But I have no energy for this, no motivation to think about it, and none of those books seem appealing to me right now.

Çünkü benim gibi o enerjiyi bulamıyorum, o kitapları elime alacak ve onun derinliğine inecek kadar.

Because I can't find that energy like I do, to take those books and delve into their depth.

Adeta sizi yüzeysel, sığ bir suda yaşamaya sevk eden ama aynı zamanda bir bataklık unsuru gören ve mutsuzluğu daha da içine doğru çeken bir yapının içindeymişsiniz gibi.

It feels as if you are inside a structure that compels you to live in shallow, superficial water, yet at the same time perceives it as a swamp element, drawing your unhappiness even deeper.

Bu nedenle artık daha fazla kendimi kötü hissetmeme izin vermeyerek, çok daha önce ki ben kendime vermiş olduğum sözün yerine getirerek yani mutsuz olduğum şeyler artık yapmayacağım.

Therefore, I will no longer allow myself to feel bad, and by fulfilling the promise I made to myself long ago, I will no longer do the things that make me unhappy.

Benim benliğimin bana verdiği mesajları dinleyeceğim ve onun istekleri ve arzuları doğrultusunda gerçekten içten içe eğilimim olduğu, beni mutlu eden şeylerin peşinde koşmaya devam edeceğim.

I will listen to the messages my identity gives me and continue to pursue the things that I truly have an inner inclination towards, which make me happy, in line with its wishes and desires.

Bu, bu hazcılık anlamında söylemiyorum tabii bunu.

I'm not saying this in the sense of hedonism, of course.

Hayatın gerçekleri de var elbet, elbet para da kazanacağız.

Of course, there are also the realities of life, and of course, we will earn money too.

Ama bunu yaparken çok da mutsuz olduğumuz yerde diğer sevdiğimiz şeylere zamana ayıramadığımızı fark etmiş olmak önemliydi.

But while doing this, it was important to realize that we were so unhappy that we couldn't allocate time to other things we loved.

Bir nebze olsun mutlu olabileceğiniz şeyleri yapabiliyorsanız bir yerde o kadar da mutsuz değilsiniz demektir.

If you can do things that make you a little happy, it means you are not that unhappy after all.

Ama bendeki olay en son bunları dahi yapmama izin vermeyen bir enerji kaybı, bir motivasyonsuzluk, bir mutsuzluk haliydi.

But what I was experiencing was ultimately an energy loss, a lack of motivation, a state of unhappiness that didn't even allow me to do these things.

Mutsuzluk anlık bir şey, buna memnuniyetsizlik haliydi diyelim hayata dair.

Unhappiness is a momentary thing; let's say it was a state of dissatisfaction regarding life.

Dolayısıyla buradan çıkardığım sonuç hepimizden.

Therefore, the conclusion I draw from here is from all of us.

Sizin adına siz de aynı hislerdeyseniz, aynı duygulardaysanız bunu ölçümlemeniz,

If you feel the same way on your behalf, if you are in the same emotions, measuring this,

o girdabın içinde ve mutsuzluk bataklığının içinde kendinizi daha da dibe çekiyor gibi hissediyorsanız

If you feel like you are being pulled deeper into that vortex and the swamp of unhappiness,

ve hayatınızda istediğiniz şeylere memnun olacağınız, sizlerin daha heyecanla ve tutkuyla yapacağınız şeylere enerjinizi bırakmadığını düşünüyorsanız

And if you think that you are not wasting your energy on the things you will be pleased with in life, the things you will do with more excitement and passion,

şu andaki işinizin o zaman artık belki de sorgulama zamanı, büyük resmi görme zamanıdır.

It might be time to question your current job, perhaps it's time to see the bigger picture.

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere, hoşçakalın.

See you in the next section, goodbye.