Annem Şarkı Söylediğinde

Herkese merhaba, İlham Arıyorum yeni bölümüyle karşınızda.

Hello everyone, I'm here with a new episode of Seeking Inspiration.

Bu bölümün adı Annem Şarkı söylediğinde biraz daha anne, yaz, ölüm süreci üzerine konuşacağımız bir bölüm olacak.

The title of this section will be "A Little More Mother When My Mother Sang," and it will be a section where we will talk about the process of dying.

Ama yani bütünüyle böyle nasıl diyeyim, insanları çok tetikleyecek, çok olumsuz gelecek bir podcast olacağını düşünmüyorum.

But I mean, entirely like this, I don't think it will be a podcast that will really trigger people or seem very negative.

Fakat yine de ola ki böyle yeni bir kayıp yaşadıysanız, henüz bu sürecin içindeyseniz, en ufak bir cümle duymak ne bileyim, en ufak bir bu konuyla ilgili bir kelime duymak bile insanı tetikleyebilir çok iyi biliyorum.

However, still, if you have experienced such a new loss, and if you are still in this process, I know very well that even hearing the slightest sentence, or even the slightest word related to this subject, can trigger a person.

Dolayısıyla dinlemeyebilirsiniz ama bu biraz daha hem benim yaşadığım süreci anlatan,

Therefore, you may not listen, but this explains a little more about the process I experienced.

hem annemden neleri miras olarak aldığım, neleri reddi miras yaptığım bir, bunlar üzerine konuşacağım bir bölüm olacak aslında.

Actually, there will be a section where I will talk about what I inherited from my mother and what I rejected as inheritance.

Bir süreç bölümü diyeyim.

Let me call it a process section.

Bence ara ara böyle çok komik şeylerden de bahsedeceğim ama gene de dediğim gibi.

I think I'll talk about very funny things like this from time to time, but as I said again.

Nasıl isterseniz öyle yapın, ben önden uyarımı yapmış olayım.

Do as you wish, I just wanted to give you a heads up.

Şöyle başlayayım podcast'e çok uzatmadan.

Let me start like this without dragging it on too much.

İki seneden biraz fazla zaman oldu, annemi kaybettim.

It has been a little over two years since I lost my mother.

Kanserdi.

It was cancer.

Kanser tabi bir, daha önce bir tabi evveliyatı var.

Cancer, of course, has a previous history.

Bir 5-6 sene bu kanserde uğraştık diyeyim.

I can say we struggled with this cancer for about 5-6 years.

Pankreas kanseriyle başladı.

It started with pancreatic cancer.

Sonra akciğer kanserine döndü en son ve annemi kaybettik.

Then it turned into lung cancer in the end and we lost my mother.

O zamandan böyle aklımda birkaç keyword var.

Since then, I have a few keywords in my mind.

Adonekarsinom.

Adone carcinoma.

Onun bu tehlikeli bu kanserin bu türü tam doktor böyle konuşurken falan not almışım.

I took notes while the doctor was talking about this dangerous type of cancer.

En son vefat etmeden 2 hafta falan önce yapılan,

The last one done about 2 weeks before he/she passed away,

trekostami, bu boğazdan bir şey açıyorlar nefes alamayan insanlar için sanıyorum bu covid sürecinde de çok fazla insana yapılmış bu trekostami hani bu borularla nefes alması sağlanıyor ve o insanın tabi sesi gidiyor, sesi kayboluyor bu işlem sonrası.

Trekostomi, they open something from this throat for people who can't breathe; I think it has been done to many people during this COVID process. It allows them to breathe with these tubes, and of course, the person's voice is lost after this procedure.

Böyle bir süreç oldu ve annemi kaybettik diyeyim.

A process like this happened, and let me say that we lost my mother.

Bir bayram öncesiydi, şeker bayramı öncesiydi.

It was before a holiday, it was before the festival of sweets.

Dolayısıyla bizim naaşı memlekete götürmemiz gerekiyordu çünkü annemin vasiyeti o yöndeydi.

Therefore, we had to take the body to the homeland because that was my mother's wish.

Köye defnedilecekti ve tabi uçaklarda falan hiçbir yerde bilet bulamadık.

He was to be buried in the village, and of course, we couldn't find tickets anywhere, not even on planes.

Yani araya böyle baya VIP insanları falan da devreye koyduk ama gerçekten hani tüm biletler bitmiş hiçbir şekilde maksimum 1-2 kişi çıkıyor bilet bulabiliyorlar o da tüm ailecik oradayız İstanbul'dayız teyzemler vesaire derken kalabalığız yani tutup da hani bir kişi cenazeyi götürsün uçakla diğerleri otobüse gelsin gibi bir şey değil.

So we brought in a lot of VIP people in between, but really, all the tickets are sold out, and at most, 1-2 people are able to find tickets, and that's because our entire family is there, we're in Istanbul, and with my aunts, etc., we are a crowd, so it's not like we can just have one person take the funeral by plane while the others come by bus.

Sonra şeye karar verdik.

Then we decided on something.

Sonra hep birlikte götürelim bir otobüs kiralandı ayarlandı ve annemde alt bagajda tabutu koyduk ve yola çıktık.

Then we all took a bus that was rented and arranged, and we placed the coffin in the lower trunk and set off.

Bu benim için çok garip bir deneyimdi çünkü çok uzun bir yol neredeyse 16-17 saati geçiyor ve hani gayri ihtiyarı mola yerlerinde işte mola veriyorsun ihtiyaç molası ne bileyim tabuta bakıyorsun bir çay içiyorsun konuşuyorsun tuvalete koştur koştur gitmeye çalışıyorsun falan derken.

This was a very strange experience for me because it was a very long journey, almost exceeding 16-17 hours, and you know, you inevitably take breaks at rest stops, you take a break for necessities, you look at a coffin, have a tea, talk, try to rush to the bathroom, and so on.

Hani ben oradayım.

Where am I?

Orada bir çok böyle yabancılaşmıştım aslında yani şuna yabancılaşmıştım şunu düşünmüştüm dedim ki vay be hani hayat ne kadar güçlü hani bir büyüktür sıfırdan var ya gerçekten öyle hayat ne kadar güçlü insanın adapte yeteneği adapte olabilme yeteneği ne kadar güçlü hani sen anneni kaybettin gece yola çıktın her şey çok yeni ama ne bileyim bir çay içebiliyorsun bir şeyler yiyebiliyorsun.

Actually, I had become quite alienated there; I had alienated myself from this, I thought, wow, how powerful life is, how great it is to exist from nothing. Life is really that powerful, and a person's ability to adapt, their ability to adapt is so strong. You know, you lost your mother, you set out on the road at night, everything is very new, but I don't know, you can drink a tea, you can eat something.

Tabuta bakabiliyorsun ihtiyaçlarını karşılıyorsun yani ne bileyim böyle bir çok çok garip gelmişti bu bana bu bu deneyim bana çok garip gelmişti yıllar önce şeyi hatırlıyorum tüm bu olaylar olmadan önce tabii turizm kitapçığı yapacağım bir tane de bir tane ve bir firmada çalışıyorum görevim gezi kitapları yapmak Romanya gezi kitabı yapılacak çünkü Romanya'ya gidiliyor.

You can look at the coffin, you are meeting your needs, so I don't know, this seemed very, very strange to me; this experience felt very strange to me. I remember years ago, before all these events, of course, I was going to make a tourism booklet, just one, and I was working for a company whose job was to make travel books. A travel book for Romania was going to be made because we were going to Romania.

O sırada araştırırken şeye denk geldim.

At that moment, while researching, I came across something.

Neşeli mezarlık diye bir şey var Romanya'da bu insanların mezar taşlarına o insanları resmederek onlarla ilgili böyle komik şeyleri yazıyorlar ya da komikleştirerek onları ölümünü anlatıyorlar diyeyim mesela işte bir kadın tavernada çalışan bir kadın böyle çok seksi bir şekilde resmedilmiş sütü yani falan sütü yani böyle kilottu bilmem ne ona böyle şey demişler işte ya işte bu da gençliğinde kaç gencin işte kalbini kırdı falan ama tavernanın da en tanınan bir şeydi.

There is something called the Merry Cemetery in Romania where they depict people on their gravestones and write funny things about them, or humorously narrate their death. For example, there is a woman depicted as a very sexy tavern worker with milk, and they say things like, "How many hearts did she break in her youth?" but she was also one of the most well-known figures in the tavern.

İşte ne bileyim dansözü müydü işte neyse artık o tarz bir şey ama işte şeyden boğuldu içkiden boğularak öldü falan filan yazıyorlar işte bir diğerini dolandırıcının tekiydi ama işte en son fare zehrinden öldü falan yazıyorlar işte bir başka bir adamın mezar taşına falan ve bu ayağı dünyadan ilgi çeken birçok turistin gittiği Romanya'ya gidince mutlaka gezilen yerlerden biriymiş bu neşeli mezarlık olarak adlandırılan yer.

Well, I don't know if they were a dancer or whatever, but it's something like that. Anyway, they write that they drowned in alcohol and died, and another one was a con artist, but they say he died from rat poison in the end. There is also a tombstone of another man, and this place is one of the must-visit spots in Romania, which attracts many curious tourists, and it's called the Merry Cemetery.

O benim çok ilgimi çekmişti ve dedim ki manyak bunlar.

That really caught my attention, and I said, these guys are crazy.

Yani hani neticede ölmüş ne olursa olsun ne yaptıysa yapsın yani hani bunu ne anlatıyorsunuz işte yok efendim şöyleydi böyleydi ama işte çok ateşli bir kadını da şöyle oldu falan şu şekilde öldü bu şekilde öldü diye.

So regardless of what happened, it's like you're saying that it doesn't matter what they did or what the outcome was. You're trying to explain this as if it were like this or like that, but it's not. For instance, a very passionate woman ended up like this or that, or she died this way or that way.

Bana çok garip gelmişti ölüme dair böyle hatırladığım şeylerden biri bu yani ölümle insanların o kültürlerin kurduğu ilişkiye dair annem öldükten sonra bunları birbiri böyle hatırladım.

This is one of the things that I remember about death, which seemed very strange to me, that is, the relationship that people have with death in those cultures; I remembered these things like this after my mother passed away.

Bir de şeyi hatırlıyorum bu Etiyopya'da bir.

I also remember this in Ethiopia.

Trojan kabilesi BBC'de bir belgeselini izlemiştim hatta o dönem çocuklara izletmiştim ders verdim çocuklara orada bir manene denilen bir gelenek var bu gelenekte de özel bir umyalama tekniği kullanıyorlar ölen insanlar için genelde gömüyorlar ya işte bir takım yerlerde tutuyorlar ya işte evlerinde tutuyorlar ya da eğer gömerlerse bu insanları yılda işte birkaç kez ya da birkaç yılda bir çıkarıyorlar giydiriyorlar yediriyorlar.

I had watched a documentary about the Trojan tribe on BBC, and at that time, I had shown it to the children and taught them. There is a tradition called "manene" in which they use a special embalming technique for deceased people. Generally, they bury them, or they keep them in certain places, or they keep them at home. If they do bury these people, they take them out a few times a year or every few years to dress them and feed them.

Çırıyorlar tekrar.

They are stirring again.

Gömüyorlar falan hatta bu BBC belgeseline konu olan evde adamın annesi yan odada 30 yıl önce ölmüş yan odada gayet işte torunlar morunlar gelip işte mama falan deyip kadına su içiriyorlar içki içirmeye çalışıyorlar sohbet ediyorlar işte bayram günlerine özel günlerde gelip ziyaret ediyorlar falan o bana çok ilginç gelmişti şu açıdan dedim ki yani hani onların da ölüme yaklaşımı bu böyle bir kabile var net olarak inkar var ortada.

They are burying, and in fact, in the house that is the subject of this BBC documentary, the man's mother died 30 years ago in the next room. The grandchildren come and visit, saying things like "grandma" and trying to give her water and drinks, chatting, visiting on special days like holidays, etc. I found that very interesting because it shows that their approach to death is like this; there is clearly a tribe that has denial about it.

Ama işte.

But there you go.

Ölümle kurdukları ilişki böyle bir şey aslında bir türlü kabul edemiyorlar kabul edemedikleri için de işte o insanları hala yaşıyormuş gibi davranıyorlar hani ne bileyim bir tane çocuk selfie çekmiş dedesiyle büyük büyük dedesiyle adam artık öleli yani bir 70-80 yıl olmuş adamı çıkarıyorlar tekrar çünkü dedim ya o umyalama teknikleri özel ve gayet görüyorsun o insanı ama yani artık kemik torbası gibi bir şey yani korkarsın o dokunmaya falan onu çıkarıp takım elbise giydirip güneş gözlüğü takıp a işte dedemle selfie çekiyorlar.

Their relationship with death is actually something like this; they just can't accept it. Because they can't accept it, they act as if those people are still alive. I mean, you know, a kid took a selfie with his grandfather and great-great-grandfather, the man has actually been dead for about 70-80 years. They bring him out again because, like I said, those simulation techniques are special, and you can see that person, but I mean, it’s like a bag of bones now, you'd be scared to touch it. They dress it in a suit, put on sunglasses, and hey, they're taking selfies with my grandpa.

Dediği adamla instagramda paylaşıyor çocuklar falan günümüz dünyasında dolayısıyla bu da birden böyle bir aklıma gelmişti hani ölümle tekrar ediyorum aynı şeyleri ama hani ölümle nasıl ilişki kuruyoruz bu insanlar ölümle nasıl ilişki kuruyor bir şekilde bir inkar mekanizması var etiyopya'dakinde hiçbir şekilde kabul yok bir diğeri dalgaya alarak bununla baş etmeye çalışıyor e totalde baktığında aslında bunlar bir bilhassa etiyopya'daki bir baş edememe şekli yani ölümle kurulan ilişkide bir şey var.

The kids share with the guy he mentioned on Instagram and so on, in today's world, this suddenly came to my mind again; I mean, how do we relate to death, how do these people relate to death? There is a kind of denial mechanism; in Ethiopia, there is absolutely no acceptance, while another tries to cope with it by taking it lightly. Overall, when you look at it, these are essentially ways of coping, especially regarding the relationship with death in Ethiopia.

Edememe hali var bizdekine bakıyorum işte biz gittiğimiz zaman mesela bizde de bambaşka bizim kendi kültürümüzde bambaşka gidiyorsun zaten çok yeni bir acı yaşamışsın büyük bir acı bu senin en sevdiğin insan en yakının sen orada gidiyorsun bir sürü kalabalık insanlar şeker bitmiş oluyor şekeri doldurmaya çalışıyorsun çay bitmiş oluyor çay demlemeye çalışıyorsun bilmem kim teyze çayı açık içiyor ona çay vermeye çalışıyorsun birilerinin sorularıyla muhatap oluyorsun.

There is a state of inability to cope; I'm looking at ours. When we go somewhere, for example, in our own culture, it's completely different. You've already experienced a very fresh pain, a great sorrow; this is your favorite person, your closest one. You go there, and there are a lot of people; the sugar is finished, you're trying to refill the sugar, the tea is finished, you're trying to brew tea. You're trying to serve tea to Auntie who drinks it light, and you're dealing with other people's questions.

O an en son ihtiyacı olan şey merak yani biliyorum insanların bu amaçla sormuyor herkes hani biri öldü hastaydı son zamanlarında iyice zayıflamıştı evet şunlar bunlar bir sürü faktör var evet herkesin bir şekilde bir merakı var ama senin o an en son ihtiyacın olan şey bir merakı karşılamak.

At that moment, the last thing you need is curiosity, meaning I know that people don't ask for this purpose. Everyone is like, someone died, they were sick, they had gotten really weak in their last days, yes, there are a lot of factors, yes, everyone has some sort of curiosity, but the last thing you need at that moment is to satisfy that curiosity.

Senin ihtiyacın olan şey bu değil senin ihtiyacın olan şey çay vermek çay getirmek değil o çılgın kalabalıkların diyeceğim arasında yasın aslında yaşamaya o acını yaşamaya fırsat olmuyor.

What you need is not this; what you need is to serve tea, not to bring tea. In between those crazy crowds, there’s no opportunity to actually live that sorrow, to experience that pain.

Yaşayamıyorsun bir iş insanı gibi yani böyle bir onları tamamlamaya çalışıyorsun bizim de bence yani bu işte çay verme efendim işte şekerler şunlar bunlar o yemek verme olayı vesaire derken ben buranın çok nasıl diyeyim insanın bizlerinde bizim kültürümüzde de bu ölüme yaklaşım konusunda aslında bir nevi o tam olarak o temas etmeme sağlayan bir şey ya o kendi acına.

You're not living like a businessman, I mean, you're trying to complete them, and I think this job, like serving tea, sugar, and food, etc., is very much about how to put it – in our culture, there is also this approach to death that essentially creates a kind of barrier to touching on your own pain.

O duruma duyguya o sürecin bence öyle geçmesi bizde de bence mekanizma böyle ben öyle görüyorum hani genel olarak tüm kültürlerin ölüme yaklaşımında bir baş edememe hali var o yüzden o mekanizmalar işlevsiz bir şekilde kültüre göre bir yolunu buluyor bir yerine bir şey konuluyor ama ne bileyim bu annemin vefatıyla beraber bunlar böyle iyice görünür oldular gözüme batar oldular diyeyim.

In my opinion, the way that situation and feeling passes in that process is like this for us too; I see it that way, generally there is a state of inability to cope in the approach to death in all cultures. That's why those mechanisms find a way to function ineffectively according to culture, something is put in one place or another, but I don’t know, these became really visible with my mother's death; they started to stand out to me.

Biraz da o süreci yaşamak istemek.

Wanting to experience that process a little as well.

Kendinle kalmak yani o an görünmez olmak istemiştim ben en çok kimseye bir şey anlatmak istemiyorum ya kimse bir şey sorsun istemiyorum çay götürüp getirmek istemiyorum bir saniye durun gidin buradan ve yalnız kalayım istiyorum yani benim isteğim buydu.

I wanted to stay with myself, to be invisible at that moment. The thing I wanted the most was not to tell anyone anything, not to have anyone ask me anything, not to take tea back and forth. I wanted to say, "Stop for a second, go away from here, and let me be alone." That was my wish.

Bunu da böyle anlatmış olayım ben o zaman bu annem köyüne böyle çok da güzel bir yere böyle defnedildi o mezarlık çünkü böyle çiçekli böcekli falan bir yer o zaman böyle annemi tam defnederken iki tane kuş görmüştüm.

Let me explain it this way then, my mother was buried in such a beautiful place in her village, that cemetery is a place full of flowers and insects, and at the moment when they were laying my mother to rest, I saw two birds.

Bu kuşlardan bir tanesi biraz tombul birisi biraz daha küçük yani sanki birisi bir öyle bir anne birisi böyle bir çocuk gibi gelmişti yani şu anki algımla da bunu böyle yapıyor olabilirim ama o zaman teyzeme dedim ki ya teyze annem tam bizi defnederken şeyi gördüm iki tane kuş gördüm falan teyzem dedi ki ya dedi bak hani dedi o şimdi çocuğuna kavuştu dedi bu zamana kadar siz mutluydunuz artık dedi o küçük bebek mutlu falan dedi ben de sonradan hatırladım benden önce bir çocuk doğmuş bir kız çocuğu ve bir gün içinde ölmüş.

One of these birds was a bit plump, and the other one was smaller, like one was a mother and the other a child. I might be perceiving it this way with my current understanding, but at that time, I told my aunt, "Aunt, while my mom was burying us, I saw two birds," and my aunt said, "Look, she has now reunited with her child. Until now, you were happy; now, that little baby is happy," and I later remembered that a child, a girl, had been born before me and had died within one day.

Aslında çok tombul beyaz böyle çok şirin bir çocuğu.

Actually, a very chubby, white, and adorable child like this.

Çocukmuş sağlıklı da görünüyormuş ama işte bir gün içinde ölmüş adı da galiba devrimmiş devrim ölmüş değil mi çok manidar onu hatırlattı düşünüyorum o kardeşimin bile o küçük minik bebeğin bile ölümü bir bilgi olarak bende var ama hiçbir zaman üzerine konuşulmadı hiçbir zaman ondan bahsedilmedi evet tabii ki yaşamadı işte çok zaman geçirilmedi falan ama yani düşünüyorum bizim ailede bile hani yapı ölümden bahsetmek aman uğursuzluk.

It seems that the child was healthy, but one day he died; I think his name was Devrim. Devrim has died, hasn't he? It’s very significant; it reminds me. I think about it. I have that information, even about my sibling, even about that little baby, but it was never talked about, it was never mentioned. Yes, of course, he didn't live long, but I mean, I think even in our family, talking about death is seen as a bad omen.

Ad edilirdi böyle bu tarz konulara girmek aman boşver kapat şeklindeydi dolayısıyla aslında hiç temas etmemişiz ve ettirilmemişiz bu çay may işte yedisidir kırkıdır elli ikisidir bunların her birinin gerçekten yeri var bunu çok iyi biliyorum ama tüm bu işte yemekler şunlar bunlar vesaireler derken ya bize biraz şunu öğretseler çok iyi olurdu ölüme nasıl temas edeceğiz ölümle nasıl ilişkileneceğiz sevdiğimiz birini kaybedince nasıl bir o boşluğun.

Such topics were referred to as something to avoid, so we actually never engaged with them, and we were not encouraged to either. This concept of tea, whatever it is, whether it's seven, forty, or fifty-two, each of these truly has its place, and I know this very well. But amidst all this business of meals and so on, it would be really good if someone could teach us a bit about how to approach death, how to relate to it, and how to cope with the emptiness when we lose someone we love.

Ne yapacağız orada nasıl hareket etmeliyiz tüm bunların biraz daha yani bu ah tu kaka sakın bahsetme diye değil de biraz daha nasıl diyeyim belki bunu hani bizler kırarız bunun üzerine bizler düşünürüz diyeceğim çünkü ölüm çok büyük bir gerçeklik insanı müthiş değiştiren bir şey bir arkadaşımın üniversitede annesi vefat etmişti o zaman tabii bu duygulardan bir haber bizde konuşuyoruz falan dedim ki ya hani ne oldu ne hissettim falan.

What are we going to do there, how should we act; it’s not just about saying “don’t mention this horrible thing,” but how do I put it, perhaps we should break this down ourselves, we should think about it, because death is a profound reality that changes a person tremendously. A friend of mine had lost his mother during university, and at that time, of course, we were unaware of these feelings. I asked him, “What happened, how did you feel, and so on?”

O da bana dedi.

He/She said that to me as well.

Peki evrim biliyor musun annem öldükten sonra özgürleştim özgürleşmiş hissettim dedi yani bir şekilde çok üzgündü o çok ayrı bir şey asla yanlış anlaşılsın istemem şimdi bu cümleleri kurunca da farklı oluyor da ama o dedi ki annem öldükten sonra çok özgürleşmiş hissettim bir şekilde ben şimdi o özgürleşmeyi anlıyorum çünkü bunu ben de hissettim bendeki yansıması şu bendeki yansıması o kadar büyük bir gerçeklik ki bu ölüm birinin.

Well, do you know about evolution? After my mother died, I felt liberated, she said. So, in a way, she was very sad; that's a completely different thing, and I never want it to be misunderstood. Now, when I phrase these sentences, it feels different, but she said that after my mother died, she felt much more liberated. In a way, I now understand that sense of liberation because I felt it too. The reflection in me is such a great reality that this death of someone...

Birini kaybetmek sevdiğin birini geride kafanda kurguladığın kaygı duyduğun her şey önemini yitiriyor çünkü hakikaten gerçek tak diye insanı o tam kalbinden tam beyninden vuruyor dolayısıyla ben de öyle hani kaygılarım baya azaldı annemden sonra çünkü çok daha büyük bir gerçeklik var çok daha büyük bir gaz var o beni daha gerçek zemine çekti diyebilirim kendi adıma böyle oldu ama ben de şimdi bu ikinci seneyi geçerken biraz daha kendimi şöyle hissediyorum.

Losing someone makes everything you worried about that you imagined in your mind regarding a loved one lose its significance because the true reality really strikes a person right in the heart and mind. Therefore, my anxieties have decreased a lot after my mother, because there is a much greater reality, a much bigger energy that has pulled me to a more authentic ground, I can say it happened like that for me. But now, as I am entering the second year, I am feeling a bit differently.

Biraz daha böyle evcilleştirmiş gibi hissediyorum bu acıyı bu şeyi biraz daha hazmediyor gibi kenarından da olsa köşesinden de olsa biraz daha diyorum ya hani biraz daha hemhal oluyor gibi hissediyorum bu bende bir alan açıyor bir genişleme yaratıyor gibi hissediyorum çünkü onu duymaya onu hissetmeye izin veriyorum işte bu tam Romanya'sıdır efendim Etiyopya'sıdır bizdeki işte bu kalabalıklarla durmadan iştigal olmadır falan derken aslında.

I feel like I have domesticated this pain a bit more, like it's digesting a bit more, even if just from the edge or corner, I feel like I am engaging with it a little more; it opens up a space in me, creates an expansion, because I allow myself to hear it, to feel it. This is exactly its Romania, its Ethiopia; in our case, it involves constantly engaging with these crowds, and so on.

Sanki bunları hep bu yaz.

It's as if these have always been written this summer.

Sürecini bu o duygunun içine girmemizi dolayısıyla çıkabilmemizi sağlayan şeyler yaşamıyoruz gibi geliyor bunu geciktiriyor gibi geliyor bir şekilde ben şu an biraz biraz bunun içerisindeyim diyeyim biraz biraz daha bu evcilleştirmeyi artırdığımı söyleyebilirim bu yası bu ölümü biraz daha evcilleştiriyorum onu söyleyeyim ben annemi uzun bir süre rüyamda göremedim o vefat ettikten sonra ve hakikaten de şeyi çok merak ettim.

It seems like we are not experiencing things that allow us to enter and therefore exit this feeling; it feels like this is delaying it. In a way, I can say that I am currently somewhat in this process, and I can say that I am increasing this taming a little more. I am taming this grief, this death a bit more, let me say. I didn't see my mother in my dreams for a long time after she passed away, and I was really curious about it.

Şu an annem ne yapıyor hani nerede bu soruyu çok merak ettim çünkü ağrıları acıları çok fazlaydı ameliyatlar şunlar bunlar arada işte bilinci gidiyordu unutkanlıkları çok başlamıştı vesaire derken şey diyorsun ya yani evet çok acı çekti acaba şimdi hani nerede acaba nasıl müthiş bir merak duygusu vardı ilk kaybettiğimde annem ama müthiş ötesi bir merak hani bunu kaç kişi yaşadı nasıl yaşadı bilmiyorum ama bendeki yansıması bu oldu.

Right now, what is my mother doing? I am really curious about this question because her pains and sufferings were very intense; there were surgeries, and in between, she was losing consciousness, and her forgetfulness had started a lot, and so on. You know what I mean, yes, she suffered a great deal. I wonder where she is now, how she is doing. There was an incredible sense of curiosity when I first lost my mother, but it was beyond incredible. I don’t know how many people have experienced this or how they experienced it, but this is how it reflected in me.

İşte insanlar rüyalarında görüyor ben göremediğim.

Here are the things people see in their dreams that I cannot see.

Şimdi nasıldı işte iyi miydi işte üzerinde ne vardı işte beyazlar içindeydi diyorlar işte şu renk bir elbisesi vardı diyorlar ben hemen açıyorum tabirlere bakıyorum işte şu renk elbise ne demek şu hal ne demek aman iyiymiş iyiymiş güzel falan nurlar içerisinde falan.

Now, how was it, was it good, what was on it, they say she was in whites, they say she had a dress of this color, I immediately look up the meanings, like what does this color dress mean, what does this state mean, oh, it was good, it was good, beautiful, etc., in the light, etc.

Youtube'da böyle çok saçma sapan video seyrettim hani işte ölülerle temas etme işte onlardan gelecek şu mesajı alma yok telepati yoluyla nerede olduğunu görme falan bunların hepsi hikaye söyleyeyim yani iyi bir iyi searchledim hiçbir şey çıkmadı.

I watched a lot of such ridiculous videos on YouTube, like contacting the dead, receiving messages from them, seeing where they are through telepathy, and so on. These are all just stories, let me tell you. I searched thoroughly, but nothing came up.

Hepsini de yaptım insanların ulan salak mısın diyeceği her şeyi yaptım evet insan o sırada salaklaşıyor hala daha böyle önüme gelen şeylere de gene de bir bakıyorum yani bir analiz ediyorum acaba denesem mi denemesem mi falan diye ya işte böyle insan çaresiz hissedince gerçekten her yolun ne bilmem her şeye sarılıyor çok yakın arkadaşım çok sevdiğim bir arkadaşım var Mehmetcan İngiltere'de o da annesini kaybetti Mehmet'le konuştuğumuz zaman benden önce annesini kaybetmişti.

I did everything that people would say "are you stupid?" Yes, at that moment, a person becomes foolish, and I still look at the things that come my way and analyze them, wondering whether I should try them or not. You know, when a person feels desperate, they really grasp at every opportunity. I have a very close friend whom I love a lot, Mehmetcan, who is in England; he also lost his mother. When I talked to Mehmet, he had lost his mother before I did.

İşte Mehmet.

Here is Mehmet.

Şey diyorlar hani bir ihtimal şu olabilir diyorlar ama hiçbir şekilde aslında yani olasılık çok az iyileşme olasılığı şudur budur ama işte onu da deneyeceğiz o yöntemi de deneyeceğiz falan dediğimde Mehmet çok güzel bir kelime etmişti cümle etmişti dedi ki evrim işte insan o bir ihtimale dahi tutunmak istiyor o çok düşük olasılık bile senin için bir şey yani ona o kadar umutlanıyorsun ki hakikaten de öyle bir şey dolayısıyla o öldükten sonra onu rüyada görmeye çalışmam için yaptığım bu çeşitli çalışmalarda gayet okey galiba.

They say, "There might be a possibility," but in reality, the possibility of recovery is very low. They talk about what it could be, but when I mentioned we'll try that method too, Mehmet made a beautiful statement. He said, "Evolution, humans want to hold on to even a slight possibility." That very low probability means something to you; you are so hopeful about it. Therefore, regarding the various efforts I've made to try to see him in my dreams after he passed away, it seems to be quite okay.

Çünkü ona.

Because of her.

Tutunuyorsun.

You are holding on.

Her neyse tüm bunlarla ben meşgul oluşurken bu annem vefat ettiklerindeki bir yıl içerisinde Twitter'da şeye denk geldim bir kız şey demiş işte annem dövme yaptırmamdan hiç hoşlanmazdı 10 yıldır onu rüyamda görmedim o da annesini kaybetmiş dövme yaptırdığı gün annesi rüyasına gelmiş ve gerçekten kızmış ama kız mutluluktan uçuyor Twitter'a yazmış dedim tamam çok güzel ben biliyorum neye kızacağını ve kesin rüyama gelecek diye düşünüyorum işte bir umut annem çok doğalcı bir insandı yani doğallıktan aşırı yana bir insandı ve çok güzeldi.

Anyway, while I was busy with all of this, I came across something on Twitter during the year my mother passed away. A girl had written that her mother never liked her getting tattoos. She hadn’t dreamed of her for 10 years, but on the day she got a tattoo, her mother came to her in a dream and was really angry. However, the girl was flying with happiness and wrote on Twitter. I thought, okay, that's very nice. I know what she would be angry about, and I think she will definitely come to my dream. There’s a hope. My mother was a very natural person, I mean, she was someone who leaned extremely towards naturalness, and she was very beautiful.

Güzel yaşlandı hep çok güzeldi hani onun yani annem diye söylemiyorum belki de annem diye söylüyorum ama çok güzel bir kadındı hep yani bunu herkes söyler vefat ettiği zaman da çok fazla insan söyledi işte Şehriban çok güzel kadındı Şehriban çok güzel kadındı diye gerçekten öyle o şimdi çok güzel yaşlandı tabii bizdeki gibi iş sitresi şunlar bunlar yok bin tane şey yok kadında daha eski kuşak neyse o hastanedeyken vefat etmeden önce şeyi hatırladım böyle hakikaten böyle arada böyle bir bakıyordu bana ama.

She aged beautifully, she was always very beautiful. I mean, I'm not saying this because she's my mother, maybe I am saying it because she's my mother, but she was always a very beautiful woman. Everyone says this, and many people said it when she passed away; they said Şehriban was a very beautiful woman, Şehriban was a very beautiful woman, and that's really true. She aged very beautifully now, of course, without the stress of work and all those things we have, the woman didn't have a thousand issues. Whatever the older generation is, I remembered something while she was in the hospital before she passed away; she would occasionally look at me in that way.

Sanki dünyada karşılaşmamışız gibi bakıyordu yani o bakışlar böyle sanki hiç tanışmıyormuşuz gibi bakıyor falan arada böyle sanki bambaşka insanlar arasında bambaşka bir dil konuşuyor gibi bakıyor falan derken böyle ben hani onunla sürekli göz gözeyiz ama işte analiz ediyorum bakışlarını falan her neyse bir baktım bir alnıma odaklandı böyle bir günde bu tam işte son zamanları alnıma odaklandı falan konuştu dedi ki alnına krem sür.

It was as if we had never met in the world; his gaze seemed as if we had never been introduced, and it felt like we were speaking a completely different language among completely different people. I mean, I was constantly making eye contact with him, but I was analyzing his looks. Anyway, I noticed that he focused on my forehead one day, during this recent time, and he spoke, saying to apply cream to my forehead.

Hahaha.

Hahaha.

Oğlum kırış kırıştı bu şey var ya Türk filmlerindeki bir gecede saçları bembeyaz oldu valla benim de herhalde birkaç günde gerçekten kırıştım yaşlandım bin yıl yaşlandım gibi hissettim yani kendimi o zaman.

My son, this thing got all wrinkled, you know, just like in Turkish films, my hair turned completely white overnight. I really felt like I aged a thousand years; I think I actually aged a few years in just a few days.

Tabii o sırada ne kendime bakıyorum ne bir şey ondan birkaç ay önce bel fıtığı ameliyatı olmuşum annemin durumu zaten belli gittikçe kötüleşiyor falan işte çok zor bir o zaman çalıştığım yerde çok zor bir dönemdeyiz hani ben ve benim arkadaşlarım falan hani.

Of course, at that time I wasn't taking care of myself or anything; I had undergone herniated disc surgery a few months earlier. My mother's condition was already obvious; it was deteriorating more and more. It was a very difficult time at my workplace; my friends and I were going through a hard period, you know.

Mobbingle uğraşıyoruz ne yapacağımızı bilemiyoruz yani o kadar stres ve baskı üst üsteydi ki anlatamam gerçekten de kırış kırış olmuştum öyle söyleyeyim.

We are dealing with mobbing and we don't know what to do, the stress and pressure were so overwhelming that I can't explain it, I had really become all wrinkled, let me put it that way.

Ha dedim tamam çok güzel hatırladım bunu alnına krem sür geç kreme botoksa gidiyorum bu kadar doğalcı biri kesin gelecek yani çünkü rüyama çünkü biliyorum annemle falan şu Ajda Pekkan'ı falan izlediğimizde hep şey diyordu aman kızım bak işte yüzünüze bir şey yaptırmayın yüzünüzü bozdurmayın annem aynı zamanda çok inançlı bir insandı ve çok imanlı bir insandı her cuma evde Kur'an okurdu.

I said okay, I remembered this very well, apply cream to your forehead and go for botox, someone who is this much into natural things will definitely come because I know that my mother used to say whenever we watched Ajda Pekkan or something, "Oh my daughter, don't get anything done to your face, don't ruin your face." My mother was also a very religious person and had strong faith; she used to read the Quran at home every Friday.

Ölmüşlerini hep yadedi.

He always remembered his dead.

Anardı diyeyim yani o konulardan isteyeyim hani gerçekten benim için hem kitabi anlamda hem hayatı davranışları anlamında ne bileyim annemdir o imanlı insan gerçekten annemdi ve çok hoşgörülüydü hani gerçekten çok hoşgörülüydü öyle söyleyeyim dolayısıyla bu şunu diyordu bunları söylerken bu yüzden bu ek bilgiyi verdim bak Allah'ın verdiği yüzü bozmayın Allah'ın verdiği vücudu bozmayın hiçbir şekilde yani bak kızım işte bana söz vermiyorsun.

Let me just say, in that sense, I wish for those topics, you know, she really was my mother in both a literal and a behavioral sense; she was a faithful person and very tolerant, I mean, she was really very tolerant, let me put it that way. Thus, she would say this while saying that, and that's why I provided this extra information: don’t ruin the face God has given you, don’t ruin the body God has given you in any way. I mean, look, my daughter, you are not making a promise to me.

Hiçbir şekilde bir şey yaptırma etme falan diyordum ama o zaman üniversitede zaten gencim yani çok daha gencim böyle şeyim hani olan estetik falan o zaman böyle yaygın falan da değil bunları tabii çok iyi hatırlıyorum dedim tamam zaten kırış kırışsın falan dedi kendisi bana okey botoksa gidiyorum gece kesin rüyama gelir botoksa gittim dedim hem de şu işte ne bileyim biraz hakikaten de böyle kendimi çirkin yaşlanmış hissediyorum çok ufak dokunuşlarla bir bakalım hani diyorlar ya ufak dokunuşlarla şu bu okey gittim botoksa maalesef tutmadım.

I was saying that I wouldn’t do anything like that, but at that time I was already young in university, I mean much younger, and at that time, aesthetics wasn't as common either. I remember it very well. I said okay, since you're all wrinkled and stuff, she told me. Alright, I'm going to get Botox, it will definitely come to my dreams tonight. I said I went for Botox, and I really feel a bit ugly and aged, so let's see with just a few small touches, you know what they say, a few small touches this and that. Okay, I went for Botox, but unfortunately, it didn't work.

İşte olmuyor bazı bünyelerde böyle müdahaleler olmuyor yani doğal doğalca yetişmişim işte şu yaşıma kadar hala aynı sol kaşım alnıma güya botoks yapıldı sol kaşım alnıma yapıştı gerçekten çaplinden hallice biraz da böyle göz kenarlarına falan yaptılar erkek kardeşim bile bana şey demişti daha sonra memlekete gittiğimde sen yani ne yaptırdın yüzüne Hun Türklerine benzemişsin falan demişti durum o kadar fecaat yani.

It just doesn't work; in some bodies, such interventions don't happen, I mean, I've grown naturally up to this age, and my left eyebrow, which supposedly had Botox done to it, is actually stuck to my forehead. They also did a bit around the corners of my eyes. My brother even told me when I went back to our hometown that I looked like I had done something to my face, resembling the Hun Turks or something. The situation is that bad.

Erhun Türklerine benzemiş kaşın kaşlar çarlı çaplı gibi falan dedim Allah'ım ne olur yani şu insin şu botoks yani bit ne olur geçsin falan yani kadına hatta rica ediyorum doktora bir şey yapabilir miyiz hani suratım tipim değişti falan ondan sonra dedim neyse hani bunun katkısı şu olacak annem rüyama gelecek kesin saydıracak yani ama göreceğim onu falan annem rüyama gelmedi yani böyle herhalde bir şeyin böyle çok ısrar edince zihnen ruhen ona takılınca o ne yapıyoruz o enerjimi sıkıştırıyoruz ne oluyoruz bilmiyorum.

I said it looked like the Erhun Turks, like the way my eyebrows are, with a thing like a patch on them. Oh God, please let this botox go down, please let it pass. I even ask the woman, I’m asking the doctor, can we do something? My face, my appearance has changed. Then I thought, whatever, the contribution will be that my mother will definitely come to me in a dream and scold me, but I won’t see her. My mother didn’t come to my dream. I guess when you insist too much on something, mentally and spiritually fixate on it, what are we doing? Are we compressing that energy? I don’t know what’s happening.

Ama gelmedi annem çok sonradan geldi rüyama ve alakası yok botoksla falan işte ben de o kız gibi işte ona o şeye tutunup dedim kesin işte botoks yani bu kadın çünkü en karşı olduğu şey ya böyle yüzünü gözünü bozdurmak onun tabiriyle bunu böyle şey yapayım ama işte öyle olmadı arkadaşlarım üniversitede bana hep dağlar kız Reyhan derlerdi çünkü onlar İstanbul'da falan yetişmişlerdi çoğu arkadaşım ve benim bilmediğim bir sürü şeyi bilirlerdi ilişkilere dair falan.

But my mother didn't come, she came to my dream much later and it has nothing to do with Botox or anything. I, like that girl, held on to it and said it must be Botox because this woman is the one who is most against it. She used to say, let's do it like this, but it didn't turn out that way. My friends in university always called me "Mountain Girl Reyhan" because most of them had grown up in Istanbul and knew a lot of things I didn't know about relationships and so on.

Bana da hep gülerlerdi.

They used to laugh at me too.

Bir şey konuşunca falan dağlar kız Reyhan işte bak gene işte yanakları kızardı falan utandı bilmem ne falan diye hakikaten de düşünüyorum şimdi bu organik besinlerle ve böyle çok doğal bir ortağımda yetişmenin sonucu olarak botoks ben de tutmadı dağlar kız Reyhanlığımı gösterdim yani annem de rüyaya gelmedi bu Win Win'in tam şeyi oldu yani karşıt bir şeyse oldu yani o iki şeyde işte çok güzel şeyler olacak diye düşündüğüm şeylerin hiçbiri olmadı maalesef.

When something is talked about, the mountain girl Reyhan, look, her cheeks are flushed again, she got embarrassed and so on. I really think that this is a result of growing up with organic foods and in such a natural environment; Botox didn't work for me either, I showed my mountain girl Reyhan side. I mean, my mother didn't even come into the dream; this became the exact opposite of a Win-Win situation. Unfortunately, none of the things I thought would be very nice in both cases happened.

Sonra şey dedim yani kendi kendime hakikaten de belli bir zaman geçtikten sonra ne bileyim biraz daha psikolojini düzeldikten sonra kendine biraz baktıktan sonra her şey iyileşiyor da işte o da bir beklentiydi o da bir şeydi benim için komik bir süreç oldu ama o dört ay bir de onunla uğraştım sinsi bir surat çok ilginç bir şekilde o yani insanın surat ifadesi falan değişiyor ya yani o masum suratın gidiyor da yerine böyle sinsi bir süreç oldu.

Then I said to myself, you know, after a certain amount of time, I don't know, after your psychology gets a little better and you take care of yourself a bit, everything gets better; that was an expectation, it was something. It became a funny process for me, but I dealt with it for those four months—such a sly face; in a very interesting way, you know how a person's facial expressions change? That innocent face goes away, and in its place, there was this sly process.

Şimdi kelli felli bir tip geliyor hani masumiyet benim önemsediğim bir şey gerçekten yani onun böyle o tipinin tarzının öyle olması ne bileyim bana biraz şey geliyor korkunç geliyor diyeyim yani o değilim olsam tamam da öyle biri de değilim her neyse bu ufacık umutlardan bahsetmiş olayım işte bir insanın çok sevdiği biri ölünce insan nelere tutunuyormuş nelere sığınıyormuş sırf rüyaya gelsin diye neler yapıyormuş falanına bir örnek.

Now a bald-headed guy is coming, you know, innocence is really something I care about, I mean, the way his style is like that, I don't know, it seems a bit, it feels horrific to me, I mean, I'm not like that, if I were, fine, but I'm also not that kind of person. Anyway, let me mention these tiny hopes, you know, like when a person loses someone they love very much, what they cling to, what they seek refuge in, just to have that person come in their dreams, what they do, and so on.

Şeyden biraz bahsetmek istiyorum.

I want to talk a little about the thing.

Annemin annemden miras aldığım şeylerden ve reddi mirastan biraz bahsedeceğim şimdi annemin annemin sofrası herkese çok açıktı benim ev ve yuva deyince aklıma ilk gelen dolayısıyla sofralar ve yemek yani o evde yemeğin pişmesi sofraların kurulması benim için çok önemli çünkü ben böyle bir evde yetiştim bu benim yani evde olmanın daha önce bir podcast yaptım hani eve dönmenin yolları diye valla eve döneceğim zaman ilk aklıma gelen şey sofra ve hakikaten yemek.

I will now talk a bit about what I inherited from my mother and about renunciation of inheritance. My mother's home was very open to everyone; when I think of home and family, the first thing that comes to mind is therefore the dining tables and food. In that house, the cooking of meals and the setting of tables were very important to me because I was raised in such a home. This is my feeling; when I think of home, the first thing that comes to mind is the dinner table and truly, food.

Yani ben.

So, me.

Gerçi yemeği falan aşırı düşkün bir tipim ama kendi evimde de öyle mesela yorumlar ne yesem ne pişirsem falan diyorum o yani o mutfağın bir şekilde ne bileyim bir şeylerin pişmesi falan çok güzel şeyler ben bu konularda böyle çok şey biri değilim annem müthiş yetenekli bir kadın çok güzel yemekler yapan bir kadın oldu benim böyle bildiğim tarifler falan çok az belli başlı şeyleri hep yapıp yiyorum ama gene de bu benim için yani o sofra ve mutfak aşırı önemli bir şey bir de çamaşır makinesinin çalışması şimdi feministler yuhluyor falan.

Actually, I’m quite fond of food and everything, but for instance, when I'm at home, I think a lot about what to eat and what to cook. I mean, there’s something really beautiful about cooking in the kitchen; I'm not very knowledgeable about these things. My mother is an incredibly talented woman, a great cook. I only know a few recipes, I usually just make the same things now and then, but still, for me, the dining table and the kitchen are extremely important. Also, the washing machine running—now feminists might boo and all.

Ama gerçekten evi ev yapan şeyler ve annem deyince aklıma gelen şeyler bu mesela şimdi bugün cumartesi bunu kaydediyorum benim dinlendiğim bir gün hafta sonu yani ama ben de tuttum mesela çamaşırımı koydum falan hani böyle ne bileyim çayımı demledim bunlar böyle beni evde ve huzurlu hissettiriyor çamaşır makinesinin sesi falan böyle beni iyi hissettiriyor ne diyordum evet sofrası herkese açık ve bu benim ihraç aldığım şeylerden biri sofra önemli ikram etmek önemli ne bileyim.

But really, the things that make a house a home and the things that come to my mind when I think of my mother are like this for example, today is Saturday, I'm recording this, it's a day I rest, it's the weekend, but I also did things like I put my laundry in, you know, I brewed my tea, these things make me feel at home and peaceful. The sound of the washing machine makes me feel good. What was I saying? Yes, the table is open to everyone and this is one of the things I value, the table is important, hospitality is important, you know.

Mesafiri güzel karşılamak güzel sohbet etmek yedirmek içirmek çok önemli bunu ondan direkt aldım bu mirası alıyorum kabul ediyorum annem çiçekleri çok severdi ben de şimdi bu modadaki evde şey yaptım tohumları mohumları hepsini ekiyorum onları böyle suluyorum bu çiçekleri falan büyüyenler falan var bana çiçek böyle dalları getirenler var bunu bildikleri için ben de böyle çiçeklere çok önem vermeye başladım aslında hani çok da böyle çiçek yetiştireyim aman falan şeyinde değilim bir yandan da çünkü çok koştur koştur hareketli bir hayatım var.

It is very important to warmly welcome guests, have nice conversations, and provide them with food and drinks. I directly inherited this from my mother; I accept this legacy. My mother loved flowers very much, and now in this house in Moda, I have planted all the seeds and such. I’m watering them, and there are flowers and things growing. There are people who bring me branches of flowers because they know this, so I have started to give a lot of importance to flowers. Actually, I’m not into growing a lot of flowers or anything like that because I have a very busy and active life on the other hand.

Seyahatte olabilirim.

I may be traveling.

Başka bir şey olabiliyor tiyatroda olabiliyorum hani ama gene de o çiçeklerime dikkat ediyorum öyle söyleyeyim miras aldığım şeylerden bir tanesi çiçekler doğa doğa hep vardı hayatımda ama bilhassa çiçeklerle beraber iyice botaniğe falan merak saldım annem defterler benim bu benim bu liseden liseden şuradan buradan ya da kalan defterlere falan notlar yapıştırmış buldum aslında her şeyin kaydını gayet senkronize tutmuş yani hani ne bileyim ben doğduğum gün bile kurana not almış demek ki elinde o sırada kuran varmış.

I can be something else in the theater, but still, I pay attention to my flowers, let's just say that. One of the things I inherited is flowers; nature has always been in my life, but especially with flowers, I developed a keen interest in botany. My mother had pasted notes in notebooks—these are from high school, from here and there, or from the remaining notebooks. She actually kept a pretty synchronized record of everything, meaning, I don't know, even on the day I was born, it seems she took notes on the Quran, so she must have had the Quran at that time.

16 Temmuz'da gülden doğdu diye adımı gülden koymuş bu arada ama adım sonra evrim oldu o da ayrı bir şey ne bileyim bir sürü karnelerimizi koymuş ne bileyim o zaman folklor bilmem ne folklor yarışmasına girmişim de oradan bir sertifik almışım onu bile orada görüp ben hatırladım ortaokulda yani hepimizin hayatına dair öyle güzel şeyleri tutmuş ki ne bileyim babamın bir vergi levhasını tutmuş yani her şeyin gerçekten kaydını tutmuş bu bende de mesela genelde notlar alırım günlere dair yaptığım şeylere dair arkadaşlarla konuştuğum şeylere dair.

My name was given as Gülden because I was born on July 16, but my name evolved later, that's a different story. I don't know, it seems they have kept a lot of our report cards. I don't know, I participated in some folklore competition back then and received a certificate from there. I even remembered that when I saw it there in middle school. I mean, they have kept such beautiful things about all of our lives, you know, my dad even kept a tax plate. They really kept records of everything. For example, I usually take notes about the things I do on different days and about the things I talk about with friends.

Bu eskiden daha çok facebook'un messenger'ında şu an whatsapp'ta kendime gönderdim notlar var mutlaka o notları alıyorum ya da defteri tabi çok kullanıyorum ben de yazıyorum falan da onu ondan miras aldığım şeylerden bir tanesi çok seve seve mesela bir notuna şey yazmış gülmek en güzel hediyedir bir takvimden bir şey yırtmış ve yapıştırmış takvim arkasında eskiden bir şeyler olurdu ya hani gülmek en güzel hediyedir diye yani çok naif bir şey yani gülmek en güzel hediye normal hiç ciddiye almayacağın bir şeyi o alıyor yapıştırıyor o deftere.

In the past, I used to send myself notes more on Facebook Messenger; now I send them on WhatsApp. I definitely collect those notes or I also use my notebook a lot. I write things down, and that's one of the things I inherited from my father. For example, he wrote on one of his notes, "Laughter is the best gift." He tore something off a calendar and stuck it in the notebook. There used to be things like that, "Laughter is the best gift," on the back of the calendar. It's a very naive thing, meaning that laughter is the best gift. He takes something you wouldn't normally take seriously and sticks it in that notebook.

Ne?

What?

Ne bileyim kabir hayatına dair bir şiir gördüm instagramda vardı ya annemin işte cep telefonuna gelince falan diye birden işte dualar güller namazlar falan hakikaten de o da böyle işte kabir hayatıyla ilgili bir şiir işte bak pişman olma işte kabirde işte iyilik yap bilmem ne falan tarzında şiirler arada portakallı kek tarifleri bunları böyle öyle güzel şeyler öyle notlar öyle iyiliğe dair insanlığa dair şeyler bulup o takvimlerden şuradan buradan yapıştırmış not almış bir defter var böyle onu saklıyoruz.

I don’t know, I saw a poem about the afterlife on Instagram, you know the one my mom has, and suddenly when it came to her phone, it was like prayers, roses, and prayers really, and that was also about the afterlife, you know, like don’t regret, do good deeds in the grave, and poems in that style, and in between there were recipes for orange cake and such, just beautiful things, such notes, finding things about goodness and humanity, and sticking those notes from calendars or from here and there in a notebook that we keep.

Hani bunu da tekrar bu kayıt ettim.

I recorded this again, you know.

Bu iyi olanı alma hey beni atmayı mutlaka miras olarak alıyorum annem hiçbir şey atmazdı o eski kuşakken bizim bu tüketim kültürü değildi ne bileyim hiç kullanılmayan bir örtüden minder yastığı yapmış balkona yastık kılıfları işlemiş hakikaten eli işli kelimesinin tam karşılığıydı o çok yetenekliydi çok yani dişiliğin gerçekten annem deyince hakikaten dişi kelimesini kullanacağım bir kelime çünkü o kadar o dişiliğin kitabını yazmış bir insan ki her şeyini.

This is the good one, I definitely inherit throwing away, my mother never threw anything away. Back then, we didn't have this consumption culture. I don't know, she made cushions from an unused cloth, embroidered pillowcases for the balcony. She truly embodied the phrase "handmade." She was very talented, really. When I say my mother, I will genuinely use the word feminine because she was a person who wrote the book on femininity, giving everything of herself.

O yüzden onun hani bu hep ne bileyim bir şeydir değerlendirmesi atmaması gerçi ben öyle biri değilmişti bir yanıyla şeyim de hani nasıl diyeyim mümkün mertebe sadelikten yani mümkün mertebe az eşya falan olsun mümkün mertebe hani kullanmıyorsa galiba çıkaralım şeyindeyim ama gene de onun bu tüketime karşı olan ve her şeyi bir yerde değerlendiren tarafını miras olarak almaktan zevk duyuyorum diyeyim.

That's why I enjoy inheriting her attitude towards consumption, where she evaluates everything in a certain way and doesn't let anything go to waste, even though I am not exactly like that. On one hand, I aim for simplicity as much as possible—having as few belongings as possible, and if something is not being used, I think we should get rid of it. However, I still appreciate that aspect of her character.

Yani en azından bu da benim heybemde olan şeylerden bir tanesi.

So at least this is one of the things I have in my saddlebag.

Şimdi neleri miras almıyoruma geçeceğim biraz bu miras almadığım şeyler şöyle annem defterlerden birine biz ne kadar özlediğini yazmış torunların adlarını yazmış sizleri çok özledim gelin yazmış mesela ama annem hiçbir zaman bunu söylemedi en azından ben telefonda böyle bir şey duymadım çünkü hep üniversitedeydim şehir dışındaydım keza ablam falan ablalarım da öyle dolayısıyla hani şunu hatırlıyorum yani şunu düşünüyorum.

Now I will move on to what I am not inheriting. Some of these things are like this: my mother wrote in one of the notebooks how much she missed us, she wrote our grandchildren's names, she said she missed you all so much, come visit, for example. But my mother never said this; at least I never heard such a thing over the phone because I was always at university, out of town, and my sisters were like that too. Therefore, I remember this; I think about this.

Bir kere olsun şehirdeydim.

I was in the city at least once.

Çünkü bazı bayramlarda ben gitmiyordum ne bileyim arkadaşlarla bir yere tatile gidiyorduk bambaşka bir şey yapıyordum genelde İstanbul'da kalıyordum benim de böyle bir şeyim vardı çok doğduğum şehre kendine ait hisseden bir insan değilim değildim de o zaman da öyleydi işin doğrusu ama keşke ne kadar özlediğini bilseydim keşke ne bileyim bize bunu ifade etseydi duygularını çok gösteren biri değildi.

Because on some holidays I wasn't going, I was going on vacation somewhere with friends, I was generally doing something completely different, I was mostly staying in Istanbul. I wasn't a person who felt attached to my hometown, and I wasn't at that time either, to be honest. But I wish I had known how much I missed it; I wish, I don’t know, he had expressed this to us, he was not someone who showed his feelings very much.

Mesela babam karakter olarak onun çok zıttı.

For example, my father is very much the opposite of him in character.

Küçükken öperek yani uyandırırdı ne bileyim çok duygularını sıcak canlı gösteren bir insandır çok dokunan bir insandır hani ben mesela herhalde o tarafımı ondan almışım diye düşünüyorum biraz annem de çok sıcak bir insandı ama annem bunu gösteren bir insan değildi dolayısıyla bu reddi miras ettiğim şeylerden bir tanesi bu duygularını gösterememek kendini ifade edememek kendini ifade etmeyip bu kadar içeride üzüntü kırgınlık biriktirmemek kanserin nedenlerinden bir tanesi de o belki biliyorsunuzdur.

When I was little, she would wake me up by kissing me; I don't know, she is a person who expresses her emotions in a warm and vibrant way, a very affectionate person. For example, I think I have inherited that part from her. My mother was also a very warm person, but she was not someone who showed it. Therefore, one of the things I have inherited is not being able to express my emotions, not being able to express myself, and not accumulating so much sadness and hurt inside. Maybe one of the reasons for cancer is that, as you might know.

Bu en yani kanser bir bir üzüntü bir kırgınlık çok büyük ölçüde aslında evet bin tane genetik sebebi falan var bunların hiçbirine yani bilimsel olan hiçbir şeyi tabii ki tutup böyle şeyle kapatmıyorum bu değil ama üzüntünün derin üzüntünün yaptığı çok fazla şey var diye düşünüyorum.

This cancer is a great sadness, a resentment; in fact, yes, there are a thousand genetic reasons for this, and I don't dismiss any of them, especially not any scientific reasons; that's not the point. But I believe that deep sadness does a lot.

Dolayısıyla onun da çok duygularını içeride yaşadığını ve bunu gösteremediğini ifade edemediğini yazdığı notlardan da anlıyorum.

Therefore, I understand from the notes he wrote that he also experiences a lot of emotions inside and cannot express them.

Bunu reddi miras ediyorum.

I reject this inheritance.

Durgularımızı ifade etmediğimiz sürece bunu anlatmadığımız sürece gerçekten karşılığın anlamı algılama şansı yok bunu bilemeyiz.

As long as we don't express our pauses, as long as we don't convey this, there is really no chance of perceiving the meaning of the response; we cannot know this.

Dediğim gibi hani bunu çok göstermiyordu çok sevgisini gösterebilen biri değildi onun sevgisini gösterme şekli bambaşkaydı işte yemeklerle işte temizlikle senin muntazam tertemiz giydirildi yemeğin öğünlerin şaşmazdı ne bileyim onun bildiği yollarla gerçekten bunu gösteriyordu o öyle düşünüyordu eminim.

As I said, he didn't show it very much; he wasn't the type to express his love openly. His way of showing love was completely different. It was through meals, through cleanliness. You were always dressed impeccably, and your meals were always on point. I don't know, he really showed it in ways that he knew; I'm sure he thought that way.

Ama işte aslında.

But that's actually the case.

Çok daha fazla şey konuşabilirdik çok daha fazla şey paylaşabilirdik ben annesiyle bu her şeyi paylaşan kız çocuklarından biri değildim yani en azından küçükken üniversite dönemine kadar diyeyim ondan sonra daha farklılaştı ilişkimiz ama öyle değildim yani bunun olmasını ister miydim mutlaka isterdim ama diyorum ya işte bir takım kişilik karakter özellikleri böyle diyeyim bir başka şey var.

We could have talked about many more things, we could have shared many more things. I wasn't one of those girls who shares everything with their mothers, at least not until college, let's say. After that, our relationship changed, but I wasn't like that. Would I have wanted this to happen? Definitely, I would have wanted it, but as I said, there are certain personality traits, let's say, that make it different.

Asıl reddi miras edeceğim en aslında büyük şeylerden bir tanesi.

The main thing I will actually inherit is one of the biggest things.

Bu başkalarının ne dediğini çok önemsemek annem başkalarının ne dediğini çok önemserdi başkalarının düşüncelerini çok önemserdi bundan çok kaygılanırdı görünüşe baktığınızda çok sakin bir insandı ama aslında müthiş bir kaygılı bir yapısının olduğunu ve benim de o küçük bir çocuk olarak onun kaygısını çok sünger gibi çektiğimi hissediyorum çünkü hiç olmadık noktalarda bu kaygıya kapılınca anlayabiliyorum a diyorum bu bana ait değil a diyorum bu annemde vardı bunu artık ayrıştırabiliyorum.

Caring too much about what others say, my mother cared a lot about what others said, she cared a lot about others' thoughts and worried a lot about it. When you look at her appearance, she seemed like a very calm person, but actually, she had an incredibly anxious nature, and I feel that as a small child, I absorbed her anxiety like a sponge because I can understand that I get anxious at completely unexpected points, and I say to myself, "This doesn't belong to me," and I realize, "This was in my mother." I can now differentiate that.

Bu başkaları ne der o ne der bu ne der şeklinde bir yapı bir düşünme bizim hepimizde bu kültürde çok var bunu biliyorum ama bir yanıyla da bu okuyan yazan insanlar olarak diyeyim okuyan yazanın altını çiziyorum çünkü bunu biz yapamazsak kimse yapamayacak gerçekten kendimiz olmaya biraz daha çalışmamız gerekiyor diye düşünüyorum kendi olmak demek hani ne bileyim en basitinden bu podcast üzerinden diyeyim kendi olmak demek dedim ya bu kırılgan ve hassas bir podcast ama hani filtresizlik değil bence.

There is a structure of thinking like "what will others say, what will he say, what will she say" that exists in all of us within this culture; I know that. But on the other hand, as people who read and write—I emphasize reading and writing because if we can't do it, no one else really will—I think we need to work a little harder to be ourselves. Being oneself, I mean, for example, through this podcast, I said it is a fragile and sensitive podcast, but I don't think it lacks filters.

İşte önüne gelen istediğini söylemek ayda ben kendim oluyorum kırmak dökmek ya da ne bileyim yani çok kontrolsüz ağzına gelen her şey değil aslında cümleler ve söz üzerinden ifade ettiğim için böyle şu an kendim olmakta ama kendim olmak bence neyi neden paylaştığını ben podcast üzerinde söyleyeyim neyi neden paylaştığını bir yanıyla da eylemler üzerinden dersek neyi neden yaptığını bilmek demek burada çok başkaları odaklı düşündüğümüz zaman başarı olur.

Here, saying whatever comes to mind makes me feel like myself. It's not actually about breaking or shattering things, or whatever; it's more about expressing myself through sentences and words. Right now, I'm being myself, but I think being oneself means knowing what you share and why. If I say it in terms of actions, knowing what you do and why you do it means when we think very much about others, that translates into success.

Olamıyoruz başkaları odaklı hareket ettiğimiz zaman mutlu olamıyoruz bunu herkes hayatında tecrübe etmiştir anca bile bile lades demişse devam ediyordur çok ufak bir örnek vereyim annem hastalandığı dönemde vesaire de hep böyle şeyden bahsederdim senin bir çocuğun olmasını onu kızın olsa da görsem derdi bana yani bundan 7-8 sene önce falan da öyleydi ama yani hakikaten ben de çocukları çok severim ve her zaman bir kız çocuğum olmasını çok istemişimdir.

We cannot be happy when we act focused on others; everyone has experienced this in their lives, but if someone knowingly continues, they must be doing so willingly. Let me give a very small example: During the time my mother was sick, she would often talk about wanting to see me have a child, even if it were a daughter. I mean, it was like that about 7-8 years ago, but honestly, I also love children very much and have always wanted to have a daughter.

Kendim bildim bile listemişimdir o zamanlarda da aslında bir ilişkim vardı ve ciddiydi ama başka nedenler şunlar bunlar derken hani benim içime gerçekten sinmedi ki doğru yaptığımı düşünüyorum burada müthiş bir karar doğru bir karar ve hani ben şey yapmış oldum ben vazgeçmiş oldum değilim bundan aslında o sırada gayet evlenebilirdim çocukla yapabilirdim falan filan ama bu o zaman bile şunu düşünmüştüm dedim ki şu an bunu yaparsam

I have probably been making lists since I can remember, and actually, I had a serious relationship back then, but for various reasons, it never really felt right to me, so I think I made an amazing decision, a correct decision. It's not that I gave up on this; at that time, I could have easily gotten married and had kids, but even then, I thought to myself, if I do this now...

annem istediği için yapmış olacağım çünkü içime sinmiyor evet normalde de bunu isterim ama içime sinmiyor ve bunu bunun için yapmamalıyım yani dolayısıyla bu kendim olmak bence biraz böyle bir şey ve doğru bir karar verdim şu an bir çocuğum olabilirdi ama boşanmış olabilirdim bu arada takılmıyorum mevzu boşanmak falan değil böyle saçma sapan bir şey değil tabi de ya da ne bileyim çok zorlanıyor olabilirdim çok mutsuz olabilirdim bir evliliğin içinde ve çocuğa hayatı zor edebilirdim

I would be doing it because my mother wants it, because it doesn't sit well with me. Yes, normally I would want this too, but it doesn't sit well with me, and I shouldn't do it for that reason. So, being myself is a bit like this, and I have made the right decision. Right now, I could have a child, but I could also have been divorced. By the way, I'm not focused on the issue of divorce or anything like that; it's not a silly thing. Or who knows, I could have been really struggling and very unhappy inside a marriage, and I could have made life difficult for the child.

bambaşka bir şey olabilirdim

I could have been something completely different.

bambaşka bir şey olabilirdim bilmiyoruz yani bunların hepsi olasılıklar tabi ama o yüzden şuna inanıyorum başkalarının düşüncesi başkalarının fikri yüzünden değil kendimiz istediğimiz için kendimiz karar verdiğimiz için yapalım bazı şeyleri ne kadar zor olsa da öyle bu podcasti çekerken karar vermeden önce aslında dedim ya zaten birkaç gündür çok böyle yoğun olarak annemi hissediyordum o ayrı bir şey ama peri hanım peri hançıra gözü perinin bir postuna instagramda denk geldim o şeyi paylaşmış insanların annelerinin yazdığı bir şeydi.

I could have been something completely different, we don't know, of course, all of these are possibilities, but that's why I believe we should do some things not because of others' thoughts or opinions, but because we want to, because we made the decision ourselves, no matter how hard it is. Before deciding to record this podcast, I had already mentioned that I had been feeling my mother very intensely for a few days, that's a separate thing, but I came across a post of Peri Hanım on Instagram; she shared something that people had written about their mothers.

böyle mektupları falan paylaşmış bir kişinin annesinin herhalde yazdığı bir şey twitter'da dönüyormuş kadın şey demişti o anne yazar olmak isterdim aslında şuralara gitmek isterdim işte şunları yapmamak isterdim sırf işte başkası şunu istedi diye onu yapmamak isterdim falan diye ben de şunu düşünüyorum eminim annem böyle çok iyi bir at binicisiymiş mesela müthiş ata binermiş falan yahya amcanın deli atına bile anca o binermiş falan öyle hikayeler anlatıyorlardı ne bileyim çok güzel halılar dokurmuş çok güzel böyle bambaşka şeyler yazmıştım.

There was something circulating on Twitter that was supposedly written by the mother of a person who shared letters like this. The woman had said that she would actually like to be a writer, that she would like to go to certain places, that she wouldn't want to do certain things just because someone else wanted her to do them, and so on. I also think this: I’m sure my mother was a really good horseback rider, for instance; she would ride even Yahya uncle’s crazy horse. They used to tell such stories about her. I don't know, she wove very beautiful carpets and wrote very beautiful things, completely different from anything else.

yani anneliğinin dışında da o yüzden şuna inanıyorum ben ama onun döneminde de işte kız çocukların okutulması falan çok zorluymuş annem 1952 doğumlu mesela küçük teyzemler daha rahat okuyabilmişler istedikleri gibi güzel sanatlar şu bu ama annem bunu yapamamış onun da istediği şeyler olduğuna ben çok eminim içinde kalan şeyler olduğuna çok eminim şunu diyeceğim dolayısıyla bu reddi miras ederken ve onların onlarda da aslında işe yaramayan mekanizmaları onları da

So, besides her motherhood, I believe in this reason, but in her time, it was very difficult for girls to be educated. For example, my mother was born in 1952, and my younger aunts were able to study more comfortably, pursuing fine arts and such, but my mother couldn't do that. I'm very sure she had her own desires, and there are definitely things left unfulfilled inside her. Therefore, I will say that while rejecting this inheritance, and their mechanisms that are actually not useful...

hastalık kanser üreten mekanizmaları anlamamız gerekiyor o duyguları o mirası reddetmemiz gerekiyor çünkü eminim ki anca onlar da o şekilde mutlu olacaklar aslında hani evet onların yapamadığını bizim yapmamız olumlu anlamda güzel olacaktır ve onların o zamanlar hayır diyemediği çünkü bambaşka bir kuşak bambaşka bir zaman biz diyebiliriz diye düşünüyorum bunun aslında bu reddi mirasın böyle bir tıpkı bu ölümle ilgili işlevsiz mekanizmalar gibi böyle bir reddi mirasın çok işe yarayacağını bizden sonraki kuşakların

We need to understand the mechanisms that produce cancer. We have to reject those feelings, that legacy, because I am sure that only then will they be happy as well. In fact, yes, it will be positively beautiful if we can do what they could not do. I think we can say no, because we are a completely different generation in a completely different time. This rejection of the legacy will actually serve its purpose, just like these dysfunctional mechanisms related to death, and it will be very beneficial for the generations that come after us.

de ne bileyim olursa benim kızıma da değilse yeğenime de değilse onlardan sonraya da ya da her neyse daha iyi yansıyacağını düşünüyorum ben bunun toplumsal anlamda da buna inanıyorum bu bölümün adı annem şarkı söylediğinde bunu bilerek seçtim çünkü annem benim hiç şarkı söylemezdi ama çok fazla TRT müzik dinlerdi mesela annemle babam ben de onu onların yanında böyle çok dinliyordum ama bir türlü böyle bir şarkı söylediğine

Well, I don't know, if it's not for my daughter, then it's not for my niece, or anyone after that, or whatever, I think it would reflect better. I believe in this socially as well. The name of this section is "When My Mother Sang," and I chose it intentionally because my mother never sang, but she listened to TRT music a lot. For example, I used to listen to it a lot alongside my parents, but she never really sang a song.

şarkı mırıldandığına dahi ben hiç denk gelmedim çok sessiz bir kadındı dolayısıyla ben diyorum ki annelerimizin söylemediği söyleyemediği o şarkılar olalım o şarkıları biz söyleyelim ben mesela gerçekten şarkı söylüyorum ne bileyim bazen bir şeylerin acaba böyle anlamları var mı diye de düşünüyorum yani hani çocukluğumdan beri mesela çok şarkı söylüyorum falan onun yapamadığı şeyi ben mi yapıyorum bir şekilde diye düşünüyorum ne bileyim pek yerinde duran biri değilim yalnız biri hiç değilim yani çok ne bileyim çok sevdiğim dostlarım arkadaşlarım var

I have never come across a song she hummed, she was a very quiet woman, so I say let's be those songs that our mothers didn't say, couldn't say, let's sing those songs. For example, I really sing songs, I wonder if sometimes things have such meanings, you know, I've been singing a lot since my childhood, and I wonder if I'm doing something she couldn't do somehow. I don't know, I'm not someone who stays in one place, I'm not alone at all, I have many dear friends and loved ones.

yani bilmiyorum bir şekilde hani aslında tüm böyle zıtlıklar ben de tezahür etmiş gibi bir yanıyla ama şunu gerçekten önemsiyorum iyi olanları alalım işimize yarayanları alalım bunu böyle pragmatik bir yerden söylemiyorum ama bir nevi öyle

I mean, I don't know, in a way, all those contradictions seem to have manifested in me too, but I really care about this: let's take the good ones, let's take the ones that are useful to us; I'm not saying this from a pragmatic standpoint, but in a way, it is like that.

diğerlerini işlevsiz olan her şeyi annelerimizi hastalandıran her şeyi onların o sesini kaybettiren her şeyi reddedelim reddi miras yapalım onların söyleyemedikleri şarkılar biz olalım biz söyleyelim

Let us reject everything that is dysfunctional, everything that makes our mothers sick, everything that silences their voices; let us renounce the inheritance. Let us be the songs they could not sing, let us sing them.

böyle herkese çok teşekkür ederim bu bölüm benim için böyle bir nevi biraz zor bir bölüm biraz ne bileyim hassas bir bölüm ama konuşmayı ve paylaşmayı gerçekten seviyorum umarım size de yer eder çok çok teşekkür ederim bölümün başına ve sonuna bir müzik ekledim hadi bakalım hoşçakalın

Thank you very much to everyone like this. This section is a bit difficult for me, a bit, I don’t know, a sensitive section, but I really love talking and sharing. I hope it resonates with you too. Thank you very much. I added some music at the beginning and end of the section. Well then, goodbye!

abone ol

subscribe