1.02 | Kendime öğüdüm: Kibrit Çöpü Felsefesi

Herkese merhaba. Uzun bir aradan sonra tekrardan beni dinliyorsunuz.

Hello everyone. After a long break, you are listening to me again.

Bu podcast kanalını açınca tek fotoğraf olarak yanan bir kibri çöpü fotoğrafı seçmek aklıma gelmişti.

When I opened this podcast channel, it came to my mind to choose a photo of a burning trash can as a single image.

Açıklamada da bir gün size kendime bir övdüm olan kibri çöpü felsefesini anlatacağımı söylemiştim.

In the statement, I mentioned that one day I would explain the philosophy of arrogance, which I have praised myself for.

O gün geldi.

That day has come.

Hayatımdaki birçok kişi konudaki kibri çöpü dövmesini sorup dalgaya vurmuştur.

Many people in my life have asked about the arrogance of the topic and made jokes about it.

Ben de o zamanlar bu tür derinlikli konuları konuşamadığım için biraz da dikkatleri üzerime çekmemek adına hep geçiştirmiştim.

At that time, I always brushed over such deep topics in order not to attract attention, as I couldn't talk about them either.

Sevgili yakınımdaki herkes, çirkin dövmemin anlamını da öğrenmek üzeresiniz.

Dear everyone close to me, you are about to learn the meaning of my ugly tattoo.

21,5 yıllık hayatımın 15 seneye yakın bir kısmını oluşturan hikayenin tohumları,

The seeds of the story that make up nearly 15 years of my 21.5-year life,

Türkiye'nin bir ucunda neredeyse birçok insanın hakkında realist bilgilere sahip olmadığı küçücük bir şehrin,

At one end of Turkey, in a very small city that almost no one has realistic knowledge about,

bu şehrin içerisinde ekildi, oluştu, gelişti ve büyümeye devam ediyor.

It was sown, formed, developed, and continues to grow within this city.

Küçük yaşlarda teyzelerimden, annemden duyduğum dedemin bir övdüğüyle başladı her şey.

Everything started with something my grandfather praised, which I heard from my aunts and my mother at a young age.

Yere düştüğümde hiçbir zaman eli boş kalkma.

Never get up empty-handed when you fall to the ground.

O zamanlar tabii bunu idrak etmek zordu.

At that time, of course, it was difficult to grasp this.

Her yere düştüğümde yerden ne toplasam düşüncesiyle ceplerimde taş biriktirdiğim falan olmuştu.

There was a time when I collected stones in my pockets with the thought of picking up anything I found on the ground whenever I fell.

Bu öğütten ders çıkarmam 15 sene maalesef.

Unfortunately, it took me 15 years to learn a lesson from this advice.

Herkesin dersi farklı olurmuş.

Everyone has a different lesson.

İyi ki yıllar sonrasında o taşlardan kurtulmam gerektiğini fark edecek başka bir öğüdüğünü duymuşum dedemin.

I'm glad I heard another piece of wisdom from my grandfather, who realized years later that I needed to get rid of those stones.

Bize kavganın taşla sopayla değil, kalemle, sözle, okumayla olacağını, fikirlerinde bu şekilde sanılacağını öğütlemiş dedem.

My grandfather advised us that the struggle would not be with stones and sticks, but with pens, words, and reading, and that ideas would be understood in this way.

Defterlerce günlüğü, anı defterleri beni hep etkilemişti o yaşlarda da.

The diaries filled with notebooks and memoirs had always impressed me at that age.

Yaşasaydı hayatımız nasıl olurdu?

How would our lives be if he/she had lived?

Olurdu diye hayaller kurmakla geçti çocukluğum, lise yıllarım.

I spent my childhood and high school years dreaming about what could be.

Yazmayı, öğüt dinlemeyi, okumayı, ders çıkarmayı, fikir edinmeyi, konuşmayı, hayatı anlamlandırmayı hep ondan öğrendim.

I learned to write, to listen to advice, to read, to draw conclusions, to form opinions, to speak, and to make sense of life all from him.

Ona bir kez de burada teşekkür etmek istiyorum.

I would like to thank him/her here once again.

Onunla iletişimim ilk okuma yazmayı öğrendiğimde herkesten gizli mektup yazmakla başlamıştı.

My communication with him had started with secretly writing letters when I learned to read and write for the first time.

Kimse deli olduğumu düşünmesin.

No one should think that I'm crazy.

Diye hep kime yazdığımı ve mektuplarımı sakladım.

That's why I always kept who I was writing to and my letters a secret.

Şimdi ise akıllandım sayesinde daha akıllıyım.

Now I've wised up and I'm smarter because of it.

Ve bunu herkese söylemekten de gurur duyuyorum.

And I am proud to say this to everyone.

Mektuplara gizlenmiyorum artık.

I'm no longer hiding in letters.

Öğüdünden de dersimi çıkardım.

I have taken my lesson from your advice.

Şimdi ise kendime öğüdümü herkese anlatıyorum.

Now I am sharing my advice with everyone.

Dedeme haset ve sevgilerimle.

With my envy and love for my grandfather.

Yerden ne alsam düşüncesi ileriki yaşlarda realist bakış açısından biraz daha uzaklaşmıştı.

The thought of what to buy from the ground had become somewhat more distant from a realistic perspective in later years.

Taşların ağırlığı ve kavgamın kalemimle olmasını istemem de aklıma her türlü şeyi getirdi.

The weight of the stones and my desire for my struggle to be with my pen brought all kinds of things to my mind.

Tabi o zamanlar geleceğin kaygısı, ergenliğin asiliği, derin bir güç arzusu oluşturmuştu.

Of course, at that time the anxiety of the future, the rebelliousness of adolescence, had created a deep desire for power.

Ateşe de bu yüzden başvurmuştum.

I had resorted to fire for this reason as well.

Birçok inanışta ve fikirde de ateş ciddi bir güç figürü olarak görülmüştü.

In many beliefs and ideas, fire has also been seen as a serious figure of power.

Güç figürü olarak kullanılıyordu.

It was used as a symbol of power.

Bu da beni etkilemişti.

This had an impact on me too.

Yerden topladığım kibrit çöpleri de bu yüzdendi.

The matchsticks I picked up from the ground were for this reason too.

Kibrit çöplerine bakıp bakıp dersimi çıkarmam 20'li yaşlarımdaydı.

It was in my twenties when I learned my lesson by looking at matchsticks.

Hayatı anlamlandıran öğüdüm de bu şekilde oluştu.

My advice that gives meaning to life has formed this way.

O yaşlardaki düşüşler çoğunlukla mental oluyor tabi.

The declines at that age are mostly mental, of course.

İnsan yürümeyi tutturunca bir koşturmacadır kapılıyor hayat telaşına.

Once a person starts walking, life gets swept up in a flurry of haste.

Dünyaya yetişme endişesiyle diğer bütün şeyler dolduruyor zihnini.

Your mind is filled with everything else out of concern for keeping up with the world.

Bu sefer de boşluğa düşüyorsun.

This time you are falling into the void again.

Kimse yoluma taş koymayacak, hiç düşmeyeceğim diye düşünürken düşmekten de korkuyorsun bu sefer büyüyünce.

No one will block my path, and while thinking that I will never fall, this time you are afraid of falling when you grow up.

İşte o zaman eli boş kalkmamalıyım diyorsun kendi kendine.

That's when you tell yourself that you shouldn't get up empty-handed.

Yoluma çıkan taşları elime almayayım, başkasına engel olmayayım, kırmayayım, sert olmayayım.

I won't pick up the stones that come on my path, I won't be an obstacle to others, I won't break them, I won't be harsh.

Olmayayım ki kalbimde taş gibi olmayayım.

Let me not be, so that I won't be like a stone in my heart.

Yolumda yürürken, yerden kalkarken ağırlık olmasın.

As I walk on my path, may there be no heaviness when I get up from the ground.

Aydınlığa çıkarken bir gün o kibrit çöplerinin bana alev olup ışık olacağını, küçücük bir kılıcımı oluşturmak, onu aleve dönüşmesi için ne denli çabalar gerektiğini de o zamanlarda fark ettim.

One day, as I stepped into the light, I realized that those matchsticks would become flames and light for me, and I also understood how much effort was needed to form my tiny sword and turn it into a flame during those times.

Aslında felsefem de böyle başlıyor.

Actually, my philosophy starts like this.

Tabi felsefemin birkaç temel disiplini var size bunları anlatacağım.

Of course, my philosophy has a few fundamental disciplines, and I will explain them to you.

Bunlardan biri, kibrit bir gün sana ışık olacak, yolunu aydınlatacak.

One of these, a match will one day be a light for you, illuminating your path.

Yolun senin hayatındır, arayışındır, anlamındır.

The road is your life, your quest, your meaning.

Bir diğeri, kibritin alevi güçtür.

Another is that the flame of a match is power.

Ateşle güç bulursun.

You will find strength in fire.

Yeni bir devrin başlangıcıdır.

It is the beginning of a new era.

Eğer anlamını kavrayabilirsen, senin yolunda da yeni bir devir açacaktır.

If you can grasp its meaning, it will open a new era on your path as well.

Ateş hassastır.

Fire is sensitive.

Kullanmasını bilmen gerek.

You need to know how to use it.

Kendini de başkasını da yakıp yıkabilirsin.

You can burn and destroy both yourself and others.

Sen sadece kendini değil, diğer insanların faydasını da düşün.

Think not only of yourself, but also of the benefit of other people.

Yolunda yürürken ardından gelecekler için de yolu aydınlat.

Illuminate the path for those who will follow behind you as you walk your own.

Ateşini koru, kendine yakın tutup bencil olursan kendini yakarsın.

Keep your fire, if you hold it close and are selfish, you will burn yourself.

Çok uzağında tutar, umursamazsan ateşini kaybedersin.

If you keep it very far away, you'll lose your fire if you don't care.

Kibrit uzun süre yanmaz.

A match does not burn for a long time.

Ömür gibi düşün.

Think of it like life.

Ufacık bir parçası olduğun evrenin, sana sadece kısacık bir anı bahşedilmiş.

You have been granted only a fleeting moment in the tiny part of the universe you belong to.

Payına düşen yazgadaki küçücük rolünü hiçbir zaman unutmamalısın.

You should never forget your tiny role in the play that is yours.

Zamanın sonsuz değil, bunu iyi değerlendirmen gerekiyor.

Time is not infinite; you need to make good use of it.

Kibrit umuttur, aydınlık getirir.

A match is hope; it brings light.

Bir çöpten neler yaratacağın yine senin elinde.

It's up to you what you will create from a piece of trash.

Sen oldukça umut vardır.

There is a lot of hope for you.

Kendi umudun, kendin olmalısın.

You must be your own hope, you must be yourself.

Kendi umudunu, kendin yaratırsın.

You create your own hope.

Yıllarca aklımın bir köşesinde olan öğüdümü bu şekilde kulağıma küpe ettim.

I made the advice that had been in a corner of my mind for years an earring in my ear in this way.

Koluma da dövmesini yaptırdım.

I got a tattoo on my arm as well.

O oldukça ve ben olduğum sürece umut hep var.

As long as I exist, hope is always there.

Her karanlık bir gün aydınlığa çıkar.

Every dark day comes to light.

Bu bir kibrit çöpüyle, bir fikirle, yere düşünce çıkarılacak bir dersle olabilir.

This could be with a matchstick, an idea, or a lesson that can be learned when it falls to the ground.

Her şey üretmekle başlar.

Everything begins with producing.

Düşünceyle, fikirle, icatla.

With thought, with ideas, with invention.

Hepsi bunlarla.

It's all with these.

Dövmemin ve öğüdümün hikayesi bu kadardı.

The story of my tattoo and my advice was this much.

Yıllarca saklamam kolay olmadı tabii.

Of course, it wasn't easy to keep it hidden for years.

Annemin dövmeyi gördüğümdeki tepkisini unutamıyorum.

I can't forget my mother's reaction when I saw the tattoo.

Çok komikti.

It was very funny.

Şimdi komik diyorum ama ben de bayağı bir korkmuştum o zamanlar babamın kulağına giderse diye.

I'm saying it's funny now, but I was quite scared back then that it might reach my father's ears.

Onu anlatsam ne dediğimle ilgilenmez.

If I explain it, he won't care about what I said.

Muhtemelen kendine zarar veriyorsunuz.

You are probably hurting yourself.

Doku bütünlüğünü bozuyorsun.

You are disrupting the integrity of the tissue.

Yazık değil mi canına gibi şeyler söylerdi.

Wouldn't it be a pity if you said things like that?

Ki öyle söyledi.

Because he/she said so.

Sonrasında çok da umursamazdı zaten dediklerimi.

Afterwards, they didn't really care about what I said anyway.

Onunla bunu konuşabilmeyi çok isterdim.

I would really like to be able to talk about this with him.

Ki bu epey bir zor gözüküyor.

This seems quite difficult.

O yüzden umarım bir gün annem bunu dinler.

That's why I hope one day my mother listens to this.

Podcast'ın bu bölümünü bitirmeden bu söyleyeceklerimin birine hitap etmek istiyorum.

Before finishing this episode of the podcast, I want to address one of the things I’m about to say.

Haker'de köy köy gezip satacağım.

I will go from village to village selling in Haker.

Bir adamın okuyan tek çocuğu.

A man's only child who reads.

Bana ışığıyla yol gösteren hiç tanışamadığım kıymetli dedem Mehmet'e armağan ediyorum.

I dedicate this to my valuable grandfather Mehmet, whom I have never met, who guides me with his light.

Onun yarım kalan kalemi, birkaç kaseti ve duvarda asılı duran bağlaması bana kaldı.

His unfinished pen, a few cassettes, and the bağlama hanging on the wall were left to me.

Kalemiyle, şarkısıyla, ışığıyla, öğütleriyle onun yolundan gidiyorum.

I am following his path with his pen, his song, his light, and his advice.

Bu bölümde beni dinleyen ve benim için anlamı çok büyük bu hikayede bana eşlik eden herkese çok teşekkür ederim.

I would like to thank everyone who listened to me in this section and who accompanied me in this story, which is very meaningful to me.

Bir sonraki bölümde görüşmek üzere.

See you in the next chapter.

Esenlikle kalın.

Stay well.