Fotoğraf Sanatı: Mekanlar, İnsanlar, Hikayeler | Konuk: Dilan Bozyel

Sıra Dışı Konuşmaların yeni bir bölümünden herkese merhaba. Ben Yakup.

Hello everyone from a new episode of Extraordinary Talks. I’m Yakup.

Apostol Stüdyosu'ndayız. Yine güzel bir konumuz, değerli bir konuğumuz var.

We are at Apostle Studio. We have a beautiful topic and a valuable guest again.

Mikrofonun başındayız. Bugün fotoğraf sanatı üzerine konuşacağız.

We are at the microphone. Today we will talk about the art of photography.

Fotoğrafın mekanla, insanla ilişkisine, daha net ifadeyle de hikayesine, hikayelere odaklanacağız.

We will focus on the relationship of the photograph with the place, with the person, more clearly on its story, on stories.

Konuğum fotoğraf sanatçısı Dilan Bozyel.

My guest is the photography artist Dilan Bozyel.

Dilan Bozyel profesyonel fotoğraf hayatını müzik dergilerinde yazarak ve bu dönemde konser ve sahne fotoğrafları çekerek başladı.

Dilan Bozyel started her professional photography career by writing for music magazines and taking concert and stage photos during this period.

Londra'da sanat yönetimi, fotoğraf ve reklam eğitimi aldı.

She studied art management, photography, and advertising in London.

Paris-Beyrut hattında çalıştı ve burada gördüklerinden hareketli Paris-Beyrut Mutluluk Attı kitabını çıkardı.

He worked on the Paris-Beirut route and published the lively book "Paris-Beirut Happiness Attitude" based on what he saw here.

Çeşitli sanat organizasyonlarında direktörlük yaptı.

He/she served as a director in various art organizations.

Dünyanın çeşitli yerlerinde mesleğini sürdürüyor sanatçı.

The artist continues their profession in various parts of the world.

Medya sektöründeki birçok sanat, reklam, moda dergilerinin fotoğraf çekimlerini de yapmaya devam ediyor.

Many arts in the media sector continue to conduct photo shoots for advertising and fashion magazines.

Dilan hoş geldin.

Dilan, welcome.

Hoş bulduk. Çok teşekkürler değerli davetiniz için.

Thank you for your kind invitation.

Biz teşekkür ederiz. Çok uzun, güzel, sanat dolu bir özgeçmiş var.

We thank you. There is a very long, beautiful, art-filled resume.

Eminim böyle atladığım kimi detaylar da vardır ama biraz senden de duyalım istiyorum.

I'm sure there are details like this that I might have missed, but I'd like to hear a bit from you too.

Nasıl başladın?

How did you start?

Yani böyle şöyle geçmişe, öğrencilik yıllarına da gittiğimizde fotoğrafla ilişkinin temelleri,

So, when we look back to the past, to our student years, the foundations of the relationship with photography,

o dönemlerde mi başladı yoksa nereye işaret etmek gerekir?

Did it start in those times or where should we point to?

Yani gönül isterdi ki işte 14 yaşında doğum günü hediyesi olarak anılan kamera hikayem olsun ama öyle bir hikayem yok.

So my heart wished that I have a story about a camera which is referred to as a birthday gift at the age of 14, but I don't have such a story.

20 yaşıma kadar hiç fotoğrafçılığı düşünmedim.

I never thought about photography until I was 20 years old.

Fakat buna geri döneceğim sonra.

But I will come back to this later.

20 yaşımdan sonra vasat bir sayısal öğrencisiydim lisede.

I was an average math student in high school after I turned 20.

Tabii ki o her sayısal, vasat sayısal öğrencisi kaderi eşit ağırlıktan işletme okumak üzere İstanbul'a taşındım.

Of course, I moved to Istanbul to study business with equal weight after being an average numerical student.

Diyarbakır'da doğdum, Diyarbakır'da büyüdüm.

I was born in Diyarbakır, I grew up in Diyarbakır.

İşletme eğitimi alırken çok mutsuz bir öğrenciydim.

I was a very unhappy student while studying business management.

Çok başarısız bir öğrenciydim.

I was a very unsuccessful student.

Görevlerimi yerine getirmiyordum ve aradığım, hayal ettiğim üniversite ortamını bulamamıştım sanırım.

I wasn't fulfilling my duties, and I guess I hadn't found the university environment I was looking for and dreaming of.

Bu da beni bir çözüm yoluna sürükledi ve okulu bırakmaya karar verdim.

This also pushed me towards a solution, and I decided to drop out of school.

Doğru bir örnek olmak istemem bu konuda.

I don't want to be a good example on this matter.

Ama şimdi bakınca evet yapmam gereken şey oydu.

But now looking back, yes, that was what I needed to do.

O dönemin koşullarına göre.

According to the conditions of that period.

Sonrası çok büyük bir sıkıntı, çok büyük bir depresyon.

After that, it's a huge trouble, a very deep depression.

Ne yapacağımı bilemiyorum.

I don't know what to do.

Kendime karşı sorumluluğumu yerine getiremiyorum.

I can't fulfill my responsibility towards myself.

Dünyaya karşı, aileme karşı sorumluluklarım var.

I have responsibilities towards the world and my family.

En azından ailemi mutlu etmek istiyordum.

I just wanted to make my family happy.

Bu bütün baskılar bende çok büyük bir sağlık sorununa yol açtı.

All this pressure caused a very serious health problem for me.

Verem oldum.

I have tuberculosis.

Geçmiş olsun.

Get well soon.

Çocukken, teşekkürler.

Thank you for when I was a child.

Çocukken Yeşilçam filmleri izleye izleye sanırım.

I guess by watching Yeşilçam movies as a child.

Bir kodlama olmuş beyinde.

There has been a coding in the brain.

Bir yıla yakın karantinada kaldım.

I was in quarantine for almost a year.

Tek başıma bir odada.

Alone in a room.

Evde tedavi gördüm bu arada.

I received treatment at home in the meantime.

O sırada incelediğim sanat eserleri, sanatçılar.

The artworks and artists I was examining at that time.

Çünkü tek sağlıklı hissettiğim vakitlerde internet ya da kitaplar arasında zaman geçiriyordum.

Because the only times I felt healthy were when I was spending time between the internet or books.

Şairler, yönetmenler, müzisyenler derken benim hayatıma böyle sanatçı arkadaşlar girmiş oldu ama hiçbir hayatta olmayan eski dönem sanatçılar.

Poets, directors, musicians, and so on, have entered my life like this, but they are artists from an era that never existed.

D.N. Arbus isimli bir fotoğrafçının fotoğraflarını gördüğümde fotoğrafçılığın ne kadar büyülü olduğunu fark ettim.

When I saw the photographs of a photographer named D.N. Arbus, I realized how magical photography is.

Hayatını incelediğimde de varlıklı bir aileden geliyor.

When I examine his life, he also comes from a wealthy family.

Çok mutlu bir evliliği var.

She has a very happy marriage.

Dünya standartlarına uygun bir hayatı var.

She/he has a life that meets world standards.

Bir kadın olarak iki tane çocuğu var.

As a woman, she has two children.

Mutlular.

They are happy.

Kocası çok başarılı bir moda fotoğrafçısı.

Her husband is a very successful fashion photographer.

Fakat eksik hissediyor kendini.

But she feels incomplete.

Hı hı.

Uh huh.

Ve fotoğraf çekmeye başladığında evini, tüm varlığını, onu seven kocasını, iki çocuğunu, ailesini terk edip fotoğraf çekiyor ve sonunda intihar ediyor.

And when she starts taking photographs, she leaves her home, her entire existence, her loving husband, her two children, her family, to take photographs and ultimately commits suicide.

Bir meslek nasıl bu kadar büyülü olabilir, nasıl bu kadar tutkulu olabilir?

How can a profession be so magical, how can it be so passionate?

Bununla başladı benim hikayem.

This is where my story began.

Sonra da bir fotoğraf çekmem gerekiyordu.

Then I needed to take a photo.

Merakım bunu sürükleyecektir.

My curiosity will drag this along.

Fakat fotoğraf çekecek kimseyle görüşemiyordum karantina dönemim olduğu için.

But I couldn't meet anyone to take photos with because it was my quarantine period.

Kendi fotoğraflarımı çekmeye başladım. Yani otoportelerimi çekmeye başladım.

I started taking my own photos. In other words, I started taking self-portraits.

İyileştiğimde de anneannem Londra'da yaşıyordu, rahmetli anneannem.

When I got better, my grandmother was living in London, my late grandmother.

Onlar, annem Kıbrıslı ve savaştan sonra Londra'ya taşınanlardan.

They are among those whose mother is from Cyprus and who moved to London after the war.

Beni yanına çağırdı. Ben de gitmeden bu otoportre serimi bir hikayeye dönüştürdüm.

He called me over. I turned this self-portrait series into a story before heading over.

Ve dosya olarak okullara başvurdum.

And I applied to schools as a file.

İki okuldan, bir akademiden, bir de üniversite programından onay alınca.

When approval is received from two schools, one academy, and one university program.

Aa çok güzel.

Oh, very beautiful.

Evet, böyle başladı.

Yes, it started like this.

Çok güzel hikaye. Yani hafıza mefhumu bakımından da çok değerli bir yerdi.

A very beautiful story. It was also a very valuable place in terms of the concept of memory.

O otoportre ve işte annenin savaştan sonra olan hikayesi falan.

That self-portrait and the story of your mother after the war, etc.

Peki şeyi anlıyorum. Bu arada hani okul döneminde

Okay, I understand that. By the way, during the school period...

galiba doğrudan bir eğitimcinin ya da bir öğretmenin

I guess it's directly from an educator or a teacher.

fotoğrafa ya da sanata dönük bir yönlendirmesi olmadı sanırım.

I don't think there was any direction toward the photograph or art.

Ya da oldu, sen çok geç dönemde. Senin tabirinle geç dönemde.

Or it happened, you're very late in the period. Late in your terminology.

Yani fotoğraf disiplini üzerine yönlendirme hiç olmamıştı.

So there had been no guidance on the discipline of photography.

Belki yaşadığım şehrin de etkisi. Çünkü bildiğimiz tek fotoğrafçı

Maybe it's the influence of the city I live in. Because the only photographer we know

ya Weskalık fotoğrafları çeken stüdyolardı ya da Ara Güler'di.

Either it was the studios that took the Weskalık photos or it was Ara Güler.

Ara Güler iyi ki vardı. Çünkü aileme ben fotoğraf okumak istediğimi söylediğimde

Ara Güler was a great presence. Because when I told my family that I wanted to study photography,

akıllarına Ara Güler dedi.

They thought of Ara Güler.

Akıllarına Ara Güler gibi bir fotoğrafçı başarılı olacaksan izin veririz demişlerdi.

They had said you can succeed as a photographer like Ara Güler if you allow it.

Ama bunun dışında başka disiplinlerle çok içli dışlıydım.

But apart from that, I was very involved with other disciplines.

Zaten 90'larda büyüyen bir çocuk olarak Diyarbakır'da,

As a child growing up in the 90s in Diyarbakır,

Ohal döneminde büyüdüm ve Körfez Savaşı vardı.

I grew up during the state of emergency, and there was the Gulf War.

Ve sürekli sokağa çıkma yasakları vardı.

And there were constant curfews.

Ve çeşitli bir sürü yasak vardı.

And there were a lot of various prohibitions.

Gördüğüm görüntüler çok şiddet dolu görüntülerdi.

The images I saw were very violent images.

Bir çocuk için çok fazlaydı bence.

I think it was way too much for a child.

Dolayısıyla ailem beni bir şekilde ilkokul öncesi, hemen öncesinde ve ilkokul dönemi boyunca,

Therefore, my family somehow supported me during preschool, just before it, and throughout elementary school.

hatta 9 yıl süren bir hikayeye sürükledi.

It even led to a story that lasted for 9 years.

TRT Çocuk Radyosu Sipkerli'yi yaptım ben.

I made Sipkerli for TRT Children's Radio.

Aa şöyle.

Oh, like that.

Sırada müziğimiz var anonsuyla başlayan.

Next, we have our music, starting with an announcement.

Ondan sonra işte oranın ablası olarak devam ettiğim.

After that, I continued as the sister of that place.

Devlet Tiyatrosu çok önemliydi, Diyarbakır Devlet Tiyatrosu.

The State Theatre was very important, the Diyarbakır State Theatre.

Orada çocuk oyunlarına katılıyordum.

I was participating in children's games there.

TRT GAP vardı kanal.

There was a TRT GAP channel.

Oradaki çocuk programlarına katılırdım.

I would participate in the children's programs there.

Kamera oyunu olarak.

As a camera game.

İşte çeşitli görevler verilirdi.

Various tasks would be assigned.

Bir de Nazan Kesal, oyuncu Nazan Kesal.

Also, Nazan Kesal, actress Nazan Kesal.

O dönem benim büyüdüğüm dönem.

That period is the time I grew up.

Diyarbakır'da gördüm.

I saw it in Diyarbakır.

Görev alıyordu devlet tiyatrosunda.

He was taking on roles in the state theater.

Annemin çok yakın arkadaşıydı.

She was a very close friend of my mother.

Aslında beni tamamen sanata yönlendiren o oldu.

In fact, it was him who completely directed me towards art.

Çünkü bütün provalarında yanına alırdı beni.

Because he/she would take me along to all his/her rehearsals.

Ben o ahşap güzel tiyatro sahnesinin zemininde köşede oturur izlerdim.

I would sit in the corner on the floor of that beautiful wooden theater stage and watch.

Bunun dışında ama Diyarbakır'da olmak, orada büyümek de çok görsel açıdan beni sanırım çok beslemiş olabilir.

Besides that, being in Diyarbakır and growing up there may have nourished me a lot in terms of visuals.

Çünkü gördüğüm ilk renkler, ilk sofralar çeşitli.

Because the first colors I saw, the first tables were diverse.

İki ailenin, Kıbrıslı bir aile Akdeniz ve Doğulu.

Two families, a Cypriot family, Mediterranean and Eastern.

İki ailenin kültürel zenginliği de evin her köşesine yansıyordu.

The cultural richness of the two families was reflected in every corner of the house.

Bir tarafta Doğulu çok önemli bir ressamın resmi de vardı.

On one side, there was also a painting by a very important painter from the East.

Diğer tarafta bir Girne Limanı'nın fotoğrafı da vardı.

There was also a photo of a Girne Port on the other side.

Başka neler var?

What else is there?

Bir de benim tabii çok önemli, hatta buraya gelmeden aklıma geldi.

And of course, it is very important for me, in fact, it came to my mind before coming here.

Çok uzun zamandır düşünmemiştim, hiç aklıma gelmemişti.

I hadn't thought about it for a very long time; it never crossed my mind.

Çocukken çok yolculuk yapardık biz.

We used to travel a lot when we were kids.

Diyarbakır merkezinden hep uzaklaşmak adına.

Always to move away from the center of Diyarbakır.

Şehir dışında, köyler, Hazar Gölü var.

Outside the city, there are villages and the Caspian Sea.

Elazığ yolunda, orada Hazar Gölü'ne giderdik.

On the way to Elazığ, we would go to Lake Hazar.

Hafta sonunu aileyle değerlendirmek için.

To spend the weekend with family.

Ve o yolculuklar bana çok şey kattı.

And those journeys added a lot to me.

Çünkü işte babamın arka koltuğunda oturup camdan hep dışarıyı izledim.

Because I sat in the back seat with my father and always looked out the window.

İşte o ayın hep bizi takip ettiğini sandığımız yaşlardı.

Those were the days when we always thought the moon was following us.

Bir gün Doğu Ekspresi, yani bütün yol, rotalar hep tren yoluyla yan yana gidiyor o taraflarda.

One day, the Eastern Express, that is, the entire road, routes all go side by side by train in those parts.

Doğu Ekspresi yanımızdan geçerken yazın sıcağı çok korkunç oldu.

When the Eastern Express passed by us, the summer heat became very terrible.

Çok korkunç bir sıcak var.

It's extremely hot.

Pencere açık.

The window is open.

Ve trende de camlar açık.

And the windows are open on the train.

Evet, pencere açık.

Yes, the window is open.

Herkes dışarıda.

Everyone is outside.

Babama yavaşlamasını söyledim.

I told my father to slow down.

Tren çok hızlı gitmiyordu çünkü.

The train was not going very fast because.

Çok heyecanlı bir şekilde.

Very excitingly.

O radyoyu kıstı.

He turned down the radio.

Radyoda Zeki İmran vardı.

Zeki İmran was on the radio.

Kıstı, tam bir film sahnesi bu.

It's a complete movie scene.

Ve ben belime kadar camdan çıktım.

And I came out of the glass up to my waist.

El sallamaya başladım.

I started waving.

Bütün trenin, bütün pencerelerindeki bütün insanlar bana el sallıyordu.

Everyone in the entire train, in all the windows, was waving at me.

O kadar güzel bir görüntüydü ki o.

It was such a beautiful sight.

Muhtemelen bu gibi.

Probably like this.

Ama bu gibi anılar beni görsel alana yönlendirmiş olabilir diye düşünüyorum.

But I think memories like this may have directed me to the visual field.

Şeyi düşünüyorum.

I'm thinking about it.

Şimdi bu hikayeleri anlatınca galiba fotoğrafçı olmanın da getirdiği bir şey olsa gerek.

Now that I'm telling these stories, it seems that there must be something that comes with being a photographer as well.

Gözümüzde canlandırmak da bizim açımızdan kolaylaşıyor.

It becomes easier for us to visualize it.

Yani o söylediğiniz tüm anıları, hikayeleri bir nebze olsun.

So, a bit of all those memories and stories you mentioned.

Biz de gözümüzde canlandırabiliyoruz.

We can also visualize it in our minds.

Gerçekten hoş hikayeler.

Really nice stories.

Kaydın yani bölümün ikinci kısmında sıra dışı sorular dediğimiz kısımda özellikle konuşmak istiyordum.

I particularly wanted to talk about the part of the recording, or rather the section, where we have what we call extraordinary questions.

Ama bu Diyarbakır'da doğup büyümeyi, fotoğraf ve sanata olan,

But this is growing up in Diyarbakır, with a love for photography and art.

destek bakımından biraz daha konuşmak istiyorum.

I would like to talk a bit more about support.

Çünkü inanılmaz bir kültürün, medeniyetin üzerine kurulu bir şehir.

Because it is a city built on an incredible culture and civilization.

Her gittiğimde gerçekten çok etkileniyorum insanı.

Every time I go there, I am truly impressed by the people.

Ayrı güzel kültürü, taşıdığı kültür ve hafıza ayrı güzel.

Its unique beautiful culture, the culture it carries, and its memory are all distinctly beautiful.

Başka bir yerde doğsaydın sence?

Do you think if you were born somewhere else?

Fotoğrafa ya da sanata olan ilgin nasıl şekillenirdi?

How would your interest in photography or art develop?

Hayatından biraz daha provokatif bir soru sorayım.

Let me ask a slightly more provocative question about your life.

Hayatından Diyarbakır'ı çıkarınca sanat bakımından.

When you take Diyarbakır out of your life, in terms of art.

Yani eğer tarihe geçen bir fotoğraf,

So, if a photo goes down in history,

fotoğrafçı olursam bir gün bu güzel bir film konusu olabilir.

If I become a photographer one day, this could be a beautiful film subject.

Tabii ki bilemem ama yani ben şeye inanıyorum insanın tohumunda varsa

Of course I can't know, but I believe that if it's in a person's seed...

bir şekilde o yolunu bulacak ve belki fotoğraf olmayacaktı.

Somehow, it would find its way, and maybe there wouldn't be a photo.

Ya da şöyle fotoğrafta benim alanım gibi olmayacaktı.

Or it wouldn't be like my area in the photo.

Daha reklam moda ağırlıklı çalışan bir fotoğrafçı olabilirdim.

I could have been a photographer working more in fashion advertising.

Belki batıda bir fotoğrafçı olsaydım.

Maybe if I were a photographer in the West.

Bununla ilgili de aslında beni yönlendiren ve kırılma noktası

This is actually a turning point for me, as it has guided me.

çok bağdaştırabilecek miyiz bilmiyorum ama aklıma geldi.

I don't know if we can relate it too much, but it came to my mind.

Çocuklarla atölyeler yapıyorum küçük çocuklarla ilkokul öncesi.

I conduct workshops with children, specifically with preschoolers.

Londra'dan mezun olduktan sonra döndüm buraya ve başladığım yere dönmek istedim.

After graduating from London, I returned here and wanted to go back to where I started.

Ve yenilenmiş gözlerimle görmek istedim büyüdüğüm toprakları.

And I wanted to see the lands where I grew up with my renewed eyes.

Ve doğudaki köylerde çocuklarla çalışırken fotoğrafın ne anlama geldiğini sorduğumda

And when I asked children in the villages in the east what the photo meant to them

burada hemen atlıyorum bir yandan batıda aynı şeyi yaptım.

I'm jumping here right away; on the other hand, I did the same thing in the west.

İşte Ege'deki küçük köylerde, kasabalarda küçük çocuklarla çalıştım ve onlara sordum da fotoğrafın anlamını.

Here, in the small villages and towns of the Aegean, I worked with small children and asked them about the meaning of photography.

Mutlu anları anlattılar.

They described happy moments.

İşte düğün, sünnet keza bence hiç mutlu bir an değil ama

Here is the wedding, and the circumcision is also, in my opinion, not a happy moment at all, but...

doğum günleri gibi mutlu anları belgeleyen bir şey olduğunu.

It is something that documents happy moments like birthdays.

Fakat doğudaki küçük çocuklar fotoğrafı ölüleri hatırlamak olarak tanımlıyorlar.

However, the little children in the east define the photo as a way to remember the dead.

Bu bende çok büyük bir kırılma noktasıydı ve kendimi de tanımamı yol açtı.

This was a major turning point for me and led me to understand myself better.

Çünkü evet ben doğuyla batıyı ya da büyük sınırları ayıran biri değilim kendi içimde.

Because yes, I am not someone who separates the East and West or the great boundaries within myself.

Ama böyle bir dünya gerçeği var ve benim bakış açımı yönlendiren bir gerçek.

But there is such a reality in the world, and it is a truth that guides my perspective.

O yüzden buradan yola çıktım sanırım ben.

That's why I guess I set off from here.

Bu gerçeklik bir yandan.

This is one side of reality.

Yani tabii oradaki çocukların taşıdığı hafıza bir yandan aktarılan da bir hafıza.

So, of course, the memory carried by the children there is, on one hand, a memory that is being transmitted.

Dolayısıyla ağırlığı ve kimi nesneleri yorumlamaya da bir şekilde tezahür ediyor gibi.

Therefore, it seems to manifest in interpreting the weight and some objects in a way.

Evet ama bu ağırlığı da biz şu an muhtemelen sen bu senin kadrajından öyle geliyor.

Yes, but we are probably feeling this weight from your perspective right now.

Çünkü normalleşen bir şey.

Because it's something that is becoming normal.

Ben çocukken savaş dönemi büyüdüğümü anlattığımda insanların hafif üzülerek baktığını görüyorum.

When I tell people that I grew up during a time of war as a child, I see that they look at me with a hint of sadness.

Ama öyle bir şey değil.

But it's not like that.

Felaketin içinde yaşayanlar aslında o felaketin boyutunu bilmezler.

Those who live in the disaster do not actually know the extent of that disaster.

Normalleşir.

It will normalize.

Çünkü başka türlü hayatta kalamazlar.

Because they cannot survive any other way.

O yüzden sanki bizim yüklediğimiz anlamda.

That's why, as if in the sense we have assigned.

Evet haklısınız.

Yes, you are right.

Şimdi fotoğraf yaratıcı bir disiplin ama beraberinde böyle kendi dinamiklerini de içinde barındıran sanatsal da bir ifade.

Now photography is a creative discipline, but it also contains its own dynamics as an artistic expression.

Ve bu ifade işte o veya bu biçimde bizim görme eylemimizle ete kemiğe bürünüyor.

And this expression takes shape through our act of seeing in this or that form.

Aynı kareye bakarken işte o kareyi farklı yorumlayabildiğimiz gibi

Just as we can interpret the same frame differently while looking at it.

bizde uyandırdığı duygu da farklılaşabiliyor.

The feeling it awakens in us can also vary.

Sen fotoğrafı nasıl tanımlıyorsun?

How do you describe the photo?

Ya da fotoğraf hayatın neresinde duruyor sence?

Or where do you think photography stands in life?

Yani fotoğrafı tanımlamak için fotoğrafçı olmamak zorunda değiliz bence.

I don’t think we need to be a photographer to describe a photo.

Önce bunu söyleyeyim.

Let me say this first.

Çünkü bu arada fotoğraf illa kamerayla çekilen bir şey değil.

Because in the meantime, a photograph is not necessarily something taken with a camera.

Bir düşünce biçimi aslında fotoğraf.

A way of thinking is actually a photograph.

Her bir göz kırmanın süresinin bir fotoğraf olduğunu düşünüyorum.

I think the duration of each wink is a photograph.

Çünkü bunun ötesi yok.

Because there is nothing beyond this.

Evet böyle düşününce böyle olduğunu anlıyoruz zaten.

Yes, when you think this way, we already understand that it is so.

Ve fotoğraftan uzaklaşmak, uzak kalmak, görmeyi hatta hissetmeyi bırakmak demek.

And to move away from the photograph means to stay away, to stop seeing, and even to stop feeling.

O da yaşam belirtilerinin yok olması demek.

That also means the absence of vital signs.

O yüzden fotoğraftan ayrı yaşamak çok zor, imkansız.

That's why living apart from the photograph is very difficult, impossible.

Doğru cevap verebildim mi bilmiyorum ama.

I don't know if I was able to give the right answer, but.

Doğrusu var mı bilmiyorum ama başka bir pencere açıyor söylediklerin.

I don't know if it's true, but what you say opens another window.

Aslında gündelik hayatın bütün pratikleri fotoğrafa dahil bir şey.

Actually, all the practices of daily life include something related to photography.

Söylediğinden anladığım o.

That's what I understand from what you said.

Solan Bartz'ın kamera lüsidasında bir kısım var.

There is a part in Solan Bartz's camera lucida.

Orada görüntü için gerekli koşul görmedir diyor.

It says that the necessary condition for the image there is to see.

Yanu Kafka'ya söylüyor.

He is telling Kafka.

Kafka'da biz nesneleri aklımızdan çıkarmak için fotoğraflarız.

In Kafka, we take photographs to remove objects from our minds.

Öykülerim gözlerimi kapamanın bir yoludur diyor.

"My stories are a way of closing my eyes," she says.

Sen de bir söyleşinde fotoğraflarım benim günlüklerimdir diyorsun.

In one of your interviews, you say that my photographs are my diaries.

Bu günlüğü oluştururken hangi duygu seninle beraber geliyor?

What emotion accompanies you while creating this journal?

Ve nelerden ilham alıyorsun?

And what do you draw inspiration from?

İlham konusunda çok tekrarlıyorum bunu hatta.

I keep repeating this a lot regarding inspiration.

Umarım daha önceden duymuş olanlar da biliyor.

I hope those who have heard it before already know.

Önceden duymuş olanlar sıkılmaz ama çok felaket bir ilham arsızıyım.

Those who have heard it before won't get bored, but I am a terribly disastrous source of inspiration.

Yani gözümü açtığım andan, uyuyana kadar her şeyden ilham alabiliyorum.

So, from the moment I open my eyes until I fall asleep, I can draw inspiration from everything.

Çok şükrediyorum bu bahşedilen bir şey ise eğer.

I am very grateful if this is something that has been bestowed.

Sıkıntılardan bile.

Even from troubles.

O böyle biraz oyun hali sanırım.

I think she's just playing around a bit.

Yani zihnimin içinde sürekli bir hayatta kalma çabası ve bir yerden ilham bulduğun zaman hayatta kalabilirsin.

So there is a constant struggle for survival in my mind, and when you find inspiration from somewhere, you can survive.

Ve çıkış yolu bulabilirsin.

And you can find a way out.

Yoksa pes edersin.

Otherwise, you will give up.

Çok beylik sözler söylüyor gibi.

It seems like he's saying very cliché things.

Hissettim kendimi ama bunu düşünüyorum.

I felt it myself, but I am thinking about this.

Dolayısıyla ilham konusunda çok sınırsızım.

Therefore, I am very limitless in terms of inspiration.

Yani yalnız başıma da olsam kalabalık için, hiç sevmediğim, hiç istemediğim bir yerde de olsam bir şekilde oradan çıkışı düşünmek bile ilham veriyor bana.

So even if I am alone, and even if I am in a crowd, in a place I completely dislike and do not want to be, just thinking about finding a way out of there inspires me.

Öncesine dönersek belgelemek illa göstermek için değil, vitrine koymak için değil ama insanın kendini tanıması gerektiğine dair zaten kendini bildiğim yola çıkıyoruz hep.

If we go back to the beginning, documenting is not solely for showing or for putting on display, but rather we always embark on the journey of self-awareness that one needs to know oneself.

Dolayısıyla fotoğraf ispatlayıcı bir belge.

Therefore, the photo is a proof document.

Her alanda.

In every field.

Ve çok basit bir mantığı var.

And it has a very simple logic.

Her an geçtiği anda geçmişe döner, geçmişte kalır.

At any moment, it returns to the past and stays in the past.

Ve yeni bir an gelecektir her zaman.

And a new moment will always come.

Ama geçmişi bilmeden geleceğe ilerlemek çok verimsiz ve mantıksız olur.

But moving into the future without knowing the past is very inefficient and illogical.

O yüzden biraz daha belgeleme amaçlı söylemiş de olabilirim bir yandan.

That's why I might have said it a bit more for documentation purposes on one hand.

Bir çok anlamı var bu arada söylediğim şeyin.

What I said has many meanings, by the way.

Çünkü hem oyalanma, hem oyun alanım, hem unutmamak ki bu da belgelemeye giriyor.

Because it is both a distraction, a playground, and a way to remember, which also falls under documentation.

Bir yandan da hayatım o koşturmaca içinde.

On the one hand, my life is in that hustle and bustle.

Çünkü yani sanatçılık, sanatçıcılık da oynasak sonuçta her gün bir şekilde ya fatura ödüyoruz ya işte banka kuyruğuna giriyoruz.

Because, you know, whether we are artists or just playing at being artists, in the end, every day we somehow pay bills or stand in a bank queue.

Ya da işte istemediğimiz bir devlet dairesinde sıra beklemek zorunda kalıyoruz.

Or we find ourselves having to wait in line at a government office that we don't want to be at.

Ve bunların hiçbiri aslında sanatsa dair şeyler değil.

And none of these are actually things related to art.

O yüzden oradan da sıyrılmaya yol açıyor.

That's why it leads to getting out of there as well.

Yani kimim, neyim, ne yapıyorum, hangi görevle dünyaya geldim, niye bu yola çıktım.

So who am I, what am I, what am I doing, what mission did I come to the world with, why did I embark on this path?

Ne için bu kadar özveride bulundum bazen sağlığımı ikinci plana atarak.

What did I sacrifice so much for, sometimes putting my health second?

Şey gibi görüyorum aslında dindeki bütün şüphelerden yola çıkabilirim.

I can actually start from all the doubts in religion, like a thing.

Orada neden din sürekli ikilemler, şüpheler içindedir.

Why is religion there constantly in dilemmas and doubts?

Çünkü ispatlayıcı hiçbir belgesi yok.

Because there is no evidential documentation.

Yani olan belgeler de görüntü olarak, görsel olarak.

So, the existing documents are also in terms of appearance, visually.

Fakat kendi hayatlarımızda elimizde olan en güzel şey ispatlayabilme şansı ve belgeleme şansı.

But the most beautiful thing we have in our own lives is the chance to prove and document it.

Ya da işte toplumsal durumlar içinde söylüyorum bunu.

Or, I'm saying this within social situations.

Bunlardan hep yola çıktım.

I always set out from these.

Bağlayabildim.

I was able to tie it.

Bağlayabildin gayet.

You managed to connect quite well.

Tam burayla alakalı bir şey soracağım.

I will ask a question related to this.

Çünkü ben yani fotoğrafın bende uyandırdığı his ya da benim fotoğraftan aldığım şey

Because I mean the feeling that the photo evokes in me or what I take from the photo.

doğrudan bir hafıza mefhumunu taşıyıcısı olması fotoğrafın.

The photograph serves as a direct carrier of a memory concept.

Özellikle işte bir takım toplumsal olaylarda da bunu çokça görüyorum, hissediyorum.

I especially see and feel this a lot in certain social events at work.

Bazen bazı fotoğrafları üzerinden senelerde geçse önüne koyduğun zaman ona dair, o olaya dair,

Sometimes, even if years have passed since some photos were taken, when you put them in front of you, it relates to that event, to that moment.

o geçmişe dair birçok şey de canlanıyor zihinde.

Many things about the past are also coming to life in your mind.

Belki Roland Barthes'in etkisi de bilmiyorum ama yasla, ölümle çok ilişkilendiriyorum bende fotoğrafı.

Maybe it's the influence of Roland Barthes, I don't know, but I associate photography very much with age and death.

Buradan şeyi sorayım.

Let me ask you something from here.

Yani toplumsal değişim ve eğitim için bir araç olabileceği konusunda fotoğrafın ne düşünüyorsun?

So, what do you think about the possibility of photography being a tool for social change and education?

Ve biraz da kendi deneyiminden yola çıkarak.

And also drawing from his/her own experience.

Senin için fotoğraf o dış dünyayla iletişimde ne kadar etken, ne kadar edilgen bir tarafta?

For you, how much is photography an effective part of communication with the outside world, and how much is it a passive one?

Fotoğraf benim iletişim dilim.

Photography is my language of communication.

Hı hı.

Uh-huh.

Fotoğrafçılığı kendi hayatımda bulana kadar odaya girmiş ve çıkamamış, çıkış yolu bulamamış, sürekli aşağı pencereye çarpan bir sinektim.

Until I discovered photography in my life, I was a fly that had entered the room and couldn't get out, unable to find a way out, constantly crashing into the lower window.

O yüzden fotoğrafçılık benim iletişim dilim.

That's why photography is my language of communication.

Bazen derdimi özel ilişkilerimde bile yani evet bunu bir sevgilime yaptığımı biliyorum.

Sometimes I do this even in my personal relationships, yes I know that I have done this to a girlfriend.

Yani bir derdimi anlatmaya çalıştığımda anlatamıyorsam bir fotoğraf çekerek anlatıyorum.

So when I'm trying to explain a problem and I can't, I express it by taking a photograph.

Çok güzel.

Very beautiful.

O yüzden sorudan çok uzaklaşmak istemem, kopmak istemem.

That's why I don't want to stray too far from the question, I don't want to disconnect.

Fakat galiba soruyu tekrar rica edeceğim.

But I guess I will have to ask the question again.

Çok özür dilerim.

I am very sorry.

Fotoğrafın toplumsal değişimi ve...

The photo of social change and...

Toplumsal değişim ve eğitim için bir araç olabileceği konusunda ne düşündüğünü merak ediyorum.

I am curious about what you think about it being a tool for social change and education.

Bir de dış dünyayla iletişimde ne kadar etken, ne kadar edilgen senin için?

How active or passive are you in communicating with the outside world?

Belgeleyici olma sıfatından dolayı, özelliğinden dolayı eğitim süreci dediğimiz o süreçte ki bitmeyen bir süreç.

Due to the characteristic of being documentative, it is an ongoing process that we refer to as the education process.

Fotoğraf her zaman ayrı tutamayacağımız bir alan ve yani bundan 25 yıl önce şu an kayıt aldığımız yerin nasıl olduğunu bilebilmek için bir fotoğrafa ihtiyacımız var.

Photography is always an area that we cannot separate, and therefore, to know how the place we are recording right now was 25 years ago, we need a photograph.

Ve buraya bir anlam yüklemek için.

And to attribute meaning to this.

Burayı koruyabilmek için.

To be able to protect this place.

Bu ülke için geçerli, dünya için geçerli ve değişimi görebilmek için.

Valid for this country, valid for the world, and to be able to see the change.

Ya da değişimin getirdiği olumsuz yanları keşfedip dünyaya ya da kendi hayatımıza ya da işte sadece bulunduğumuz mahalleye bile bir yapıcı bir şeyi katabilmek için.

Or to discover the negative aspects brought by change and to contribute something constructive to the world, our own lives, or even just the neighborhood we are in.

Dünyaya bir şeyi katabilmek için.

To contribute something to the world.

Üstümüze düşen görevleri tamamlayabilmek için her zaman fotoğraf hayatımızda olması gereken bir alan diyeyim.

I can say that photography is always a field that should be in our lives in order to complete the tasks assigned to us.

Fotoğrafçılık diyeyim hatta buna.

Let me call it photography.

Dolayısıyla aslında sorularını çok iyi anlıyorum.

Therefore, I actually understand your questions very well.

Çok da güzel sorular.

Very nice questions.

Çok teşekkürler.

Thank you very much.

Ama o kadar hayatımın içinde olan bir alan ki bunu böyle tasvir etmek, tarif etmek çok zor.

But it’s such an area that is so much a part of my life that it’s very difficult to describe it this way.

Ayarını bildiğin bir yemek vardır ve sürekli kendi kendine yaparsın onu ama biri tarifini istediğinde birkaç tutam tuzlu diye takılırsın.

There is a dish you are familiar with and you constantly make it by yourself, but when someone asks for the recipe, you get hung up on it being a pinch of salt.

O zaman da daha provokatif bir soruya geçeyim.

Then let me move on to a more provocative question.

Şimdi fotoğraf da değişiyor bir yandan.

Now the picture is changing on one side as well.

İşte böyle AI diye bir şey girdi hayatımıza.

And so, something called AI entered our lives.

Geçmişte çekilmiş siyah beyaz fotoğraflar tamamlanıyor, renklendiriliyor böyle farklı formlarda karşımıza çıkıyor.

Black and white photos taken in the past are being completed and colored, presenting themselves to us in such different forms.

Hatta çok öncelerde bunun ilk adımları atıldığında bazı fotoğrafları yüklediğinizde böyle onu canlandıran, birkaç saniyeni canlandıran programlar da vardı ki ben çok korkmuştum yani.

In fact, when the first steps were taken a long time ago, there were programs that could animate it, bringing it to life for a few seconds when you uploaded certain photos, which really scared me.

Bu değişimi düşününce fotoğraf sanatının dinamiklerini de göz önünde bulundurunca toplumda nasıl bir karşılık bulur ya da fotoğrafın dinamini, duygusunu, varlığını nasıl etkiler bu sence?

Considering this change and taking into account the dynamics of photography, how do you think it will resonate in society or how do you think it will affect the dynamics, emotion, and existence of photography?

Yani şu an çok heves tabii bir trend halinde yapay zekanın etkisi.

So right now, there is of course a lot of enthusiasm about the impact of artificial intelligence as it is trending.

Ben çok adapte olamıyorum.

I'm having a hard time adapting.

Arkadaşlarım sürekli bana gösterip duruyor.

My friends keep showing me.

Şunu yaptık, bunu yaptık, bunu çektik, bunu çektiniz.

We did this, we did that, we shot this, you shot that.

Bu sizin çektiğiniz fotoğraf değil falan diyorum hatta.

I'm even saying that this isn't the photo you took or something.

Yani eğer tarihte yer alan bir fotoğrafı değiştirmekse bu etik değil.

So if it is about altering a photo that is part of history, that is not ethical.

Yani bir kadrajı genişletmek bir fotoğrafçının bakış açısına müdahale etmek demektir.

In other words, expanding a frame means intervening in a photographer's perspective.

Bu da sanatçının yani Picasso'nun bir eserine gidip iki çizgi daha eklemek gibi bir şey bu.

This is like going to an artist's work, in this case Picasso's, and adding two more lines to it.

O yüzden bunu etik bulmuyorum.

That's why I don't find this ethical.

Fakat işte deneme yanılma, görelim, hevesimizi alalım aşamasıysa eğer evet herkes denesin.

But if it is the stage of trial and error, let's see, let's satisfy our curiosity, then yes, everyone should try it.

Fakat çok konuştuğumuz bir konu olduğu için bu dönemde arkadaşlarımla da çevremle de

However, since it is a topic we have discussed a lot, during this period with my friends and my surroundings...

duygu eksikliği konusunda çok büyük sorun yaratabilir.

It can create a very big problem regarding the lack of emotion.

Yani zaten bizi teknolojik sanayide teknolojik devrimin internetten sonra hayatımıza giren o devrimin

So, the technological revolution that entered our lives after the internet in the technological industry is already...

duygularımızda eksilmeye yol açması, özgür düşünmeyi engellemesi gibi olumsuz yanlarını çok besleyecek bir yalan.

A lie that will greatly nurture its negative aspects, such as leading to a decrease in our emotions and hindering free thought.

O yüzden çok dikkat etmek gerekiyor sanırım.

I guess we need to be very careful because of that.

Yani zaten kurucularından da uyarılar geldi.

So warnings have already come from the founders as well.

Kurucularından da uyarılar gelmeye başladı artık gördüğüm kadarıyla haberlerde takip ettiğim kadarıyla.

Warnings have begun to come from the founders as well, as far as I can see from what I've been following in the news.

Evet evet yani çok agresif bir ilerleme var orada ve bence de en sorunlu kısımlarından biri o etik mevzusu.

Yes, yes, there is very aggressive progress there, and I believe one of the most problematic parts is that ethical issue.

Yanlış hatırlamıyorsam bir fotoğraf yarışmasında dereceye giren fotoğraflardan birinin yaratıcısı mı diyeyim artık bilmiyorum.

If I'm not mistaken, should I say the creator of one of the award-winning photos in a photography competition? I don't know anymore.

Yapay zekada bir fotoğraf tasarlatıp dereceye girmişti.

He had a photo designed by artificial intelligence and won a prize.

Sonra bunu söyleyip geri çekilmişti yarışmadan.

Then he had said this and withdrawn from the competition.

Yani tuhaf bir şey var.

So there is something strange.

Çarpıklık mı diyeyim?

Should I call it a distortion?

Ya da bir parodik durum var yani orada.

Or there is a parodic situation, I mean, there.

Yani bizim insanoğlunun zihni ve kolaya kaçmasıyla teknolojinin insanlık yararına olması çok doğru orantılı değil.

So, it is not directly proportional for technology to be beneficial to humanity with the mindset of humankind and its tendency to take the easy way out.

O yüzden bunu bence daha bilir kişiler, daha söz sahibi kişiler müdahale edip sınırlamalı.

That's why I think more knowledgeable and authoritative people should intervene and impose limits on this.

Fakat öyle bir dünyada yaşamıyoruz.

But we do not live in such a world.

Tabi ki burası başka bir dünyanın cehennemi miydi?

Of course, was this the hell of another world?

Başka bir gezegence.

From another planet.

Evet.

Yes.

O yüzden muhtemelen yine insanlık zararına yapılan bir gelişme.

That's why it's probably another development that harms humanity.

Evet.

Yes.

Bence böyle konuşmalarla birbirimizi en azından uyarıp biraz böyle farkındalık sağlamak gerekiyor diye düşünüyorum.

I think we need to at least warn each other with such conversations and create a little awareness.

Şimdi biz öğretmen olarak işte yaratıcılığın, yaratıcı düşünmenin sadece böyle şanslı kimselere ya da şanslı bir azınlığa mahsus olmadığını,

Now, as teachers, we demonstrate that creativity and creative thinking do not belong solely to fortunate individuals or a lucky minority.

herkesin işte çocukluktan beri sahip olduğu bir duygu ya da yetenek olduğunu ama zamanla ona eriştiğimiz düşünce biçimlerinin, bakış açımızın kaybolduğunu söylüyoruz.

We say that everyone has a feeling or ability that they have had since childhood, but over time, the ways of thinking and perspectives we have to access it have been lost.

Buna inanıyoruz.

We believe in this.

Yaratıcılık için beklenen ilham da aslında yanı başımızda duran şeyleri biraz da görme biçimimizle alakalı diyoruz.

We say that the inspiration expected for creativity is actually related to our way of perceiving the things that are right next to us.

İşte yaratıcılık için süre gelen bu kalıp yargıları da yıkmak için bizim değişim elçisi dediğimiz öğretmenlerle çalışmalar yapıyoruz.

We are working with the teachers we call change ambassadors to break these ongoing prejudices against creativity.

Onlar Yaratıcı Problem Çözme Programı'nda, Yaratıcı Özgüven Festivali'nde doğrudan bu konuya dair çalışıyorlar.

They are directly working on this topic in the Creative Problem Solving Program and the Creative Confidence Festival.

Şimdi bizim podcastleri de eğitimden ve işte belilerden öğretiyoruz.

Now we are also teaching our podcasts about education and work at the waist.

Evet.

Yes.

Belilerden, öğrencilerden, öğretmenlerden de çok dinleyenler var.

There are many listeners among the believers, students, and teachers as well.

Bir sanatçı olarak onlara, öğretmenlere, öğrencilere ya da belilere yaratıcılıkla ilgili bir tavsiye verecek olsam bu ne olurdu diye sorayım ve son sorumu da iletmiş olayım.

As an artist, let me ask them, if I were to give a piece of advice about creativity to teachers, students, or individuals, what would that be, and I would like to convey my last question as well.

Biraz sert bir tasvir edeceğim ama bağlasan durmaz dedikleri bir durum yaratıcılıkla.

I will describe it a bit harshly, but it's a situation that they say you can't hold back with creativity.

O yüzden şimdi bu kadar çocukluktan bahsedip sonra bugünkü bakış açımla fotoğraftan bahsettim, cevapladım ama

That's why I talked about childhood so much and then with my current perspective discussed the photo, I answered, but...

çocukluk fotoğraflarıma baktığımda hiç fotoğrafçılığı düşünmemiş, hayal etmemiş olsam da

Even though I never thought or imagined photography when I looked at my childhood photos,

bütün fotoğrafları denklenşöre basarak yani fotoğrafçının taklidini yaparak poz verdiğimi gördüğümde aslında olayın ne kadar açık ama bir o kadar gizemli olduğunu bir anlamıştım.

When I saw that I posed for all the photos by pressing the shutter, imitating the photographer, I realized how the situation was both so apparent yet so mysterious.

Çocuklardan yola çıkacağım. Çocukların yaratıcılığı sonsuz ve o kadar büyüleyici ki o klişe cümle işte hepimiz çocuk kalmalıyız.

I will start from children. The creativity of children is infinite and so captivating that the cliché phrase "we should all stay children" is true.

Evet, hepimiz çocuk kalmalıyız. Gerçekten o çocuğu her zaman orada, o yaratıcılığı sürekli besleyeceğim.

Yes, we all must remain children. I will always keep that child there, constantly nurturing that creativity.

Bazen çok basit örnek, evet oturup çizgi film izlemeye devam etmeliyiz gibi güzel çizgi filmlerden bahsediyorum biraz daha biz büyürken izlediğimiz çizgi filmlerden.

Sometimes I talk about very simple examples, yes, we should continue to sit and watch cartoons, a bit more about the cartoons we watched while growing up.

Buradaki kilit, benim fikrim kilit, fikir şu. Çocukların sıkılmasına izin versinler lütfen.

The key here, my opinion is the key, the idea is this: Please let the children get bored.

Büyükler için de geçerli sıkılmak kendini keşfetmeye yol açar ve yani 7-24 bir ajanda hazırlanan proje haline gelen bir insanın hiçbir şekilde yaratıcı olacağını düşünmüyorum.

It is also true for adults that being bored leads to self-discovery, and I don't think a person who is turned into a project with a 24/7 agenda can be creative in any way.

Tıpkı yapay zekanın da bize.

Just like artificial intelligence does to us.

Uygulamaya çalıştığı şey gibi. O yüzden ne kadar çok sıkılırsa bir insan o kadar çok yaratıcı olmaya çalışır çünkü çıkış yolunu arar.

Just like what he/she is trying to apply. That’s why the more bored a person is, the more they try to be creative because they are searching for an escape.

Önemli olan bu çıkış yolunu kaçırmaması gerekiyor.

The important thing is that they shouldn't miss this exit route.

Tabii ki haddimi aşıp öğretmenlerimize akıl vermek gibi algılansın istemem asla.

Of course, I would never want it to be perceived as overstepping my bounds and giving advice to our teachers.

Sadece kendi gördüklerimden, kendi yaşadıklarımdan yola çıkıp neden buraya geldiğimi dönüp baktığımda aslında gördüğüm şey ve çok sıkıldığım zamanlar olmuş ve oradan çıkmaya çalışmışım ben.

When I look back and reflect on why I came here, based solely on what I have seen and experienced, I realize that what I saw were moments when I felt very bored, and I had tried to escape from there.

Galiba bu kadar. Başka bilmiyorum.

I guess that's it. I don't know anything else.

Biraz notlar da almıştım.

I had taken some notes as well.

Ama tabii ki şu var. İlla sanatçı olmak için büyümek değil mevzu ya. Başka bir meslek yaparken evet hayat koşulları her zaman hepimizin istediği gibi olmuyor.

But of course, there is this: It's not necessary to grow up to be an artist. While doing another profession, yes, the conditions of life are not always as we wish for all of us.

Başka işler de yapabiliyoruz. Başka zamanlar da harcayabiliyoruz. Ama sanatın en güzel özelliği herkesin yanında olabilmesi.

We can also do other jobs. We can spend time in other ways as well. But the most beautiful feature of art is that it can be alongside everyone.

Bir vergi dairesi memuru olup aynı zamanda çok iyi fotoğraflar çeken bir sanatçı da olabilir bir insan. Ya da benzeri bir sürü örnek var.

A person can be a tax office officer and also an artist who takes very good photographs. Or there are many similar examples.

O yüzden benim vaktim yok.

That's why I don't have time.

İşte ben zaten başka bir yola girdim. Zaten hayatta kalmaya çalışıyorum. Sanatın ne önemi var ki şu an hayatımda gibi olumsuz ve aslında kaçmaya çalıştığımız gerçeklere verdiğimiz kılıflar diyelim ona.

Here I am already on a different path. I'm just trying to survive. Let's call it the negative masks we give to the harsh realities we are trying to escape, like the question of what importance art has in my life right now.

Onları tamamen hayatımızdan çıkartıp sanattan beslenmek çok önemli sanırım. Çünkü bütün hayata bakış, bütün bu verdiğim cevapların toplamında fotoğrafın önemi, fotoğrafın topluma önemi, kendi hayatlarımızın, bireysel hayatlarımızın önemi hayata çok güzel anlam katıyor.

I think it's very important to completely remove them from our lives and feed off art. Because the entire perspective on life, the significance of photography in all the answers I've given, the importance of photography to society, and the significance of our individual lives all add beautiful meaning to life.

Daha estetik bakmamızı sağlıyor. Ve bunları besleyebilmek için de daha güzel şeyler izleyip, görmek, dinlemek, okumak, hatta daha güzel şeyler yemek, daha özenli yaşamayı sağlıyor.

It allows us to look at things more aesthetically. And in order to nourish this, it encourages us to watch, see, listen to, read, and even eat more beautiful things, leading to a more meticulous way of living.

Hayata kattığı özen çok güzel. O yüzden yani sayısal öğrencisi olsun, doktor, mühendis olsun hala böyle söyleniyor mu bilmiyorum. Benim dönemimde çok söylenirdi. Şimdi galiba daha farklı, yazılımcı olsun falan.

The care they bring to life is very beautiful. That's why, whether they're a science student, a doctor, or an engineer, I don’t know if they still say this. It was said a lot in my time. Now, I guess it’s different, like wanting to be a software developer and so on.

Evet öyle şeyler.

Yes, such things.

Yani tamam olsunlar ama sanattan bağımsız olarak.

So let them be, but independently of art.

Evet öyle şeyler. Yani tamam olsunlar ama sanattan bağımsız olarak.

Yes, things like that. I mean, let them be, but independent of art.

Çocukken ödev vakitlerimi tamamladıktan sonra, ödevlerimi yaptıktan sonra kolajlar yapardım. Bir şekilde keşfetmişim, birinden görmüşüm, belki okulda görmüştüm. Ve böyle babamla hatırlıyorum. Çok tartışırdık bu konuda. Bana işte şunu yapacağına daha çok ödev yap, bir test daha çöz falan derdi. Ama şu an oturup konuştuğumuzda iyi ki o kolajları yapmışım diyorum. O da aynı şekilde düşünüyor.

When I was a child, after finishing my homework time and doing my assignments, I would make collages. I must have discovered it somehow, maybe I saw it from someone, perhaps I saw it at school. And I remember it like that with my dad. We used to argue a lot about this. He would tell me to do more homework, solve one more test, and so on. But now, when we sit and talk, I say I'm glad I made those collages. He thinks the same way.

Süper. Konuşma da özellikle şeyin altını çizerek bende. Teşekkür edeyim. Şey çok güzel. Hayatı öğrendim.

Super. I'll underline especially during the conversation as well. Let me thank you. It's very nice. I've learned about life.

Özenli kılmak için sanat önemli diye. Çok güzel bir kapanış oldu. Teşekkür ederim. Ağzına sağlık. Var mıdır son bir eklemen?

Art is important to make it meticulous. It was a very nice conclusion. Thank you. Good job. Do you have any final additions?

Çok teşekkür ederim.

Thank you very much.

Çok teşekkürler. Bu yoğun programda bizi kırmadın, konuk oldun. Ağzına sağlık. Sıra dışı konuşmaların bu bölümünde fotoğraf sanatı üzerine konuştuk. Konuğum İlhan Bozyeldi, ben Yakup. Bir sonraki bölümde görüşünceye dek kendinize iyi bakın, hoşça kalın.

Thank you very much. You didn't turn us down in this busy schedule and graced us with your presence. Thank you for your words. In this extraordinary conversations segment, we talked about the art of photography. My guest was İlhan Bozyeldi, I am Yakup. Until we meet in the next episode, take care of yourselves, goodbye.

Altyazı M.K.

Subtitle M.K.