biz kimden kaçıyorduk anne?

Altyazı M.K.

Subtitle M.K.

Kovaladı sanki.

It was as if he/she chased.

Sanki her şey bir kurt ve ben de bir kuzuydum.

It was as if everything was a wolf and I was a lamb.

Kovaladı ve koştum.

I chased and ran.

Yolun bir gün biteceğini umarak

Hoping that the road will end one day.

ya da bir kuzu sürüsüne karışacağımı sanarak.

or thinking that I would blend in with a flock of sheep.

Belki o zaman görünmez olurdum.

Maybe then I would become invisible.

Kaybolurdum içlerinde.

I would get lost in them.

Ama olmadı.

But it didn't happen.

Ben siyah bir boya kovasına düştüm bebek bir kuzuyken.

I fell into a black paint bucket when I was a baby lamb.

Şimdi ise rengim dikkat çekiyor.

Now my color stands out.

Saklanmaya çalışsam görünüyorum.

If I try to hide, I am still visible.

Koşsam yoruluyorum.

If I run, I get tired.

Peşimdeki kurtlar çok aç.

The wolves behind me are very hungry.

Kurt gitmeye gönlü olmayanları kovaladı.

The wolf chased those who were not willing to go.

Kurtlar...

Wolves...

Artık kaçmak istemiyorum.

I no longer want to run away.

Kurtlar yakalasın beni.

Let the wolves catch me.

Gövdemi biri, başımı biri yesin.

Let someone eat my body, and someone else eat my head.

Kalanları da yavrularına götürsünler.

Let them take the rest to their cubs.

Böylesi daha iyi olacak diye düşünüyorum ama

I think this will be better, but...

bu da beni yok eden bir gerçeklik.

this is a reality that destroys me.

Okulda, sosyal ortamlarda,

At school, in social environments,

aşk hayatımda, içsel dünyamda

in my love life, in my inner world

ve daha birçok olayda kaçtım.

And I escaped in many more events.

Meğer kaçış çok daha öncesinde öğretiliyormuş çocuğa.

It turns out that escape was taught to the child much earlier.

Bu küçüklükten kalan bir bağ.

This is a bond that has remained from childhood.

Yok olması gereken bir bağ.

A bond that should not exist.

Anne, bu kayıt bize.

Mom, this recording is for us.

Çok koştuk, çok yorulduk sanki.

We ran a lot, we seem to be very tired.

Biraz dinlenmenin zamanı geldi artık.

It's time to take a little rest now.

Biz kimden kaçıyorduk anne?

Who were we running away from, mom?

Canavarlardan mı?

From monsters?

Yoksa bizi bulacak olan haşin avcılardan mı?

Or will it be the fierce hunters that will find us?

Yoksa kuzuları öldürmek için mi koşuyorduk?

Were we running to kill the lambs?

Biz kurt muyduk?

Were we wolves?

Yoksa kuzu mu?

Or is it a lamb?

Av mıydık?

Were we the prey?

Yoksa avcı mı?

Or is it a hunter?

Hep geceleri yarın sabah seni sağ bulamamaktan korkuyorum.

I always fear that I won't find you safe tomorrow morning.

Biz yol arkadaşı olmuşuz çünkü.

We have become travel companions.

Kaderlerimiz ortak birçok noktada kesişmiş seninle.

Our destinies intersect in many common points with you.

Geçmişe dönünce fark ediyorum ki

When I look back, I realize that

bu kaçış seninle başlayan ve

this escape begins with you and

şimdilerde benimle süre giden bir hal almış.

Nowadays, it has taken on a form that continues with me.

Bana bir masam anlat kuzu.

Tell me a story, lamb.

Evvel zaman içinde siyah saçlı, yalnız bir adam varmış.

Once upon a time, there was a lonely man with black hair.

Neden yalnızmış?

Why was he/she/they alone?

Her canlı bir gün onu görmeye mahkûmmuş.

Every living being was doomed to see him one day.

O yüzden ondan kaçmışlar.

That's why they ran away from him/her.

Hepsini kovalamış mı?

Has he chased them all away?

Bir balta almış ve gözünü kırpmadan kendini ikiye dönmüş.

He took an axe and without blinking, split himself in two.

Hep bir arkadaşı olsun diye mi?

Is it so that he always has a friend?

Hep bir arkadaşı olsun diye.

So that he always has a friend.

Çocukluğunda yatağının altındaki canavarlar,

Monsters under the bed in your childhood,

gençliğinde ailenden kaçtın.

You ran away from your family in your youth.

Sonra ben doğdum.

Then I was born.

Minik elleri olan şişman bir bebek.

A chubby baby with tiny hands.

Tatlıydım da.

I was sweet too.

Ve masumdum.

And I was innocent.

Beni çok sevdin biliyorum.

I know you loved me very much.

Ama insanlar kötüydü hep.

But people were always bad.

Zalimlerdi.

They were tyrants.

Bana sorarsan onlar sana göre bir kurttu.

If you ask me, they were a wolf to you.

İlk fırsatta aldın beni ve beni de kaçırmaya başladın.

You took me at the first opportunity and you started to kidnap me too.

Gerçeklik umrumuzda değildi.

Reality was not concerned to us.

Sadece yaralanmamalıydın artık.

You just shouldn't have gotten hurt anymore.

Bense hiç yara almamalıydım.

I should have never been hurt.

Yetişkinliğinde insanlardan kaçtık.

In adulthood, we avoided people.

Yaşadık.

We lived.

Yaşadıkça hayattan ve ailemizden.

As we live, from life and our family.

Maksadımız da kötü değildi aslında.

Our intention wasn't bad actually.

Belki o gökkuşağının altında güzel bir hazine bulurduk seninle.

Maybe we would find a beautiful treasure under that rainbow together.

Bizi buradan götürecek bir uçan alalım.

Let's get a flying one that will take us from here.

Ama bulamadık be anne.

But we couldn't find it, mom.

Aradığımız cevapları da hiç bulamadık.

We never found the answers we were looking for.

Zararına koştuk.

We rushed at a loss.

Koştukça geçmişimizi unuttuk.

As we ran, we forgot our past.

Sahi biz kimden kaçıyorduk anne?

Really, who were we running away from, mom?

Kaçış hepimizin aşina olduğu bir konu diye düşünüyorum.

I think escape is a topic we are all familiar with.

Geçmişimizde kaçtığımız o dev alevli ejderha gibi.

Like that giant fiery dragon we fled from in our past.

Bir hikaye anlatmak istiyorum size.

I want to tell you a story.

Bir anne ve oğlunun hikayesini.

A story of a mother and her son.

Bundan yıllar önce bir bebek doğdu.

Years ago, a baby was born.

Adına da Hazan kondu.

It was named Autumn.

Hazan...

Autumn...

Dünyadan habersiz ve bebekliğinin verdiği mutlulukla

Unaware of the world and with the happiness that comes from infancy.

Çok da güzel bir dünyaya gözlerini açtığını düşündü.

She thought that she had opened her eyes to a very beautiful world.

Annesi ve babası onu çok seviyordu.

His mother and father loved him very much.

Çevresinde onu görenler, akrabaları

Those around him who see him, his relatives.

Annesinin adı da kadermiş.

Her mother's name was also Destiny.

Korumak istemiş onu.

He wanted to protect her.

Herkesten ve her şeyden.

From everyone and everything.

Tek bir dileği varmış Tanrı'dan.

God had only one wish.

Oğlunun o gülen yüzü ve masumiyeti hiç solmasın.

May your son's smiling face and innocence never fade.

Kaçırmış onu.

He has kidnapped her.

Onu seven herkesten.

From everyone who loves him.

Çünkü kadere göre bu gerçek sevgi değilmiş.

Because according to fate, this is not true love.

İnsanlar önce sever, sonra da dövermiş.

People love first, and then they hit.

Önce güler, sonra da taleplerini sıralarmış ondan.

First she would smile, then she would list her demands.

Hazan'ın da aynı kaderi yaşamasından korktu belki.

Perhaps he was afraid of Hazan experiencing the same fate.

Ama yine de bu gerçeği hiç değiştirmedi.

But it still didn't change this reality at all.

Hazan büyüdü.

Autumn has grown.

Artık bir yere tutunmadan yürüyebildiğini fark etti.

He realized that he could walk without holding onto anything.

Ninni okunmadan da uyuyabildiğini.

That she could fall asleep without a lullaby.

Sütünü biraz daha sıcakken içebildiğini fark etti.

He noticed that he could drink his milk when it was a little warmer.

Kader ise bu büyümeyi durdurmaya çalıştı.

Fate tried to stop this growth.

Durdurmak derken oğluna kötülük etmek için değil tabii ki.

Of course, when I say to stop, I don't mean to harm your son.

Sadece onu taşıyabileceği kiloda ve onu bir çizgi filmi mutlu edeceği yaşta kalmasını istedi.

She just wanted him to stay at a weight he could carry and at an age that would make a cartoon happy.

Böylece onun hep yanında olacaktı ve onu tüm kurtlardan koruyabilecekti.

Thus, he would always be by her side and could protect her from all the wolves.

Ama Hazan biraz daha büyüdü gün geçtikçe.

But Hazan grew a little more every day.

Okumayı öğrendi.

She learned to read.

İlk kez aşkı tattı.

She tasted love for the first time.

İlk kez bir kötülük yaptı.

For the first time, he/she did an evil deed.

İlk yalanı söyledi.

He told his first lie.

Kader ise bu değişimin yarattığı yıkımın altında kaldı.

Destiny was buried under the destruction caused by this change.

Hazan ağırlaşmıştı ve artık o en sevdiği çizgi film eskisi gibi onu mutlu etmiyordu.

Autumn had become heavy, and now his favorite cartoon no longer made him happy like it used to.

Kader kendini ikna etti ve biraz fazlasını da halledebilirim diye düşündü.

Fate convinced itself and thought that it could handle a little more as well.

Yüklendi tekrardan sırtına oğlunu.

He loaded his son onto his back again.

Hazan büyüdü, kopya çekti, kavga etti.

Hazan grew, cheated, fought.

Annesine ve babasına hırçınlaştı.

She became rebellious with her mother and father.

Kader dayanamıyordu artık.

Fate could no longer endure.

Hazan gitgide daha da bir ağırlık gibi çöktü üstüne.

Autumn increasingly settled upon her like a heavy burden.

En sonunda bir köşede durdu ve omzundan indirdi oğlunu.

Finally, he stopped in a corner and lowered his son from his shoulder.

Kader yılların birikimiyle öyle şeyler yük etti ki kendine.

Fate has burdened itself with such things due to the accumulation of years.

BİTAP düşmüş ve kaldı.

It has fallen and remained exhausted.

Kanter içinde.

Inside the canter.

Şöyle düşündü bir anlığına.

He thought like that for a moment.

Artık büyüdü ve ben de yalnız başıma bu yükleri sırtlanmaktan çok yoruldum.

She has grown up now, and I am very tired of shouldering these burdens on my own.

Hem onu bu kadar korumakla onun insanların gerçek yüzünü görmesine rengin oluyorum.

By protecting him so much, I am becoming the color for him to see the true face of people.

En iyisi mi bu bilinmezliği tam orta yerinden kesip atmalı.

The best thing to do is to cut this uncertainty right in the middle.

Huzurla gidiyorlar.

They are leaving in peace.

Hırsla kovalıyoruz.

We pursue with fervor.

Gülüyor.

She is laughing.

Ve haykırıyorlar.

And they are shouting.

Dans ediyor.

She is dancing.

Ve kaçıyorlar.

And they are running away.

Geçti Hazan'ın karşısına ve ona babasıyla ilgili tüm gerçeği anlattı.

He faced Hazan and told her the whole truth about her father.

Hazan ise annesinin bunca çabasına karşı sessiz kalmadı tabi.

Of course, Hazan did not stay silent against her mother's efforts all this time.

Artık kendi yürüyebilirdi.

He could walk on his own now.

Artık bazı şeylerden korunmasına gerek yoktu.

He no longer needed to be protected from some things.

Ve annesinin yükünü hafifletmeye çalıştı.

And he tried to lighten his mother's burden.

Bu konuşma o an için belki ikisini de rahatlatmıştı.

This conversation had perhaps relieved both of them at that moment.

Çünkü kader yıllarca içinde biriktirdiği kederini attı.

Because fate has thrown away the sorrow it accumulated over the years.

Hazan ise insanların anlam veremediği değişimine bir cevap buldu.

Autumn found an answer to its change, which people could not comprehend.

Bu sır duvarı bir kez delinmişti artık.

This secret wall had already been punctured once.

Ve ardı arkası kesilmedi.

And it didn't stop there.

Bir yarık oldu önce.

There was a crack first.

Sonra bir oyuya dönüştü.

Then it turned into a hole.

Bir baktılar ki o oyuk.

They looked and saw that it was hollow.

Artık batan titaniğin bile geçebileceği bir tünele dönüşmüş.

It has turned into a tunnel that even the sinking Titanic could pass through.

Hazan annesinin bu gamlı hallerine çok üzüldü yıllarca.

Hazan was very sad for many years about her mother's sorrowful state.

Ve hep biraz daha fazla yük almak istedi.

And he always wanted to take on a little more burden.

Zannetti ki o yükleri alınca annesi mutlu olur.

He thought that his mother would be happy when he took those burdens off.

Ama kader hiç de mutlu hissetmiyordu.

But fate was not feeling happy at all.

Belki de herkes uyuduktan sonra o tünelin ucuna gidip

Maybe after everyone falls asleep, I'll go to the end of that tunnel.

aman Allah'ım ben ne yaptım diyordu.

Oh my God, what have I done, he was saying.

Kontrol edilemez bir çığ gibi.

Like an uncontrollable avalanche.

Kader ve Hazan, kurt ve kuzu.

Fate and Autumn, wolf and lamb.

Bir anne çocuktan kara gündosuna dönüştüler.

A mother turned into a dark tragedy from a child.

Yedikleri işçikleri ayrı gitmez oldu.

Their food does not go separately anymore.

Ama sırları yoktu.

But he had no secrets.

Her şeylerini birbirlerine anlatıyorlardı.

They were telling each other everything.

Aslında mutlulardı da.

Actually, they were happy.

Ama gün bitip gece çökünce tuhaf bir kötü his geliyordu içlerine.

But when the day ended and night fell, a strange bad feeling would come over them.

Anlam veremedikleri o his ki

That feeling they couldn't make sense of.

onların uykularını kaçırıyor

It disturbs their sleep.

ve enerjilerini bir vampir gibi sömürüyordu.

and was draining their energy like a vampire.

Yıllar yine akıp geçti.

The years have passed again.

Kaderin adı artık keder olmuştu.

The name of fate had now become sorrow.

Hazan'ın ise yüzünde keder yollar çizmişti.

Autumn had etched paths of sorrow on his face.

Tüm bu karanlığa bir suçlu aradılar kendilerince.

They searched for a culprit for all this darkness in their own way.

Ama asla içlerini rahatlatacak bir cevap bulamadılar.

But they never found an answer that would put their minds at ease.

Bu suç onların mıydı?

Was this crime theirs?

Fazla mı büyüttüler onu?

Did they blow it out of proportion?

Bilmiyorlardı.

They didn't know.

Ta ki Hazan hem kendi prangasını da

Until Hazan also breaks her own chains.

hem de Kader'in prangasını kırdığı o gün gelinceye kadar.

until the day when Fate breaks its chains.

Evet, evdeki herkes bir şeylerden dolayı mesuldü.

Yes, everyone at home was responsible for something.

Ama tek taraflı bir suç asla yoktu.

But there was never a one-sided crime.

Kader de suçluydu, baba da Hazan da.

Fate was to blame, and so was father and Hazan.

Kuzu nereye giderse

Wherever the lamb goes

Kurt onu takip edermiş.

The wolf would follow him.

Kuzu nereye giderse

Wherever the lamb goes

Kurt onu takip edermiş.

The wolf used to follow him.

Kader'in kimden kaçtığı besbelli aslında.

It's quite clear from whom fate is running away.

İnsanlardan.

From people.

Hepimiz bunu yapmaz mıyız zaten?

Don't we all do this anyway?

Kırgınlıklarımız, yaralarımız ve acılarımız bizi kaçırır hale getirmez mi insanlardan?

Do our resentments, wounds, and pains not make us incapable of connecting with people?

Halbuki bir cennet vaadi bile olabilir karşıda.

However, there may even be a promise of paradise on the other side.

Ama bildiğin cehennem mantığıyla belki biraz da öğrendiğimiz çaresizlikle kutumuzda kalmayı tercih ederiz.

But as you know, with the hellish logic, perhaps a little bit out of the helplessness we've learned, we prefer to stay in our box.

Bu başta çok büyük bir kayıp gibi gözükmese de bir süre sonra ne bir arkadaş ne de aşk hepsi teker teker gider etrafında.

At first, this may not seem like a big loss, but after a while, neither a friend nor love will remain; they will all leave one by one around you.

Kader'in de böyle bir durum yaşaması çok olası.

It is very likely that Kader will experience a situation like this as well.

Belki de en başında bir çatlakla.

Maybe with a crack right at the beginning.

Küçücük bir çatlakla başladı her şey.

Everything began with a tiny crack.

Ve insanlar bu çatlağı büyütmekte bir kusur görmedi.

And people saw no fault in enlarging this crack.

Kırıldı samanla.

It broke with straw.

Kaçtı insanlardan.

He ran away from people.

Hasan'ı da belki de bu yüzden hep kaçırdı insanlardan.

Maybe this is why Hasan always avoided people.

Kırılmasın diye.

So it won't break.

Ailesine baktığımızda bence Kader'in ailesi ilgisiz bir aile olabilir.

When we look at her family, I think Kader's family may be an indifferent family.

Çocuklarını kurtların önüne atmışlardı belki de.

They might have thrown their children in front of the wolves.

Ve bu da onu savunmasız hale getirmiştir.

And this has made him vulnerable.

Onu ilk koruyan insanı da gönlünü kaptırmıştır.

The first person who protected her has also fallen for her.

Bu da kocası olmuştur.

This has also become her husband.

Ama zaten sevginin kelime anlamını bile bilmeyen Kader

But Kader doesn't even know the literal meaning of love.

daha sevgiye doyamamışken ve bunu daha en başında ailesinde tadamayınca

when I hadn't yet had enough of love and couldn't taste it in my family from the very beginning

nasıl sevgi verebilirdi karşıya?

How could it give love to the other side?

Kocası da bu yüzden aldattı belki de Kader'i.

Perhaps this is why her husband cheated on Kader.

Onda bulamadığı mutluluğu karşıda bulabilmek için.

To be able to find the happiness that he couldn't find in her over there.

Ama bulabildi mi? Oraya birazdan geleceğiz.

But could he/she find it? We will come there shortly.

Kocasından aldığı darbeyle birlikte Kader'in hayatı bir kedere dönüştü.

With the blow she received from her husband, Kader's life turned into sorrow.

Ne yazık ki.

Unfortunately.

Sığındığı mağara üzerine yıkıldı onun.

The cave he took refuge in collapsed on him.

Ve ne gariptir ki başından beri kaçan bu kadın orada durdu.

And how strange it is that this woman, who has been fleeing from the beginning, stood there.

Hem de buna Hasan'ı da mahkum etti.

Moreover, he condemned Hasan to this as well.

Oysa ne de güzel olurdu kaçabilmek bu çocuklara.

How nice it would be for these children to be able to escape.

Bir ilkbaharda camını açtığı arabadan gökyüzüne bakmak.

Looking up at the sky from the car with the window open in the spring.

Ama olmadı işte.

But it didn't work out.

Neden peki?

Why is that?

Sevgi alabilme umuduyla mı?

Hoping to be able to receive love?

Yoksa değişeceğine olan inanç mı?

Or is it the belief that it will change?

Yoksa Kader içinde olduğu keder çukurunun farkında bile değil miydi?

Or was Fate not even aware of the pit of sorrow it was in?

Hangisi olursa olsun Kader kedere zincirlendi.

Whatever happens, fate is chained to sorrow.

Kaçamadı da.

He couldn't escape either.

Vuramadı da o adamı.

He couldn't hit that man.

Belki bir korkusu vardı.

Maybe there was a fear.

Masallardaki o bilgi kişi belki de bu metanetinin sonunda ona bir ödül bahşedecekti.

That knowledgeable person in the fairy tales might grant him a reward at the end of this resilience.

Ya da Allah'ın ilahi adaletine inandı.

Or he believed in God's divine justice.

Bilmiyoruz.

We don't know.

Ne olursa olsun kaderler bu ülkenin bir yüzünü yansıtır.

No matter what happens, the destinies reflect one side of this country.

Kaderlerin kedere dönüşmediği bir gelecek de mümkün bence.

I believe a future where destinies do not turn into sorrow is also possible.

Sadece bir uyanış.

Just an awakening.

Domino taşı gibi devrilen farkındalık hali.

A state of awareness that falls like a domino.

Sizin zincirinizi kıracak.

It will break your chain.

Ve o zaman kovalama sırası size geçecek.

And then it will be your turn to chase.

Tüm hikayelerin ortak yanı nedir Kurt?

What is the commonality of all stories, Wolf?

Hepsi biter.

It all ends.

Hasan'ın psikolojisini anlamak o kadar da zor değil aslında.

Understanding Hasan's psychology isn't that difficult, actually.

Biz değil miyiz Hasan?

Aren't we, Hasan?

Kışın solan, baharda açan bir çiçek bana sorarsan.

If you ask me, it's a flower that withers in winter and blooms in spring.

Sadece bilmek midir tüm sorun?

Is knowing everything the only problem?

Yoksa kalp hisseder mi tıpkı Hasan'ın yaşadığı gibi?

Or does the heart feel like Hasan experienced?

Bence ikisinin de etkisi var.

I think both of them have an effect.

İnsan kör bir varlık değildir.

A human is not a blind being.

Küçükken o kapıda asılı bornozlu canavar sanıp da yorganın altına saklanmak gibi bir şey Hasan'ın yaşadığı.

What Hasan experienced was like thinking the bathrobe hanging by the door was a monster and hiding under the blanket when he was little.

Tek fark bilmesi.

The only difference is knowing.

O canavar mı?

Is that a monster?

Yoksa bir silüet mi?

Or is it a silhouette?

Ne yazık ki Hasan, o bir canavardı.

Unfortunately, Hasan was a monster.

Ve sen ancak bunu kafanı kontrol etmek için hafifçe dışarı çıkardığında fark ettin.

And you only noticed this when you gently took it out to check your head.

Hasan'ın durumundaki çocuklar büyürler.

Children in Hasan's situation grow up.

Erken büyürler hatta.

They grow up even early.

Çünkü koşmaları gerekir.

Because they need to run.

Bu tempoya narin vücutları ve kırılgan duyguları ayak uyduramaz.

Delicate bodies and fragile emotions cannot keep up with this pace.

Her şeyi anladı da Hasan.

Hasan understood everything too.

Annesini anlayamadı.

He did not understand his mother.

Bu suçun kaderde mi olduğunu gösteriyordu?

Was it showing that this crime was destined?

Çok düşündü Hasan.

Hasan thought a lot.

Hayır dedi sonunda.

He said no in the end.

Annem belki de son sürat kaçtı ama canavar çok hızlıydı.

My mother might have fled at full speed, but the monster was very fast.

Belki de o yüzden yaralandı yer yer.

Maybe that's why it got hurt in places.

Ve belki de o yüz bu yüzden hiç aklımdan çıkmadı diye düşündü.

And maybe that's why that face never left my mind, he thought.

Hasan durdu ve düşündü.

Hasan stopped and thought.

Belki de canavar kovalamaktan zevk alıyor.

Maybe it enjoys chasing monsters.

Dursak yerimize ne yapar acaba?

I wonder what happens if we stop?

Bir silah bulup kalbine sıksak.

If we found a gun and shot it into your heart.

Ölür mü yoksa kurşun geçirmez bir bedeni mi var?

Will he die or does he have a bulletproof body?

Tıpkı ruhu gibi.

Just like its soul.

Suçladı kendisini.

He blamed himself.

İster istemez her Hasan'ın yaptığı gibi.

Whether he wants to or not, just like every Hasan does.

Biraz daha cesur olabilseydim de inseydim annemin sırtından.

If I could be a bit braver, I would get off my mother's back.

Dikilip karşısına bir odun parçası da olsa saplayabilseydim kalbine.

If I could stab a piece of wood into your heart while standing in front of you.

Onu ancak bu paklar diye düşündü.

He thought that only the packs would handle it.

Tabi bu sırada hala daha kaçıyorlardı.

Of course, they were still running away at the same time.

Ne garipti.

How strange.

Ne durup dinlenebildiler.

They couldn't stop and rest.

Ne su içebildiler.

They couldn't even drink water.

Ne uyku ne de yemek.

Neither sleep nor food.

Son sürat sanki bir hortumdan kaçarcasına kaçtılar.

They fled at full speed as if they were escaping from a hose.

Hayat ise hiç merhametli davranmadı ikisine.

Life has never shown mercy to either of them.

Bir hikaye vardı ortada.

There was a story in the middle.

Bu bir masal değildi.

This was not a fairy tale.

Gökkuşağının altında uyandıkları.

They woke up under the rainbow.

Bir gerçekti.

It was a truth.

Sert bir gerçek.

A harsh truth.

Ama ne kaderin ne de Hasan'ın hikayesini bu şekilde bitirmek istemiyorum.

But I don't want to end either your fate or Hasan's story this way.

Bu yayın iyi bir son hak ediyor.

This publication deserves a good ending.

İster kaç ister diren.

Run if you want, resist if you want.

Fark etmez.

It doesn't matter.

Gelelim babaya.

Let's come to the father.

Babanın haklı olduğu tek bir konu var.

There is only one issue that your father is right about.

Kaçış temasının hayatına dayatılması.

Imposition of the escape theme on life.

Ama onda bile babanın bir şeyler yapabileceğini biliyordu Hasan ve annesi.

But even in that, Hasan and his mother knew that his father could do something.

Babanın konfor alanı çok daha önemliydi.

Your father's comfort zone was much more important.

Onun hayalleri, onun arzuları ve onun duyguları.

His dreams, his desires, and his feelings.

Hep Hasan'dan daha önemli oldu.

It always became more important than Hasan.

Hem evde hem de hayatta.

Both at home and in life.

Gün geldi ve o büyük gerçek tekrardan yüzlerine çarptığında Hasan ve annesine iki şey oldu.

The day came, and when that great truth hit their faces once again, two things happened to Hasan and his mother.

Kader öfkeye, Hasan ise sessizliğe dönüştürdü duygularını.

Fate turned anger into silence for Hasan.

Artık bu evde tek bir rüzgar bile esmeyecek.

There will not be a single breeze blowing in this house anymore.

Bu kış asla bitmeyecek.

This winter will never end.

Bu fırtına önüne kattığın her şeyi silip süpürecek.

This storm will wipe out everything you have brought with you.

İşte şimdi farkındalardı her şeyin.

Now they were aware of everything.

Kışın ortasında sokağdan canavarın, onun umarsızlığının, bencilliğinin.

In the middle of winter, the monster from the street, its indifference, its selfishness.

Ve artık durdular.

And now they have stopped.

Kaçmıyorlardı artık.

They were no longer running away.

Onca sene koşulan bu yolun sonunda kader nefes nefese bile kalmamıştı inan.

After all those years running on this path, fate hadn't even been left breathless, believe me.

Karşı karşıyaydılar.

They were face to face.

Birbirlerinden hamle bekliyorlardı artık.

They were now waiting for a move from each other.

O hamle hiçbir zaman gelmedi.

That move never came.

Canavar ikisini de aleviyle küle dönüştürdü demem.

The monster turned both of them into ashes with its flames, I wouldn't say.

Bu podcastı açıklı bir şekilde bitireceğinden ben bence yaşanmış olanları anlatayım.

Since this podcast will conclude clearly, I think I should recount what has happened.

Kader aslında o canavarı kaçıracak şeyi pekala biliyordu.

Fate actually knew very well what would deprive that monster.

Bunca zaman onu kullanmamasının sebebi onu insan yapan değerleriydi belki de.

Perhaps the reason he hadn't used it all this time was the values that made him human.

Yoksa kadere nasıl hak verebiliriz?

Otherwise, how can we give ourselves to fate?

Ya da onu perişan eden merhameti?

Or the mercy that drives him to despair?

Hangisi olursa olsun kader son bir sözüyle sanki kutsal bir söz bu canavarı ortadan kaldırmayı başardı.

No matter what it is, fate seemed to have managed to eliminate this monster with a final word, as if it were a sacred saying.

Hasan'ın elini tuttu ve öptü.

She held Hasan's hand and kissed it.

Başını sıvazladı.

He patted his head.

Sanki geçti der gibi.

It feels like it just passed.

Sonra da annen başardı der gibi bir gülümseme belirdi yüzünde.

Then, a smile appeared on her face as if she was saying that your mother succeeded.

Etraflarına baktılar.

They looked around.

Ama ne bir dost ne de bir düşman.

But neither a friend nor an enemy.

Artık o ormanda tek başlarına olduklarının da farkındalardı.

They were already aware that they were alone in that forest.

Aslında hep yalnızlardı.

In fact, they were always alone.

Sadece canavar onları kovalarken farkında değillerdi.

They were only unaware while the monster was chasing them.

Hepsi bundan ibaretti.

It was all about that.

El ele tutuştular ve kutup yıldızına baktılar.

They held hands and looked at the North Star.

Onun ışığında yer yer durup ağlayarak da olsa bir limana vardılar.

They reached a harbor, sometimes stopping and crying in its light.

Bir gemiye bindiler.

They boarded a ship.

Ve bu diyardan gittiler.

And they left this land.

Arkalarında ne bir ses ne bir seda sadece sonsuz bir veda bıraktılar.

They left behind neither a sound nor a trace, only an infinite farewell.

Hikayemiz sonlanırken bazı gerçekleri de konuşmalıyız.

As our story comes to an end, we should also talk about some truths.

Türkiye'de binlerce Hasan ve binlerce kader var bunu biliyoruz.

We know that there are thousands of Hasans and thousands of destinies in Turkey.

Ama çoğunun sonu kötü bitse de iyi biten bir azınlık da yok değil.

But although the end of most is bad, there are a minority that ends well.

İyi sonlar siz onu kovalamadığınızda kapınızı çalmayanı yazık ki.

Good endings come to those who, unfortunately, are not chased away when they knock on your door.

Bak kader ve Hasan'a onlar tam 20 sene boyunca koştular.

Look, fate and Hasan, they ran for a full 20 years.

Ama günün sonunda canavardan kurtuldular.

But in the end, they got rid of the monster.

Canavar bir metafor olsa da duygularımızı yansıtıyor bu hikayede.

Although the monster is a metaphor, it reflects our emotions in this story.

Korkularımızı, başkalarına karşı kendimizi kanıtlama isteğimizi,

Our fears, our desire to prove ourselves to others,

utançlarımızı, pişmanlıklarımızı ve hatta umudumuzu simgeliyor.

It symbolizes our shame, our regrets, and even our hope.

Bu yüzden asla yorulmadı ve asla yaralanmadı canavar.

That's why the monster never got tired and never got hurt.

Çünkü son gelip çattığında kader ve Hasan korkularıyla yüzleşmesini bildi.

Because when the end came, fate and Hasan knew how to face their fears.

Umutlarının farkına vardı.

He realized his hopes.

O dipsiz kuyudan çıkmayı başardı.

He managed to escape from that bottomless pit.

Hayat da biraz böyledir zaten.

Life is a bit like this, anyway.

Kimi zaman kendimize, kendi varlığımızı ve kendi arzuslarımızı

Sometimes we question ourselves, our own existence, and our own desires.

unuttuğumuz zamanlar gelir.

Times we forgot come.

Çoğu zaman hatta öncelik kendimizde bile değildir.

Most of the time, even the priority is not even within ourselves.

Başkaları ve başkalarının duyguları, arzuları hep bizim önceliğimiz olur.

The feelings and desires of others always become our priority.

Ve zamanla sessizleşir, unuturuz.

And over time, we quiet down, we forget.

Bu hayatta beni ne mutlu eder? Unuturuz.

What makes me happy in this life? We forget.

Hayallerim nelerdi? Unuturuz.

What were my dreams? We forget.

Am yani tabirle köleleşiriz.

We would become enslaved, so to speak.

Ve başka birisinin hayallerinde varlığımızı sürdürmeye çalışırız.

And we try to continue our existence in someone else's dreams.

Hak ettiğimiz bu mu peki? Hayır.

Is this what we deserve? No.

Kader korkusundan değil, inancından bırakmadı kocasını.

She did not let go of her husband not out of fear of fate, but out of faith.

Çünkü o her insanın bir iyi yanı olacağına

Because everyone has a good side.

ve günahlarının kefaretine ödenebileceğine inanıyordu.

And he believed that the sins could be atoned for.

Ama bu onun 20 sene boyunca son sürat koşmasına sebep oldu sadece.

But this only caused him to run at full speed for 20 years.

Merhamet insan olarak bizi diğer tüm insanlardan ayıran

Compassion is what distinguishes us as humans from all other people.

en önemli duygudur bence.

I think it is the most important emotion.

Ama herkese de merhamet edilmez.

But not everyone is granted mercy.

Herkesi affedemezsiniz.

You can't forgive everyone.

Sizi yoran yükler vardır. Tek tek affedip kurtulabilirsiniz.

There are burdens that tire you. You can be freed by forgiving them one by one.

Oysa bazı taşlar sanki kıskınken düşmüştür sırtınıza.

Yet some stones seem to have fallen on your back out of jealousy.

Derinliyse kaynaşmıştır.

If it's deep, it has fused.

Ve ne yazık ki bir ömür boyu size yük olur.

And unfortunately, it will be a burden on you for a lifetime.

Söküp atmak isteseniz kendi bedeniniz parçalanır.

If you want to tear it off, your own body will fall apart.

Öyle bir şey bu durum.

It's such a situation.

O yüzden Kader ve Hazan asla affetmedi canavarı.

That's why Kader and Hazan never forgive the monster.

Çünkü nereye giderlerse gitsinler o canavardan bir iz

Because wherever they go, they leave a trace of that monster.

hep onları görünür kılacaktı ne yazık ki.

It would unfortunately make them always visible.

İşin en güzel kısmı da şuydu ki

The best part of the job was that

başka bir kıskın taş bedenlerine saplanmadan evvel onu yok ettiler.

They destroyed it before it became embedded in other jealous stone bodies.

Belki de bir yükten bir şey olmaz diye düşünmeye devam etseler de

Maybe they continue to think that nothing will come from a burden.

o murgaları kırılıp sakatlanacaklardı.

They would break and get injured those chickens.

Affetmek önemli bir şeydir.

Forgiveness is an important thing.

Ama herkes affedilmez.

But not everyone is forgiven.

Evet tekrarlıyorum.

Yes, I repeat.

Eğer bunu dinleyen bir kaderse veya Hazan ise

If this is a fate that listens or is a Hazel.

o zaman onlara da şunu söylemek istiyorum.

Then I want to tell them this.

Yaşadığınız şey hiç ama hiç kolay değildi.

What you went through was not easy at all.

Ama bir tarafta ömrünüz nihayete erinceye kadar bir ebelemece oyunu var.

But on one side, there is a game of hide-and-seek until the end of your life.

Siz şu an bunun içindesiniz.

You are currently in this.

Bir tarafta ise el ele tutuşup o canavardan kurtulmak ve artık koşmamak var.

On one side, there is holding hands to escape that monster and no longer run.

Siz ne yazık ki o canavarın aklınıza işlediği şeylerden ibaret sanıyorsunuz kendinize.

Unfortunately, you think of yourself as nothing more than the things that monster has instilled in your mind.

Ama öyle değilsiniz.

But you are not like that.

Siz çok daha güçlüsünüz.

You are much stronger.

Gücünüzün farkına varın.

Realize your power.

Artık kendinize bir dönün ve sorun.

Now turn to yourself and ask.

Mutlu muyuz?

Are we happy?

Huzurlu muyuz?

Are we at peace?

Gece yatağımızda rahat mıyız?

Are we comfortable in our bed at night?

Bunlar hayatınıza kalıcı mı peki?

Are these permanent in your life?

Artık kendinize dürüst olmanın zamanı geldi.

It's time to be honest with yourself.

Her ne yola girerseniz girin bu podcast ile birlikte size bir yardım yollayacağım.

Whatever path you take, I will send you some help with this podcast.

Artık ne zaman koşmaktan yorulursanız gökyüzüne bakın ve diğerlerinden daha fazla parlayan bir yıldız bulun.

Whenever you get tired of running, look up at the sky and find a star that shines brighter than the others.

İşte o sizin canavardan kurtulmanızın geçici bir yolu.

Here is a temporary way for you to get rid of that monster.

Siz ona baktıktan sonra canavar kısa bir süreliğine ortadan kaybolacak ve bir süre dinlenip plan yapabileceksiniz.

After you look at it, the monster will disappear for a short time, and you will be able to rest and make a plan for a while.

Siz canavarınızdan çok sıkıldınız.

You are very bored with your monster.

Siz yoruldunuz artık.

You are tired now.

Herkese ettiğiniz merhamete artık kendinize etmenin zamanı geldi kadergazın.

It's time to show the compassion you've extended to everyone to yourself now, fate's gas.

Size kendiniz adını affediyorum.

I forgive you for your name.

Artık ne yaparsanız yapın ve o gemiye binin.

Do whatever you want now and board that ship.

Yoksa bir ömür ensenizde canavarın soğuk nefesiyle koşacaksınız.

Otherwise, you will spend a lifetime running with the cold breath of the monster on your neck.

Şimdi hazana ve kadere bakıyorum biliyor musunuz?

Now I am looking at autumn and fate, do you know?

Anları görüyorum.

I see the moments.

Hissediyorum hatta şu an beni dinliyorlar.

I can feel it; in fact, they are listening to me right now.

Ve çok yakında bu esaretten kurtulacaklarını biliyorlar.

And they know that they will soon be freed from this captivity.

Kaderin keder olmadığı ve hazanın da yüzünde kederin yollar çizmediği bir geleceğe, canavarın yok olduğu bir güne.

To a future where fate is not sorrow and autumn does not carve paths of sorrow on its face, to a day when the monster is gone.

Bu kayıt tamamen hazana ve kadere.

This record is entirely about autumn and fate.

Ve böyle bir süre doğduğumuz gibi bir süre sonra,

And just as we are born, after a while,

bu çizgi film çizgisinin sonuna kadar,

to the end of this cartoon line,

şu şekilde çizgi film şeklinde yadırıcı bir seferler bulacaoğuz.

In this way, there will be strange occurrences like a cartoon, Bulacoğuz.

Bunu ilk Luca Buscini'nin burada görüyor musunuz?

Do you see this for the first time, Luca Buscini?

Bu videoyu izlediğiniz için teşekkür ediyorum.

Thank you for watching this video.

Bir sonraki videoda görüşmek üzere.

See you in the next video.

İyi gidelin.

Safe travels.

İzlediğiniz için teşekkür ederim.

Thank you for watching.