Nerden başlayacağını bilemiyorsan bunu söyleyerek başla!

Herkese merhaba, ben Şeyma.

Hello everyone, I'm Şeyma.

Bugün yeni bir podcast'a başlıyorum.

I'm starting a new podcast today.

İsmi Kendi Halim'den.

The name is from Kendi Halim.

Ne yapacağım bu podcast'ta, neler olacak?

What will I do in this podcast, what will happen?

Kendi halimden, kendi içimden, kendi ruhumdan, fiziksel, duygusal, ruhsal dünyamdan

From my own state, from my own inner self, from my own soul, from my physical, emotional, and spiritual world.

olanları, geçenleri, yaşadıklarımı, öğrendiklerimi, fark ettiklerimi size anlatacağım.

I will tell you about what happened, what has passed, what I experienced, what I learned, and what I noticed.

Belki size de bir şeyler ifade eder, bir noktada buluşuruz diye düşünüyorum.

Maybe it means something to you as well, I think we will meet at some point.

İlk günün konusunu başlıkta da gördüğünüz gibi başlamak, bir şeylere başlamak, bir şeylere adım atmak olarak

As you can see in the title, the topic of the first day is starting, beginning something, taking a step towards something.

birinci bölümün başlangıcı olduğu için ben de başlamak üzerine konuşmak istedim.

Since it is the beginning of the first section, I wanted to talk about starting as well.

İki sebebi var aslında.

There are actually two reasons.

Hem bu bir başlangıç olduğu için bu bölümde bunu konuşmak istedim.

Since this is a beginning, I wanted to discuss this in this section.

Hem de başlamakla ilgili bir süredir ciddi bir problem yaşıyordum.

I had been experiencing a serious problem related to starting for a while.

Ve yakın zamanda biriyle bir şey konuşmam gerekiyordu.

And I needed to talk to someone about something recently.

Ve nasıl başlayacağımı bilmiyordum buna.

And I didn't know how to start with this.

Ve biri dedi ki, o zaman nasıl başlayacağız?

And one said, so how will we start?

Başlayacağını bilmediğinden başla.

Start because you don’t know when it will begin.

Mantıklı geldi.

It seems reasonable.

Ve ben de bundan başladım.

And I started with this.

Ve bir şekilde konuşma aktı gitti.

And somehow the flow of conversation was lost.

Bunun üzerine dedim ki, okey burada da nasıl başlayacağını bilmiyorum.

I said, okay, I don’t know how to start here either.

O zaman belki bundan konuşarak başlarım.

Then maybe I will start by talking about this.

Ve belki böyle devam eder.

And maybe it will continue like this.

Bir şeylere başlamak benim için her zaman zor oldu.

Starting something has always been difficult for me.

Kolay olmadı.

It wasn't easy.

Adım atmak.

Taking a step.

Ben bunu istiyorum demek.

This means "I mean, I want this."

Bunu yapmak istiyorum demek.

I want to do this.

Kolay olmadı.

It wasn't easy.

Çünkü başladığım zaman bunu sürdürebilmek zor bir meziyet bana göre.

Because when I start, being able to maintain it is a difficult skill in my opinion.

Yani sürdürülebilirlik dediğimiz şey üzerine çokça düşünüyorum.

So I think a lot about what we call sustainability.

Ve sürdürebilme becerim.

And my ability to sustain.

Geliştirmem gereken bir beceri.

A skill I need to develop.

Bunun vücudumuzdaki kaslar gibi olduğunun farkındayım.

I am aware that this is similar to the muscles in our body.

Ve vücudumdaki kasları güçlendirmek istediğimde onları çalıştırmam gerektiği gibi bunu da çalıştırmam gerektiğinin farkındayım.

And when I want to strengthen the muscles in my body, I realize that I need to work on this as well.

Ve bu yüzden bu son konuşmada yaptığım başlama fikri de bana iyi gelince bu kası çalıştırmaya karar verdim.

And that's why I decided to work out this muscle since the idea of starting it felt good to me in this last conversation.

Beni heyecanlandıran bir şey açıkçası bu.

Honestly, this is something that excites me.

Çünkü büyük bir kendilik aktivasyonu aynı zamanda.

Because it is also a great self-activation.

Ne demek kendilik aktivasyonu?

What does self-activation mean?

Kendilik aktivasyonu şu demek.

Self-activation means this.

Kendimizi gerçekleştirmek için, ortaya koymak için yaptığımız her şey kendilik aktivasyonu olabilir.

Everything we do to realize ourselves and to express ourselves can be a form of self-activation.

Yani yemek yapmayı çok seviyorsam ve bir yumurta kırdıysam tavaya bu da bir kendilik aktivasyonu olabilir.

So if I love cooking and I crack an egg into the pan, that can also be an activation of selfhood.

Ama...

But...

...kariyerimin herhangi bir...

...any part of my career...

...kendisi...

...himself...

...herhangi bir noktasında artık bunu istemediğimi düşünüp vazgeçip, bunu bırakıp bambaşka bir hayata ve kariyer planına geçmek de bir kendilik aktivasyonu olabilir.

...at any point, deciding that I no longer want this, giving up, and moving on to a completely different life and career plan can also be a self-activation.

Bazen çok büyük büyük şeylermiş gibi düşünüyoruz ama o kadar büyük bir şey değil.

Sometimes we think they're very big things, but they're really not that big.

Bu podcast da benim için öyle.

This podcast is like that for me.

Bir kendilik aktivasyonu.

A self-activation.

Bu sene 30 yaşıma girdim.

This year I turned 30 years old.

Bu benim için heyecanlı bir şey.

This is an exciting thing for me.

30 yaşına gelmek.

To turn 30 years old.

Ve daha doğrusu 30 yaşına gelmekten ziyade...

And more precisely, rather than turning 30...

...30 yaşımın...

...at the age of 30...

...30. yaşımın süreci.

...the process of my 30th year.

Çünkü bir sürü yeni şeyi deneyimlediğim bir yazdı.

Because it was a summer in which I experienced a lot of new things.

Ve o kadar çok yeni şeyi deneyimledim ki...

And I have experienced so many new things that...

...daha çok yeni şeyi deneyimlemeye, başlamaya karar verdim.

I decided to experience and start more new things.

Çünkü yeni şeyleri deneyimlemekten kaçınmamın en temelindeki şey aslında korku duygusuydu benim özelimde.

Because the fundamental reason for my avoidance of experiencing new things was actually the feeling of fear in my case.

Korkudan dolayı o kadar hareket edemez bir hale geçiyordum ki ne kadar istesem de içimde bir şeyler bas bas bağırsa da hepsini susturup olduğum yerde duruyordum ya da bir şekilde onun içine kendimi attıysam bile onun içinde olmak istediğim şekilde olmuyordum yani diyelim ki bir eğitime gitmeye karar veriyorum çok zorlanıyorum ve o kadar zorlanıp korkuyorum ki ancak iki sene sonra gidebiliyorum.

I was becoming so immobilized by fear that no matter how much I wanted to, even though something inside me was screaming, I silenced it all and stood still; or even if I somehow threw myself into it, I wasn’t able to be in it in the way I wanted. For example, let’s say I decide to attend a training; I struggle a lot, and I’m so overwhelmed and scared that I can only go after two years.

Ancak iki sene sonra gidebiliyorum.

However, I can go after two years.

Ya da diyelim ki iki senenin sonunda gidebildim.

Or let's say I managed to go after two years.

Gittikten sonra da bu sefer orada gerçek kendiliğimi ortaya koymakta çok zorlanıyorum bu sefer.

After I go, I have a lot of difficulty revealing my true self there this time.

Çünkü yine korkuyorum gibi.

Because it feels like I'm scared again.

Ama korkumun üzerine çokça gittiğim bir süreçten geçtim bu sene.

But I went through a process this year where I confronted my fear a lot.

Ve korkumun üzerine gittikçe yani korktuğum şeyin içine bizzat literally kendimi atıyorum.

And as I confront my fear, I am literally throwing myself into the very thing that I am afraid of.

Atıp da onunla baş başa kalınca ve bir şekilde içimden çıktığımı deneyimleyince çünkü bu bildiğim bir bilgi ama bildiğimiz bilgiler ne yazık ki deneyimlerimizin önüne geçemez.

When I threw it away and found myself alone with it, and when I experienced somehow coming out from within, because this is a piece of knowledge I know, but unfortunately the knowledge we have can never surpass our experiences.

Çünkü kaygı ve stres anında bildiğimiz şeylerin olduğu beyin bölmesi tabiri yerindeyse kilitlenir bir oda gibi düşünürsek kapısı kilitlenir.

Because in moments of anxiety and stress, the part of the brain where we keep what we know essentially gets locked, think of it like a room whose door is locked.

Ve biz oraya artık ulaşamayız.

And we can no longer reach there.

Ve önceki deneyimlerimiz neyse ona göre hareket ederiz.

And we act according to what our previous experiences are.

Benim de olan bende de olan buydu.

What I had was also what I had.

Bunu bilmeme rağmen bunu deneyimlemediğim için zorlanıyordum.

Even though I knew this, I was struggling because I hadn't experienced it.

Ve bunu deneyimledim.

And I experienced this.

Bunu deneyimledikten sonra bu inanılmaz iyi gelmeye başladı bana.

After experiencing this, it started to feel incredibly good to me.

Çünkü deneyimledikçe korku duygum azaldı.

Because as I experienced it, my feeling of fear decreased.

Sanki küçüldü.

It seems like it shrank.

Sesi kısıldı.

Her voice was muted.

Yani gerçekten fiziksel olarak hayal ediyorum.

So I really imagine it physically.

İmajine ediyorum.

I'm imagining.

Sanki böyle bir bölüm sonu canavarı gibi bir şey vardı.

It was as if there was something like a cliffhanger monster.

Ve küçüldü küçüldü küçüldü o bölüm sonu canavarı.

And it shrank and shrank and shrank, that end-of-level monster.

Bölümün içerisinde daha kolay baş edebileceğim küçük canavarlar vardı.

There were little monsters inside the section that I could handle more easily.

Ve sanki onlardan birine dönüştü gibi hissediyorum.

And it feels like I have turned into one of them.

Şu anda ilişkim böyle korkumla.

Right now, my relationship is like this with my fear.

Ve o yüzden daha çok şey deneyimlemeye karar verdim.

And that's why I decided to experience more things.

Ve 30. yılımı, 30. yaşımı, bu dünyadaki 30. yılımı yeni şeyler deneyimlemeye adadım.

And I dedicated my 30th year, my 30th birthday, my 30th year in this world to experiencing new things.

Ve yeni şeyler deneyimlemeye adayınca önüme inanılmaz bir dünya çıktı.

And when I was open to experiencing new things, an incredible world unfolded before me.

İnstagram'da gördünüz mü bilmiyorum ya da sosyal medyada.

I don't know if you saw it on Instagram or social media.

Şöyle bir video var.

There is a video like this.

4-5 yaşlarında bir kız çocuğu.

A girl about 4-5 years old.

Önce birini su kaydırağının başındalar.

First, they are at the top of the water slide.

Ve önce birini itiyor.

And first, he/she is pushing someone.

Kendinden önce yetişkin birini itiyor kaydırakta.

He is pushing an adult ahead of him on the slide.

Ve sonra kendisi oturuyor kaydırağın o tam kaymak için olan yerine.

And then he sits down in the exact spot of the slide for sliding down.

Ve sırtından iki elini, iki eliyle birlikte kendi kendini itiyormuş gibi yapıyor.

And he is pretending to push himself with both hands from behind.

Ve benim o bölüm sonu canavarından küçülen korkum sayesinde,

And thanks to my fear of that season finale monster, which has shrunk,

hani korkumun küçülmesi sayesinde,

you know, thanks to the shrinking of my fear,

ben şu anda bunu yaparken,

I'm doing this right now,

bunu yaparken buluyorum kendimi.

I find myself doing this.

Bunu yapamıyorsam eğer de,

If I can't do this, then,

bunu yapmak için kendimi cesaretlendiriyorum.

I'm encouraging myself to do this.

Hatta o kadar ki bazen bunu fiziksel olarak yapıyorum.

In fact, sometimes I do this physically.

Yakın bir zamanda raftinge gittim.

I went rafting recently.

Ve gittiğim yer soğuk bir suydu.

And the place I went was cold water.

Rafting benim en azından bildiklerim öyle.

Rafting is at least what I know.

Genelde böyle soğuk çaylarda, derelerde vesaire yapılan bir şey olduğu için,

Generally, since it's something typically done in cold teas, streams, etc.,

akıntının gücünden dolayı.

due to the power of the current.

Soğuk bir suydu.

It was a cold water.

Soğuk su vardı.

There was cold water.

Ve teknede işte 8-10 kişi kadarız.

And there are about 8-10 of us on the boat.

Ve hani bir yere geldik ve tekneyi kullanan kişi dedi ki,

And you know, we arrived at a place and the person using the boat said,

botu kullanan kişi dedi ki,

the person using the bot said,

suya atlayabilirsiniz.

You can jump into the water.

Şu an burada yüzebilirsiniz.

You can swim here right now.

Herkes birbirine baktı.

Everyone looked at each other.

Grupta derim bir sessizlik oluştu.

A silence emerged in the group.

Ve içimde inanılmaz benim de büyüdü bu ses.

And this sound has grown incredibly within me too.

Ve en sonunda gerçekten ayağımı botun iki bacağımı kenarından suya sokup,

And finally, I really dipped my foot and two legs into the water from the edge of the boot,

kendimi sırtımdan, o kızın yaptığı gibi ittim.

I pushed myself from my back, just like that girl did.

Ve inanılmaz bir deneyimdi.

And it was an incredible experience.

Şöyle inanılmaz bir deneyimdi.

It was such an incredible experience.

Su çivi gibiydi.

It was like water.

İçine girdiğim andan itibaren çıkmak istedim.

I wanted to get out from the moment I entered.

İlk başta ayaklarım uyuştu.

At first, my feet went numb.

Ve suyun içine işte dibine daldım çıktım.

And I dove into the water and came up from the bottom.

Ve hemen zihnimde çıkmak vardı sadece o deneyimin.

And there was only the experience to emerge in my mind.

Çünkü benim için çok zor bir şeydi.

Because it was a very difficult thing for me.

Ve fiziksel olarak zor.

And physically difficult.

Sadece duygusal olarak.

Only emotionally.

Sadece duygusal olarak değil.

Not just emotionally.

Fiziksel olarak da inanılmaz üşüyorum.

I am incredibly cold physically as well.

Vücudumdaki her hücre bağırıyor.

Every cell in my body is screaming.

Çık buradan çabuk.

Get out of here quickly.

Yani şu anda bunu değiştir diye.

So right now, it's saying to change this.

Ve sonra dedim ki bottakiler hemen beni çıkarın.

And then I said, get me out of here immediately.

Ve ben bota doğru çıktım.

And I climbed onto the boat.

Ama inanılmaz keyifliydi.

But it was incredibly enjoyable.

Ve sonra o korku duygusu birazcık daha küçüldü sanki.

And then that feeling of fear seemed to shrink a little more.

Ben bunu yaptıktan sonra.

After I do this.

Evet üşümüştüm.

Yes, I was cold.

Evet işte hücrelerim bağırmıştı.

Yes, my cells were screaming.

Evet evet evet bir sürü şey.

Yes yes yes, a lot of things.

Ama günün sonunda bunu yapmıştım.

But at the end of the day, I had done this.

Ve bu çok keyifliydi.

And this was very enjoyable.

O yüzden bir daha atladım suya.

That's why I jumped into the water again.

Ve sonra rafting boyunca 4 veya 5 yerde durduk.

And then we stopped at 4 or 5 places during the rafting.

Ve her yerde suya atladım.

And I jumped into the water everywhere.

Bir yerde bir iskele vardı.

There was a pier somewhere.

İskeleden de atladım.

I jumped from the pier too.

Ve yaptıkça bu o kadar keyifli bir hale geldi ki.

And as I did it more, it became so enjoyable.

Ben bir süre sonra bir daha nerede duracağız diye düşünürken kendimi buldum.

I found myself wondering where we would stop again after a while.

Çünkü bunu bir daha bir daha yapacağım.

Because I will do this again and again.

Bir daha bir daha bir daha deneyimlemek istedim.

I wanted to experience it again and again.

Ve fark ettim ki korku duyguma teslim olmak çok kolay benim için.

And I realized that surrendering to my feeling of fear is very easy for me.

Çünkü korku duygum o kadar büyük bir deneyim alanımı kaplıyor ki beynimde.

Because my feeling of fear occupies such a large area of experience in my brain.

Bunun için olan alan o kadar büyük ki.

The area for this is so large.

Tam tersine hareket etmek çok zor.

It's very difficult to move in the opposite direction.

Ama bunu gerçekten o anda fark edip tam tersine bir şey için.

But I really noticed it at that moment for something completely opposite.

Değiştirmeye çabaladığımda oluşan sonuç bu örnek üzerinden muazzam keyifliydi.

The result that occurred when I tried to change was tremendously enjoyable through this example.

Her örnekte böyle olmuyor.

It's not always like this in every case.

Ama bu da biraz hayat dediğimiz şey sanırım.

But I guess this is also a bit of what we call life.

Bazen olur bazen olmaz der bir arkadaşım.

My friend says sometimes it happens, sometimes it doesn't.

Çok sever hatta bu sözü.

He loves it very much, even this saying.

Bunun gibi.

Like this.

Bazen değer buna bazen değmez.

Sometimes it's worth it, sometimes it's not.

Ama benim için sonucunda değip değmez.

But for me, it doesn't matter in the end.

Değmemesinden ziyade şu kısmı çok daha kıymetli.

Rather than not touching it, this part is much more valuable.

Ben bunu başladım.

I started this.

Ben bunu yaptım.

I did this.

Korkumun bir şekilde üstesinden geldim.

I somehow overcame my fear.

Ve bu yüzden de dedim ki podcast de uzun zamandır aklımda var.

And that's why I said that I've been thinking about a podcast for a long time.

Buna da başlayayım.

I'll start this too.

Hatta bu kaydı şu anda araçta giderken alıyorum.

I'm actually recording this right now while driving.

Ve tamamen denetledim.

And I completely monitored it.

Heme amaçlı alıyorum.

I'm getting it for general purposes.

Nasıl bir şey olacak?

What will it be like?

Nasıl bir şey paylaşacağım?

What kind of thing should I share?

Ne düşüneceğim?

What should I think?

Bilmiyorum.

I don't know.

Bu da bir başlangıç.

This is just a beginning.

Yani bu da bir yenilik.

So this is an innovation as well.

Zihnimde podcast fikri vardı ama uygulamayla ilgili ilk örneğim şu anda bu.

I had the idea of a podcast in my mind, but my first example related to implementation is this right now.

Bir ilke tanıklık ediyorsunuz.

You are witnessing a principle.

Bunu bu haliyle paylaşıyorsam.

If I am sharing this as it is.

Şu anda bir ilke tanıklık.

A principle is witnessing right now.

Tam bir başlangıca tanıklık ediyorsunuz yani.

You are witnessing a complete beginning.

Evet.

Yes.

Ve bununla ilgili.

And related to this.

En çok öğrendiğim şey şu.

The most important thing I've learned is this.

Başlamadan bilemiyorum.

I can't know until I start.

Başlamadan tadamıyorum.

I can't taste it before I start.

Başlamadan sadece zihnimde bir takım hayalini oluşturup nasıl bir şey olacağıyla ilgili düşünceler kurup, hayaller kurup gerçek olmayan bir dünyada yaşıyorum.

Before I start, I create a certain fantasy in my mind and live in a non-existent world, forming thoughts about what it will be like and dreaming.

Ve bu artık bir şey değil.

And this is nothing anymore.

Bu artık yetmiyor sanırım.

I don't think this is enough anymore.

Ben gerçek dünyada yaşamak istiyorum.

I want to live in the real world.

Evet o hayaller kısmı çok güzel, çok keyifli.

Yes, that part about dreams is very beautiful, very enjoyable.

Ama hayalin içinde olduğumuz zaman bunu hiçbir zaman gerçekleştiremediğim için hep bir yoksunluk hissi.

But because I could never achieve this while we are in the dream, I always feel a sense of deprivation.

O yüzden de bu gerçekliğimde de olsun istiyorum.

That's why I want it to be in this reality of mine as well.

Bu gerçek dünyamda da olsun istiyorum.

I want this to be in my real world too.

Sadece hayal dünyamda, içimde, ruhumda değil.

Not just in my dream world, but also within me, in my soul.

Gerçekliğimde de olsun istiyorum.

I want it to be in my reality too.

Ve o yüzden de başlamaya karar verdim.

And that's why I decided to start.

Ve herhalde deneyimleme yılı olarak başladığım bir yılda bir podcast ile başlamak da çok anlamlı geliyor bu arada bana.

And it seems very meaningful to me to start with a podcast in a year that I began as a year of experience.

Bunu bu yıl yapmayacağım da ne zaman yapacağım?

If I won't do this this year, then when will I do it?

Yani bunu bu kadar hazır olduğum bir zaman dilimi hayatta hiç olmadı.

So, there has never been a time in my life when I was this ready.

Ama bunu söylerken fark ettim ki,

But as I was saying this, I realized that,

aslında yapacağımız şeylerin bir çoğuna yapmadan zaten hazır olmak diye bir şey yok.

In fact, there is no such thing as being ready for many of the things we will do without actually doing them.

Sadece öğrenip, öğrenebileceğimiz bir şeyse eğer,

If it is something we can only learn,

öğrenip o durum içerisinde ne yapabileceğimizle ilgili bir takım önlemler alabiliriz.

We can take some measures regarding what we can do in that situation by learning.

Ama içinde olmak gibi hiçbir zaman olmayacak.

But it will never be like being inside it.

Evet.

Yes.

Bir havuzun kenarında durup,

Standing by the edge of a pool,

havuzun içine giren insanlara,

to the people entering the pool,

suyun sıcaklığı nasıl, havuzun derinliği nasıl,

What is the temperature of the water, what is the depth of the pool?

suyun hissi nasıl diye sormaktan gerçekten yoruldum.

I'm really tired of asking how the water feels.

Ve bıktım.

And I am fed up.

O yüzden artık suyun içine girip,

That's why I won't go into the water anymore,

sadece bana ait bir şeyden,

something that belongs only to me,

bir şeye başlamak istiyorum.

I want to start something.

Sadece benim bilebileceğim bir şeye başlamak istiyorum.

I want to start something that only I could know.

Sadece benim deneyimleyebileceğim,

Only I can experience,

yani deneyimlediğimde sadece benim hissedebileceğim şeyleri hissedebileceğim bir hayat yaşamak istiyorum.

I want to live a life where I can feel things that only I can experience.

O yüzden de korkularımın ve bölüm sonu canavarlarımın,

That's why my fears and the monsters at the end of the chapter,

bir şekilde,

in a way,

bir şekilde onlarla yüzleşmem gerekiyor.

I need to confront them somehow.

Ama bölüm sonu canavarları bunun için vardır, değil mi?

But the final boss monsters exist for this, right?

Yani bölüm sonu canavarı sonuçta o oyunu yapan kişiler tarafından yenilebilmesi üzerine tasarlanmıştır.

So the end-of-level boss is designed to be defeated by the people who created that game after all.

Evet, daha zor yenilir.

Yes, it is harder to eat.

Onunla savaş daha zordur belki bölüm içerisindeki küçük canavarlara göre.

Fighting with him might be harder than against the small monsters in the section.

Ama sonuçta oynayan bir kişinin onu yenebilmesi üzerine tasarlanmıştır.

But it is ultimately designed for a player to be able to defeat it.

Hayatımızdaki korkuların ve engellerin de böyle olduğunu düşünüyorum.

I think the fears and obstacles in our lives are like this as well.

Çünkü aslında hayatımızdaki korku ve engelleri de farkında olmadan da olsa oluşturan bizleriz.

Because in fact, we are the ones who create the fears and obstacles in our lives, even if we are not aware of it.

Bizlerin iç dünyası, yaşantılarımızdan çıkardığımız sonuçlar.

Our inner world is the conclusions we draw from our experiences.

Eee...

Well...

Ve bu bölüm sonu canavarını bir şekilde yaşadıklarımdan, öğrendiklerimden, büyüdüğüm aileden, çevreden kaynaklı istemeden de olsa, farkında olmadan da olsa ben oluşturduysam...

And if I have somehow created this ending monster from my experiences, the things I've learned, the family I grew up in, and the environment, whether intentionally or not, consciously or unconsciously...

Demek ki bu benim yenebileceğim bir şey.

So this is something I can eat.

Yani ben yapabildiysem benim de yenebilmem gerek.

So if I was able to do it, I should also be able to be defeated.

Eee...

Well...

Ve burada şu, şu geldi şu an aklıma.

And here's what just came to my mind.

Gerçekten yenmek istiyor muyum?

Do I really want to win?

Çünkü gerçi benim oluşturduğum bir şeyi yenebileceksem o zaman demek ki ben burada yenmek mi istemiyorum acaba?

Because if I can defeat something that I created, then does it mean that I don't actually want to be defeated here?

Sorusu canlandı zihnimde.

His question came to life in my mind.

Neden yenmek istememiş, neden yenmek istemiyor olabilirim diye düşündüm.

I thought about why I might not have wanted to lose, why I might not want to lose.

Çünkü oluşacak yeni gerçeklikte bambaşka bir dünyaya dalacağım ve belirsizliğe tahammül edebilmek zor bir şey.

Because I will dive into a completely different world in the new reality that will emerge, and being able to tolerate uncertainty is a difficult thing.

Yani belirsizliğe tahammül edebilmek zor bir şey.

So being able to tolerate uncertainty is a hard thing.

ama

but

cehennemlerde olmak

to be in hells

sanırım biraz bana yetti

I think I've had enough of it.

aynı oyunun içerisinde

within the same game

oynamak hep bana yetti

playing has always been enough for me

bölüm sonu canavarlarına

to the monsters at the end of the chapter

savaş açmak istiyorum

I want to declare war.

bölüm sonu canavarlarına

to the end-of-level bosses

seni görüyorum

I see you.

seni düelloya davet ediyorum

I invite you to a duel.

seninle yüzleşeceğim

I will confront you.

ve eninde sonunda

and eventually

bugün yarın ömrümün son günü

Today is the last day of my life.

ya da belki

or maybe

hiçbir zaman yapamayacağım ama bunu çabalayarak

I will never be able to do it, but I will try.

bir hayat yaşayacağım

I will live a life.

demek istiyorum

I want to say.

çünkü

because

ancak böyle gerçeklikte

only in this reality

yaşayabilirim

I can live.

yoksa sadece

or only

iç dünyamda

in my inner world

hayal dünyamda

in my imaginary world

kurguladıklarımda

in what I have imagined

yaşıyorum

I am living.

ve bu yaşamak değil

and this is not living

bu sadece

this is just

mış gibi yapmak

to pretend

ve daha fazla mış gibi yapmak istemiyorum

And I don't want to pretend anymore.

yetti

that's enough

30 yıl yetti bunun için

30 years were enough for this.

teşekkürler ben almayayım artık

Thank you, I won't take it anymore.

almak isteyenler

those who want to take

arkadaşlar sahiplenebilirler

friends can adopt

ama ben istemiyorum artık

but I don't want it anymore

o yüzden

that's why

yaşasın yeni başlangıçlar

Hooray for new beginnings!

yaşasın bölüm sonu canavarları

Hooray for the season finale monsters!

ve yaşasın

and long live

bölüm sonu canavarlarıyla

with the end-of-chapter monsters

savaşmak istiyorum

I want to fight.

ve yaşasın bölüm sonu canavarlarıyla

And long live the end-of-season monsters.

savaşmak istiyorum

I want to fight.

ve yaşasın bölüm sonu canavarlarıyla

And long live the end-of-season monsters!

savaşmak istiyorum

I want to fight.

Yavaşmaya ve onlarla mücadele etmeye değecek kadar güçlenen parçalarımız.

Our parts are becoming strong enough to slow down and fight them.

Yaşasın yeni başlangıçlar.

Long live new beginnings.

Senin için nasıl bir bölüm olduğunu ifade etmek istersen Instagram hesabımı açıklamalarda bulabilirsin.

If you want to express what kind of section it is for you, you can find my Instagram account in the descriptions.

Oradan bana yazarsan çok mutlu olurum.

I would be very happy if you write to me from there.

Şimdilik söyleyeceklerim bu kadar.

That's all I have to say for now.

Bir sonraki bölümde görüşürüz.

See you in the next section.