B6. Bir Teselli Bulabilmek

Babam öleli 3,5 sene oldu.

My father has been gone for 3.5 years.

İyi günlerim, kötü günlerimden çok daha fazla artık.

I have more good days than bad days now.

Neşeme tekrar kavuştum, gülüyorum, eğleniyorum.

I have found my joy again, I am laughing, I am having fun.

Zaten bana soracak olursanız soluk almaksızın yansı tutmak diye bir şey yok.

If you ask me, there's no such thing as holding a reflection without breathing.

Ve hepsinden önemlisi belki yaşadığım şeye rağmen yaşamak ve hayatı sevmek için yalnızca bir değil, birçok nedenim var.

And perhaps most importantly, despite what I have experienced, I have not just one, but many reasons to live and love life.

Fakat tüm bunlarla birlikte arka planda hep, cılız da olsa varlığını sürdüren böyle bir şey var.

However, alongside all this, there is always something in the background that continues to exist, albeit faintly.

Üstelik bunu yalnızca kendimde değil, önemli bir kayıp yaşamış başka insanlarda da görüyorum.

Moreover, I see this not only in myself but also in other people who have experienced a significant loss.

Kastetmek istediğim şeyi, hele ki büyük bir kayıp vermemiş olanlara, tek bir kelimeyle anlatmam mümkün değil.

It is impossible for me to express what I mean in a single word, especially to those who have not experienced a significant loss.

Fakat bir kelime seçmek zorunda kalsaydım, o kelime hüzün olurdu.

But if I had to choose one word, that word would be sadness.

Bir bozukluk olarak tanımlayamayacağımız kadarı.

As much as we cannot define it as a disorder.

Her hafif ama kamufle edilemeyecek kadar her halimle birlikte var olan bir hüzün taşıyorum içimde babam öldüğümden beri.

Since my father died, I carry a sadness inside me that is light yet cannot be camouflaged, present in every aspect of my being.

Beni kavrayan, esir alan bir duygu değil bahsettiğim.

I'm not talking about a feeling that grips me or takes me captive.

O ilk zamanların böyle diri acısından farklı, belirli anlarda o acıyla kesişiyor evet ama ondan fazlasını içeriyor.

It intersects with that pain at certain moments, yes, but it contains more than just that pain from those early times.

Acının, kaygının, özlemin, kırılganlığın ve başka birçok şeyin üst üste binmesi sanki.

It's as if the layering of pain, anxiety, longing, fragility, and many other things.

Fernando Pessoa da benzer bir şeyden bahsediyor huzursuzluğun kitabında.

Fernando Pessoa speaks of something similar in his book on restless thoughts.

Genellikle halinden memnun, genellikle mutlu biri olarak, içimde bitmeyen bir hüzün olduğunu fark ediyorum diye yazıyor.

He writes that, generally content and usually happy, he realizes there is an endless sadness within him.

Benim için de durum böyle.

The situation is the same for me.

Yüreğim eskisinden daha çabuk burkuluyor, içim eskisinden daha çabuk doluyor babam öldüğünden beri.

My heart is breaking more easily than before, my insides fill up more quickly since my father died.

Bir sene arayla önce kızını, sonra da kızının dört buçuk yaşındaki oğlunu, torununu kaybeden Freud,

Freud, who lost his daughter and then his four-and-a-half-year-old grandson a year apart,

arkadaşının çocuğunu kaybetmesi üzerine yazdı.

He wrote it after his friend lost their child.

Mektubun bir yerinde şöyle diyor.

It says like this in one part of the letter.

Birini kaybettikten sonra hissettiğimiz akut acının azalacağını biliyoruz.

We know that the acute pain we feel after losing someone will diminish.

Ve aynı zamanda biliyoruz ki bu acı tesellisizdir.

And we also know that this pain is without consolation.

Tesellisiz.

Unconsoled.

Bu sözcük uzamış, karmaşık hale gelmiş yası tanımlarken sıklıkla kullanılırmış bir zamanlar.

This word was often used to describe the prolonged, complex nature of mourning.

Fakat günümüzde çağdaş yaz teorilerine baktığımızda bu kelimeye rastlamak epey güç.

However, when we look at contemporary writing theories today, it is quite difficult to come across this word.

Çağdaş yaz teorileri arasında teselliyi içeren,

Among contemporary writing theories, which include consolation,

kavramsal bir çeşit,

a conceptual variety,

çerçeve yok.

There is no frame.

Dolayısıyla önerilen müdahalelerde de teselli kaynaklarını tespit etme,

Therefore, identifying sources of solace in the proposed interventions,

yaratma ve zenginleştirme,

creation and enrichment,

yas tutan kişilere yardımın bir parçası olarak görülmüyor.

Helping those who mourn is not seen as part of assistance.

Halbuki teselli, yaşamımızın ilk aylarından itibaren başlayan bir iç çalışma sayılır.

However, consolation is considered an inner work that begins in the early months of our lives.

Henüz yaklaşık dört aylıkken örneğin,

For example, when I was still around four months old,

bir tür kendini koruma içgüdüsüyle kendimizi tanıdık eşyalarla avuturuz.

We console ourselves with familiar objects in a kind of self-protective instinct.

Anneden ayrı bir birey olarak büyümeye çalıştığımız sırada,

As we try to grow up as an individual separate from our mother,

pek hala oyuncak bir ayıdır.

It is still a toy bear.

Bu konu üzerinde neden gereğince durmuyor?

Why isn't enough emphasis being placed on this issue?

Bu ihmalin olası sebeplerinden biri,

One of the possible reasons for this neglect is,

az önce bahsettiğimiz,

what we just mentioned,

çoğu yas tutan kişide hiçbir zaman büsbütün silinip yok olmayan hüzne yeterince dikkat verilmemesi.

The lack of sufficient attention to the sadness that never completely fades away in most grieving individuals.

Çünkü yas teorisyenlerinin büyük bir çoğunluğu,

Because the vast majority of law theorists,

acıyı yalnızca bir öğrenme ve güçlenme daveti olarak görüyor.

He sees pain only as an invitation to learn and grow stronger.

Ana akım yas teorileri,

Mainstream legal theories,

sevilen bir kişinin kaybını genellikle bir travma,

The loss of a loved one is often a trauma,

yası da yaşanan travmaya verilen çoğunlukla yalnızca duygusal bir yanıt olarak görüyor.

It is mostly seen as an emotional response to the trauma experienced.

Bu yanıtında belirli bir ömrü var,

This response has a certain lifespan.

bir yerde bitmesi bekleniyor.

It is expected to end somewhere.

Yasın bitişi, normal işleyişimize dönmemizle kendini belli eder.

The end of the mourning period is marked by our return to normal functioning.

İyileşme, kişinin başladığı yere, eski haline geri dönmesi anlamına gelir.

Recovery means returning to the place where a person started, back to their former state.

İyi de, yas bir hastalık değil ki iyileşelim.

Well, grief is not an illness that we can heal from.

Önemli bir kayıp yaşamış herkes,

Everyone who has experienced a significant loss,

yasın iki ucu birleşen bir çember gibi kapanmadığını,

that your age does not close like a circle with two ends meeting,

hayatın geri dönülmeyecek biçimde değiştiğini,

that life has changed in an irreversible way,

artık öncesi ve sonrası diye ayrıldığını bilir.

It knows that it is now divided into before and after.

Bana göre iyileşme dediğimiz şey,

In my opinion, what we call recovery is,

eski yaşamımıza dönüşten ziyade,

rather than a return to our old life,

birçok başka şeyin yanı sıra bir teselliyi bulabilmektir.

It is to be able to find a consolation among many other things.

Teselliyi dediğimiz şey de ancak eksik kaldığımız,

What we call solace is only what we miss.

çünkü bir şeyleri ebediyen kaybettiğimiz gerçeğinde bulunabilir.

because we may exist in the reality of losing something forever.

Dünya artık daha az tamam bir yer.

The world is now a less complete place.

Artık dünyamızda bir şey eksiktir.

There is something missing in our world now.

Hem de bir zamanlar çok güzel olan bir şey.

And it was something that used to be very beautiful.

Peki, ömür boyu mahkum olduğumuz bu gerçek karşısında teselliyi ne sağlar bize?

Well, what provides us comfort in the face of this reality we are condemned to for life?

Bugünün konusu biraz bu.

Today's topic is a bit about this.

Aslında bu soruyu cevaplamaya koyulmaz,

Actually, one shouldn't even start to answer this question.

olmadan önce belki de en başa dönüp teselli sözcüğünden ne anladığımızdan bahsetmeli.

Before we proceed, perhaps we should go back to the beginning and discuss what we understand by the word consolation.

Nedir teselli?

What is consolation?

Teselli kavramı üzerine okuduğum belki de en güzel kitaplardan birinde şöyle yazıyor.

One of the most beautiful books I’ve read about the concept of consolation says the following.

Teselli, birbirimizin acısını paylaştığımızda veya kendi acımızı taşımaya çalıştığımızda bulduğumuz veya bulmaya çalıştığımız şeydir.

Consolation is what we find or try to find when we share each other's pain or when we try to bear our own pain.

Aradığımız şey, hayata devam etmenin, hayatın yaşanmaya değer olduğu inancını yeniden kazanmasıdır.

What we are looking for is the regaining of the belief that continuing in life is worthwhile and that life is worth living.

Bu sözler şuna işaret ediyor.

These words indicate the following.

Teselli aradığımızda aslında salt kendimizi iyi hissetmekten daha fazlasını arıyoruz.

When we seek comfort, we are actually looking for more than just feeling good about ourselves.

Fakat buna rağmen nedense birini teselli ederken sanki karşı tarafın tek ihtiyacı kendini iyi hissetmekmiş gibi davranabiliyoruz.

However, for some reason, when comforting someone, we tend to act as if the other person's only need is to feel good.

Belki de bu yüzden teselli dendiğinde bazılarımızın aklına hemen birinin diğerini bir takım kalıplaşmış sözlerle teselli etmeye çalışması geliyor.

Perhaps this is why, when we think of consolation, some of us immediately picture someone trying to comfort another with a set of clichéd phrases.

Burada en azından da başlayan cümlelere bakıyoruz.

We're looking at sentences that at least start here.

örnek olarak düşünebiliriz.

We can consider it as an example.

En azından güzel bir hayat oldu.

At least it was a beautiful life.

En azından acıları dindi.

At least it eased the pain.

En azından gençsin.

At least you are young.

En azından diğer ebeveynin hayatta.

At least the other parent is alive.

En azından vedalaşmaya vaktin oldu.

At least you had time to say goodbye.

Aniden ölmedi gibi gibi aslında bizi yaralayan şeyin

It's as if it didn't suddenly die, but rather the thing that actually hurts us...

o kadar da yaralıyıcı olmadığına bizi adeta ikna etmeye çalışan

trying to convince us that it is not that damaging

ve böylelikle belki de her şeyi daha iyi hale getireceğine inanılan sözleri

and thus perhaps the words believed to improve everything.

muhakkak siz de işitmişsinizdir.

You must have heard as well.

Baktığımızda bunları söyleyen insanların genelde hepsi bizi seven,

When we look at it, generally all the people who say these things love us.

iyiliğimizi isteyen insanlardır.

They are the people who want our well-being.

O yüzden de kötü niyet aramak belki de yersiz.

Therefore, looking for bad intentions may be unnecessary.

Fakat yine de bu sözler bizi rahatsız edebilir.

However, these words can still disturb us.

Çünkü hepimiz değilse de çoğumuz böyle bir acının içinden geçerken

Because, if not all of us, most of us go through such a pain.

bir şey söylenmesini değil azıcık olsun anlaşıldığımızı hissetmek isteriz.

We want to feel that we are understood, even if just a little, rather than being told something.

Her şeyin en doğrusunu bilen rehberlerden ziyade

Rather than guides who know the truth of everything

yol arkadaşlarına söylenecek hiçbir sözün acımızı unutturmayacağını

No words spoken to companions on the road will make us forget our pain.

baştan kabul eden eşlikçilere ihtiyaç duyarız.

We need companions who accept from the beginning.

O yüzden teselli kavramının acıdan kurtuluş çaresi olarak

That is why the concept of consolation is seen as a remedy for pain.

önümüze sürülen basma kalıp sözlerle bir ara yokmuş gibi,

With the cliché phrases thrown in front of us, as if there was no one around,

hiç açılmamış gibi yalnızca olumlu tarafını düşünme önermeleriyle

"Only with suggestions to think about the positive side, as if it has never been opened."

aynı çerçevede düşünülmesini istemem.

I don't want it to be thought of in the same framework.

Çünkü bana soracak olursanız zaten teselliyi bulduğumuzu söylediğimizde

Because if you ask me, when we say we have already found solace...

artık acı çekmediği bizi ima etmiyoruz.

We are not implying that he no longer suffers.

Sanıyorum teselliyi bulmak acının kendisini hafifleten,

I believe finding solace is what alleviates the pain itself.

bir şeyden ziyade acıyı taşımamızı kolaylaştıran,

rather than something that makes it easier for us to bear the pain,

acıyı çekenin taşıma gücünü arttıran bir şey.

It is something that increases the endurance of the one who endures pain.

Acının kendisini değilse de acı çekeni yatıştıran bir şey.

It is something that soothes not the pain itself but the one who suffers from it.

Teselliyi bir kez böyle görmeye başlayınca her şey berraklaşıyor.

Once you start seeing solace like this, everything becomes clear.

En azından benim için öyle oldu.

At least it was like that for me.

Gelelim teselli kaynaklarına.

Let's come to the sources of consolation.

Az önce teselliyi ne sağlar bize diye sormuştum.

I just asked what provides us comfort.

Elbette bu soruyu herkesin deneyimine böyle tam oturacak şekilde

Of course, this question will fit perfectly into everyone's experience like this.

cevaplayabilmeme imkan yok.

There is no way for me to answer.

Herkes bu acıyla baş etmek için bir anlamda kendi formülünü buluyor.

Everyone is finding their own formula to cope with this pain in a way.

Şüphesiz teselliyi ve diğer insanlar birbirinden ayrı düşünülmesi olanaksız iki şey.

Undoubtedly, consolation and other people are two things that cannot be thought of separately.

Fakat teselliyi başka kaynaklardan da gelebilir.

However, consolation can come from other sources as well.

Bilmem vurgulamaya gerek var mı ama

I don't know if it needs to be emphasized, but...

yine veya daha genel olarak bir yaratıcıya sığınmanın

the act of resorting to a creator again or more generally.

benzersiz bir teselliyi gücü vardır bazılarımız için.

For some of us, it has the power of a unique solace.

Bazılarımız için o korkunç, tüm korkunç taraflarına rağmen

For some of us, despite all its terrible aspects.

yaşama tekrar inanmanın imkanı var.

There is a possibility of believing in life again.

İmkanını açan bir şeydir iman.

Faith is something that opens possibilities.

Örneğin İslam inancında diğer tüm semavi dinlerde de olduğu gibi

For example, in the Islamic faith, as in all other revealed religions...

ölüm bir son değil, bir evden bir eve göç etmek gibi bir yolculuktur.

Death is not an end, it is like a journey from one home to another.

Eminim birçoğumuz ayakta durabilmemizi, sevdiklerimizin daha iyi,

I'm sure many of us can stand up, so that our loved ones can have better.

onlarla yeniden kavuşmanın mümkün olduğu bir yerde oldukları inancımıza borçluyuz.

We owe our belief that we are in a place where it is possible to reunite with them again.

Bir yandan yaşayan, önüne bakan, bir yandan da sevdiğine kavuşacağı günü düşleyen çok insan biliyorum.

I know many people who are living their lives, looking ahead, while also dreaming of the day they will be reunited with their loved ones.

Bu yüzden ben de bu konuda bir şey düşünüyorum.

That's why I'm also thinking about something regarding this.

Bazılarımız içinse devam etmek ancak sanatla mümkündür.

For some of us, continuing is only possible through art.

Aradığı teselliyi edebiyatta, müzikte, resimde, sinemada bulduğunu dile getiren çok insan var.

Many people express that they find the solace they are looking for in literature, music, painting, and cinema.

Buna şaşmamak gerek.

One should not be surprised by this.

Çünkü sanat duyulmayanı duyurmamıza, hissettiklerimizi başkalarının ifadesinde tanımlamamıza olanak tanır.

Because art allows us to convey what is not heard and to define our feelings through the expressions of others.

Fakat bir ifade aracı olmanın ötesinde sanat tanıklık ihtiyacımızı karşılayan da bir şeydir aynı zamanda.

However, art is also something that meets our need for testimony, beyond being merely an expression tool.

Sadece yalnız olmadığımızı hissettiğimiz,

Only when we feel that we are not alone,

bizim için bile teselli buluyor olabiliriz.

We may even find comfort for ourselves.

Bu listeyi uzatmak mümkün.

It is possible to extend this list.

Dediğim gibi herkes bu acıyla baş etmek için kendi formülünü buluyor.

As I said, everyone finds their own formula to cope with this pain.

Benim biricik deneyimimse bana şunu söylüyor.

My unique experience tells me this.

Babamın yokluğuna dayanabiliyorsam, babam tümüyle yok olmadığı için dayanabiliyorum.

If I can endure my father's absence, it is because my father is not completely gone.

Babamın ölümünden hemen sonra daha fazla ağlarım sanmıştım ama bir şey buna engel oluyor gibi.

I thought I would cry more right after my father's death, but something seems to be stopping me.

Babamın cansız bedenini görmeme rağmen sanki babam hiç gitmemiş gibi hissediyorum.

Although I saw my father's lifeless body, I feel as if my father has never left.

Bir şey yazmıştım çocukluk arkadaşım Can'a.

I had written something to my childhood friend Can.

O da annesini kaybetmişti seneler önce.

He had also lost his mother years ago.

Hiçbir yere gitmiyorlar aslında da ondan diye cevap vermişti.

"They're not actually going anywhere, that's why."

Sana taşınıyorlar bir şekilde.

They are moving to you somehow.

O zamanlar ne demek istediğini tam anlayamamıştım.

I didn't fully understand what you meant back then.

Şimdi şimdi anlıyorum.

Now I understand.

Mesela özellikle son bir senedir gittikçe bazı huylarımın babama benzemeye başladığını fark ediyorum.

For example, especially in the last year, I have noticed that some of my traits have started to resemble my father's.

Ya da bazen kendimi babamdan, o hayattayken sanatçıya,

Or sometimes I distance myself from my father, while he was alive, to the artist,

sık duyduğum bir sözü tam da onun gibi söylerken yakalıyorum.

I catch myself saying a phrase I often hear just like that.

Veya çok şaşırdığımda yüzümün aldığı belli bir ifade var.

Or when I am very surprised, there is a certain expression my face takes on.

Aynı babamın ifadesi.

Just like my father's expression.

Öyle anlar da Can'ın ne demek istediğini daha iyi anlıyorum.

In those moments, I understand better what Can means.

Ama bunların da ötesinde ben babamı artık içsel bir destek, bir ilham kaynağı, bir rehber olarak görmeye başladım.

But beyond all this, I have started to see my father as an inner support, a source of inspiration, a guide.

Önemli kararlar alırken o olsa ne yapardı diye düşünüyorum bazen.

Sometimes I think about what he would do if he were here when making important decisions.

Veya bazen...

Or sometimes...

Bana ne yapmamı önerirdi, ne derdi?

What would he/she suggest me to do, what would he/she say?

Kendimi hırpaladığım zamanlarda kendimi onun beni gördüğü gibi görmeyi deniyorum.

When I am feeling battered, I try to see myself the way he sees me.

Bir zamanlar onun bana verdiği desteği kendime vermeye çalışıyorum.

Once upon a time, I am trying to give myself the support he gave me.

Bazen de ben bir başkasına onun bana davrandığı gibi davranarak onu yaşatıyorum.

Sometimes I keep him alive by treating him as he treats me.

Birini sevmek biraz da ona dönüşmektir bence.

I think loving someone is also about becoming a bit like them.

Ve yaşadığımız sürece bizim için önemli olmuş insanların bizdeki izlerini asla yitirmiyoruz.

And as long as we live, we never lose the traces of people who have been important to us.

Onları fiziksel olarak yitirmişizdir.

We have lost them physically.

Ölmüş olsak bile, Şükrü Erbaş'ın bir şiirinde yazdığı gibi,

Even if we are dead, as Şükrü Erbaş wrote in one of his poems,

Ölüler yaşayanlar da yaşar, bunu unutma.

The dead live on in the living, don't forget this.

Babamı ölüme rağmen farklı biçimlerde yaşatmak, ölümle varlığının tümüyle sonlanmadığını görmek başka hiçbir şeyin sağlayamadığı teselli sağlıyor bana.

Keeping my father alive in different ways despite death, seeing that his existence has not completely ended with death provides me with a comfort that nothing else can.

Bektaşi kültüründe öldü yerine gözümden gönlüme aktı derlermiş.

In Bektaşi culture, instead of saying someone has died, they say they have flowed from my eyes to my heart.

Bu yalın anlatımın altında çok önemli bir şey var.

There is something very important beneath this simple narration.

Ölüm bir yaşamı sonlandırır.

Death ends a life.

Aramızdaki ilişkiyi değil.

Not the relationship between us.

Kalbimizde yer eden birinin kaybının ardından önceleri belki o kişiyle ilgili her şeyi yitirmiş gibi hissedebiliriz.

After the loss of someone who has a place in our hearts, we may initially feel as if we have lost everything related to that person.

Ama bu gerçekten böyle midir?

But is it really like this?

Ölümle birlikte her şey mi uçup gider?

Does everything fly away with death?

Birinin ölmesi, yok olup gitmesi, tüm önemini yitirmesi anlamına mı gelir?

Does someone's death, their disappearance, mean that they lose all their significance?

Dahası biri öldü diye onu sevmekten vazgeçmek zorunda mıyız?

Moreover, do we have to give up loving someone just because they died?

Elbette değiliz.

Of course we are not.

Hem zaten birilerinin fiziken yanımızda olmamalarına rağmen,

Even though some people are not physically with us,

sevmeye devam etmek bize hiç yabancı değil ki.

Continuing to love is not alien to us at all.

Hayatlarımızın çoğunu değer verdiğimiz birçok insandan ayrı olarak geçiriyoruz.

We spend much of our lives apart from many people we care about.

Kimilerinden uzakta yaşıyoruz, kimileriyle ayda yılda bir görüşebiliyoruz.

We live far away from some, and we can meet with others once in a blue moon.

Fakat ayrı geçirdiğimiz zamanlarda onları düşünmeye, hatırlamaya, anmaya ve sevmeye

But in the times we spend apart, to think of them, to remember them, to commemorate them, and to love them.

ve hatta hayatlarımızı ilişkimize göre şekillendirmeye devam ediyoruz değil mi?

And we continue to shape our lives according to our relationship, don't we?

Aramızda hiçbir mesafenin kopartamayacağı bir bağ var çünkü.

Because there is a bond between us that no distance can sever.

Aslında şöyle düşünebiliriz.

Actually, we can think of it this way.

Kimi sevsek ya daha doğrusu kiminle kuvvetli bir bağ kursak o,

Whoever we love, or rather, whoever we establish a strong bond with, that person,

bizim iç dünyamızın bir parçası haline gelir.

It becomes a part of our inner world.

Dolayısıyla da varlığını, sevgisini, sağladığı güven duygusunu hissedebilmek için

Therefore, in order to be able to feel its existence, love, and the sense of security it provides

illa fiziksel bir temasa ihtiyaç duymayız.

We don't necessarily need a physical contact.

Fiziksel olarak bir arada olmak mümkün olmadığında bile

Even when it is not possible to be physically together.

sevdiklerimizin içimizdeki resimleri, zihnimizdeki imgeleri

the images of our loved ones, the pictures in our minds

genellikle kendimizi güvende ve rahat hissetmemize yardımcıdır.

It generally helps us feel safe and comfortable.

Zaten sevdiklerimizden ayrı kalabilmemiz biraz da bu sayede mümkündür.

Being able to be apart from our loved ones is partly possible because of this.

Elbette ölüm geçici değil, kalıcı bir ayrılık.

Of course, death is not a temporary separation, but a permanent one.

Fakat bu ta çocuklukta edindiğimiz, sevdiğimiz insanları zihnimizde yaşatabilme becerisi

However, this is the ability to keep the people we loved in our minds that we acquired in childhood.

sonsuza dek yitirdiğimiz sevdiklerimizin kaybına da katlanmamıza yardımcı olur.

It helps us cope with the loss of our loved ones whom we have lost forever.

Tıpkı küçük bir çocuğun annesinin yokluğunda,

Just like a small child in the absence of their mother,

zihnindeki anne dublörü sayesinde ayrılığa tahammül geliştirebilmesi gibi

like being able to develop tolerance to separation thanks to the mother double in her mind

biz de bu şekilde yaşayabiliriz.

We can also live this way.

Biz de artık burada olmayan sevdiğimizin zihnimizdeki imgesinden,

We now have the image of our loved one in our minds who is no longer here,

aramızdaki kopmaz bağdan teselliyi bulabiliriz.

We can find solace in the unbreakable bond between us.

Babamın yokluğuna dayanabiliyorsam,

If I can endure my father's absence,

babam tümüyle yok olmadığı için dayanabiliyorum demiştim.

I said that I can endure because my father hasn't completely disappeared.

Aslında tam da bunu kastetmiştim.

Actually, that's exactly what I meant.

Kendisi gitmiş olabilir.

He/she may have gone.

Ama bendeki izleri yok olmadı.

But the traces in me have not disappeared.

Yok olamaz.

It cannot be.

Bu anlattıklarımın eleştirilebileceğini,

I acknowledge that what I have explained can be criticized.

tartışmalara yol açabileceğini az çok tahmin edebiliyorum.

I can somewhat predict that it could lead to discussions.

Ölenlerle sürdürdüğümüz bağlardan ne zaman bahsetsem,

Whenever I talk about the connections we have with those who have died,

muhakkak birileri çıkıp

someone will definitely come out

ama bu hastalıklı bir şey.

but this is a sick thing.

Siz uzamış yastan bahsediyorsunuz,

You are talking about a prolonged pillow,

tedavi olmalısınız gibi şeyler söylüyorlar.

They are saying things like you should get treatment.

Bunu söyleyen kişiler uzamış yas bozukluğunun ne olduğunu biliyor mu?

Do those who say this know what prolonged grief disorder is?

Bilgileri güncel mi?

Is the information up to date?

Kayıp ve yas alanındaki gelişmeleri takip ediyorlar mı?

Are they following the developments in loss and mourning?

Bilmiyorum.

I don't know.

Aslında bu tepkilere çok da şaşırmıyorum.

Actually, I'm not very surprised by these reactions.

Çünkü aradan geçen onca yıla rağmen

Because despite all the years that have passed

ana akım yas teorilerinde

in mainstream legal theories

kısılmamışlar.

they have not been muted.

Üstelik yanlış anlaşılmış Freudiyen bir ses kendini hala duyuruyor.

Moreover, a misunderstood Freudian voice is still being heard.

Ben bu anlattıklarımla

With what I have described,

ölenlerle bağlarımızı muhakkak devam ettirmeliyiz mesajını vermeye

We must convey the message that we should definitely continue our ties with those who have passed away.

sizi buna teşvik etmeye çalışmıyorum.

I'm not trying to encourage you to do this.

Hastalıklı sağlıklı kutuplaşmasına katkıda bulunan bir taraf olmak istemiyorum çünkü.

I don't want to be a part of the unhealthy polarization that contributes to it.

Yası onu içeriden tarif edebilecek kadar yakından tanıyan insanlar

People who know him closely enough to describe him from the inside.

onun tek ve mutlak bir yolu olmadığını bilir.

He knows that there is not just one and absolute way.

Bana yeni bir hayata atılırken

As I embark on a new life

babamı arkamda bırakmak zorunda olmadığımı

I don't have to leave my father behind.

bilmek iyi gelmişti.

It felt good to know.

Ve görüyorum ki ölümle birinin

And I see that with death of someone

varlığının ve aramızdaki

your existence and between us

bağın sonlanmayacağı inancı

the belief that the bond will never end

herkesi değilse de birçoğumuzu

not everyone, but many of us

teselli ediyor.

comforts.

Zaten son yıllarda yas tutan insanlarla

In recent years, it has already been with people who are mourning.

yürütülen araştırmalar bize

The ongoing research tells us

sanıldığının aksine

contrary to popular belief

çoğu insanın ölen sevdiklerini

most people’s deceased loved ones

hayatlarına dahil etmeye devam ettiğini

that you continue to include in their lives

aralarındaki bağı

the bond between them

sürdürdüğünü gösteriyor.

It shows that you are continuing.

Konuşmama babamın ölümünün

In my speech about my father's death

bende bıraktığı hüzünden bahsederek

by mentioning the sadness it left me

başlamıştım. Ama gördüğünüz gibi

I had started. But as you can see

tesellisiz değilim.

I am not without comfort.

Bazı şeyleri daima

Always some things

ölüme rağmen yaşatabilecek olduğumu

that I can live on despite death

bilmek, babamla aramdaki

to know, between me and my father

sevginin ölmediğini hissetmek

to feel that love does not die

işte bunlar benim sığınağım.

Here is my shelter.

Az önce de değindiğim gibi

As I just mentioned.

ölen sevdiklerimizle aramızdaki bu

this between us and our loved ones who have died

koparılmaz bağ aslında

it is actually an unbreakable bond

çoğumuz için eşsiz bir teselli

a unique consolation for most of us

kaynağı. Ve başka biçimlerde

source. And in other forms

de olsa yas tutan çoğu kişinin

even so, most of the grieving people

yaşamında devam eden bu bağlarıma

to these ties that continue in your life

örnekleri karşımıza sıkça

we frequently encounter examples

çıkıyor. Ama bunlar

It's coming out. But these are

bir sonraki videonun konusu.

the topic of the next video.

O videoda

In that video.

görüşmek üzere. Beni dinlediğiniz için

See you soon. Thank you for listening to me.

teşekkür ederim.

Thank you.